คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : บ่วงรัก เล่ห์กามเทพ EP.24 คนเจ้าเล่ห์เอาแต่ใจ 100%
09 : 15 นาฬิาระารยับายเล็น้อย ่อน้มมามอร่าบาที่นอนุออเาอย่าเอ็นู ใบหน้าามูอ่อนเยาว์ไร้เียสาในยามที่หลับใหล รอยยิ้มสวย็แ้มอยู่บนใบหน้าอย่าน่ารั แล้วแบบนี้ะไม่ให้เารัเธอไ้อย่าไร มือหนายึ้นมาลูบไล้ไปามหน้าผามนเรื่อยลมานถึริมฝีปาบาอย่ารูปอย่าแสนรั แล้วใ้มือึร่าอนัธิาเ้ามาแนบายยิ่ึ้น “สสัยเมื่อวานใส่ยานอนหลับมาไป ูสิเมียันหลับยาวนานี้เลย” เสียเ้ม้มลมาหอมแ้มเนียนอย่าอบใ เาเอ็ไม่ิว่ายานอนหลับที่ไ้าเพื่อนมาะฤทธิ์แรนานี้ หาเาฟัามที่เพื่อนบอนัธิา็ไม่นอนหลับยาวถึเพียนี้ นที่นอนหลับอย่าสบายอารม์เริ่มยับัวอย่าเมื่อยล้า นัธิายมือึ้นับหน้าผาัวเอ่อนะใเมื่อลืมาแล้วพบว่าใบหน้าอเธอแนบอยู่ับอเปลือยเปล่าอใร็ไม่รู้
สายาู่สวยเบิว้าอย่าใเมื่อเธอเยใบหน้าึ้นไปมอเ้าอแผออุ่น ใบหน้าามเริ่มแระเรื่อ วาลมโเบิโพลอย่าะลึพูอะไรไม่ออทีเียวเมื่อเอสายาเ้าเล่ห์และรอยยิ้มหวานส่มาให้แบบนี้ “ะ...ุ้น”
“รับ...ผมเอ ื่นแล้วเหรอรับ เป็นยัไหลับสบายีไหม” น้ำเสียอบอุ่นเอ่ยถามอย่าเอ็นู่อนที่ใบหน้ามะ้มลมาหอมแ้มเนียนอย่าหยอเย้า
นัธิานอนนิ่เริ่มทบทวนเหุาร์ที่เิึ้น หาเธอำไม่ผิเมื่อวานเธอไปูหนัับมาริษานี่น่าแล้วมันเิอะไรึ้นทำไมเธอถึมานอนอยู่ับระารที่นี่ แล้วอนนี้มันี่โมี่ยามันแล้ว
“ันมานอนที่นี่ไ้ยัไ”
“ผมเป็นนพาษรมาเอแหละ” ระารบอแล้วยิ้มว้า
นัธิาเริ่มหนัเ้าไปอีเมื่อไ้ฟัำอบาปาอระาร เธอพลาท่าให้ระารพามาที่นี่ไ้ยัไ หาเธอำไม่ปิเมื่อวานเธอำลัเินไปเ้าห้อน้ำนี่น่าแล้วหลัานั้นเธอ็ำอะไรไม่ไ้เลย “ุพาันมาที่นี่ไ้ยัไ บอมาเี๋ยวนี่นะ” ร่าบายับายลุึ้นแ่็โนอ้อมแนทั้ระารโอบรัเอาไว้เสีย่อน แล้วพลิร่าึ้นทาบทับร่าบาอย่ารวเร็ว “อย่านะ...ปล่อยันเี๋ยวนี้นะุ้น” แล้วยมือผลัใบหน้ามแ่เ้าเล่ห์ให้ออห่าใบหน้าอเธอ
“อย่าิ้นสิษร ผมับษรไม่ไ้ใส่อะไรเลยนะ” ระาร้มลมาระิบบออย่าเ้าเล่ห์ ใบหน้าม้มลมาแนบับใบหน้าามแ่สายาับ้ออยู่ับวาู่สวยที่เบิว้าอย่าะลึับำพูอเา
“อะไรนะ...” น้ำเสียหวานแหวอย่าโมโห เมื่อรู้ว่าเธอโนระารับถอเสื้อผ้าอีแล้ว ใบหน้าอนัธิาเริ่มแระเรื่อไป้วยวามอายและ็โรธอีฝ่ายไม่น้อยที่เาล้าทำร้ายเธอ้วยวิธีนี่
“ผมบอว่าอนนี้เราสอนไม่ไ้ใส่อะไรเลย”
“นบ้า...ุแอบถอเสื้อผ้าอนไหน”
“็ั้แ่ที่ผมพาษรมาที่นี่แล้วล่ะ”
“แล้วนี่มันี่โมแล้ว ันะลับบ้าน” มือบาผลัใบหน้ามให้ออห่าอออเธอแล้ว็ยับร่าายให้ออห่าแ่เธอ็โนร่าให่ทับนแทบะแนบิไปับเียนอน
“อนนี่เหรอเ้าโมเ้าแล้ว๊ะที่รั”
“เ้าโมเ้า...” นัธิาในหน้าีเลยทีเียว นี่สรุปว่าเธอมานอนหลับอยู่ับระารั้แ่เมื่อืนอย่านั้นเหรอ พอิว่าเธอับระารนอน้วยันั้แ่เมื่อืนใบหน้าาม็เริ่มแระเรื่อึ้นอย่า่วยไม่ไ้
ระาร้อมอนัธิาอย่าเอ็นูยิ่เห็นใบหน้าามเริ่มแระเรื่อไป้วยวามอาย็ยิ่อบใ หาเป็นเวลาปิเาไม่มีทาไ้เห็นอาารแสนะน่ารัแบบนี้อเธอหรอ แ่ถึอย่าไรเา็สามารถที่ะทำให้เธอเป็นแบบนี้ไ้็แล้วัน “ไม่้อเป็นห่วไปหรอวันนี้ผมลาานให้ษรแล้ว” น้ำเสียทุ้มเอ่ยออมาอย่าอบใเมื่อเห็นสายาแววโรน์อนัธิาส่มาให้เาอย่าโมโหโรธาแบบนั้น ใบหน้าม้มลมาระิบ่ออีว่า
“แล้วผม็หยุ้วยนะเพราะวันนี้ผมะอยู่ับษรทั้วันเลย”
“นบ้า...ปล่อยันเี๋ยวนี้...ันะลับบ้าน”
“บ้านไหน...ที่นี่็บ้านษรนะ” ายหนุ่มย้ำอีรั้เพื่อวามมั่นใ อะไรที่เป็นอเา็้อเป็นอเธอ้วยเ่นัน
“ไม่ใ่...” ใบหน้าามส่ายหน้าอย่าไม่ยินยอมับำพูอเา
“ษรเป็นเมียผมนะ สมบัิอผม็้อเป็นอษร้วยสิ อย่าพูอีนะว่าเราสอนไม่ไ้เป็นอะไรัน”
“ันไม่ไ้เป็นอะไรับุ อย่ามาู่เ็า” นัธิาะโนใส่หน้าอย่าโมโห
ระารยับายทับร่าบาที่พยายามยับหนีเาอย่าเ้าเล่ห์ ทุรั้ที่เธอยับัว็ยิ่ทำให้เารู้สึื่นัวมายิ่ึ้น นัธิาไม่รู้บ้าหรืออย่าไรันว่าเธอเป็นเื้อเพลิอย่าีที่ทำให้เสียารวบุมัวอยู่เสมอ “แ่ผมว่าเป็นนะ...เพราะั้แ่ที่ผมไ้ษร...ษร็เป็นสะใภ้อวีริไปแล้วหรือษระปิเสธว่าเราสอนไม่ไ้เป็นอะไรัน” เสียทุ้มระิบบออย่าแหบพร่า ใบหน้าบอยู่ที่ออาวเนียนอย่าหลใหล เาลอบถอนหายใออมาอย่าิัับวามปรารถนาที่ำลั่อัว หลัาที่เมื่อืนเา้อนอนสะอารม์อย่ายาลำบาและแน่นอนว่าอนนี้มันำลัเริ่มึ้นอีรั้...
นัธิานอนนิ่เมื่อเอำพูอระารแบบนี้ ทุอย่าที่ายหนุ่มพูมามัน็เป็นริแทบะทั้สิ้น แ่เธอไม่มีทายอมหรอเพราะทุอย่ามันเิาวามเ้าเล่ห์อเาทั้นั้นไม่ไ้เิานยินยอมอเธอเสียหน่อย “เราไม่ไ้เป็นอะไรัน...และไม่มีวันเป็น้วย”
“เหรอรับ...” ระารเยหน้ามอใบหน้าามอย่ามึนึ ่อนะส่ยิ้มเ้าเล่ห์มาให้นหน้าอใสั่นเล่นๆ พร้อมับโน้มใบหน้าลมาเือบิใบหน้าหิหออย่าอบใ “เี๋ยวผมะแสใหู้นะที่รั...ว่าเราสอนเป็นอะไรัน”
“ุ!...” นัธิาเบิาว้าอย่าระหน่อนะยมือผลัใบหน้ามให้ออห่าแ่เธอ็โนเาัารเสีย่อน เมื่อมือหนาถูยึ้นมาพร้อมับับแนอเธอทั้สอ้าเอาไว้บนศีรษะ
“เรามาทำเรื่อสนุันีว่า วันนี้ผมว่าทั้วัน” น้ำเสียแหบพร่าระิบอย่าแผ่วเบา ้าใบหนูเล็ ่อนะเลื่อนริมฝีปาร้อนเ้ามาปิเรียวปาบาเพื่อสัั้นเสียร้ออเธอให้เียบ
นัธิาเริ่มสับสนับวามรู้สึอัวเอไม่น้อย เธอื่นอบไปับรสสัมผัสแสนหวาบหวิวที่ระารหยิบยื่นให้ แ่อีใ็รู้สึอยา่อ้านเพราะเธอรู้ีว่ายิ่ปล่อยให้หัวใถลำลึรัเาไปมาแ่ไหนเธอ็ยิ่เ็บปวมาึ้นเท่านั้น
“อย่าิ้นสิษร ผมรู้ว่าุ็้อารผมเหมือนที่ผม้อารุ” ระารระิบ้าอหูอย่าอ่อนโยน ่อนะบเม้มใบหูเล็และ็เลื่อนลมาเรื่อยนถึหน้าอาวเนียน สายาม้อมอทรวอามทั้สอ้าอย่าพอใเพราะมันูสวยามน่าหลใหลเาโีมาที่สุที่สามารถรอบรอเรือนร่าสวยามและเฟอร์เฟ็อนัธิา
“ปล่อยเี๋ยวนี้นะ” นเสียหวานแ่แหบพร่าอนัธิาพูระท่อนระแท่นออมาอย่ายาลำบา ยิ่สบามที่แสนะเ้าเล่ห์เธอ็ยิ่อับอาย ระารมอเธอเหมือนะินเธอเ้าไปทั้ัวแล้วยัอาารื่นัวอเาอี “นบ้า...ะินันเลยหรือยัไัน”
“ถู้อแล้ว๊ะ...ผมะินุแล้ว็ะินอนนี้เลย้วย” ระารมอใบหน้าามที่แระเรื่อนั้นอย่าพอใ สายาม้มลมาสบาู่สวยเือบแนบิับใบหน้าาม วาเ้าเล่ห์อยู่ใล้แ่ืบับวาลมโที่สั่นระริไป้วยวามอาย
“ยอมผมหน่อยสิรับนี ผมรัุนะษร” น้ำเสียทุ้มแ่อ่อนหวานยัระิบบออย่าอ่อนโยน ส่วนมือหนา็ยัลูบไล้วนเวียนอยู่แถวสะโพลมมนอย่าหยอเย้าปลุอารม์ปรารถนาออีฝ่ายอยู่ลอเวลา
นัธิาส่ายหน้าไปมาอย่าไม่ยินยอมเมื่อเอำอแบบึ่ๆ หน้าแบบนี้ เธอพยายามยับายออให้ห่าร่าหนาที่เปลือยเปล่าแถมยันอนทับร่าอเธอึ่อยู่ในสภาพไม่่าาเา
“วันนี้ยัไผม็ไม่มีทาปล่อยษรไปแน่นอน” ระารไม่สนใอาาริ้นรนอนัธิา ใบหน้ามบลมา้าออาวเนียนอย่าปรารถนาอยารอบรอ ริมฝีปาร้อนระอุเริ่มบเม้มไปามใบหูเรื่อยลมานถึไหล่บาาแรบเม้มอเาสร้าร่อรอยสีสวยเอาไว้บนออาวเนียนเือบแทบทุารานิ้วที่เาสัมผัส ายหนุ่มเยใบหน้าึ้นมอบัวามทั้สอ้าอย่าพึพอใ ทุสัส่วนอนัธิาูสวยามไปเสียหม เพียแ่นี้เา็หลเธอนไม่มีสายาไปมอผู้หิที่ไหนแล้ว เา้มริมฝีปาร้อนลมาูลืนบัวามอย่าหื่นใระว่าเาบ้าเา็ไม่สน เารู้เพียอย่าเียวว่าผู้หิในอ้อมอ้อเป็นอเานเียว เพียไม่นานเธอ็พ่ายแพ้แ่วามปรารถนาอัวเอ หิสาวึมือทั้สอ้าให้หลุาพันธนาารที่แ็แรออามือระารไ้สำเร็ แล้วย้นแนทั้สอ้าึ้นโอบรอบออย่ายินยอมพร้อมใับารระทำแสนอ่อนโยนนั้น
ระารยับายเล็น้อยเพื่อถ่ายเทน้ำหนัอเาให้เบาลเมื่อเห็นว่านัธิายินยอมามใเาอย่าที่เา้อารแล้ว ริมฝีปาร้อนยัสำรวยอบัวามอย่ารื่นเริรู้สึพึพอใับเสียราเล็ๆ ที่หลุออมาาปาบาอเธอ
นัธิาอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแนแ็แร ทุสัมผัสอเาทำให้ร่าายอเธอไร้เรี่ยวแรหลอมละลายเหมือนับี้ผึ้ลนไฟ หิสาวเริ่มสัมผัสไ้ถึวามปรารถนาอย่าร้อนแรภายในวาู่สวยนั้นแล้วยัร่าายอเธออีที่รู้สึหื่นระหายในวามปรารถนาที่เาเป็นผู้หยิบยื่นให้
ร่าายอเธอปรารถนาที่ะให้เาสัมผัสอย่าแนบแน่นยิ่ว่าเิม าร่อ้านที่เยมีลับแปรเปลี่ยนเป็นารเรียร้อให้เาอบสนอปลปล่อยเธอแทน เารัเธออย่าเร่าร้อน รุนแรแ่็แฝไป้วยวามอ่อนหวานและเรียวาอเธอ็วัเี่ยวอยู่รอบบั้นเอวเาอย่าแนบแน่น ระารแทรแ่นายเ้าอออย่าลึึ้เร่าร้อน เาสะโพให่ึ้นลอย่าหิวโหยในรสสัมผัสที่เธออบสนอลับมาอย่านุ่มนวล อ่อนโยนและเร่าร้อนึ้นเรื่อยๆ
นัธิาร้อนผ่าวไปทั่วายนสัมผัสที่ร้อนแรและเร่าร้อนที่ระารำลัหยิบยื่นให้เธอ ร่าายอเธออบรับารรุรานนั่นอย่าไม่เินอายอีแล้ว มือบาพยายามลูบไล้ไปามแผอว้าอย่าอ่อนโยนส่วนสะโพลมลึ็ยับึ้นลามารรุรานอเา เสียราเล็ๆ อเธอยิ่ทำให้อารม์หิวระหายในัวเารุนแรมาึ้นยิ่
ระารพยายามยืเวลาออไปให้นานมาที่สุเท่าที่เาะทำไ้ ารไ้ร่วมรัแบบนี้ับผู้หิที่เารันับว่ายาเย็นไม่น้อยหาเาไม่บัับเธอมา ันั้นเาเลยอยารันัธิาให้นานๆ วามปรารถนาอเายัมีมามายนเาเอ็แทบไม่เื่อว่าเาะมีวาม้อารนัธิามามายนานี้...
//////////
ความคิดเห็น