[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #33 : +*+Part27+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               27

 

“ใช่สิ...ฉันมันโง่อยู่แล้ว ฉันลืมไปว่านายขอให้ฉันอยู่ข้างๆนาย เพื่อที่นายจะได้ระบายตัณหากับฉัน ไม่แม้แต่จะบอกรักฉัน อย่างที่ฉันบอกนาย” น้ำเสียงที่ปวดร้าวกลั่นออกมาจากความรู้สึกที่เพิ่งนึกคิดได้ ดวงตาแดงก่ำเพราะทำนบที่แสดงความโง่เขลานั้นแตก

 

พร้อมกับหัวใจที่แตกสลายไม่มีชิ้นดี

 

“เพิ่งรู้เหรอ? ฮะๆ ไอ้เด็กอ่อนหัดอย่างนาย แค่ทำเหมือนว่ารักก็เชื่อซะแล้ว รู้อย่างนี้หลอกฟันหลายๆรอบดีกว่า” น้ำเสียงสมเพชนั้นยิ่งทำให้สายธารราวกับน้ำป่าไหลหลากออกมาจากดวงตาของฮยอกแจมากยิ่งขึ้น

 

เสียงที่อบอุ่น ห่วงใย ที่เพิ่งกล่าวปลอบประโลมยามดำเนินกิจกรรมรักบนเตียงไม่มีอีกแล้ว

 

มีเพียงเสียงปิศาจที่ร้ายกาจคอยพูดจาเสียดสีและปรามาสด้วยความแค้นชิงชัง

 

“ถ้าเกลียดฉันมากก็ฆ่าฉันสิ! ฮึ่ก...ฮือ...ฆ่าฉัน ฉันจะได้ตายสมใจนายยังไงล่ะ...ฮึ่กๆ...ฮือ” น้ำเสียงแหบแห้งเต็มที มือบางคว้ามือหนาฟาดหน้าตนเองไม่ยั้ง แต่ฮันคยองยื้อแรงทั้งหมดแล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงกับเตียงอีกครั้ง พร้อมกับสวนช่องทางบางด้วยแกนกายที่ยังไม่อ่อนตัวอย่างแรง แล้วกระแทกด้วยความเกลียดเคียดแค้น ที่มีต่อแม่ของคนด้านล่าง

 

“ร้องออกมาสิ! ครางออกมา หรือไม่ก็ขอร้องฉัน อ้อนวอนฉันสิ ฉันอยากจะรู้นัก ว่าไอ้บอมมันจะรู้สึกยังไง ถ้ามันรู้ว่าคนที่มันรักเป็นของๆฉันแล้ว หึหึ” น้ำเสียงดูถูกหมิ่นศักดิ์ศรีเอ่ยพร้อมกับกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่สนน้ำตาที่ไหลรินของคนที่ถูกกระทำ ไม่สนผนังบางๆที่ปริแตกจนเลือดซึมไหลออกมาเป็นสาย

 

ไม่สนแม้กระทั่งหัวใจของตนเองที่กำลังจะแตกสลายตามร่างบางไปเลย

 

รู้แค่เพียง ความแค้นเริ่มกลับมามีอิทธิพลมากขึ้น

 

มันคือเปลวเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งให้วอดวาย

 

ทำลายแม้แต่หัวใจที่เรียกแต่ชื่อของอี ฮยอกแจ

 

เกมที่เริ่มต้นด้วยความแค้น ที่เขาเป็นคนกำหนดขึ้นมา

 

เกมที่เริ่มต้นด้วยปิศาจลักพาตัวเจ้าหญิง และใช้เล่ห์กลลวงให้มองเห็นว่าเขาคือเจ้าชาย

 

แต่เกมนี้ไม่ได้เดิมพันด้วยความแค้นเพียงอย่างเดียว.........................................................................

 

แต่มันรวมไปถึงความรัก

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ร่างบางตื่นขึ้นมาอีกทีในเช้าวันใหม่ หลังจากที่เขาเสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไหร่จากการถูกทารุณที่แสนโหดร้ายของคนเย็นชา

 

ที่ปลายเตียงมีร่างสูงของชีวอนและคยูฮยอนนั่งอยู่ ทั้งคู่สัปหงกคอพับคออ่อนแทบจะหัวชนกันอยู่แล้ว หากทงเฮไม่ผ่านเรื่องอย่างว่าในเมื่อวาน ตอนนี้เขาอาจจะมีแรงขำก็ได้ แต่เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมา แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะเอ่ยปากเรียกเพื่อนทั้งสองก็ยังทำได้อย่างลำบากเลย

 

แขนเล็กพยายามดันตัวให้ลุกขึ้นแต่ก็ต้องทรุดลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง เสียงที่ดังเล็กน้อยปลุกให้ชีวอนตื่นจากนิทรา ก่อนจะเดินมายังคนตัวเล็กที่นอนนิ่งๆอยู่กับที่

 

“นายเป็นอะไรมากรึเปล่า?” เสียงทุ้มถามด้วยความอ่อนโยน พลางสำรวจเนื้อตัวที่มีแต่รอยแดงจ้ำ

 

“...................................” ใบหน้าหวานส่ายหน้าช้าๆ อยากจะบอกเหลือเกิน ว่าเจ็บจนอยากจะตาย แต่ก็ทำได้แค่คิด ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลรินลงมาสาย

 

มือหนาซับน้ำใสๆที่ปริ่มล้นทางหางตาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะดึงทงเฮมาไว้ในอ้อมกอด

 

“ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายต้องเผชิญกับเรื่องแบบนี้ ฉันขอโทษจริงๆ” น้ำเสียงเศร้าสร้อยของชีวอนทำให้ทงเฮอดที่จะรู้สึกแปลกไม่ได้ ทำไมเขาต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนด้วย?

 

“เฮ้ย!...เอ่อ...โทษทีว่ะ คือ ฉันออกไปข้างนอกก่อนแล้วกันนะ” เสียงขี้เล่นของคยูฮยอนเอ่ยเมื่อตื่นขึ้นมา แต่ก็ต้องพบกับภาพตรงหน้าที่ชีวอนและทงเฮกำลังกอดกัน ก่อนจะยิ้มแหยๆแล้วเลี่ยงเดินออกจากห้องไป

 

“ไอ้วอนมันต้องชอบทงเฮแน่ๆเลย” เมื่อลงมาอยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว ชายหนุ่มได้แต่บอกกับตนเอง ตามสิ่งที่เขาเห็น และเชื่อมั่นในความคิดตน

 

เพราะทุกครั้งที่ทงเฮมีปัญหา มักจะมีชีวอนคอยอยู่ข้างๆเสมอ

 

“มันชักจะกลายเป็นรักหลายเศร้าแล้วสิวะเนี่ย” คยูฮยอนเกาหัวอย่างแรง ก่อนจะนั่งลงกับโซฟาตัวเล็ก

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

กลุ่มควันสีเทาอ่อนจางหายไปในอากาศ และถูกทดแทนด้วยกลุ่มควันใหม่ที่ออกมาจากปลายมวนบุหรี่ที่ถูกเผาไหม้ครั้งแล้วครั้งเล่า ริมฝีปากจรดกับบุหรี่สูดเอาควันและกลิ่นเข้าปอด ก่อนจะพ่นมันออกทางจมูกและปากเป็นกลุ่มควันขนาดใหญ่

 

ชายหนุ่มนั่งเหม่อมองออกไปยังทะเลเบื้องหน้าที่ไกลสุดลูกหูลูกตา เรื่องเมื่อคืนที่เขาทำกับคนตัวเล็กนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมอง

 

ครั้งแรก.............ทำเพราะความรัก

 

ครั้งที่สอง...............ทำเพราะความแค้น

 

ครั้งที่สาม...............ทำเพราะความเกลียดชัง

 

ครั้งที่สี่............................ทำเพราะเกลียดตัวเอง

 

และหลายๆครั้งที่เขาทำกับฮยอกแจนั้น ล้วนแต่เต็มไปด้วยความรู้สึกสับสนปนเป

 

เพราะรัก...อย่างนั้นเหรอ?

 

เขารักร่างบางแล้วจริงๆหรือ?

 

หัวใจเจ็บทุกครั้งที่โถมน้ำหนักลงกับช่องทางรักอย่างไม่ยั้งมือ แต่เพราะความแค้นและความเกลียดชังที่มีต่อคิม นาริม ทำให้เขาควบคุมตนเองไม่ได้ที่จะหยุดทำร้ายร่างบอบบางนั้น ฮยอกแจเป็นเพียงที่สนองอารมณ์ทุกสิ่งทางสมองที่คิดหาวิธีแก้แค้น

 

และฮยอกแจคือคนที่รักจากความรู้สึกของหัวใจ

 

รักจนไม่อาจปฏิเสธได้

 

แต่ไม่อาจจะยอมรับโดยตรงกับเจ้าตัวว่ารักเช่นกัน

 

 

หลังจากที่เขาระบายอารมณ์กับร่างบางเสร็จแล้ว ฮันคยองแทบจะไม่หันมามองผลงานที่ตนเองได้ทำไว้เลย

 

ไม่ใช่ไม่อยากมอง

 

แต่ถ้ามอง............แล้วทุกสิ่งที่เขาเพียรพยายามทำ กลัวว่ามันจะสูญเปล่า

 

กลัวใจด้านชา............จะกลับไปรู้สึกอีกครั้ง

 

เขาจึงได้แต่ปล่อย..........ให้ฮยอกแจเกลียดเขาให้มากๆ

 

เพราะถ้าร่างบางยิ่งเกลียดเขา..........เรื่องทุกอย่างอาจจะจบเร็วมากขึ้นเท่านั้น

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 
TBC

โฮกกกกกก มันเศร้าเสียนี่กระไร TOT

มาต่อให้แล้วนะจ๊ะ

เรื่องจะเป็นยังไงต่อไป ก็เม้นๆและโหวตๆให้ด้วยนะจ๊ะ

ใกล้วันเกิดเราแล้ว (บอกทำไม ใครอยากรู้?)

แต่ไรเตอร์อยากเสนอหน้าอยากบอก ฮ่าๆๆๆ

ขอคอมเม้นและคะแนนโหวตเยอะๆเป็นของขวัญก็แล้วกันนะจ๊ะ ขอหน้าด้านๆเนี่ยแหละ

อิอิ

รักฮันฮยอกที่สุด

แล้ววันที่ 7 ธันวา ซึ่งเป็นวันเกิดเรา จะมาต่อให้อีก

ส่งของขวัญให้กับทุกคนด้วยการอัพฟิคสองตอนต่อกัน (ดีมะจ๊ะ?) ^^