PASSIONATE GAME ★ เกมรักอันตราย ท้าหัวใจมาเดิมพัน

ลำดับตอนที่ #18 : Passionate Game EP.16 :: Until the end [100%]

Passionate game episode 16.
“Until the end”

LAST WARNING SHOT

มันเกิดขึ้นแล้ว ไม่มีแม้แต่คำเตือนล่วงหน้า
จากนั้น ทุกสิ่งก็ถูกพรากไปจากเราทั้งคู่
น้ำตาแห่งความเศร้าจากฉันก็ไหลพร่างพรู
เวลาได้หยุดเธอไว้ให้อยู่เบื้องหลัง
ด้วยเหตุผลที่ฉันไม่รู้ว่าทำไม
แล้วจะให้ฉันยอมรับ
ในสิ่งที่แม้แต่ฉันเองไม่เข้าใจได้อย่างไร…

.

.

 

PSG :: วันสุดท้ายแล้วนะครับ ผมขอแจ้งนัดหมายสำหรับวันนี้ เจอกันที่…  เวลา 10.00 น. นะครับ กรุณามาให้ตรงเวลาด้วย โชคดีนะครับคุณมิกิ : )

ฉันอ่านข้อความในโทรศัพท์เบาๆ  สิบโมงงั้นเหรอ…  งั้นฉันก็คงมีเวลาเตรียมตัวอีกแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้นสินะ ฉันหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างๆ เขายังคงหลับสนิท  ดีแล้วล่ะ…ดีแล้ว เพราะฉันก็ไม่อยากจะบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในเมื่อฉันเลือกที่จะเล่นเกมนี้ตั้งแต่แรก ฉันก็ควรจะไปจบมันด้วยตัวเอง

‘คำตอบ’ มันอยู่ในตัวฉันนี่ไง ฉันรู้ถึงมันแล้ว….

ฉันค่อยๆลุกจากเตียงอย่างช้าๆ กลัวว่าคนข้างๆจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน ฉันเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

กระจกบานใหญ่ที่ปรากฎภาพหญิงสาวที่หน้าตาซีดเซียว… นั่นฉันเอง…  ทำไมฉันถึงกลายเป็นแบบนั้นกันนะ

เพราะฉันอยากจะทำร้ายเขา ผู้ชายที่ฉันรัก รักมากจนถึงตอนนี้ แต่มันกลับกลายเป็นว่าฉันกำลังทำร้ายจิตใจตัวเอง

PASSIONATE GAME เกมที่ฉันไม่ควรก้าวเข้าไปเล่นตั้งแต่แรก เกมที่ไร้ซึ่งกติกา แต่ต้องใช้ความเสน่หาเพื่อผลักดันให้ตัวเองชนะ เพื่อแลกในสิ่งที่ต้องการ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม… และที่สำคัญ จะไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่า ใครกำลังเล่นเกมนี้อยู่บ้าง เพราะแบบนี้ฉันจึงไว้ใจใครไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่เหยื่อของฉันก็คือ เร็น… แค่ฉันทำให้เขารักฉันได้ แล้วก็หักอกอย่างเยือกเย็น ฉันก็จะเป็นผู้ชนะ

แต่ฉันกลับไม่กล้าทำ… ฉันไม่กล้าทำร้ายคนที่ดีกับฉันขนาดนั้น

หลังจากที่จัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ส่องกระจกเช็คความเรียบร้อยอีกครั้ง ฉันอยู่ในชุดเดรสสีขาวสบายๆ ถึงแม้ใบหน้าจะซีดเซียวไปบ้าง แต่มันก็ทำให้ฉันนึกถึงตอนที่ฉันเคยมีความสุข ตอนที่ฉันไม่ต้องร้องไห้ ตอนที่ฉันไม่ต้องรู้สึกผิด…

ต้นเหตุมันเกิดที่ฉันรึเปล่านะ… ยูไดหายไป… โชกลับมา… ฉันควรจะเลือกทางไหนที่ถูกต้องที่สุดกันนะ

เรื่องราวในอดีตที่ฉันไม่สามารถจดจำได้ ความผิดบาปที่เป็นดั่งเงาตามตัว

ฉันเปิดประตูห้องน้ำออกมาอย่างเบามือ ก่อนจะจ้องมองร่างสูงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง

“โช… ลาก่อนนะ”

ฉันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาราวกับจะหายไปกับอากาศ ใบหน้าที่เหมือนดั่งรูปสลักยังคงหลับพริ้ม ฉันค่อยๆยื่นมือไปใกล้ๆ…

อยากสัมผัสเหลือเกิน…

แต่ก็ต้องดึงมือตัวเองกลับมาอย่างห้ามใจ ไม่ว่าวันนี้ผลสุดท้ายของเกมนี้จะเป็นยังไง

ฉันสัญญาว่าจะกลับมาหานายให้ได้นะโช…

ฉันมาถึงที่นี่… ที่ที่นัดหมายไว้ มันเป็นตึกร้างเก่าๆที่เหมือนจะถูกทิ้งไว้เป็นเวลานาน ระแวกนั้นไม่มีแม้แต่บ้านเรือนหรือผู้คน  ฉันค่อยๆก้าวเข้าไปในตัวอาคารอย่างช้าๆ ฉันไม่ปฎิเสธหรอกว่า ฉันกำลังกลัว…

ภายในมืดมิด แต่ยังพอมีแสงสว่างจากดวงอาทิตย์ส่องมาอยู่บ้างให้เห็นทาง ฉันเริ่มสงสัยว่าทำไมต้องเป็นที่นี่

แกร๊บ…

เสียงเหมือนฝีท้าวดังขึ้นแล้วเงียบหายไป… แต่พอฉันหันไปมองรอบๆก็ไม่พบใคร ยังคงพบกับความว่างเปล่า

หมับ!

“อื้อ!” ปากของฉันถูกปิดด้วยฝ่ามือหนา ฉันพยายามดิ้นรนเพื่อให้ปล่อย แต่เมื่อฉันมองเห็นหน้าคนที่กำลังปิดปากฉันอยู่ ฉันถึงกับต้องเบิกตาโพลง

“มิกิ เจอกันอีกแล้ว”

“เร็น!” ฉันร้องออกมาทันทีที่เขาปล่อยมือออก

“ใช่ ฉันเอง” เขายิ้ม

“นายมาทำอะไรที่นี่?”

“เดี๋ยวก็รู้เอง”

“เร็น…”

“ไม่ต้องกลัวหน่า ฉันอยู่ตรงนี้แล้วไง ไม่ว่ายังไงเธอจะปลอดภัย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่นั่นทำให้ฉันรู้สึกผิดลึกๆในใจ

แค่ทำให้เร็นสารภาพออกมาว่า รักฉันแล้ว ดูเหมือนมันง่ายๆใช่ไหมล่ะ แต่มันไม่ได้จบแค่นั้นหรอก ถ้าเขาพูดมันออกมาเมื่อไหร่ ฉันต้องปฎิเสธไปอย่างเลือดเย็นและไล่เขาให้หายไปจากชีวิตให้ได้

PSG ส่งฉันมาแบบนี้…

“มาพร้อมกันแล้วใช่ไหมครับทุกคน” เสียงหนึ่งดังขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้ว่ามันดังมาจากตรงไหน

กึก…

เสียงฝีท้าวหนึ่งหยุดลง ฉันหันหลังกลับไปมองและก็ต้องตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น..

“ยูได…”

“ไง ไม่ได้เจอกันนานนะ” เขาทักทายฉันเพียงสั้นๆพร้อมกับสายตาเย็นชา

“ใครน่ะมิกิ” เร็นหันมาถามฉันเบาๆ

“ไม่ต้องรู้หรอก เดี๋ยวก็ได้รู้แล้ว” ไม่ใช่ฉันที่ตอบ แต่เป็นยูได เขาฉีกยิ้มเล็กๆ ก่อนเดินวนรอบตัวพวกเราช้าๆ สายตาก็ไล่มองเร็นตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

“น่าแปลกใจนะที่เกมนี้ถูกก่อกวน..” ยูไดพูดออกมาในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ

“และน่าแปลกจริงๆที่มันดันเกี่ยวข้องกันหมด…”

“ยู นายหมายความว่ายังไง!?” ฉันโพล่งถามออกไปอย่างสงสัย

“อีกไม่นานเธอก็จะได้รู้แล้ว ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น…”

---------------------------------[50%]---------------------------------

 

“เอาล่ะครับ มาพร้อมกันแล้ว…” เสียงปริศนานั่นดังขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าดังมาจากทิศทางไหน รู้แค่ว่ามันดังก้องอยู่รอบตัว

“คุณมิกิครับ… ภารกิจของคุณคือ ทำให้อิซูมิ  เร็น ตกหลุมรักคุณให้ได้ภายในเวลาหนึ่งเดือนแล้วก็เขี่ยเขาให้เหมือนขยะ คุณคิดว่าคุณทำสำเร็จรึเปล่า…” เสียงนั่นดังก้องไปทั่วอาคาร คำพูดนั่นทำให้ฉันหน้าชา ฉันค่อยๆหันไปมองหน้าเร็น แววตาเจ็บปวดนั่น

“ฉัน..” ฉันมองหน้าเร็น ไม่รู้จะพูดกับเขาว่าอะไร ทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้…

“ฮ่ะๆ น่าขำชะมัดเลยมิกิ สีหน้าเธอตอนนี้” เป็นยูไดที่หัวเราะออกมา เขาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“ทำไมเธอ…” เร็นมองหน้าฉันด้วยแววตาเจ็บปวด

“เปล่านะเร็น ไม่ใช่…” ฉันพยายามจะแก้ตัวแต่ดูเหมือนสิ่งที่ฉันผูกไว้มันจะแก้ยากเสียเหลือเกิน

“ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับคุณมิกิ คุณคือผู้แพ้…” น้ำเสียงที่เยือกเย็นนั่นไม่ได้มาจากเสียงปริศนาเหมือนเมื่อครู่ แต่มันมาจาก…ผู้ชายคนนั้น

‘ยูได’

“ตกใจล่ะสิ ตกใจมากมั้ย หืม…” เขายื่นหน้ามาใกล้ๆฉันก่อนแค่นหัวเราะ รู้ไหม..ฉันกลัว

            “อยากรู้มากล่ะสิ โธ่…มนุษย์ผู้น่าสงสาร” เขามองหน้าฉันกับเร็นก่อนเหยียดยิ้ม ไม่อยากจะเชื่อเลย… ยูได…

            “เร็น…มนุษย์หน้าโง่ที่ยอมทำเรื่องโง่ๆเพราะความรัก แต่น่าเสียดายที่ต้องโดนทิ้ง …และเธอ มิกิ…สมควรแล้วที่จะต้องรับความเจ็บปวดทั้งหมดนี้ ถ้าเธอตายไปตั้งแต่ถูกหมอนี่ขับรถชน เธอก็ไมต้องมาเจ็บปวดแบบนี้…” ยูไดค่อยๆคายความจริงออกมา ใจฉันสั่นระรัว ทั้งหวาดกลัวทั้งเจ็บปวดปนเปกันไป

เร็น…เขาคือคนที่จะฆ่าฉัน! ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไม เหยื่อของฉันคือ เร็น… ถ้าฉันชนะ ไม่ใช่แค่ฉันที่จะได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ แต่ฉันยังได้แก้แค้นคนที่พยายามฆ่าฉันด้วยน้ำมือใสสะอาดอีกด้วย เพราะ PSG รองรับทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี

            “เกลียดมันมากใช่ไหม.. ไอ้โชน่ะ?”

            “….”

            “แล้วก็รักมันมากใช่ไหม?”

            “…”

            ฉันเลือกที่จะปิดปากเงียบ ไม่ตอบโต้อะไรทั้งนั้น

            “พูดสิ…เล่นเกมนี้เพราะอยากจะแก้แค้นมันที่มันทิ้งเธอ” ยูไดเอื้อมมือมาเชยคางของฉัน เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของฉันราวกับจะคาดคั้นให้ฉันพูดมันออกมาให้ได้

            “พูดสิ…”

            “…ใช่ ฉันอยากแก้แค้นเขา” ในที่สุด ฉันก็พูดออกมาเพราะทนแรงกดดันจากเขาไม่ไหว

            กึก…

          เราทั้งสามนิ่งเงียบก่อนหันไปมองบุคคลที่เพิ่งมาเยือน

            หัวใจฉันแทบหยุดเต้นอีกครั้ง…

            แววตาที่เจ็บปวด… ความผิดหวังที่อยู่ในแววตา มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย..

            “โช…” เป็นฉันที่เอ่ยปากเรียกชื่อเขาออกมา รู้ไหม…ถ้าให้ฉันตายตอนนี้ยังดีกว่าต้องมาทนแบกรับความเจ็บปวดของพวกเขา

            ยูได…ฉันทำร้ายเขา

            โช…ฉันรักเขาแต่กลับทำในสิ่งที่โง่ที่สุดในชีวิต

            เร็น…ผู้ชายที่ดีกับฉันเรื่อยมาแต่ฉันกลับ…ทำในสิ่งที่เหมือนกับการฆ่าเขาทั้งเป็น

            ในอีกมุมหนึ่ง การเคลื่อนไหวของพวกเขาทั้ง 3 คนยังคงอยู่ในสายตาของบุคคลปริศนา

“แค่รอเวลาเท่านั้น” เสียงพึมพำดังขึ้นมาก่อนจะหายไป แค่นี้ทุกอย่างก็จะจบลงตามอย่างที่ต้องการแล้ว

            “โช ดีใจมากเลยเหรอเพื่อน” ยูไดเดินเข้าไปตบบ่าของโชสองสามทีก่อนหัวเราะออกมา แต่เป็นการหัวเราะเยาะเสียมากกว่า

            “แก! ไอ้ยู แกทำอะไรมิกิ!” โชพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อยูได แววตาของเขาแข็งกร้าว กรามขบกันเป็นสันนูน

            “เปล่านี่… ไม่ได้ทำสักนิด” ยูไดฉีกยิ้มเล็กๆ รอยยิ้มที่กระตุกอารมณ์คนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี

            “แก…”

            “ทำไม? โกรธเหรอ รู้สึกรึยังว่าการโดนหักหลังมันเป็นยังไงไอ้เพื่อนรัก!!”

          “…”

          “ได้ยินชัดแล้วนี่ ว่าผู้หญิงคนนี้เขาไม่ได้รักแก เขาทำเพื่อแกแค้นแกต่างหากล่ะ มนุษย์ผู้โง่เขลา” ยูไดแสยะยิ้ม ฉันมองหน้าเขาสลับกับโชไปมาครู่หนึ่ง ทั้งหมดนี่มันเกิดเพราะฉันสินะ

          “เร็น… ฉันขอโทษนะ” ฉันหันไปมองหน้าเร็นก่อนเอ่ยออกมาเบาๆ เขาไม่ได้ตอบหรือพูดอะไรกลับมา ฉันตัดสินใจทิ้งเร็นไว้ตรงนั้นแล้วเดินไปหาโชกับยูได บรรยากาศรอบตัวช่างเงียบงัน…

            เป็นใครก็คงพูดอะไรไม่ออกหรอก…

          “หยุดนะ!” ฉันแทรกตัวเข้าไปขวางระหว่างพวกเขา ไม่แน่ฉันอาจจะโดนต่อยยับไปเลยก็ได้นี่นะ

          “มาขวางทำไม?” ยูไดจ้องมองฉันด้วยสายตานิ่งๆ ไม่รู้ว่าในใจฉันตอนนี้รู้สึกอย่างไร คนตรงหน้าคือคนที่ฉันทำเขาให้เจ็บปวด ส่วนคนที่ฉันกำลังปกป้องคือคนที่ฉันรัก

            “พอเถอะยู…หยุดทุกอย่างไว้แค่นี้ได้ไหม..” ฉันร้องขอยูไดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มันกดดันไปหมด ฉันอยากจะขอโทษยูไดสักพันครั้ง อยากจะขอโทษโชซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะฉันเองต้องทำให้เขาทั้งคู่ต้องเจ็บปวด…

            เพราะฉันจำอะไรไม่ได้ ฉันถึงไม่เอะใจกับความผูกพันที่ฉันรู้สึกกับยูได

            เพราะฉันจำอะไรไม่ได้ ฉันถึงคิดว่าทั้งชีวิตฉันมีแค่โชมาตลอด

            ตึก!

 ร่างกายของฉันถูกกระชากด้วยมือปริศนาจนตัวปลิวไปกระแทกกับกำแพงห้อง ก่อนที่ฉันจะรู้สึกถึงวัตถุเย็นๆที่แตะอยู่ที่หัว… ทุกคนนิ่งเงียบไม่มีการเคลื่อนไหว…

“ถ้าเธอตายไปตั้งแต่แรกทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้คงไม่ต้องเจ็บปวดหรอก” เสียงหวานใสดังของคนตรงหน้าขึ้นก่อนจะเหยียดยิ้มใส่ฉัน

“เธอ!”

แกร๊ก…

            .

            .          

            .

            .

.          

ปัง!!!...

TO BE CONTINUE IN PUNISH GAME II
http://writer.dek-d.com/Mim_Katty/story/view.php?id=1056449
 

ADD FAV. [คลิ๊กที่รูปเร็นเลย]
เจิมให้เค้ากันด้วยน๊าาา


อย่าเพิ่งหนีเค้าไปไหนนนน มีทอร์คกันอีกตอนนึงนะ เข้ามาอ่านกันด้วยนะคะรีดเดอร์ จุ๊บๆ
ตามนี้โน๊ะ <3

ชาร์ปนี้ขอให้ถึง 500 เม้นต์ จุ๊บๆ ไม่งั้นงอน หนี หายตัว!!!!!