ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    รวมเนื้อเพลง+ฟังเพลง ของ เพลิน พรหมแดน

    ลำดับตอนที่ #7 : อาถรรพ์เพรชซาอุ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 5.49K
      9
      10 ต.ค. 50

    อาถรรพ์เพรชซาอุ


    [เพลง] : เพชรซาอุ เป็นพันธุ์ดุจากตะวันออกกลาง เจ้าขโมยมันเก่งจัง อยู่ในวังยังไม่พ้นมือมัน เขาลือว่าอาถรรพ์ ใครครองนั้นจะมีอันตราย

    [เพลิน] : ข้านายอั่มผู้รู้เรื่องเพชรซาอุ มันเป็นพันธุ์ดุใครสะเออะถือไว้ครอบครองอาจโดนเป่าขมองทะลุ ใครยักย้ายแอบซ่อนจะร้อนรนจนระอุ ใครอมให้รีบคายเดี๋ยวชะตาจะร้ายเหมือนโดนพายุ ใครได้มาหรือซื้อไว้ถือว่ารับของโจรจะเป็นชาวบ้านหรือนายพลเดี๋ยวก็โดนเข้ากรุ ประเทศชาติจะเสียหายอกไหม้ไส้ขมใครมีไว้โปรดคืนให้ผมจะได้ข่าวออกเชยชมไปตามชมรมวิทยุ ผมได้มาแล้วจะรีบส่งมุ่งตรงไปซาอุ

    [ชาย1] : ซาอุอาราเบียเรอะ

    [เพลิน] : หึ ซาอุดรเจียระไน

    [ชาย2] :เอาไปแปลงโฉมใหม่ใช่มั้ยไอ้อั่ม

    [เพลิน] : แต่งให้มันสวยก่อน แล้วค่อยส่ง

    [ชาย3] : ส่งไปให้เจ้าของเดิม

    [เพลิน] : ไม่ ส่งศูนย์การค้าตีราคาขายต่อ

    [ชาย2] : ไอ้อั่ม เอ็งไม่กลัวอาถรรพ์เรอะ

    [เพลิน] : อาถรรพ์ข้าไม่กลัว แต่ข้ากลัวอาก้า

    [ชาย3] :ทั้งที่กลัวยังจะคิดอมอีกเรอะ

    [เพลิน] : ก็อมไปกลัวไป

    [ชาย1] :แน่ พูดจริงหรือพูดเล่นเนี่ย

    [เพลิน] : แหะๆๆ ข้าพูดเล่นๆ แต่ถ้าใครไม่เห็นข้าก็ทำจริงๆ

    [ชาย2] :เอ้อ ให้มันได้อย่างงั้น

    [เพลิน] : ดีใช่มั้ย

    [ชาย2] :เลวน่ะสิ

    [เพลิน] : หว่าย...


    [เพลง] : สองวันก่อน ฉันไปพักผ่อนอยู่ไม่ไกลไม่ไกล เจอเพชรมีมากมาย ตั้งเรียงรายเต็มถนนไปเลย แต่ผู้คนกลับเมินเฉย ไม่ใส่ใจเลยเฉยเมยกันทุกคน


    [เพลิน] : เมื่อวานข้าเดินไปตามถนนแห่งหนึ่ง เห็นเพชรมากมายกลาดเกลื่อนเต็มถนนไปหมด ผู้คนทั้งเดินทั้งขับรถไปมาไปมาแต่ละคนไม่สนใจเพชรเลย ทั้งเหยียบทั้งย่ำเห็นเป็นของไร้ค่าพอๆกับไก่เห็นพลอย แปลกแท้ๆ

    [ชาย2] : เพชรปลอมเพชรเก๊น่ะสิไอ้อั่ม

    [เพลิน] : เพชรแท้ๆนี่แหละ เกลื่อนเต็มถนน ข้าจะงัดมาจำนำแต่มันงัดไม่ขึ้น เพชรอะไรไม่รู้เม็ดใหญ่ยาวโตมโหฬารเป็นล้านๆกะรัต

    [ชาย1] : เพรชแท้ๆเต็มถนนแน่นะ

    [เพลิน] : แน่ซี่

    [ชาย1] : ถนนไหนน่ะ

    [เพลิน] : ถนนเพชรบุรีตัดใหม่โยงใยกับถนนเพชรเกษม

    [ชาย2] : ไอ้อั่มบ้า

    [เพลิน] : ถึงบ้าก็บ้าเพชรนะ จะบอกให้

    [ชาย2] : เออ เดี๋ยวข้าก็ทิ่มปากด้วยตะไกรหรอก เดี๋ยวหาว่าไม่บอก 

    [เพลิน] : อูๆๆ


    [เพลง] : เพรชของไทย เป็นเพรชยิ่งใหญ่ค่ามากมายเลิศล้น เพรชของไทยเป็นมงคล ทั่วโลกเขาสนอยากได้แทบตาย หวังทุ่มเงินขอซื้อไป แต่รัฐบาลไทยเราไม่โอเค


    [เพลิน] : คนไทยอยู่เมืองไทยไม่เห็นคุณค่าเพรชไทย ไปสนใจแต่เพรชซาอุ เพรชไทยมีค่ามหาศาลสุดคนานัก เพรชอเมริกซาอุหรือเพรชที่ไหนๆก็ทาบไม่ติด ต่างชาติทุ่มเงินซื้อมากมายมหาศาลเท่าไหร่ๆ แต่รัฐบาลไทยก็ไม่ยอมขายบอกจะเก็บไว้ให้ลูกหลานต่อไปในวันข้างหน้า

    [ชาย1] : มันมีค่ามากกว่าเพชรญี่ปุ่นอเมริกาซาอุเชียวเรอะ

    [เพลิน] : เฮ่ย ไม่ต้องมาเทียบกันหรอกคุณค่ามันต่างกันเหมือนไม้จิ้มฟันกับสุริยันจันทรา

    [ชาย3] : ขนาดญี่ปุ่นอเมริกาซาอุหรือชาติอื่นๆขอซื้อยังไม่ยอมขายเชียวเหรอ

    [เพลิน] : ไม่ยอมเด็ดขาด แต่ขอเช่าล่ะก็พอได้ ยกไปเป็นกรรมสิทธิ์ทั้งหมดไม่มีทางให้

    [ชาย2] : เพรชที่ว่าข้าไม่เคยเห็นไม่เคยได้ยิน มันอยู่ที่ไหนล่ะไอ้อั่ม

    [เพลิน] : อ่าว ก็เพรชพิมาย เพรชสมุทร เพรชบูรณ์ เพรชบุรี กิ่งเพรช เพรชพงษ์ เพรชเขื่อน เพรชโคกเพรช แล้วก็บึงบรเพรชไง

    [ชาย2] : ไอ้อั่มเอ๊ย ปากดีนัก ขอยืมปากสักวันได้มั้ย

    [เพลิน] : จะเอาไปโต้วาทีเรอะ

    [ชาย2] : เปล่า จะเอาไปทำที่จอดรองเท้าซักวัน ปากดีนักไอ้นี่

    [เพลิน] : แหะๆๆ แล้วรองเท้าที่จะเอามาจอดที่ปากข้านะ ฝังเพรชรึเปล่าล่ะ

    [ชาย2] : ฝังสิ

    [เพลิน] : ฝังเพรชซาอุเรอะ

    [ชาย2] : ฝัเพรชเกือกม้า

    [เพลิน] : โอย...อย่างนั้นไม่อนุญาต

    [ชาย2] : งั้นยัดก่อนญาตซะดีมั้ย

    [เพลิน] : ไม่ดี...


    [เพลง] : เพรชซาอุ เป็นเพรชพันธุ์ดุทำให้คนไขว้เขว ถูกยักย้ายและถ่ายเท ปลอมปนเปสับสนพันละวัน ถูกลักพาไปฆ่าฟัน มันปวดกะบาลเพรชอาถรรพ์ซาอุ


    [ชาย2] : แล้วแกรู้เรื่องความเป็นไปของเพรชซาอุมากน้อยแค่ไหนล่ะฮะ ไอ้อั่ม

    [เพลิน] : รู้ละเอียดยิบอย่างกับแป้งบดเชียวล่ะ ขโมยมาได้ยังไง ออกจากสนามบินซาอุด้วยวิธีไหน ผ่านด่านดอนเมืองได้อย่างไร เอาไปฝังไว้ที่ไหน งัดเอาไปขายให้ใคร งวดแรกได้เงินเท่าไหร่ เพรชถูกสับเปลี่ยนไปที่ไหน ใครเกี่ยวข้องยังไงรู้หมด

    [ชาย4] : แกไปขโมยกับเขาด้วยรึไง ถึงได้รู้เรื่องละเอียดลึกซึ้ง

    [เพลิน] : ข้าร่วมไปกับมันทุกฝีก้าว จึงได้รู้เรื่องหมดทุกอย่าง

    [ชาย1] : ตามไปกับเจ้าหัวขโมยน่ะเรอะ

    [เพลิน] : เปล่า ตามไปกับข่าวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับเลย

    [ชาย2] : แหม เริ่มออกลายอีกแล้ว

    [เพลิน] : นี่ พวกแกจะเชื่อมั้ย ข้ามีเพรชอยู่เม็ดนึงมีอาถรรพ์ประหลาดมาก ข้าพกติดตัวขับรถไปไหนมาไหน ไม่เคยมีอันตรายเลย ขนาดขับไปชนไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ไม่เป็นอะไรสักที

    [ชาย2] : เฮ่ย คงชนเบาๆหรือแค่เฉี่ยวๆ ชนไม่จริง

    [เพลิน] : ชนจริงๆจังๆนี่แหละ ขับไปชนแต่ละที เหยียบเป็นร้อยกิโลต่อชั่วโมงนะ

    [ชาย1] : โอโห ไม่น่ารอด เหลือเชื่อจริงๆ

    [ชาย2] : ไปชนกับเสาไฟฟ้าหรือรถบรรทุกนี่นะ

    [เพลิน] : เปล่า

    [ชาย2] : เอ้า แล้วขับไปชนอะไร

    [เพลิน] : ชลบุรี

    [ชายรวม] : ปัดโธ่เอ๊ย

    [เพลิน] : ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×