[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #20 : +*+Part16+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               16

 

เช้าวันรุ่งขึ้น ร่างสูงของเจ้าชายเย็นชานามคิม คิบอม หอบช่อดอกลิลลี่สีขาวขนาดกลาง เดินมาตามทางของโรงพยาบาล เหล่าพยาบาลและผู้ที่พบเห็นนั้นต่างก็ต้องเหลียวมอง เพราะภายนอกแม้ดูเย็นชาเพียงใด หากแต่ช่อดอกไม้ที่เขาถือ กลับขัดแย้งมากขึ้น...กลายเป็นคนอบอุ่น และน่าค้นหายิ่งนัก

 

ชายหนุ่มหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักฟื้นของฮยอกแจ ก่อนจะเคาะประตูเป็นพิธี พร้อมกับดันเข้าไป

 

ใบหน้าที่สดใสเมื่อครู่หมองลงทันที เมื่อทั้งห้องว่างเปล่า มีเพียงพนักงานทำความสะอาดที่กำลังจัดเตียงให้เรียบร้อย

 

ขายาวก้าวไปข้างหน้าอย่างหนักอึ้ง ก่อนจะเอ่ยปากถามทั้งที่คำตอบตรงหน้าเขารู้ดีแก่ใจ

 

“ขอโทษนะครับ...คนไข้ไปไหนแล้วครับ?”

 

“ญาติพาออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะ” หญิงสาวกล่าว พร้อมกับเดินออกจากห้องไปเมื่อทำหน้าที่ของตนเสร็จแล้ว

 

ชายหนุ่มทรุดตัวลงกับโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน

 

“เกมเริ่มแล้วสินะ ฉันไม่ยอมแพ้แกง่ายๆหรอก” เสียงทุ้มพึมพำเบาๆ หวนนึกถึงคำพูดที่ฮันคยองเคยพูดเรื่องเกมปิศาจร้ายกับเจ้าชายเย็นชา ที่มีตัวฮยอกแจเป็นเดิมพัน

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ร่างบางถูกวางไว้กับเตียงนุ่มอย่างเบามือ ภายในห้องที่เล็กแคบ มีเพียงลมทะเลนั้นโชยเอาความเย็นสดชื่นเข้ามาจากทางหน้าต่างที่เปิดกว้างเท่านั้น

 

ร่างสูงนั่งลงกับเก้าอี้ที่ทำจากหวาย สีหน้าที่นิ่งเฉยนั้นจ้องมองดวงหน้าใสๆของคนตัวเล็กที่ยังไม่รู้สึกตัวอย่างเหม่อลอย

 

หลังจากเมื่อคืนที่เขาเกือบข่มขืนฮยอกแจสำเร็จ เขาครุ่นคิดดำเนินเกมมาตลอดว่าจะทำอย่างไร ให้ทั้งนาริม ฮยอกแจ และคิบอมทรมานมากที่สุด

 

และสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการพาตัวฮยอกแจมาที่นี่...เกาะส่วนตัว

 

 

เสียงคลื่นซัดสาดกระทบฝั่ง สายลมเย็นๆพัดผ่านปะทะผิวกายบอบบาง ฮยอกแจค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็พบว่าเขาอยู่ในบ้านที่ทำจากไม้สักทองทั้งหลัง กลิ่นไอทะเลโชยปะทะจมูก ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นยืน เดินไปยังหน้าต่าง สูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดให้มากที่สุด ก่อนจะหันมาพบกับสายตาที่แปลกไปของฮันคยอง ที่ตัวเขาไม่รู้ตัวว่าชายหนุ่มมายืนมองตั้งเมื่อไหร่ ที่หน้าประตูห้อง

 

“ล้างหน้าแล้วออกไปกินโจ๊กร้อนๆซะ จะได้กินยา” ร่างสูงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง แต่ไม่วายออกคำสั่งเหมือนอย่างที่เคยทำเป็นประจำ เดินออกจากห้องไป

 

ถึงแม้จะรู้สึกแปลกใจไม่น้อย ทั้งสถานที่ และการแสดงออกของคนตรงหน้า แต่เพราะเป็นคนที่มีจิตใจดีมาตลอด จึงคิดว่าที่ฮันคยองทำไปเพราะอาจจะสำนึกผิดแล้วก็ได้

 

คนตัวเล็กค่อยๆเดินมายังโต๊ะอาหารตัวเล็กขนาดสองคนนั่ง มีเพียงชามโจ๊กสองชามเท่านั้น กับน้ำเปล่าสองแก้ว ฮันคยองดึงเก้าอี้ให้ฮยอกแจนั่งก่อนที่เขาจะกลับมานั่งตรงข้ามกับร่างบาง

 

“นายพาฉันมาที่นี่ทำไม?” ฮยอกแจเอ่ยทำลายความเงียบ ขณะที่นั่งทานโจ๊กไปเพียงคำแรกเท่านั้น

 

“หมอบอกให้นายมาสูดอากาศบริสุทธิ์” ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ ไม่แม้แต่จะมองหน้า

 

“ที่จริง ฉันอยู่บ้านก็ดีแล้ว ไม่อยากรบกวนนายหรอก” ร่างบางกล่าวเสียงแผ่ว เดาใจคนตรงหน้าไม่ถูกเลย ว่าครั้งนี้จะมาไม้ไหน ครั้นจะให้คิดว่าคนตรงหน้าอาจจะกลับตัวกลับใจ แต่ของอย่างนี้ไม่ได้ทำกันง่ายๆภายในชั่วข้ามคืน เขาจำได้ดีเรื่องเมื่อคืนว่าเป็นเช่นไร

 

“แม่นายเป็นคนขอร้องให้ฉันพานายมาพักผ่อนเอง” ชายหนุ่มกล่าวตัดบท ก่อนจะก้มลงจัดการกับอาหารอีกครั้งจนหมด

 

“ถ้าอย่างนั้น...ฉันก็ขอกลับ เพราะฉันบอกแล้วว่าไม่อยากรบกวนนาย” ฮยอกแจลุกขึ้น เตรียมจะเดินออกไป หากแต่มือหนารั้งข้อมือเขาเอาไว้ พร้อมกับออกแรงดึงให้ลงมานั่งตักอย่างง่ายดาย

 

“อย่าดื้อกับฉัน!” แม้เสียงที่ฮันคยองเอ่ยจะไม่ได้มีอำนาจอะไรมากนัก แต่ยังคงเอาแต่ใจตัวเองอยู่ดี

 

“งั้นก็ปล่อย” ใบหน้าหวานขึ้นสีน้อยๆ ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไรกันแน่ สงสัยไข้จะขึ้น

 

“ตัวยังร้อนๆอยู่เลยนี่?!” เสียงทุ้มเอ่ยขัดความคิด กว่าที่ฮยอกแจจะรู้สึกตัวก็ถูกใบหน้าคมคายทาบกับเรือนแก้มของเขาแล้ว

 

“อ๊ะ! ปล่อยฉัน ฉันจะกลับ” ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง

 

“ฮึบ! ตัวหนักชะมัดเลย” ฮันคยองกล่าว เมื่อเขาจัดการแบกคนตัวเล็ก ก่อนจะพาไปยังห้องนอน แล้ววางฮยอกแจลงกับเตียงอย่างเบามือที่สุด แล้วห่มผ้าให้

 

ชายหนุ่มในตอนนี้มีใบหน้าที่ใจดี และความอบอุ่น ทำให้คนตัวร่างอดไม่ใจที่ซึ้งใจในน้ำใจ บางทีนี่คือสัญญาณการเริ่มต้นใหม่ที่ดีของฮันคยองก็ได้ เขาอาจจะอยากกลับตัวเป็นคนดีจริงๆ

 

“หลับซะ” เขากล่าว ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ร่างสูงของคิบอมที่วิ่งมาตลอดทาง จากโรงพยาบาลมาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่ทรงยุโรปสไตล์เรอเนซองส์ของตระกูลฮัน มือหนากดออดระรัว จนในที่สุดป้าโบรัมก็เปิดประตู

 

“ป้าครับ ฮยอกแจล่ะครับ?” ชายหนุ่มถามไปหอบไป ยืนรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

 

“ไม่ทราบค่ะ”

 

“อ้าว! คิบอมนั่นเอง มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?” เสียงของหญิงวัยกลางคนเอ่ยทักชายหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน นาริมเดินเข้ามาหาพลางยิ้มอย่างใจดีให้

 

“สวัสดีครับคุณน้า คือ...ฮยอกแจกลับมาบ้านเหรอยังครับ?” ชายหนุ่มโค้งทักทายพลางถามถึงร่างบาง

 

“อ้อ เห็นฮันคยองบอกว่าพาไปพักตากอากาศน่ะจ้ะ หมอสั่งให้พักผ่อนเยอะๆ ร่างกายของฮยอกแจจะได้ฟื้นตัวเร็วๆ” เธอตอบพร้อมกับยิ้ม

 

“ที่ไหนครับ?” คิบอมถามอย่างร้อนรน กลัวเหลือเกินว่าสิ่งที่เขาคิดมันจะเป็นจริง หากฮันคยองคิดจะทำอะไรฮยอกแจขึ้นมา ไม่มีใครสามารถช่วยได้เลย

 

“เอ...น้าก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เดี๋ยวน้าโทรถามให้นะ” ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์

 

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

 

“ปิดเครื่องจ้ะ คิบอมมีอะไรหรือเปล่า ถ้าหากติดต่อได้เดี๋ยวน้าจะบอกกับฮันคยองให้?”

 

“มะ...ไม่เป็นไรครับ” ร่างสูงกล่าวอย่างผิดหวัง ก่อนจะโค้งลาแล้วเดินจากไปอย่างคนสิ้นแรง

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 
*TBC

เอาล่ะสิ ป๋าคิดอะไรของป๋ากันนะ

รอลุ้นละกัน อิอิ

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ ที่เม้นด่าป๋าเรากระจาย - -*

ปากบอกว่าโหดร้าย ซาดิสม์ แต่ไหงบอกว่าอีก50%ป๋าจะเก็บไว้ทำไม - -?

ก๊ากกกกกกก ^O^

อ่านต่อไปเถอะ

เม้นและโหวตต่อไป

จะได้รู้เรื่องมากขึ้น คิคิ