[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #40 : +*+Part34+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               34

 

“กะ...ก็ดีฮะ”

 

“ฮันคยองเนี่ยใจดีจริงๆนะ ฮยอกแจ...ลูกต้องตอบแทนบุญคุณคนตระกูลให้มากๆ ด้วยการไม่ทำให้คุณป๊า กับพี่ฮันคยองต้องไม่สบายใจนะลูก เราสองคนแม่ลูกเป็นหนี้บุญคุณคระกูลนี้ไม่จบสิ้น ลูกต้องเป็นคนดีไม่ทำให้ตระกูลฮันต้องเดือดร้อน อะไรที่เราช่วยเขาได้เราต้องเต็มใจช่วยอย่างไม่รีรอนะ” ผู้เป็นแม่กล่าวทอดน้ำเสียงอ่อนโยน และสรรเสริญคนตระกูลนี้ จนคนเป็นลูกถึงกับต้องกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว

 

ไม่ใช่เพราะสำนึกบุญคุณอะไรนั่น

 

แต่แม่จะรู้บ้างไหม การตอบแทนบุญคุณที่เขาต้องทำ คือการให้ฮันคยองระบายอารมณ์อาฆาตแค้น ที่ทั้งเขาและแม่ยังไม่รู้เลย ว่าสาเหตุเพราะอะไร?

 

“ฮยอกแจลูกร้องไห้ทำไมลูก” นาริมถามด้วยความตกใจ มือเรียวบางปาดน้ำตาของลูกชาย พร่ำถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ฮึ่ก...ปละ...เปล่าครับ ผมคิดถึงพ่อ” เด็กหนุ่มรีบบอกสาเหตุกลบเกลื่อน พยาพยามฝืนยิ้มให้คนเป็นแม่ได้สบายใจ

 

“ลูกนี่น้า...แต่เล็กจนโต ลูกมักจะชอบขี้แยเสมอ แม่ถึงได้เป็นห่วงลูก ฮยอกแจ ถ้าถึงวันที่ลูกมีใครสักคนที่ลูกรัก วันนั้นแม่คงจะหายห่วง แต่ว่า...เมื่อไหร่ลูกของแม่จะมีคนรักสักทีน้า” มือบางลูบหัวลูกชายอย่างรักใคร่เอ็นดู ประโยคที่ผู้เป็นแม่เอ่ยนั้นทำให้เขาอดที่จะคิดไม่ได้

 

แม่ครับ...วันนั้น คงไม่มีวันมาถึงหรอกครับ ผมยังอยากให้แม่...เป็นห่วงผมอย่างนี้ ตลอดไป

 

“ดึกแล้ว แม่ไม่กวนลูกละกันนะจ๊ะ ฝันดีนะลูกรักของแม่” นาริมกล่าวพร้อมกับพาลูกชายเข้านอน ห่มผ้าให้ ลูบผมที่ปรกใบหน้าแล้วจุมพิตเพื่อกล่อมให้เด็กหนุ่มหลับฝันดี

 

“ฝันดีเช่นกันครับ” เสียงหวานกล่าวพร้อมกับยิ้มบางๆ

 

 

“อ้าว ฮันคยองยังไม่หลับเหรอจ๊ะ?” หญิงวัยกลางคนเอ่ยถาม เมื่อเห็นชายหนุ่มยืนอยู่หน้าห้องของฮยอกแจ เธอยิ้มบางๆอย่างอ่อนโยนให้กับชายหนุ่มที่รักเหมือนลูก

 

“ยังครับ แล้วฮยอกแจ...” ทั้งที่ใจอยากตรงเข้าไปฆ่าผู้หญิงคนนี้ แต่ตอนนี้เขาอยากจะรู้ว่าคนตัวเล็กในห้องหลับไปหรือยัง จึงเลือกที่ห่วงร่างบางมากกว่า

 

“อ๋อ หลับไปแล้วจ้ะ ว่าแต่ลูกมีอะไรจะคุยกับฮยอกแจรึเปล่า?” นาริมถาม รอยยิ้มนั้นยังมีอยู่เสมอบนใบหน้าที่งดงาม

 

“ปละ เปล่าครับ” เสียงทุ้มตอบ ก่อนจะก้มหัวให้ครั้งหนึ่งแล้วเดินเลี่ยงเข้าห้องของตนไป

 

 

ร่างสูงทรุดตัวนั่งลงกับเตียงด้วยความสับสน หอบหายใจแรงๆยามที่เขาต้องเผชิญหน้ากับฆาตกรที่พรากลมหายใจของผู้ให้กำเนิด มือหนากำแน่นจนสั่น เจ็บจนชา ความอาฆาตแค้นปะทุขึ้นในใจราวกับภูเขาไฟรอวันระเบิด

 

คิดจะชดใช้การสูญเสีย ด้วยความดีอย่างนั้นหรือ?

 

มันง่ายไปหน่อยมั้ย คิม นาริม?

 

อย่างเธอมันต้องได้รับความเจ็บปวดเป็นร้อยเป็นพันเท่า

 

ให้สาสมกับความเลวร้ายที่เธอทำกับแม่และฉัน!

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

รถยนต์สีขาวจอดเทียบหน้าประตูทางเข้าโรงเรียนในวันต่อมา พร้อมกับที่ร่างของฮันคยองและฮยอกแจลงจากรถ สถานการณ์ปกติที่เคยเป็นระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ คือสองหนุ่มมักจะเบือนหน้าไปคนละฝั่ง แต่วันนี้นาริมสังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย คือฮันคยองจะเป็นฝ่ายหันมามองฮยอกแจบ่อยมากขึ้น แต่เจ้าลูกชายตัวดีของเธอยังคงเบือนหน้าไปยังอีกฝั่งเช่นเคย

 

เมื่อรถยนต์แล่นลับหายไปจากสายตาสองคู่นั่นแล้ว ร่างบางรีบจ้ำก้าวเท้าเข้าประตูทันที แต่มือหนากลับคว้าเอาไว้แล้วจับมือไว้มั่น พร้อมกับจูงเดินผ่านสนามบาส แต่ฮยอกแจกลับสะบัดมือนั้นหลุดออก

 

“ฮยอกแจ!” เสียงทุ้มอีกเสียงเรียกชื่อคนหน้าหวาน

 

“คิบอม” ร่างบางเรียกเสียงแผ่ว พร้อมกับยิ้มบางๆ

 

“เพิ่งมาเหรอ กินข้าวมายัง?” ชายหนุ่มถามพลางส่งรอยยิ้มที่หาดูได้ยากนัก แต่มีเพียงฮยอกแจคนเดียวที่ได้เห็น

 

“อืม กินมาแล้ว” เสียงหวานตอบ ก่อนจะรู้สึกว่าถูกมือหนาเกี่ยวเอวบางของตนมาแนบกับหน้าท้องแกร่งเอาไว้ “ปล่อยนะ!” จากเสียงใสกลายเป็นหงุดหงิดทันที แล้วดิ้นอย่างแรง

 

“เมียฉันกินมาแล้ว คงไม่ต้องรบกวนแกให้พาไปกินหรอก ถ้าหากเมียฉันจะกิน ฉันก็จะพาไปกินเอง” น้ำเสียงและคำพูดที่แสดงถึงความเป็นเจ้าของเต็มตัวเอ่ย พร้อมกับรอยยิ้มเหยียดหยันจากร่างสูงของฮันคยอง ทำให้เลือดภายในกายของคิบอมนั้นพุ่งสูงจนอยากที่จะฆ่าคนพูดจาหยามเกียรติคนรักของเขานัก

 

“ปล่อยฮยอกแจเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงต่ำน่ากลัวกล่าว มือหนากำหมัดไว้แน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความโกรธเกลียด พร้อมกับสาวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

 

“ไม่ปล่อย”

 

ผลั้ก!

 

หมัดแรกชกเข้าใบหน้าหล่อเหลาของฮันคยองทันที พร้อมกับที่คิบอมรีบดึงร่างบางเข้ามาในวงแขนทันที พร้อมที่จะปกป้องคนตัวเล็กไร้ทางสู้ทุกเมื่อ

 

แต่ฮันคยองที่มากประสบการณ์การต่อสู้ ลุกขึ้นยืนแล้วสวนกลับอย่างไม่ยอมเช่นกัน สองหนุ่มแลกหมัดกันอย่างดุเดือด โดยมีฮยอกแจยืนร้องตะโกนให้หยุด แต่ ณ นาทีนี้ไม่มีใครยอมกันเลย มีแต่จะปะทะชกต่อยกันรุนแรงมากขึ้น จนเลือดตกยางออกกันทั้งสองฝ่าย

 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังขึ้น พร้อมกับที่อาจารย์ผู้ชายคนอื่นๆเข้ามาแยกคนทั้งคู่

 

ถ้าหากว่าการมีเรื่องกันของเด็กธรรมดา มันคงกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปนานแล้ว แต่เพราะต่างฝ่ายต่างมีอำนาจมาก คิบอมซึ่งเป็นลูกชายเจ้าของโรงเรียน กับฮันคยองซึ่งเป็นลูกของเจ้าของโรงแรมชื่อดังของเกาหลีและในแถบเอเชีย บารมีไม่เป็นรองกันเลยทีเดียว เรื่องนี้จึงสงบภายในเวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง

 

“เจ็บใจว่ะ แม่งหมัดหนักอย่างตีนควาย” ฮันคยองบ่นอุบหลังจากที่เขานั่งอยู่ในห้องพยาบาลให้อาจารย์สาวทำแผลให้ โดยมีคยูฮยอนนั่งฟังเป็นที่ระบายอารมณ์

 

“แกก็รู้ว่าไอ้บอมมันหวงของมัน แต่ก็ยังปะ...”

 

“ฮยอกแจเป็นของฉัน!” เสียงห้าวสวนขวับทันที สายตาดุร้ายนั้นทำให้เพื่อนรักขี้เล่นถึงกับลอบกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แล้วปั้นหน้ายิ้มแหยๆ

 

“เออๆ ของแกก็ของแก แต่ไอ้บอมมันก็ชอบของมันมาก่อนนั่นแหละ”

 

“ต่อไปนี้ ฉันจะทำให้ไอ้บอมมันเลิกรังควานฮยอกแจให้ได้” น้ำเสียงทุ้มต่ำคำรามอย่างน่ากลัว

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 
TBC

ขอซัก420คอมเม้นแล้วจะมาต่อให้นะคะ

ขอให้มีความสุขกับการอ่านฟิคเครียดๆนี่นะ ฮ่าๆๆ