[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #18 : +*+Part14+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               14

 

ร่างสูงเปิดประตูบ้านเช่าหลังเล็กเข้ามา พลางมองสำรวจบ้านที่จัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ทั้งสวนถาดหน้าบ้านที่ตกแต่งอย่างประณีตมีน้ำพุเป็นสิ่งดึงดูดสายตา พร้อมกับตุ๊กตาเด็กผู้ชายเล่นน้ำพุนั้น ทำให้เขาอดที่จะรู้สึกสดชื่นไม่ได้

 

ขายาวก้าวตรงไปยังประตูบ้านบานเล็กๆ ก่อนจะเปิดเข้าไปโดยไม่ได้ส่งสัญญาณให้เจ้าบ้านรับรู้

 

ร่างบางได้ยินเสียงมีคนเข้ามาในบ้าน ก็อดที่จะรู้สึกกลัวไม่ได้ว่าจะเป็นพวกโจรหรือเปล่า จึงหยิบไม้เบสบอลถือไว้มั่นเตรียมป้องกันตัว หลบอยู่หลังกำแพงเพื่อคอยดูผู้ที่มาใหม่

 

คิบอมสอดส่ายสายตามองหาร่างของทงเฮ เผื่อว่าร่างบางอาจจะเป็นลมที่ใดหรือเปล่า แต่ก็ไม่พบ ชายหนุ่มเดินมาเรื่อยๆจนอยู่หลังกำแพงของทางเข้าห้องนั่งเล่น เงาที่ทอดบนพื้นนั้นทำให้ร่างบางที่อยู่อีกด้านหนึ่งเงื้อมือเตรียมฟาด พุ่งตัวออกมา

 

“ไอ้โจรบ้าตายซะ!” เสียงหวานร้อง พร้อมกับฟาดไม้อย่างแรง

 

“อะ...เฮ้ย!” คิบอมที่ตกใจพร้อมกับใช้มือจับด้ามไม้ไว้ได้ทัน ยื้อไม้เข้าหาตนเอง ทำให้ร่างบางเซล้มลงมาทับกับร่างเขาที่เสียหลักล้มลงไปเหมือนกัน

 

“อ๊ะ! คิบอมเองเหรอ?” ทงเฮเมื่อเห็นว่าคนที่เขาคิดจะฟาดนั้นเป็นใคร ถามเสียงอ่อยพร้อมกับที่ใบหน้าขึ้นสีทันที เมื่อรู้สึกตัวว่าเขากำลังล้มทับร่างสูงเข้าให้แล้ว

 

“อือ...ลงไปจากตัวฉันได้แล้ว หนัก” เสียงทุ้มเรียบเฉยกล่าว พร้อมกับใช้สายตาไล่ให้คนตัวเล็กรีบๆลุกขึ้น

 

 

หลังจากที่ทงเฮต้อนรับคิบอมด้วยอาการประหม่าแล้ว ร่างบางนั่งลงกับโซฟาตัวเล็กตรงข้าม พร้อมกับเอ่ยทำลายความเงียบ

 

“นาย...ที่จริงไม่ต้องมาตามคำขอร้องของฮยอกแจก็ได้นะ”

 

“เพราะฮยอกแจ ฉันจึงมา” เขาเอ่ยสวนทันที ทำให้คนตัวเล็กที่หัวใจร้าวอยู่แล้วยิ่งบาดลึกมากกว่าเดิม ทงเฮก้มหน้าลงเพื่อเก็บอาการและซ่อนดวงตาที่เริ่มแดงก่ำเอาไว้

 

“อืม...เข้าใจ”

 

“เอายาไป กินซะ นอนเยอะๆ ฉันไปล่ะ” ชายหนุ่มยื่นถุงยาให้พร้อมกับเดินออกจากบ้านทันที

 

“ดะ...เดี๋ยว...ขอบคุณมากนะ”

 

“อืม” คำตอบสั้นๆ ไม่แม้แต่จะหันหลังมามองคนด้านหลังที่แสดงความเจ็บปวดออกมา หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่ามากมายไหลอาบแก้มเนียน ดวงตาที่พร่าเลือนนั้นได้แต่มองแผ่นหลังกว้างค่อยๆเดินลับสายตาไปด้วยความเจ็บปวด

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

ฮันคยองเดินเข้าโถงบ้านที่โอ่อ่า พลางมองไปรอบๆบ้านที่เปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เขาไม่อยู่บ้าน

 

“แชยอน เอารูปนี้ไปไว้แทนที่รูปคุณผู้หญิง” เสียงห้าวทรงอำนาจของคุณฮัน สั่งเด็กรับใช้ พลางชี้รูปขนาดใหญ่ที่มีตนเอง ฮันคยอง นาริม และฮยอกแจขึ้นแทนรูปที่ขนาดเท่ากัน ที่มีเพียงสามคนพ่อ แม่ ลูก

 

“ป๊าจะเอารูปม้าไปไว้ไหน?” ชายหนุ่มตะโกนถาม ร่างสูงเดินอาดเข้ามาหาผู้เป็นพ่อ ด้วยท่าทางที่โมโห

 

“อั๊วก็จะเอารูปม้าไปไว้ที่ห้องนอน” คุณฮันตอบ พลางมองลูกชายคนโตด้วยสายตาที่ตั้งคำถาม

 

“แต่ผมไม่ยอม รูปม้าต้องอยู่ที่นี่ รูปนี้ม้าเคยบอกว่าเราจะมีกันสามคน และต้องติดอยู่ตรงนี้เท่านั้น” ร่างสูงขึ้นเสียงจนแทบจะเป็นตะโกน

 

“แต่อั๊วจะเอาไปไว้ในห้องนอน ลื้อไม่เกี่ยว” ชายวัยกลางคนตอกกลับด้วยเสียงที่ดังพอกัน ก่อนจะหันไปสั่งเด็กรับใช้ให้ช่วยกันแบกกรอบรูปขนาดใหญ่รูปใหม่ติดฝาผนัง

 

“แล้วป๊าคอยดูละกัน ผลที่ป๊าหักหลังม้า มันจะเป็นยังไง!” ชายหนุ่มกล่าวด้วยความเคียดแค้นก่อนจะหุนหันเดินขึ้นบ้านไป

 

“ลื้อต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ” คุณฮันได้แต่เอ่ยกับตนเองเบาๆ มองตามลูกชายที่เดินขึ้นบ้านไป

 

 

ร่างสูงเปิดประตูห้องเข้ามา พร้อมกับปัดข้าวของแตกกระจายร่วงลงพื้นราวกับคนเสียสติ ฮันคยองนั่งกัดเล็บตนเอง ความรู้สึกสูญเสียเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เหมือนวันที่เขานั่งอยู่ในห้องนี้หลังจากที่หมอบอกว่าแม่ของเขานั้นจากไปแล้ว

 

 

เด็กชายวัยแปดขวบนั่งกอดเข่าร้องไห้เพียงลำพังในห้องนอนที่ทั้งมืดและหนาวเย็น หลังจากที่เขากลับมาจากโรงพยาบาล ฮันคยองนั่งกัดเล็บและตัวสั่นเทา ภาพที่เขาเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นผลักแม่เขาตกบันไดยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำ

 

ผู้หญิงที่พรากลมหายใจและชีวิตของแม่ไปจากเขา

 

เสียงกรีดร้องของแม่เขายังคงก้องกังวานอยู่ในโสตประสาท

 

แววตาหวาดกลัวของผู้เป็นแม่นั้นยังคงอยู่ในความทรงจำ

 

 

หยดน้ำใสๆเอ่อล้นดวงตาคู่คมของฮันคยอง ชายหนุ่มหวนนึกถึงวันนั้นวนเวียนซ้ำไปมาอยู่อย่างนั้น

 

Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr

 

ชายหนุ่มรีบปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่มีสายเรียกเข้า

 

คิม นาริม           

 

ใบหน้าคมคายแสยะยิ้มร้าย ก่อนจะกดรับ

 

“ครับ...น้ามีอะไรจะให้ผมช่วยเหรอครับ?” ชายหนุ่มกรอกเสียงที่เป็นปกติที่สุดลงไปตามสาย

 

“ฮันคยอง น้าวานหลานช่วยมาดูแลฮยอกแจหน่อยนะจ๊ะ พอดีน้านึกได้ว่า คืนนี้น้าต้องไปงานกาลาดินเนอร์น่ะจ้ะ” หญิงวัยกลางคนกล่าว

 

“ได้ครับ ไม่มีปัญหา” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับกดยิ้มมุมปากอย่างพอใจ แล้วตัดสายไป

 

 

รถสปอร์ตสีดำพุ่งทยานออกจากบ้านหลังใหญ่สไตล์เรอเนซองส์อย่างรวดเร็ว ในใจนึกถึงแผนที่เขากำลังจะดำเนินต่อจากนี้

 

+*+........................................................................................................................................+*+             

 
*TBC