[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #6 : +*+Part5+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               5

 

“อย่าเล่นตัวสิจ๊ะ พี่รับรองว่าน้องจะต้องมีความสุขจนร้อง อ๊า...พี่ขออีกรอบ” เสียงห้าวกล่าวด้วยวาจาหยาบคายและส่อไปทางไม่ดีทำให้ทงเฮกลัวจนตัวสั่น

 

“ปละ...ปล่อยนะ” เสียงหวานเริ่มสั่นและสะอื้น พยายามดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล

 

ทงเฮสะอื้นตัวโยนเมื่อถูกโลมเลียที่ซอกคอขาว ลิ้นสากไล้ไปมาที่ผิวสวยอย่างจาบจ้วง มือหนากระชากเสื้อที่เป็นอุปสรรคฉีกขาด แล้วผลักร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงให้ลงกับพื้นหญ้าก่อนจะคร่อมทับตัวเอาไว้

 

ใบหน้าเหี้ยมโหดแสยะยิ้มราวกับมารร้าย สายตาหื่นกระหายมองสำรวจผิวกายเนียนราวกับผิวผู้หญิงแล้วรวบข้อมือบางทั้งสองข้างไว้เหนือหัว ก่อนจะก้มลงซุกไซ้ซอกคอ

 

“ปล่อยฉัน! ไอ้ชั่ว ฮือ...ปล่อยฉัน” เสียงหวานร้องไห้แทบขาดใจเมื่อถูกร่างสูงกำยำเล่นสนุกกับร่างกายตนเองอย่างทารุณ

 

เหมือนกับมีใครบางคนดึงตัวร่างใหญ่นั้นให้ลอยขึ้นมา ก่อนจะล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นเพราะถูกซัดด้วยไม้หน้าสาม

 

“พ่อแม่แกไม่สอนเหรอไงวะ ว่าอย่ารังแกคนอ่อนแอ” เสียงห้าวแฝงความเหี้ยมโหดนั้นสบถดังลั่นก่อนจะกระทืบที่ร่างหนานั้นไม่ยั้ง

 

ดวงตาคู่หวานฉ่ำน้ำพยายามจะมองหน้าคนที่มาช่วย หากแต่ลำบากเหลือเกิน สติที่มีอยู่น้อยนิดในตอนนี้ก็เริ่มเลือนรางและดับวูบในที่สุด

 

เสียงไม้กระทบกับร่างกายของคนนั้นยังดังอย่างต่อเนื่อง จนร่างสูงแน่ใจว่าคนร้ายนั้นสลบไปแล้ว เขาหยิบเสื้อนักเรียนของทงเฮที่ถูกฉีกขาดออกมามัดมือและเท้าของร่างใหญ่นั้นเอาไว้ติดกับเสาไฟฟ้า มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์

 

“คุณตำรวจครับ มีไอ้บ้ากามโรคจิตมันจะข่มขืนเด็กผู้ชาย มาที่ถนนโนรันทีครับ ผมผูกมันไว้กับเสาไฟฟ้าครับ” เสียงห้าวกรอกลงไปตามสาย แล้วกดวางทันที ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มเหี้ยมให้ร่างใหญ่ที่สลบเหมือดนั้น ก่อนจะถอดสูทนอกของชุดนักเรียนออกแล้วคลุมร่างกายท่อนบนอันเปล่าเปลือยให้ร่างบางที่ไม่ได้สติแล้วอุ้มไปยังรถสปอร์ตสีดำ

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

เปลือกตาบางค่อยๆลืมตาขึ้น มือบางยันกายตนเองลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบก็พบว่าอยู่ในห้องนอนของเขาแล้ว

 

ฮยอกแจมองสำรวจร่างกายของเขา เสื้อนักเรียนเปลี่ยนเป็นชุดลำลองธรรมดาที่ใส่อยู่บ้าน เด็กหนุ่มนึกสงสัยอยู่ไม่น้อย จนแม่บ้านเปิดประตูเข้ามา

 

“คุณหนูฮยอกแจตื่นแล้วเหรอคะ ทานข้าวต้มก่อนนะคะ” เธอกล่าวพร้อมกับวางถาดที่มีชามข้าวต้มอยู่บนโต๊ะหัวเตียง

 

“ป้าโบรัมครับ ใครเป็นคนพาผมกลับมาครับ?” เสียงหวานถาม

 

“คุณคิบอมค่ะ” หญิงวัยกลางคนตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

ร่างบางเดินมายังโต๊ะกระจก มือเล็กเลิกคอเสื้อยืดออกเผยให้เห็นรอยช้ำสีม่วงเข้มที่ถูกกระทำเมื่อเช้า พลันน้ำตาก็ไหลรินลงมาเป็นทาง ทั้งโกรธ เกลียด แค้น...จนสามารถที่จะฆ่าคนๆหนึ่งให้ตายได้

 

“สักวัน...ฉันจะทำให้นายทรมานเหมือนฉันบ้าง”

 

“งั้นฉันจะรอนะ” เสียงทุ้มของฮันคยองเอ่ยเยาะเย้ย ปรากฏร่างออกมาจากห้องน้ำ ขายาวสาวเท้าเข้ามายังร่างบางที่หันหน้ามาประจันกับตนเองพลางปาดน้ำตาออก

 

“ไอ้ชั่ว ออกจากห้องฉันไปเดี๋ยวนี้!” เสียงหวานด่าทอ ชี้นิ้วไปยังประตูห้องนอนเพื่อขับไล่อีกฝ่ายให้ออกไป หากแต่ร่างสูงกลับแสยะยิ้ม ดวงตาสีนิลวาวโรจน์ด้วยความเกลียดชังราวกับเปลวเพลิงที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่งอย่าง

 

มือหนาจับไหล่บางเหวี่ยงลงไปยังเตียงนอนอย่างแรง ก่อนจะคร่อมทับร่างกายนั้นทันที

 

“ปล่อยนะ ฉันเกลียดแก!” ฮยอกแจดิ้นขัดขืนอยู่ในวงแขนแกร่งอย่างยากลำบาก ลำแขนใหญ่นั้นโอบกอดร่างบางไว้ราวกับงูรัด ยิ่งทำให้คนตัวเล็กไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่านี้

 

ริมฝีปากหนาขบเม้มต้นคอซ้ำที่รอยเดิม จมูกซุกไซ้ซอกคออย่างหื่นกระหาย มือใหญ่รวบข้อมือทั้งสองไว้แน่นก่อนจะใช้ลิ้นลากไปตามหน้าผากมน เปลือกตาบางที่ปิดแน่น ข้างแก้ม และหยุดที่ริมฝีปากบางสีกุหลาบ

 

ชายหนุ่มเลียริมฝีปากบางที่เม้มแน่นเบาๆ แล้วชะงักกลางคัน

 

มือหนาคลายข้อมือเล็กช้าๆ แล้วลุกขึ้นนั่งมือกุมขมับที่มีเส้นเลือดปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

 

ดวงตาเรียวรื้นด้วยหยาดน้ำตา...............

 

ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง................

 

ดวงตาที่มีเปลวเพลิงคอยทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้วอดวาย.....

 

......................................คือดวงตาที่กำลังแสดงถึงความอ่อนแอของฮันคยอง...................................

 

“อ๊ากกกกกกกกกกก” ร่างสูงลุกขึ้นทำลายข้าวของทุกอย่างในห้องอย่างบ้าคลั่ง แรงโทสะและแรงพยาบาททำให้เขาขาดสติยับยั้งชั่งใจ

 

เสียงร้องของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเจ็บปวด สับสน เสียใจ เคียดแค้น พยาบาท และความอ่อนแอ

 

“ฉันเกลียดนาย เข้าใจมั้ย ฉันเกลียดนาย!” ฮันคยองกระชากไหล่บางของฮยอกแจอย่างแรง พลางตะคอกเสียงดัง ร่างเล็กตัวโยนไปตามแรงกระชากนั้น หากแต่ไม่สามารถโต้ตอบใดๆได้ นอกจากเก็บสะสมความเจ็บปวดนั้นไว้

 

น้ำตายังคงไหลไม่หยุด..............................

 

ความเจ็บปวดไม่มีสิ้นสุด......................................

 

มันยังคงฝันแน่นอยู่ในจิตใจที่ยากเกินเยียวยา......................

 

จิตใจที่จมลงสู่หลุมดำมืด ที่ใครก็ไม่สามารถฉุดดึงขึ้นมา...................

 

และน้อยคนที่จะรับรู้ได้ ว่าตนเองถลำลึกไปมากเพียงใด................................

 

กว่าจะรู้ตัวก็มืดมนจนหาทางออกไม่เจอแล้ว..................................................
 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ร่างบางขยับตัวน้อยๆ พลางลืมตาขึ้นมองก็พบว่าอยู่ในบ้านของเขาแล้ว เด็กหนุ่มยังคงผวาจากเหตุการณ์เมื่อครู่อยู่เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าร่างสูงของอีกคนนั่งหันหลังให้เขาอยู่ปลายเตียง

 

“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มถามพร้อมกับหันหน้ามาหาเขา

 

“ชะ...ชีวอน” ทงเฮเรียกเสียงแผ่วเบา พลันน้ำตาก็รื้นขึ้นมา

 

“อืม...เป็นอะไรมากรึเปล่า ดีนะที่ฉันผ่านแถวนั้นพอดี ไม่งั้นนายไม่รอดแน่ๆ” ชายหนุ่มกล่าวติดตลก พลางลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

 

“ขะ...ขอบคุณนะ” เสียงหวานกล่าวพลางสะอื้นตื้นตันใจ แล้วโผเข้ากอดคนตัวสูงไว้คล้ายกับต้องการที่พึ่ง

 

“อะ...อื้ม” ชายหนุ่มรับคำอย่างลำบากใจ

 

 

 

ร่างสูงเดินออกมาจากบ้านเช่าหลังเล็กสีเหลืองของทงเฮ หลังจากที่คนตัวเล็กหลับไปแล้วนั้น

 

ชีวอนพิงหลังกำแพง เขาผิวปากเป็นสัญญาณให้อีกคนที่อยู่อีกมุมหนึ่งของกำแพงให้ออกมา

 

“ไอ้พระเอก ช่วยเขาไว้ก็ไม่บอกนะ” เสียงทุ้มเอ่ยกับเพื่อนรักที่เดินออกมาจากมุมมืด

 

“ไม่จำเป็น ไม่สำคัญอะไร” คนพูดน้อยกล่าวเรียบๆก่อนจะเดินออกจากมุมตึกนั้นไป

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

*TBC