[Fic > SJ]+*+Forbidden LovE+*+

ลำดับตอนที่ #16 : +*+Part13+*+

Title                        :               Forbidden Love

 

Author                    :               +*+HanminhyuK+*+

 

Part                         :               13

 

หญิงวัยกลางคนร่างโปร่งบางผู้เป็นแม่ของฮยอกแจนั้นค่อยๆเปิดประตูเข้ามาในห้อง มองดูสภาพลูกชายคนเดียวที่นอนซมอยู่กับเตียงพยาบาลแล้วอดไม่ได้ที่หลั่งน้ำตาออกมา

 

กระดาษทิชชู่สีขาวถูกส่งโดยชายหนุ่มร่างสูงที่อาสาขับรถพามา เมื่อเขาแจ้งข่าวเรื่องการป่วยของลูกชาย แม้อาการตอนนี้จะดีขึ้น แต่ความรู้สึกของคนเป็นแม่ ก็อดไม่ได้ที่จะนึกโทษตัวเองที่ดูแลลูกไม่ดี

 

มือบางลูบกลุ่มนุ่มอย่างอ่อนโยน ทำให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่น ก็พบว่าแม่ของตนนั้นยืนร้องไห้อยู่ข้างเตียงเขา

 

“แม่เหรอครับ ร้องไห้ทำไมครับ?” ฮยอกแจถามอย่างสงสัย มองผู้เป็นแม่สลับกับฮันคยองที่ยืนอยู่ด้านหลังด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

 

“ฮยอกแจแม่ขอโทษนะลูกที่วันๆแม่เอาแต่ทำงาน ฮึ่ก...จนไม่มีเวลาดูแลลูกเลย ลูกเลยต้องป่วยแบบนี้” เสียงเครือสะอื้นของนาริมเอ่ยทั้งน้ำตา พลางดึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมากอดไว้ด้วยความรักใคร่

 

สายตาที่ร่างสูงมองร่างบางผ่านอ้อมแขนของคิม นาริมนั้น ทำให้อยอกแจถึงกับหน้าถอดสี ความรู้สึกไม่สามารถคาดเดาได้ว่าชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ มันยากเกินจะคาดเดาเหลือเกิน...กลัวว่าเรื่องราวร้ายๆกำลังจะเกิดขึ้นกับผู้เป็นแม่

 

ฮันคยองหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ ความรู้สึกมากมายประเดประดังเข้ามาในจิตใจที่สับสน อ้างว้าง เหงา เปล่าเปลี่ยวไร้ที่พักพิงทางใจ

 

ขายาวก้าวมาเรื่อยๆไร้จุดหมาย และทรุดลงกับพื้นที่เย็นเฉียบในสวนสาธารณะยามเย็นย่ำ อากาศช่างหนาวเหน็บ...หนาวไปถึงขั้วหัวใจ

 

มือหนาถูกับแขนตนเองไปมาเพื่อคลายความหนาวที่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ฤดูหนาวกำลังมาเยือนแล้ว บางสิ่งที่เย็นเฉียบจนถึงกระดูกนั้นตกลงมาคล้ายกับปุยนุ่นที่ปลิวตามลม

 

หิมะแรก...

 

ชายหนุ่มมองหิมะสีขาวบริสุทธิ์ที่ตกลงมาช้าๆ บ้างก็ตกใส่ผมเขา บ้างก็สัมผัสกับใบหน้าจนทำให้ชายหนุ่มนั้นถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย

 

ภาพที่สองแม่ลูกนั้นกอดกัน ทำให้เขาหวนนึกถึงอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ที่จากเขาไปเมื่อสิบปีที่แล้ว

 

เบื้องหน้าที่เขาเห็นในตอนนี้ คือผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่ง กำลังเดินจูงมือเด็กชายตัวน้อยๆ ร่างกายบอบบางของเด็กคนนั้นกำลังสั่นสะท้าน เพราะหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ผู้เป็นแม่หยุดเดินพร้อมกับถอดเสื้อโค้ตตัวสวยสีขาวแล้วห่อตัวลูกชายของเธอเอาไว้ อุ้มเดินฝ่าความหนาวเหน็บนั้นไป

 

“ม้า...ผมหนาว...ม้าอยู่ไหน” เสียงทุ้มสั่นเครือ ทั้งหนาวจับจิต ทั้งเหงาว้าเหว่สุดหัวใจ

 

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ชายหนุ่มหลับใต้ต้นไม้สูงใหญ่ที่ไร้ใบให้การปกป้องจากหิมะที่เริ่มตกหนักเรื่อยๆอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ผู้คนที่เดินผ่านไปมาได้แต่มองเขาอย่างสมเพชและเวทนา

 

เด็กหญิงอายุราวๆห้าขวบ ใส่ชุดวันพีชสีขาวทับด้วยเสื้อโค้ตสีชมพู สวมถุงมือเข้าชุดกับโค้ต ผมเกล้าแกะ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ยืนอยู่เบื้องหน้าฮันคยอง พลางมองอย่างสงสัย เด็กน้อยถอดถุงมือข้างหนึ่งใช้นิ้วเล็กๆจ่อที่จมูก

 

“ยังไม่ตาย” เสียงเล็กเอ่ยอย่างไร้เดียงสา

 

เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆลืมขึ้น ก่อนจะพบว่าเขายังคงนั่งอยู่ที่เดิม ท่ามกลางหิมะ จะมีก็เพียงแต่เด็กหญิงเบื้องหน้าที่ยืนจ้องเขาตาแป๋ว

 

“น้ามาหลับตรงนี้ทำไมคะ? มันหนาวนะรู้มั้ย” เด็กหญิงถาม

 

“...................................” ชายหนุ่มขยี้ตา ทำเป็นไม่สนใจ

 

“น้าไม่มีบ้านเหรอคะ? แล้วน้าไม่หนาวเหรอ?” ร่างจิ๋วยังคงถามต่อไป

 

“มีบ้าน แต่ไม่อยากกลับ” เขาตอบห้วนๆ เสมองทางอื่น

 

“น้าเอาไอ้นี่ไปละกันนะคะ มันคลายหนาวได้รู้ใช่มั้ย? น้าจะรอให้ที่บ้านมารับใช่มั้ยคะ?” เด็กหญิงยื่นถุงมือสีชมพูลายสตรอเบอร์รี่ทั้งสองข้างมาให้

 

“ไม่เป็นไร ฉันใส่ไม่ได้หรอก ฉันจะรอให้แม่...มาห่มผ้าให้” ชายหนุ่มมองถุงมือคู่เล็กที่เด็กน้อยยื่นให้ พาลให้นึกถึงเรื่องเมื่อครู่ ที่นาริมกอดฮยอกแจ หญิงวัยกลางคนที่ถอดเสื้อโค้ตห่มให้ลูกชายตัวน้อยๆแล้วอุ้มฝ่าหิมะแรกของปีนี้ไป...เขาอยากให้แม่เขาทำให้แบบนี้

 

หากแต่แม่เขา...ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว

 

“ยูจิน มาเดินตรงนี้อีกแล้วนะ แล้วนี่ลูกถอดถุงมือทำไมล่ะ เดี๋ยวก็มือแข็งหรอก” เสียงของหญิงวัยทำงานคนหนึ่งเอ่ยต่อว่าลูกสาวที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้กับฮันคยอง เธอดึงมือเล็กนั้นให้ลุกขึ้นตาม แล้วใส่ถุงมือให้ลูกสาวตัวน้อย ก่อนจะจูงมือไป

 

ดวงตาคู่คมมองตามสองแม่ลูกที่ค่อยๆเดินลับไป หากแต่เด็กน้อยยังคงหันมาโบกมือลาเขา พร้อมกับยิ้มอย่างน่ารัก ฮันคยองเองก็โบกมือตอบเช่นกัน แม้เขาจะไม่ได้ยิ้มให้เด็กน้อย แต่เขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กๆที่อย่างน้อยยังคงมีคนที่เป็นห่วงเขา

 

ชายหนุ่มเดินมาตามทางเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเป็นเวลาเท่าไหร่ และเขามาถึงหน้าบ้านนี้ได้อย่างไร

 

ฮันคยองยืนอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ของตนเอง

 

บ้าน...ที่เคยมีเพียงสามคน พ่อ แม่ ลูก

 

บ้าน...ที่เคยมีความอบอุ่น และความรักที่อบอวล

 

หากแต่เมื่อสิบเอ็ดปีก่อน...พ่อได้พาผู้หญิงแปลกหน้า พร้อมกับเด็กชายผอมบางคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน และบอกว่านี่คือเมียอีกคน ส่วนเด็กชายคนนั้นคือน้องชายของเขา

 

แม้ว่าแม่ของเขาจะไม่ได้แสดงอาการอะไร แม้กระทั่งขัดขวางการมีเมียใหม่ของพ่อ แต่เขาเองก็อดที่จะรู้สึกเจ็บแทนแม่ไม่ได้ ที่ทุกวันพ่อมักจะใส่ใจกับผู้หญิงคนใหม่และเด็กชายคนนั้นจนลืมแม่และเขาไป

 

หลังจากนั้น...ผู้หญิงคนนั้นก็ออกลาย เธอเป็นคนผลักแม่ของเขาตกบันไดตาย

 

เธอเป็นคนพรากทุกอย่างไปจากชีวิตเขา

 

พรากพ่อที่เคยรักแม่และเขา

 

พรากชีวิตและลมหายใจของแม่

 

พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากชีวิตเขา

 

คิม นาริม...ผู้หญิงที่เลวไม่มีชิ้นดี

 

 

“ฉันจะบดขยี้ชีวิตลูกชายเธอให้แหลกคามือ...คอยดูคิม นาริม” เสียงห้าวเคียดแค้นเอ่ยกับตนเองอย่างมุ่งมั่น พร้อมกับกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง มองบ้านที่เขาคิดว่าเคยเป็นของเขาด้วยแววตาแห่งความเคียดแค้น

 

ไฟแห่งการแก้แค้นกำลังเริ่มต้นขึ้น

 

ไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกสิ่งทุกอย่าง

 

แม้กระทั่ง...ตัวเองก็ตาม

 

+*+........................................................................................................................................+*+

 

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก TTOTT^

 

ไม่ง่ายเลยนะเนี่ยตอนนี้ แต่งยากชะมัดเลยอ่า

 

สงสารป๋าก็สงสาร สงสารฮยอกก็ใช่

 

รู้สึกมันบีบหัวใจยังไงก็ไม่รู้

 

เหนื่อยที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดด - -*

 

ขอกะละมังใจด้วยการเม้นและโหวตได้มั้ยอ่า

 

ไม่เม้นขอให้ขี้แตก ฮ่าๆๆๆๆ

 

รักทุกคนนะ

 

รักฮันฮยอกที่สุดด้วย ^O^