คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : +*+Part1+*+
Title : Forbidden Love
Author : +*+HanminhyuK+*+
Part : 1
"เธอจะทำอะไรน่ะ? หยะ...อย่าเข้ามานะ...อ๊ะ! อ๊าย" เสียงของหญิงวัยกลางคนที่คุ้นหูของเด็กชายนามว่าหานเกิงหรือฮันคยองดังขึ้น เขาลุกขึ้นจากกองหุ่นยนต์ในห้องนอนแง้มประตู ก็เห็นว่ามีหญิงวัยกลางคนที่สวมชุดนอนผ้าแพรสีขาว ซึ่งเด็กชายเห็นเพียงแค่ด้านหลัง กำลังผลักร่างของผู้เป็นแม่ของเขาตกลงบันได
หญิงคนนั้นหัวเราะในลำคอเบาๆมองดูผลงานของตนเองอย่างสะใจ ก่อนจะเดินลงบันไดไป พร้อมกับเดินข้ามลำตัวที่โชกไปด้วยเลือดของคนที่นอนจมกองเลือดอยู่ แล้วออกจากประตูบานใหญ่ของบ้านออกไป
...หายไปกับความมืด"มะ...ม้า!" เสียงของเด็กชายร้องเรียกทั้งน้ำตา ก่อนจะวิ่งออกจากประตูห้องนอนแล้วลงบันไดบ้านไป เขาพยุงร่างของแม่ที่นองไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เด็กชายกอดร่างของผู้เป็นแม่ไว้...พลางร้องไห้และร้องเรียกแต่แม่ของเขา
"อะ...อาเกิง..." เสียงของผู้เป็นแม่เรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงและแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยนั้นพยายามจะลืมตามองดูหน้าลูกชาย หากแต่ไม่สามารถทำได้ เปลือกตาช่างหนักอึ้งเหลือเกิน มือที่เปื้อนเลือดนั้นพยายามจะยกขึ้นมาสัมผัสกับลูกชายของเธอ ริมฝีปากอ้าขึ้นเล็กน้อยคล้ายกับต้องการบอกอะไรสักอย่างให้เด็กชายผู้นี้รับรู้ แต่ก็ยากเกินจะเอ่ยหรือจับใจความได้
"ม้าฮะ...ฮือออออออ" เด็กชายร้องเรียกทั้งน้ำตา ก่อนที่ร่างสูงของชายวัยกลางคนวิ่งลงมาดูเหตุการณ์ข้างล่าง
"อาเกิง เกิดอะไรขึ้นกับม้าน่ะ?...อาเหมยฮั้ว! ลื้อเป็นอะไรน่ะ?" เขาถามลูกชายพลางมองสภาพของภรรยาที่นอนจมกองเลือด
มือบางของเหมยฮั้วตกลงตามแรงโน้มถ่วงของโลก พร้อมกับลมหายใจที่อ่อนแรงนั้นจะดับลงตาม
"ม้า!..." ฮันคยองตะโกนร้องเรียกแม่เอาไว้
"ว้าย!" เสียงแหลมของหญิงวัยกลางคนอีกคนที่สวมชุดนอนผ้าแพรสีขาวนั้นวิ่งเข้ามาจากประตูบ้านบานใหญ่ หล่อนร้องเสียงหลงตกใจกับภาพที่เห็น
"นาริมโทรเรียกรถพยาบาลเร็ว!...ฉันบอกให้โทรเรียกรถพยาบาล!" เสียงของผู้เป็นพ่อของฮันคยองสั่งเสียงดัง จนหญิงคนนั้นต้องรีบเดินไปที่โทรศัพท์แล้วกดเบอร์ด้วยนิ้วอันสั่นเทา
เสียงของรถพยาบาลดังเข้ามาในบริเวณบ้านอันใหญ่โตหรูหราทรงยุโรปสไตล์เรอเนซองส์ ร่างของหญิงวัยกลางคนถูกหามขึ้นเตียงรถเข็น โดยมีฮันคยองเด็กชายตามไปด้วยและผู้เป็นพ่อ
มือหนาบีบมือบางที่ชุ่มไปด้วยเลือดเบาๆ เสียงร้องไห้ของเด็กชายดังระงมร้องเรียกผู้เป็นแม่ เหล่าแพทย์กู้ชีพพยายามปั๊มหัวใจเพื่อยื้อชีวิตหากแต่ไร้ประโยชน์ เพราะคนไข้ทนบาดแผลไม่ไหวและเสียเลือดมาก
สิบปีต่อมา
หญิงวัยสี่สิบเศษๆขับรถมาส่งชายหนุ่มทั้งสองผู้เป็นทั้งลูกเลี้ยงอย่างฮันคยองและลูกชายแท้ๆนามว่าฮยอกแจที่หน้าประตูโรงเรียนมัธยมปลาย
"ฮันคยองน้าฝากน้องด้วยนะจ๊ะ" หญิงวัยกลางคนกล่าวกับชายหนุ่มร่างสูง ที่มีใบหน้าเฉยชาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน หากแต่เธอก็รักฮันคยองเหมือนลูกคนหนึ่ง และดูแลเขาไม่ต่างจากลูกในไส้เลย
"ครับ ผมจะดูแลอย่างดี" ฮันคยองตอบเรียบๆพลางโอบไหล่บางของฮยอกแจที่ยืนนิ่ง มือหนาบีบไหล่นั้นเบาๆก่อนจะเพิ่มแรงบีบ...จนร่างบางรู้สึกเจ็บ
"ขอบใจมากนะจ๊ะ ฮยอกแจอย่าดื้อให้พี่เขาต้องปวดหัวล่ะลูก ตั้งใจเรียนทั้งสองคนนะ" เธอกล่าวเป็นประจำเช่นทุกวันและยิ้มแย้มแจ่มใสให้ชายหนุ่มทั้งสอง แล้วขับรถออกไป
เมื่อรถยนต์คันสีขาวแล่นหายลับไปจากสายตาแล้ว มือหนาผลักไหล่นั้นอย่างแรง จนฮยอกแจล้มลงไปกับพื้น
"หึหึ คิดเหรอว่าฉันจะทำดีกับนาย...ไอ้ลูกเมียน้อย" เสียงห้าวกล่าวอย่างเหยียดหยัน ใบหน้าคมคายจ้องมองร่างบางที่จ้องเขากลับอย่างไม่ลดละ หากแต่ฮยอกแจไม่พูดอะไร มีเพียงแววตาจากดวงตาคู่เรียวนั้นที่บ่งบอกว่าเขาเกลียดร่างสูงนี้จับใจแค่ไหน
ร่างบางลุกขึ้นยืนพลางปัดกางเกงที่เปื้อนฝุ่นพร้อมกับก้มลงหยิบกระเป๋าสะพายสีดำ หากแต่ร่างสูงกลับเตะมันกระเด็นไปไกล จนร่างบางต้องหันมามองด้วยสายตาโกรธแค้น
"ไอ้สารเลว!" คนตัวเล็กสบถเบาๆ ก่อนจะเดินตรงไปหยิบกระเป๋าที่ถูกเตะเมื่อครู่
ร่างสูงเร่งฝีเท้ามาเพื่อแย่งกระเป๋า หากแต่มีมือหนาอีกมือหนึ่งมายื้อไว้เสียก่อน
"ไอ้ฮันพอเถอะ" เสียงห้าวของร่างสูงเอ่ยขึ้น
"แกยุ่งอะไรด้วยวะ? ไอ้บอม" ฮันคยองย้อนถามอย่างหาเรื่อง
ชายหนุ่มร่างสูงนามคิบอมดึงกระเป๋ากลับคืนมาพลางปัดฝุ่นออกแล้วส่งกลับไปให้เจ้าของ ฮยอกแจรับมันมาไม่กล่าวคำใดๆทั้งสิ้น ก่อนจะรีบวิ่งขึ้นตึกเรียนไป
"แกไม่เบื่อเหรอ แกล้งคนไม่มีทางสู้อยู่ได้?" คิบอมถามเสียงเรียบ ทุกๆวันเขาต้องเห็นฮันคยองเพื่อนรักของเขาคอยแต่รังแกฮยอกแจด้วยสารพัดวิธี
"ไม่เบื่อ ไม่มีวันเบื่อ และฉันจะทำแบบนี้ไปตลอด จนกว่าไอ้สองแม่ลูกชั่วๆนี้จะไปให้พ้นจากชีวิตของฉัน" ฮันคยองตอบอย่างเดือดดาล เขาเกลียดแม่ลูกคู่นี้จับใจแค่ไหน
คิมนาริม
...ผู้ที่แย่งความรักของพ่อที่มีต่อแม่ของเขาอีฮยอกแจ
...ลูกติดของคิมนาริมที่แย่งความรักของพ่อที่มีต่อเขาเขาจึงเกลียด
...เกลียดคนที่ทำให้ความรักของพ่อที่มีต่อเขาและแม่นั้นหมดลงไปเกลียดที่สุดคือคิมนาริม
...ผู้ที่เป็นฆาตกรฆ่าแม่ของเขาเธอคือคนที่ผลักแม่เขาตกลงบันไดบ้าน และยังตีหน้าเศร้าทำเป็นตกใจกับสิ่งที่เห็น
...และยังทำดีกับเขาเพื่อให้เขาลืมแม่ของตนเองเพื่อที่เธอจะได้มาแทนที่แม่ของเขา
และคนที่เขาต้องการกำจัดมากที่สุด
...อีฮยอกแจคนที่เขาเกลียดจับขั้วหัวใจ
...ไอ้ลูกเมียน้อยที่เป็นฆาตกรฆ่าแม่ของเขาคนที่จะมาแย่งทุกอย่างไปจากเขา
มันจึงเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก ถ้าหากว่าไอ้ลูกเมียน้อยอย่างอีฮยอกแจจะต้องรับกรรมเพียงแค่นี้
แต่มันจะไม่แค่นี้ตลอดไป
เพราะฮยอกแจต้องได้รับสิ่งที่หนักหนาสาหัสมากกว่านี้
+*+…………………………………………………………………………………………………...+*+
*TBC ^^
ไม่รู้ว่าจะถูกใจทุกคนอ๊ะป่าว
ตอนแรกนี่ป๋าร้ายโคดๆเรยชิมิ
เราก็แอบเกลียดป๋าอยู่เหมือนกัน
แต่ทุกอย่างมันมีเหตุผล อย่าเกลียดป๋าเค้าเลยนะ
แต่มันมีเรื่องเลวร้ายมากกว่านี้
และก็นั่นแหละ ที่จะทำให้ฮันคยองเป็นที่มิชอบของใครหลายๆคน
เม้นกันวันละนิดจิตแจ่มใสนะ
ไปแระ บายๆ
ความคิดเห็น