คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ผมไม่อยากจะเกลียดหรืออยากแค้นใครเลย ผมไม่เคยเป็นแบบนั้น จนกระทั้ง.. ผมขึ้นมัธยมต้น ผมสนุกสนานกับบาสที่ผมชื่นชอบ แต่ก็ได้ไม่นาน.. ทุกสิ่งทุกกอย่างเปลี่ยนไป ไม่มีอีกแล้ว ความสนุกสนาน รอยยิ้มของทุกคน เสียงหัวเราะ ..และพวกพ้อง มันไม่มีอีกต่อไป
เพราะเขาคนนั้น.. เขาคนนั้นที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างไม่มีวันกลับ ถึงแม้ตอนนี้ผมจะสนุกสนานกับบาสอย่างที่หวังไว้แล้ว แต่ผมก็ยังไม่หายแค้นเขา เขาทำให้ผมต้องกลายเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น
ผมอยากจะฆ่าเขา เอ…ฆ่ายังไงดี? ทรมานก่อนตายดีกว่าสินะ ผมเห็นในหนังเหมือนพวกเขาจะสนุกสนานมากเวลาทรมานใคร ผมอยากลองมั้งจังเลย.. จะสนุกมั้ยนะ? ถอนเล็บเขาออกมาชื่นชมดีมั้ยนะ? หรือจะถอนฟันดี? อืม..เหมือนจะยังทรมานไม่พอ เอาให้ตายทั้งเป็นเลยยิ่งดีสินะ ? อ่อ…ผมคิดออกแล้ว..
ทำลายความหวัง.. ทำลายความฝัน ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของเขาให้หมด.. ฮิฮิ น่าสนุกดีจริงๆ
..รอผมก่อนนะ.. ผมจะไปสนุกกับคุณให้เร็วที่สุด ในตอนที่เราพบกันอีกครั้ง…
ยัดเครื่องมือสื่อสารลงกระเป๋ากางเกงหลังจากที่กดเล่นฆ่าเวลาเพราะกำลังรอใครบางคน ในหัวสมองรอบคิดถึงเรื่องสมัยมัธยมกับความแค้นครั้งแรกที่ก่อเกิดในจิตใจบริสุทธิ์ของเขา คิดถึงการแก้แค้นให้สาสมใจตน แค่คิดริมฝีปากก็แสยะยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัวแล้ว มันช่างน่าสนุกจริงๆ เราจะได้เจอกันตอนไหนกันนะ? อยากจะเริ่มความสนุกนี้ที่เต็มไปด้วยแค้นนี้เหลือเกิน.. และถ้าถึงตอนนั้น เขาจะทำลายทุกสิ่งให้หมด! จนกว่าจะพอใจเลยหล่ะ!
“คุโรโกะ? ยิ้มอะไรของนายว่ะ น่ากลัวว่ะ!” คนถูกทักรีบยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากของตน คุโรโกะ เท็ตสึยะ เอียงหน้าหลบฝ่ายตรงข้าม ก่อนที่จะพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติ
“เปล่าหรอกครับ คางามิคุง” ปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนที่จะทักทายเพื่อนในทีม คางามิ ไทกะ เอสแห่งเซย์ริน แสงคนใหม่ของคุโรโกะ ทั้งสองนัดกันที่จะไปดูหนังหลังจากนานๆทีแข่งเสร็จร่างกายก็จะเกิดอาการเหนื่อยล้า เพราะงั้นถึงต้องการพักผ่อนบ้าง คางามิมองเพื่อนตัวเล็กกว่า แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรดีดหน้าผากอีกฝ่ายเหมือนให้เรียกสติกลับมาไวๆ
“อย่ายิ้มแบบนั้นอีกละ หลอนชะมัด” ทั้งคู่เริ่มเดินไปยังเป้าหมายที่วางไว้ คุโรโกะที่เดินแนบข้างเพื่อนของตน เงยหน้ามอง ไม่คิดว่าตนจะแสดงสีหน้าออกไปมากถึงเพียงนั้น
“ผมแสดงออกถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ใช่น่ะสิ! นายทำหน้าเหมือนกำลังสนุกกับอะไรบางอย่าง น่ากลัวชะมัด” อีกฝ่ายพูดพร้อมกับทำท่าแอ็คติ้งไปพร้อม คุโรโกะก้มหน้าลงยิ้มบางๆ ไม่คิดเลยว่าความแค้นของเขาจะแสดงออกมามากถึงเพียงนี้ แต่มันช่วยไม่ได้นี่นา ? ความแค้นครั้งแรกของเขาเลยนะ ขอให้เขาสนุกกับมันให้ถึงที่สุดหน่อยเถอะ
ทั้งคู่เดินมาถึงโรงหนังที่ว่านั้น คางามิเดินไปซื้อตั๋วเข้าชมปล่อยให้ร่างจืดจางยืนรอด้านหลัง คุโรโกะเริ่มเบื่อหน่ายกับชีวิตประจำวันเดิมๆ แต่ก็ยังดีกว่าชีวิตสมัยมัธยมของเขาเยอะ หัวสมองเริ่มตกอยู่ในภวังค์ความคิด สมองไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบข้าง ในหัวพลางคิดเรื่องในอดีต แต่คิดแล้วก็เผลอกำมือแน่น ดวงตาของเขาในตอนนี้ไร้ซึ้งความใจดีเหมือนปกติ เต็มไปด้วยพลังแห่งความแค้น หัวสมองที่ตกอยู่ในภวังค์ความคิด ค่อยๆดึงเขาให้จมลึกเข้าสู่ความแค้นมากขึ้น.. มากขึ้นเรื่อยๆ..
“……..โกะ……..”
ต้องแก้แค้น… ต้องกำจัดทิ้ง..
“คุ………..โกะ…”
ทำลายความหวังของเขาคนนั้นให้สิ้นซาก! ทำลายให้หมด!
“คุ………โร…..โกะ..”
ใช่..ต้องฆ่า ต้องฆ่าทิ้ง!!
“คุโรโกะ!!” จู่ๆร่างก็ถูกเขย่าจากมือแกร่งของเพื่อนร่วมทีม สมองเปิดการรับรู้ เสียงรอบข้างเข้ามาในหูให้ได้ยินหลังจากที่ติดอยู่ในความคิดไปชั่วขณะ คุโรโกะผ่อนมือที่กำหมัดแน่นช้าๆ มองรอบๆข้างเหมือนลืมไปว่าตนอยู่ที่ไหน
“นายเป็นอะไร? ฉันเรียกตั้งหลายรอบ นายไม่ได้ยินฉันเหรอ” เสียงแทรกแซงเมื่อกี้เป็นของคางามิคุงสินะ ? ถึงแม้จะได้ยินก็เถอะ แต่ก็เบาบาง ไม่สามารถดึงสติเขากลับมาได้ ถ้าหากไม่เขย่าร่างเขาเหมือนเมื่อครู่
“ขอโทษครับ” ก้มหน้าลงขอโทษ ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้น ทั้งๆที่อุส่าห์ได้มาดูหนังด้วยกันแท้ๆ คางามิถอนหายใจ บีบไหล่ร่างบางเบาๆ
“ถ้านายไม่อยากมาเที่ยวกับฉันไว้วันหลังก็ได้นะ” ปล่อยมือจากคุโรโกะช้าๆ คุโรโกะมือกระตุกรีบดึงมือที่เหมือนจะปล่อยออกจากตัวเขาเอาไว้ไม่ให้ห่าง คางามิที่โดนดึงมือชะงัก เริ่มรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่คุโรโกะ เท็ตสึยะ คนเดิม แต่ก็ไม่อยากจะสงสัยเพื่อนตรงหน้า สิ่งที่เขางสงสัยกว่าคือ เขาสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายเหมือนกำลังหวาดกลัว?
“ไม่ครับ…ไม่.. อย่าทิ้งผมไป….” อย่าทิ้งผมไปเหมือนตอนมัธยมต้น.. อย่าทำให้ผมต้องเปลี่ยนไปเป็นคนละคนอีกเลย.. อย่าทิ้งผมไปอีกคน…
“คุโรโกะ? นายเป็นอะไรกันแน่” คางามินิ่วหน้าเจ็บข้อมือที่ถูกจับในตอนแรก บัดนี้มันเปลี่ยนเป็นบีบ.. บีบแรงจนอยากจะสะบัดมือออก คุโรโกะนายเป็นอะไรกันแน่…….
“อย่าทิ้ง….ผมไปอีกคนเลย..” น้ำตาเริ่มเอ่อล้นดวงตาสีส้า สีฟ้าสดใสในตอนปกติ แต่บัดนี้มันหม่นหมอง และเต็มไปด้วยความกลัว กลัวว่าจะโดนทิ้ง กลัวจะผิดหวัง
“ฉันไม่ทิ้งนายไปหรอกน่ะ ใจเย็นๆ เห้ย! ร้องไห้ทำไมว่ะ!!” มือหนาที่ว่างจับคางอีกฝ่ายเงยขึ้น ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายน้ำตาเอ่นล้นเต็มดวง สติของคุโรโกะเริ่มกลับมาอีกครั้ง เขาปล่อยมือออกจากคางามิและรีบปาดน้ำตาออก หันหลังให้อีกฝ่ายและรีบเดินหนี เผลอตัวให้ความคิดด้านลบเผยออกมา เผลอจนได้!
“นายจะไปไหนคุโรโกะ! นายเป็นอะไรของนายเนี้ย!?” ดึงแขนคนที่กำลังเดินหนีเอาไว้ ทำไมวันนี้คุโรโกะแปลกๆ ?
“ผมรู้สึกไม่สบาย ผมขอโทษที่ไม่ได้ดูหนังกับคางามิคุงนะครับ” สะบัดมือที่ถูกเอสแห่งเซย์รินจับเอาไว้ออก คางามิเบิกตากว้าง การกระทำของอีกฝ่ายสร้างความตกใจให้กับเขาอย่างมาก
“คุโรโกะ……ไม่…ไม่ใช่!!” คุโรโกะชะงัก ค่อยๆหันร่างกายมาช้าๆ มือเล็กๆยกขึ้นมาทาบหน้าอก ดวงตาสีฟ้าในตอนนี้…. ไม่สดใสอีกแล้ว ?
“พูดอะไรของนายน่ะคางามิคุง ผมไงละ คุโรโกะ เท็ตสึยะ เงาของนาย” คางามิชะงัก ใบหน้าที่ปกติจะไร้อารมณ์ของชายจืดจางคนนี้ ถึงแม้จะดูน่ารำคาญเพราอีกฝ่ายไม่แสดงอารมณ์เท่าไหร่ แต่ ณ ตอนนี้เขากลับรู้สึกกลัว คุโรโกะกำลังยิ้ม? เป็นยิ้มเหมือนตอนที่เขาเห็นครั้งแรกตอนนัดกัน อะไรที่ทำให้คุโรโกะเปลี่ยนไป? คางามิสถบปากจิ๊ เดินสวนไปอีกทางกับหนุ่มพาสบอล คุโรโกะก้มหน้างุด ผมสีฟ้าสดใสปกปิดใบหน้าเอาไว้
เขาเผลอแสดงความรู้สึกด้านลบออกไปอีกแล้ว.. เผลอไปอีกแล้ว.. อยากจะร้องขอโทษแต่ก็เหมือนจะไม่ทันการ เมื่อคางามิเดินห่างออกไปไกล มือของเอสเซย์รินกำตั๋วเอาไว้แน่นจนยับยู้ยี้ ดวงตาสีฟ้าหรี่มองอย่างรู้สึกผิด หันหน้ากลับมาเปลี่ยนเป้าหมายพร้อมที่จะเดินกลับบ้าน ดวงตาก็ไปเจอกับชายคนนึงเข้า
รอยยิ้มแสยะแต่งแต้มบนใบหน้าไร้ความรู้สึก อยากจะหัวเราะให้กับชายที่เขาเจอในตอนนี้ เริ่มต้นที่จะแก้แค้นเขาตอนนี้เลยมั้ย? ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้? อุส่าห์ได้เจอกันแล้วนะ เอาให้สาสมแก่ใจกันเลยเถอะ เท้าที่ส่วมรองเท้าผ้าใบค่อยๆก้าวเข้าไปใกล้ชายที่ยืนหางจากเขา 3 เมตร รอยยิ้มเริ่มปริแตกมาขึ้น แสยะยิ้มอย่างบ้าคลั่งมากขึ้น
ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้ง…. ความแค้นของผม..กำลังจะเริ่มต้นแล้ว
“ในที่สุดก็ได้เจอกันนะครับ อาคาชิคุง…”
ความคิดเห็น