[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #26 : +*+Part21+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               21

 

แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อหัวโจกถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าด้านหลังอย่างจังจนล้มลงไปกองกับพื้น

 

“ลูกพี่!” อีกสองคนที่เหลือตกใจรีบวิ่งมาดูอาการของหัวหน้าแก๊งค์ที่ถูกลอบทำร้ายล้มลง เผยให้เห็นเด็กชายตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังเป็นคนฟาดเพราะถือไม้หน้าสามที่เปื้อนเลือดอยู่ ด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม พร้อมกับเด็กชายที่ตัวสูงพอๆกันอีกสองคน

 

“ไอ้วอน ไอ้คยู ได้เวลาเล่นสนุกแล้วเว่ย” เสียงของเด็กร่างสูงที่ถือไม้หน้าสามเอ่ยเสียงเย็นเยียบจนน่ากลัว ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความดุดันและอำมหิตเกินวัยเด็ก ก่อนที่อีกคนที่เหลือจะใช้ไม้หน้าสามที่อยู่ในมือคนละอันฟาดเข้าที่ร่างของทั้งสามคนไม่ยั้ง

 

เด็กชายร่างสูงเดินตรงมายังคิบอม ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ

 

“ฉัน...ฮันคยอง สนใจมาอยู่ในแก๊งค์ฉันมั้ย?” มือหนายื่นตรงมาข้างหน้า หวังอย่างยิ่งว่าเด็กชายตรงหน้าจะตอบในทางที่ดี

 

หากแต่สายตาของคิบอมนั้นกลับจ้องเขม็งมายังเขา เด็กชายจำได้ดี...ว่าคือคนที่รังแกฮยอกแจ

 

คิบอมปัดมือนั้นออก ก่อนจะเดินจากไป

 

“คิดดูให้ดีละกัน คนที่นายชอบอาจจะปลอดภัยก็ได้นะ” เสียงห้าวของฮันคยองเอ่ยไล่หลัง ยิ้มเหยียดกับความอวดดีของคนที่เดินจากเขาไป

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ร่างบางนั่งอยู่ที่โขดหินขนาดใหญ่ริมทะเล มองผืนน้ำที่นิ่งสงบและเย็นเยือก ร่างกายสั่นน้อยๆเพราะลมหนาวแห่งฤดูหนาวพัดโชยมา มือเล็กกระชับเสื้อหนาวแน่นขึ้น ความรู้สึกสงบเกิดขึ้นในใจอย่างประหลาด ทั้งที่ควรจะกลัวกับการอยู่กันสองต่อสองกับคนที่เคยโหดร้ายกับตน...แต่นอกจากจะสงบแล้ว มันยังอบอุ่นใจขึ้นอีกนิดด้วย

 

แม้ว่าส่วนหนึ่งในใจจะคิดต่อต้านความรู้สึกแปลกๆ แต่อีกฝ่ายกลับคิดว่าควรที่จะมองคนๆนี้ในอีกแง่มุมหนึ่ง

 

เพราะมุมหนึ่งของฮันคยองที่เขาได้เห็นในหลายวันมานี้...

 

คือคนอ่อนโยน...

 

และต้องการความรัก...

 

ความคิดสองส่วนตีกันในจิตใจจนทำให้เขารู้สึกว้าวุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว หากแต่ความคิดก็ต้องสะดุด เพราะรับรู้ได้ว่าร่างสูงที่มาอยู่ด้านหลังเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ใช้เสื้อโค้ตสีดำตัวหนาคลุมกายให้เขาอย่างเบามือ

 

“อากาศหนาวๆแบบนี้ เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เสียงทุ้มเอ่ย พลางจัดการรูดซิบเสื้อโค้ตให้ฮยอกแจจากด้านหลัง ทำให้ร่างบางอดที่จะหน้าขึ้นสีไม่ได้ เพราะชายหนุ่มทำเหมือนกำลังโอบกอดเขาอยู่

 

“ฉันแค่คิดถึงบ้าน เมื่อไหร่ฉันจะได้กลับบ้าน?” เสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาอย่างเศร้าสร้อย

 

บ้านเหรอ?...นั่นมันบ้านฉันต่างหากล่ะ

 

ฮันคยองคิดในใจอย่างเคียดแค้น แต่สีหน้าที่เขาแสดงออกกลับเป็นอ่อนโยน ยิ้มบางๆให้คนตรงหน้าอย่างเอ็นดู มือหนาลูบผมนุ่มของคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปาก

 

“หมอบอกให้นายพักผ่อนเยอะๆ เพราะร่างกายไม่แข็งแรง พักซักเดือนนึงนั่นแหละดีแล้ว”

 

“แต่ฉันกลัวแม่จะเป็นห่วงฉันนี่” ฮยอกแจยังคงอ้างต่อไป ทั้งที่ในใจอยากจะอยู่กับฮันคยองต่อ เพื่ออยากปรับความเข้าใจ แต่ก็กลัวว่าความรู้สึกอื่นๆที่อาจทำให้เขาปวดใจจะตามมา

 

“อีกไม่นานหรอก ทำตามคำสั่งที่หมอบอกนั่นแหละดีแล้ว จะได้ไม่ป่วยภายหลัง” น้ำเสียงอบอุ่นและเป็นห่วงเป็นใยทำให้ร่างบางคลายกังวลได้เล็กน้อย

 

นายจะไม่ป่วยภายหลัง...แต่นายจะเจ็บปวดไปจนวันตาย!

 

 

“เข้าบ้านเถอะ อากาศหนาว” เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ ยื่นมือข้างหนึ่งให้ร่างบางจับก่อนจะออกแรงดึงให้ฮยอกแจลงมา หากแต่ข้อเท้าของคนหน้าหวานพลิกทำให้ล้มลงทับกับฮันคยองที่ล้มลงกับผืนทรายอย่างพอดี ใบหน้าของคนทั้งสองอยู่ใกล้กันเพียงแค่นิดเดียว

 

ในขณะที่ทั้งคู่ต่างตกอยู่ในภวังค์และตกใจ ทุกสรรพสิ่งเงียบลงเหมือนเป็นใจให้ทั้งคู่ได้ยินเพียงเสียงเต้นของหัวใจที่ดังไม่เป็นจังหวะ

 

มือหนาค่อยๆเลื่อนมาจับแก้มใสทั้งสองข้าง ก่อนจะเลื่อนใบหน้าตนเองขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากสีชมพูอ่อนอย่างแผ่วเบา

 

ดวงตาของฮยอกแจหลับตาลงอย่างเคลิบเคลิ้ม เมื่อเรียวลิ้นสากค่อยๆแทรกเข้าริมฝีปากนุ่มทีละน้อยๆ

 

ชายหนุ่มชะงัก เมื่อรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ ริมฝีปากหนาละออกมา ปิดตาแน่นไม่กล้าที่จะมองดวงหน้าสวยนั่น

 

ฮยอกแจลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกตัว ร่างบางผละออกจากร่างสูง ก่อนจะเดินลิ่วเข้าบ้านไป เพื่อซ่อนสีหน้าที่แดงระเรื่อ มือเล็กทาบกับหน้าอกด้านซ้าย...หัวใจเต้นระรัวราวกับจะระเบิดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว

 

มือหนาทาบกับหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ความสับสนเกิดขึ้นในใจ ริมฝีปากของตัวเล็กทำให้เขาแทบคลั่ง หากมันต้องยุติแค่นั้น...มันมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

 

เพราะเขากลัว...

 

เขากลัวว่าสักวัน...คนที่เจ็บปวด คือเขา

 

แล้วความแค้นทั้งหมด มันจะสูญเปล่า...

 

เขาควรจะหยุดทุกสิ่งไว้เพียงแค่นี้...แม้ภายในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา เขาจะรู้สึกดีกับฮยอกแจมากขึ้น

 

แต่ความแค้นยังคงดำเนินต่อไป...คิม นาริม และ อี ฮยอกแจ ต้องได้รับความเจ็บปวด เหมือนที่แม่และเขาได้รับ

 

นายต้องทรมาน เหมือนที่ฉันเป็น!

 

 

มื้ออาหารค่ำดำเนินไปด้วยความเงียบเชียบ ต่างฝ่ายต่างไม่กล้าที่จะเงยหน้ามอง และเปิดปากคุยกัน แต่การที่ฮันคยองเป็นฝ่ายตักอาหารใส่จานให้ฮยอกแจ ทำให้บรรยากาศดีขึ้นเล็กน้อย แต่ทั้งสองยังคงกินไปและคิดถึงแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่ายๆ

 

“โกรธเหรอ?...ฉันขอโทษ มันจะไม่มีอีกแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับให้สัญญาในปลายประโยคด้วยเสียงที่เบาราวกับสายลม

 

ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่ดูเหมือนจะพูดกับเขา แต่กลับก้มหน้าก้มตาหั่นหมู สายตาคู่เรียวของฮยอกแจแอบสังเกตเห็นว่าใบหน้าคมคายมีสีระเรื่อแต้มนิดๆ คล้ายกับสิ่งที่เขาพูดนั้น ต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเอ่ยออกมา

 

“ช่างเหอะ มันเป็นอุบัติเหตุ” คนตัวเล็กกล่าวเสียงแผ่ว ในใจไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองอะไรคนตัวโตนัก แค่ความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจมันยังคงติดอยู่ในจิตใจ...ไม่โกรธ

 

หากถามว่ารู้สึกยังไง กับสัมผัสนั้น...เขาไม่ได้ต่อต้าน

 

แต่หากถามถึงเหตุผล...มันเป็นเรื่องที่เขายังไม่สามารถหาคำตอบในตอนนี้ได้เลย เพราะความรู้สึกสับสนมันมีมากกว่า

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

เป็นอันว่า รอลุ้นต่อไป

 

รักสี่เส้ากับพวกเขาสี่คน ว่าจะเป็นยังไง

 

บอกให้อย่างนึงก็ได้

 

.

.

.

รักฮันฮยอก ^^ [โอ๊ย! อย่ารุมสะกรำ >T[]T<]