{Fic Bleach} HBD ชิโร่จัง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

รบกวนช่วยกันอ่านเป็นกำลังใจหน่วยนะค่ะ ถึงจะไม่เก่ง แต่จะพยายามค่ะ แล้วก็ถ้าไม่รบกวนช่วยกันคอมเม้นท์ด้วยนะค่ะ อวยพรชิโร่จังก็ได้ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ

เนื้อเรื่อง

       19 ธันวาคม 19.30 น. 

“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกับข้านะ ได้มั๊ย”เสียงใสๆของเด็กสาวร่างเล็กเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลสวยที่เขารู้จักเป็นอย่างดีดังขึ้น ทำให้เด็กหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างประหลาดใจ 

“นึกบ้าอะไรของเจ้านะ” เย็นชาไม่เปลี่ยน เหมือนดาบฟันวิญญาณของเจ้าตัวเสียจริงๆเลย ให้ตายสิ เด็กสาวคิดในใจพลางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา 

“แหม ชวนแค่นี้ก็ไม่ได้นะ ชิโร่จัง”พูดจบ เธอก็ทำแก้มป่องด้วยถ้าทีงอน เด็กหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าอดยิ้มไม่ได้ แต่ก็เพียงไม่นาน รอยยิ้มนั้นก็กลับเป็นความเย็นชาเหมือนเช่นเคย 

“ถ้าข้าทำงานเสร็จน่ะนะ”เด็กหนุ่มตอบ พลางก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ เล่นเอาเด็กสาวเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้ มือบางคว้าเอกสารกองโตบนโต๊ะขึ้นมาครึ่งหนึ่ง ก่อนที่จะยกไปวางตรงที่นั่งของรองหัวหน้าหน่วย 10 บัดนี้หายไปแล้วก็ไม่รู้ 

“ทำอะไรของเจ้านะ” 

“ยังไง พรุ่งนี้ข้าก็ต้องไปเที่ยว เพราะงั้น ชิโร่จังต้องรีบๆทำงานนะ”พูดจบร่างบางก็คว้าปากกาขึ้นมาเขียนด้วยความรวดเร็ว 

“อ้าว ฮินาโมริจัง”เสียงหวานดังขึ้นจากหน้าประตู ทำให้เด็กสาวละลายตาจากงานขึ้นมามอง 

“คุณรันงิคุ สวัสดีค่ะ” 

“จ้า ว่าแต่ว่ามาช่วยหัวหน้าทำงานหรอ”พูดจบแม่สาวทรงโตก็หันไปมองหัวหน้าร่างเล็กของเธอ ก่อนที่จะเอ่ยปากแซว “ใช้สาวๆทำงานอย่างงี้ไม่ดีนะค่ะ” 

“เพราะใครกันละที่ไม่ยอมทำงาน แถมยัยนี่ก็เอาไปทำเองด้วย ข้าไม่ได้บังคับ” 

“แน่ใจหรอค่ะหัวหน้า”เสียงรองหัวหน้าดังขึ้นก่อนที่จะหันไปมองร่างเล็กของหัวหน้า ร่างเล็กไม่ตอบอะไรเพียงพยักหน้ารับเล็กน้อย 

“จริงหรอ ฮินาโมริจัง” คนถูกถามเงียบไปพักหนึ่งก่อนที่จะหันไปมองร่างเล็กของเด็กหนุ่มที่นั่งทำงานอยู่ แล้วเธอก็ลอบยิ้มออกมา 

“ไม่จริงค่ะ ชิโร่จังเค้าบังคับให้ข้าทำนะค่ะ”พูดจบแม่สาวก็ทำหน้าเศร้าๆ จนฟังถึงกับสะดุ้งโหย่ง 

“ข้าไม่ได้บังคับนะเฟ้ย” 

“คุณรันงิคุดูสิค่ะ บังคับให้ข้าช่วยทำงาน แถมยังตะคอกใส่ข้าอีก” 

เฮ้ยๆ ชักไปกันใหญ่แล้วนะ เด็กหนุ่มคิดในใจอย่างอารมณ์เสีย นัยน์ตาสีฟ้าอมเขียวของเขาเริ่มขุ่นด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก 

“หัวหน้าใจร้ายจังเลย”พูดจบแม่สาวทรงโตก็หันกลับมามองที่หัวหน้าของเธอที่บัดนี้พยายามนั่งนับ 1- 10 ใหม่ ไม่ให้เอาเฮียวรินมารุมาฟันใครแถวนี้ (เอาเข้าจริงก็ฟันไม่ลงหรอ ใช่มั๊ยละ) 

“มัตสึโมโต้ หุบปากแล้วก็กลับมาทำงานของเจ้าซะ ก่อนที่เจ้านะโดนหักเงินเดือน” 

“กรี๊ด~~~ไม่ได้นะค่ะหัวหน้า ไม่งั้นข้าจะฟ้องงิน” 

“ฟ้องไปเลย ข้าไม่สน”พูดจบหัวหน้าหน่วยร่างเล็กก็นั่งบั่นงานต่อ โดย มีรองหัวหน้าอย่างรันงิคุยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆ และฮินาโมรินั่งยิ้มอยู่
 
“ช่วยก็ได้ค่ะ”แล้วร่างบางของสาวทรงโตก็กระฟัดกระเฟียดเดินไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนที่จะไล่รองหัวหน้าหน่วย 5 “ถอยไปๆ”น้ำเสียงของรันงิคุฟังดูหงุดหงิดมาก 

............เฮ้ย มาพูดอย่างงี้กับฮินาโมริได้ไงฟะ......... 

“แต่ว่า......” ...........ยัยบ้านี่ มานั่งทำเสียงสั่นทำไมฟะ ข้าไม่ช่วยหรอกนะ......... 

“ข้าบอกให้ถอยไปไงละ นี่มันไม่ใช่หน่วยของเจ้าซะหน่อย” 

……มัตสึโมโต้ทำอะไรของเจ้านะ……… 

“โอ๊ยยยย เจ็บนะค่ะ คุณรันงิคุ”เสียงหวานของฮินาโมริเล่นเอาความอดทน ทั้งหมดของฮิตสึกายะหมดลง
 
“ทำอะไรของเจ้านะ มัตสึโมโต้”น้ำเสียงของเด็กหนุ่มบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมากกับการกระทำของลูกน้อง 

แต่ภาพที่ได้เห็นไม่ใช่อย่างที่เขาคิด เด็กสาวยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของรองหัวหน้าหน่วย10 โดยที่เจ้าของโต๊ะนั่งทำงานอยู่ข้างๆโดยไม่มีร่องรอยของการทะเลาะกันเลยแม้แต่น้อย แล้วเสียงที่เขาได้ยินละ คงไม่ใช่หูฝาดหรอกนะ…. 

“มีอะไรหรอคะ”รินงิคุถามราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย โดยที่มีฮินาโมริมองหน้าเขาอย่างงงๆ 

“ช่างมันเถอะ”เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับนั่งลงทำงานต่อโดยที่ไม่ได้สนใจอาการของสองสาวที่นั่งหัวเราะกันด้วยความสนุกที่ได้แกล้งคนตัวเล็ก เวลาผ่านไปไม่งาน จากคน 3 คนที่เคยช่วยทำงาน ก็เหลือเพียงเด็กหนุ่มหัวขาวคนเดียวที่ยังคงนั่งทำงานอยู่ในขณะที่อีก 2 คนนั้นหลับคาโต๊ะทำงานไปเรียบร้อยแล้ว 

    23.00 น. 

ร่างเล็กเจ้าของนัยน์คู่นี้น้ำตาลก็ลุกขึ้นมา ขยับไล่ความง่วง นัยน์ตาคู่สวยหันไปมองยังโต๊ะของหัวหน้าหน่วย 10
 
“ชิโร่จัง ยังไม่เสร็จหรอ” 

“ใครว่าล่ะ เพิ่งจะเสร็จแผ่นสุดท้ายพอดีเลยละ” ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า แต่เหมือนยัยนี่จะรู้ว่าเขาเพิ่งจะทำแผ่นสุดท้ายเสร็จ ช่างเถอะๆ จะคิดไปทำไมละ 

“อือ ดีจังเลย งั้นไปเดินเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อยนะ”พูดจบก็ยิ้มให้กับคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน ทำเอาคนตรงหน้าอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร เขาพยักหน้ารับเนิบๆก่อนที่จะเดินนำออกนอกห้อง โดยมีร่างของรองหัวหน้าหน่วย 5 เดินตามหลังมา เด็กสาวค่อยๆเร่งฝีเท้าขึ้นมาใกล้เด็กหนุ่ม 

“ชิโร่จัง......” 

“อะไรหรอ” 

“ขอบใจนะ ขอบใจสำหรับทุกเรื่องที่เจ้าเคยให้ข้านะ แล้วก็ขอโทษที่เคยทำให้เจ้าต้องเสียใจนะ” เด็กหนุ่มไม่ว่าอะไร เขาส่ายหน้าเพื่อบอกคนตรงหน้าว่าเขาไม่ได้สนใจหรือติดใจอะไรเรื่องนั้นแม้แต่น้อย ต่อให้เธอข้าเขา เขาก็สาบานว่าจะไม่โกรธคนตรงหน้าเลย ขอพียงแค่เธอยอมอยู่เคียงข้างเขาโดยไม่รังเกียจก็พอ ไม่ว่าจะฐานะอะไรเขาก็ยอม 

..................แม้จะเจ็บปวดก็ตาม.............. 

แต่ทว่าร่างบางของเด็กสาวยังคงก้มหน้านิ่งด้วยท่าทางสำนึกผิด แต่ทว่าร่างของเธอกลับสั่นเทาด้วยความหนาวของอากาศในยามค่ำคืน เด็กหนุ่มหยุดลง ทำให้เด็กสาวต้องหยุดตาม ร่างของเขาหันไปตรงหน้าของเธอ นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองลงไปยังนัยน์ตาของฝ่ายตรงกันข้าม 

“เฮ้ออออ”ฮิสึกายะถอนหายใจอย่างเซ็งก่อนที่จะถอดหัวคลุมหัวหน้าหน่วยมาคลุมให้กับเด็กสาว 

“นี่มัน....” 

“ใส่ไปเถอะน่า”เด็กหนุ่มตอบ 

“ขอบใจจ๊ะ ชิโร่จัง จริงสิ งั้นชิโร่จังอยากได้อะไรละ เดี่ยวข้าจะให้เป็นของตอบแทนก็แล้วกัน” ไร้เสียงตอบกลับใดๆจากเด็กหนุ่ม 

........อะไรก็ได้งั้นหรอ ถ้าเขาขอข้อนี้เธอจะให้รึเปล่า........... 
........ขอให้ยัยนี่ลืมไอเซ็น ลิมเรื่องที่ถูกคนๆนั้นทรยศและทำร้าย........ 
........ยัยนี่จะให้เอาได้รึเปล่านะ...... 
........แต่ถ้าไม่เสี่ยงดูก็คงไม่รู้ .......

ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนที่จะจ้องมองไปยังนัยน์ตาคุ่สวยเบื้องหน้าอีกครั้ง
“ขอให้เจ้าลืมไอเซ็นได้มั๊ย ฮินาโมริ”เด็กหนุ่มถาม เล่นเอาเด็กสาวถึงกับพูดอะไรไม่ถูก 

“ได้รึเปล่าฮินาโมริ” 

“........” 

“ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกยังไง แต่ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าข้าไม่สบายใจหรอกนะที่เห็นเจ้าเป็นแบบนี้นะ.....”ร่างเล็กหยุดไปพักหนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อเมื่อเห็นร่างบางทำท่าจะแย้ง 

“ไม่ต้องมาบอกว่าเจ้าไม่ได้เปลี่ยนไป ข้ารู้หรอกน่าเรื่องที่เจ้านั่งร้องไหเขี้มูกโป่งตอนกลางคืนนะ อย่างกับผี”ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่สีหน้าคนพูดไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย 

.........ว่าแล้วเชียวว่าไม่ได้....... 

“อ๊ะ...ชิโร่จัง คืนนี้พระจันทร์สวยมากเลย”เด็กสาวเปลี่ยนเรื่องพูดอย่างรวดเร็ว 

“นั่นสินะ”พูดจบเด็กหนุ่มก็ยิ้ม ไม่ใช่รอยยิ้มมาจากความสุข แต่เป็นการฝืนยิ้ม ร่างสองคนภายใต้ต้นไม้ใหญ่ หิมะสีขาวๆค่อยๆตกลงมาปกคลุมพื้นโลก ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เด็กสาวกับเด็กหนุ่มนั่งเฝ้ามองดวงจันทร์ โดยที่มีความเงียบเป็นเพื่อน 

“ดึกมากแล้วนี่กลับเถอะชิโร่จัง” 

“งั้นเดี๋ยวข้าไปส่ง” 

“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ ข้าลืมของไว้ที่หน่วยของเจ้านะ เรารีบไปเอากันเถอะ” 

“เดี๋ยวให้มัตสึโมโต้เอาไปให้ก็ได้” 

“ไม่ได้ๆ” ยัยนี่ลืมอะไรไว้นะ ตอนมาก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่หว่า 

       23.59 น. 

มือของเด็กหนุ่มค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในหน่วยด้วยความแปลกใจ จำได้ว่าตอนที่เขาออกไปไฟมันปิดอยู่นี่นา คงเป็นมัตสึโมโต้ 

“3 2 1 HAPPY BIRTHDAY ค่า/คร้าบ หัวหน้า”เสียงของคนหลายคนที่เขาคุ้นเคยดีดังขึ้นพร้อมกันกับเสียงเพลง HAPPY BIRTHDAY และเค้กก้อนใหญ่ที่อยู่ในมือของรองหัวหน้า 

“วันนี้....วันเกิดใครนะ” 

“วันนี้วันเกิดชิโร่จังไง”เด็กสาวข้างตัวบอกพร้อมกับยืนของกล่องของขวัญกล่องเล็กให้ พร้อมกับกระซิบข้างหูเด็กหนุ่ม 

“ข้าจะพยายามนะ เรื่องที่เจ้าขอนะ”คำตอบที่ได้รับทำเอาเด็กหนุ่มแปลกใจ แต่เขาก็สามารถยิ้มออกมาได้นึกถึงเรื่องที่เขาขอได้ 

“สัญญานะ” 

“จ๊ะ”
 
“หัวหน้า หนักนะค่ะรีบๆเป่าซะทีสิเสียงรองหัวหน้าบ่นพร้อมกับยื่นเค้กมาใกล้หน้าหัวหน้าของเธอ แต่ละคนต่างก็นำของขวัญที่ตนหามาให้เด็กหนุ่มร่างเล็กเจ้าของวันเกิด สำหรับของขวัญที่บรรดาเหล่ายมทูตและเรียวกะต่างพากันมาให้นั้น ก็ดูเหมือนว่าจะ(ไม่)ถูกใจสำหรับเจ้าตัวนัก แต่เขาเองก็ดีใจที่ทุกคนไม่ลืมวันเกิดเขา (แต่เจ้าตัวดันลืมซะเอง) 

อิจิโกะ + ลูเคีย สมุดบันทึกเล่มเล็กๆ ลายดอกโมโมะ (แฝงอะไรไว้รึเปล่าฟะ) รันงิคุ นมสดลังใหญ่ (น่าโดนฟันด้วยเฮียวรินมาร แต่ว่าแอบไปซื้อมาตอยไหนฟะุ) หัวหน้ายามาโมโตะ ชุดนอนลายกหมีสีฟ้าสำหรับเด็ก แขนสั้น (ข้าไม่ใช่เด็กนะครับ (เฟ้ย) ) ซุยฟง คอแล็คชั่นแมวน้อยน่ารักจากหนูมาลี (อย่าเอาของที่ตัวเองชอบมาให้คนอื่นเซ่) อุโนฮานะ ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ที่ใหญ่กว่าเจ้าของงานวันเกิด (จะเอาไปให้ใครดีฟะ ใหญ่ขนาดนี้....เฮ้ย หรือว่าหลอกด่าข้าฟะ ว่าตัวเล็กกว่าตุ๊กตา) เบียคุยะ แก้วน้ำชารูปดอกโมโมะ (ทำไมต้องเป็นดอกโมโมะด้วยฟะ คงใจรึเปล่า) โคมามุระ สมุดโน้ตเล่มเล็กสีน้ำเงินเข้ม (เอ่อ มีประโยชน์ดี ไว้จดเวลามัตสึโมโต้อู้งาน) ชุนซุย สมุดระบายสีพร้อมสีไม้สำหรับเด็กอนุบาล (เฮ้ย.....ข้าไม่ใช่เด็กนะเฟ้ย เดี๋ยวแม่ก็จับเชือดซะหรอก) เคมปาจิ อมยิ้มกล่องใหญ่ (กะจะให้ข้าฟันหักรรึไงฟะ แล้วนี่ยาจิรุเลือกรึไง) มายุริ ยาเพิ่มส่วนสูง (น่าจับเชือดโว๊ย ยาของแกนะมันแล้วจะรอดตายรึเปล่ายังไม่รู้เลย) อุคิทาเกะ ขนมกองหญ่กว่าปกติ 20 เท่า (มันไม่ต่างจากปกติไม่ใช่รึไงฟะ) 

นอกจากนั้นยังมีของขวัญอีกหลายๆชิ้นจากบรรดาลองหัวหน้าและลูกน้องในหน่วยของเขาเอง ให้ตายสิวุ่นวายชะมัดเลย แต่ถึงอย่างนั้นวันเกิดปีนี้เป็นปีที่เขามีความสุขที่สุด 

แม้จะผ่านไปอีกปีที่เขาไม่สามารถบอกรักยัยนี่ได้ แต่เขาก็มั่นใจได้ว่าสักวันเขาจะสามารถยืนข้างเธอได้อย่างเต็มภาคภูมิ คิดพลางมองสร้อยที่ได้มาจากเธอคนนั้นคนที่สำคัญที่สุด สำหรับเธอตัว H อาจจะหมายถึงเขา แต่สำหรับเขาแล้วมันหมายถึง เธอ