[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #37 : +*+Part31+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               31

 

ด้านฮันคยองที่กำลังจะเดินตามเข้าไปนั้นก็ต้องถูกเพื่อนรักรั้งไว้ก่อน ชายหนุ่มฮึดฮัดเมื่อเห็นว่าคิบอมนั้นจับมือบางคนที่เขารักอยู่ก็เกิดอาการยอมไม่ได้ อยากจะเข้าไปกระชากร่างสูงนั้นให้ออกห่างจากฮยอกแจเหลือเกิน

 

“ไอ้ฮัน แกมานี่ก่อนเลย ทุกอย่างยังไม่เคลียร์ แกยังไม่มีสิทธิ์ไปทวงความเป็นเจ้าของฮยอกแจคืน” ชีวอนกล่าว ก่อนจะออกแรงลากคอเพื่อนหนุ่มเลือดมังกรร้อนเป็นไฟ ให้ออกไปจากเขตห้องพักฟื้นของผู้ป่วย เพราะว่าพยาบาลเริ่มจะส่งสายตาไม่พอใจมายังพวกเขาแล้ว ส่วนคยูฮยอนนั้นเมื่อหันมาเห็นร่างบางอีกคนหนึ่งกำลังยืนซึมกับเหตุการณ์เมื่อครู่ เขาจึงได้แต่ปล่อยให้ชีวอนจัดการเรื่องของฮันคยองไป ส่วนเขาพาตัวเล็กนี้กลับบ้านไปก่อน เพราะจากที่ทงเฮต้องประสบพบเจอมันก็หนักหนาไม่ใช่น้อย

 

 

ร่างสูงของหนุ่มชาวจีนถูกเหวี่ยงลงกับพื้นดาดฟ้าของอาคารผู้ป่วยด้วยแรง(ควาย)มหาศาลของชีวอน ก่อนจะเงยหน้ามองอย่างเอาเรื่อง

 

“แกบอกฉันมาสิ ว่าที่แกพูดว่ารักฮยอกแจจริงๆ มันจากหัวใจหรือสมองที่คอยคิดจะแก้แค้นของแก”

 

“ความรู้สึก”

 

“แกรักคนที่แกตั้งตัวเป็นศัตรูกับแกงั้นเหรอ?...หึ น่าสมเพชว่ะ เกลียดเขาแต่ก็เสือกรักเขา” ชายหนุ่มแค่นยิ้มดูถูกในความรักของฮันคยอง ทั้งที่ใจจริงเขาไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น แต่เพื่อต้องการคำตอบที่แน่ใจ ว่าเพื่อนเขานั้นพร้อมแล้วหรือยังที่จะมีความรักที่แท้จริง แล้วพร้อมมั้ยจะที่จะดูแลลูกของฆาตกรที่ฆ่าแม่ตนเองไปตลอดชีวิต

 

“.........ใช่ แต่ลูกส่วนลูก แม่ส่วนแม่ ยังไงคิมนาริม ก็ต้องได้รับผลกรรม” ชายหนุ่มตอบมาดมั่น ตอบจากความรู้สึกและหัวใจ เขารักฮยอกแจ เพราะร่างบางคือ อี ฮยอกแจที่เขาสัมผัสได้จากความอ่อนโยน แต่สำหรับฆาตกรอย่างคิม นาริมนั้นคือความแค้น ที่เขาต้องการแก้แค้น...เพียงแค่คนเดียว

 

“แต่สายใยแม่ลูกยังไงก็ตัดไม่ขาด คิดว่าฮยอกแจจะยอมให้แกแก้แค้นแม่เขางั้นเหรอ?”

 

“มันต้องมีทาง และผลกรรมที่ฉันจะเป็นผู้สนอง กำลังจะส่งตรงไปถึงนาริม!” ฮันคยองตอบด้วยน้ำเสียงดุดัน มือทั้งสองข้างกำแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่ข้อมือปูดโปนออกมา

 

 

ร่างสูงหุนหันเดินตรงไปยังห้องรักษาตัวของฮยอกแจทันที หลังจากที่เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการให้ชีวอนยอมเชื่อใจว่าความรู้สึกที่เขามีต่อร่างบางนั้น มันเปลี่ยนจากคำว่าเกลียดเป็นรักไปแล้ว มือหนาเปิดประตูเข้ามาโดยปราศจากการเคาะประตูอย่างที่ควรจะทำ ก็ต้องตกใจเพราะในอ้อมกอดของคิบอมนั้นมีคนที่เขารักเต็มหัวใจอยู่ในวงแขนแกร่งของเพื่อนรัก ใบหน้าของฮยอกแจนั้นเหมือนกับคนที่ต้องการที่พึ่งอย่างถึงที่สุด ดวงหน้าหวานมีแต่สายธารแห่งน้ำตาไหลอาบแก้มตลอดเวลา มือบางกำเสื้อของร่างสูงไว้แน่นอย่างคนที่กลัวกับบางสิ่ง

 

“ไอ้บอม!” เสียงห้าวตะโกนอย่างเดือดดาล พร้อมกับถลันดึงตัวเพื่อนออกจากการกอดร่างบางแล้วชกเข้าใบหน้านั้นเต็มๆ

 

หมัดแรกปล่อยไป หมัดที่สองตามมา เกิดการผลัดกันแลกหมัดอย่างไม่มีใครยอมใคร แม้เสียงเล็กที่แหบแห้งของฮยอกแจจะร้องบอกให้หยุดก็ตาม

 

“หยุด! หยุดสักที” ได้เพียงแค่พร่ำบอก เพราะเหนื่อยล้าและเจ็บปวดเหลือเกินในยามนี้ ปล่อยให้น้ำใสๆไหลรินไม่ขาดสาย

 

“เฮ้ย! เวรแล้วสิ” ชีวอนร้องทันทีก่อนจะเข้ามาแยกทั้งคู่ไม่ให้ซัดกันจนหน้าแหกไปเสียก่อน

 

แต่มีหรือจะสู้คนบ้าเลือดเดือดดุอย่างฮันคยองกับคิบอมได้ ชีวอนจึงต้องขอทำอะไรที่มันเหมือนในละครบ้าง อย่างน้อยอาจจะช่วยให้ความบ้าของสองคนนี้มันลดลง

 

ซ่า...

 

เสียงน้ำสาดหยุดการกระทำบ้าคลั่งของสองหนุ่มได้เป็นอย่างดี นั่นเป็นเพราะชีวอนเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วใช้ถังใส่น้ำให้เต็ม เพื่อมาสาดไล่ความบ้าของทั้งสอง

 

“พวกแกกัดกันให้ได้อะไรวะ เนี่ยเหรอความรักที่มีต่อฮยอกแจ พวกแกทำได้แค่กัดกันเท่านั้นเหรอ? ถามหน่อยว่าพวกแกรักฮยอกแจจริงรึเปล่า ถ้ารักจริงทำไมต้องทำร้ายฮยอกแจทางอ้อมแบบนี้ด้วย?” น้ำเสียงที่ดุดันของชีวอนทำให้ทั้งสองชะงัก ไม่มีใครกล้าขัดอะไรทั้งสิ้น

 

“ฮันคยอง ออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีกต่อไปแล้ว” เสียงหวานที่ตอนนี้สามารถควบคุมไม่ให้มันสั่นได้แล้วเอ่ยออกไปอย่างคนเย็นชา แม้จะรู้สึกเจ็บอยู่ที่ตรงหัวใจก็ตาม แต่เพราะผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมามากมายทำให้เขาต้องเตือนตัวเอง ว่าไม่ควรไว้ใจผู้ชายคนนี้อีก แม้จะรักแค่ไหนก็ตาม

 

“ฮยอกแจได้โปรด ฉันขอโทษ ฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว” ชายหนุ่มรีบลนลานไปยังเตียงที่ฮยอกแจนั่งอยู่ จับมือบางข้างที่มีเข็มให้น้ำเกลือมากุมไว้คล้ายกับขอโทษและขอความเห็นใจ แต่มือบางกลับสะบัดหลุดออก แม้แต่ใบหน้าก็ยังไม่มอง

 

“ออกไปจากชีวิตฉันซะ ถ้านายไม่ไป ฉันจะเป็นฝ่ายไปจากนายเอง” ร่างบางยื่นคำขาด แม้น้ำตาจะหยุดไหลจากใบหน้าขาวนวล แต่หัวใจกลับร่ำร้องสะอื้นไห้ปานสายเลือดจะหลั่งแทนน้ำตาเอง

 

“อย่า...ฉันขอชดเชยความเลวที่ฉันทำกับนาย ให้ทำอะไรก็ได้ แต่อย่าไปจากฉัน ฉันขอร้อง” ชายหนุ่มพยายามรั้งตัวเล็กๆนั้นไว้ในอ้อมกอด พร่ำบอกคำขอโทษ แต่ร่างบางในตอนนี้ไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น เสียใจมาพอแล้ว เสียตัวและบอบช้ำเกินไปแล้ว ถึงเวลาที่เขาต้องตัดใจสักที

 

“.............ให้ทำอะไรก็ได้อย่างนั้นเหรอ?” หลังจากที่เงียบนิ่งไปนาน ในที่สุดฮยอกแจก็เอ่ยถามเสียงเรียบ หากแต่น้ำเสียงนั้นชีวอนสามารถจับใจความได้ว่า มันต้องมีความหมายอะไรแฝงอยู่ในนั้นเป็นแน่

 

ถ้าให้เดาไม่ผิด...การณ์ตอนนี้กลับลำกันแล้ว

 

ถึงคราวที่ฮยอกแจจะเอาคืนเพื่อนรักบ้าง

 

นี่แหละคือการวัดใจว่ารักจริงหรือเปล่าของฮันคยองที่มีต่อฮยอกแจ

 

แต่คนที่แทบจะทรุดเข่าลงกับพื้นคือคิบอม เหมือนโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน เหมือนลมหายใจเขากำลังจะสิ้นสุดลง

 

ถ้าหากฮยอกแจกลับไปให้โอกาสฮันคยองล่ะ? เขาคงจะไม่เหลืออะไรเลยใช่มั้ย

 

“ใช่ ฉันยอม...ยอมทุกอย่าง” เสียงห้าวตอบจริงจัง เป็นคำตอบที่ออกมาจากหัวใจ แค่เพียงร่างบางเอ่ยปากให้เขาทำอะไรก็พร้อมทำให้ แต่แค่อย่าบอกให้เขาออกไปหรือไปจากเขาเลย เขาคงทนไม่ได้อีกแล้ว

 

มือบางปลดมือใหญ่ที่โอบรอบลำตัวของตนเองออก ดึงเข็มให้น้ำเกลือออก พร้อมกับค่อยๆลุกขึ้นยืน เดินตรงไปยังคิบอมที่นั่งอยู่กับพื้น

 

“ต่อไปนี้ ฉันกับคิบอม เราจะคบกัน”

 

+*+........................................................................................................................................+*+

TBC

อ่านะหายไปหลายวัน ไม่รู้ว่าคิดถึงกันบ้างรึเปล่าเอ่ย?

ช่วงนี้ไรเตอร์เจอเรื่องแย่ๆมาหลายอย่าง แต่ในการที่เจอเรื่องร้าย ก็มีมุมดีๆให้เราได้อมยิ้ม

ไรเตอร์ไปตามนิชคุณมาล่ะ เจอทั้งครอบครัว น่ารักมากๆ ไม่ไหวแล้ว ><~ อยากเป็นคนรับใช้ตระกูลนี้จัง หลั่นล้ากันทุกคน อิอิ

ประชาสัมพันธ์เล็กน้อยนะคะ

ใครที่ยังไม่มีเสื้อเอสเจหรือเพื่อนๆคนไหนที่ชอบชายนี่แล้วยังไม่มีเสื้อ

สั่งได้ที่นี่นะคะ    http://my.dek-d.com/Parkhyemin/story/view.php?id=469237

แล้วเจอกันใหม่นะคะ