คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ++CHAN RAK KHUN++[CHAN X KHUN]
^^คุณครูนิชคุณ (สูทอย่างเท่) กับ นักเรียนชานซอง (ชุดพละน่ารัก) ^^
ลมเย็นสบายพัดเส้นผมสลวยให้ปลิวไสว เด็กหนุ่มชันขาขึ้นบนเก้าอี้ เขามองเหม่อ ออกนอกหน้าต่างที่เปิดอ้ากว้าง ไม่สนแม้ว่าอาจารย์จะบ่นก่นด่าและพยายามสั่งให้ปิดหน้าต่างเสีย ไม่ใช่เพราะเขาดื้อ แต่ว่า เพราะกำลังตกอยู่ในภวังค์ต่างหาก
เขาเองจำได้ดีว่าต่อต้านแค่ไหน เมื่อแม่บังคับให้ลงคอร์สเรียนเปียโน และแน่นอน มันสำเร็จ ไม่ใช่เพราะเขาดื้อดึง แต่ว่า มันคือแผนการ...
............................
เย็นวันอังคาร ณ ห้องนั่งเล่นของบ้านฮวาง
“ใครน่ะแม่”
เด็กหนุ่มร่างสูง ที่มีเครื่องหน้าสมบูรณ์ราวช่างปั้น ด้วยดวงตาดำขลับสองชั้น จมูกที่โด่งเป็นสัน ผมสั้นดำขลับ และริมฝีปากหยักสวยได้รูป ทุกสัดส่วนพอเหมาะพอดีราวจับวาง กอปรกับร่างกายกำยำหากแต่ไม่เทอะทะในชุดเครื่องแบบกึ่งไม่เป็นทางการ ร่างสูงก้าวเข้ามาในห้อง และโวยวายทันทีที่เห็นบุคคลแปลกหน้า
“ครูแกไง”หญิงวัยกลางคนต้นแบบของผลิตผลที่น่าภูมิใจยิ้มกว้าง “ฝากคุณครูด้วยนะคะ”เธอพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เพราะมั่นใจ ว่าถึงขั้นนี้ ลูกชายเธอ จะยอมอ่อนข้อโดยดี
ภายในห้องนั่งเล่นกว้างใหญ่ จุดเด่นมุมห้องคือเปียโนตัวโตสีดำสนิทที่ทิ้งร้างมานานปี แต่ทว่าสภาพภายนอกยังคงสวยสดและงดงามอยู่เต็มเปี่ยม เด็กหนุ่มมองตามแม่ของตนก่อนจะกระแทกเท้าทรุดนั่งจมลงโซฟาสีขาวตัวโปรด
“สอนเปียโนสินะ ชื่ออะไรล่ะ”
ด้วยคุณครูคนใหม่เป็นผู้ชายที่มีใบหน้าอ่อนเยาว์ หรืออาจเป็นเพราะทิฐิของเด็กหนุ่ม คำถามและการพูดจาจึงห้วนห้าวอย่างจงใจ
“ครูชื่อนิชคุณ”แต่รอยยิ้มสดใสยังคงไม่จางหายไปจากใบหน้าหล่อเหลา แววตาใจดีเองก็เข้ากันกับรอยยิ้มนั่น
“หือ นิชชาคุง ชื่อแปลก”เหมือนว่าจะน่าสนใจขึ้นมาหน่อย มือใหญ่ที่กำลังเอื้อมคว้ารีโมทจึงชะงัก เด็กหนุ่มขยับนั่งตัวตรง มองหน้าขาวอย่างพินิจ
เขายอมรับ ยอมรับเลยว่า ครูคนใหม่ หรือจะเรียกให้ถูกก็คือ ครูสอนเปียโนคนแรกคนนี้ หน้าตาอยู่ในขั้นว่าดีถึงดีมาก เส้นผมสีเข้มขับให้หน้าขาวดูผ่องใส ตากลมโตสองชั้นแบบไม่ต้องพึ่งมีดหมอ ผิวขาวผ่องอมชมพูสุขภาพดี ริมฝีปากแดงสดชุ่มชื่นและเรือนร่างสูงเพรียวบอบบาง ซึ่งเข้ากันเหมาะเจาะกับสูทเรียบง่ายสะอาดสะอ้านที่สวมอยู่ เขาเอง ถ้าเป็นผู้หญิง ไม่สิ ถ้าครูเป็นผู้หญิง เขาคิดว่าเขาคง ตกหลุมรักได้ง่ายๆ...
“นิชชะคุณ”เจ้าของชื่อแก้ ขายาวก้าวมาจนใกล้ พร้อมทรุดนั่งที่โซฟาตรงข้าม เขายิ้มให้ลูกศิษย์คนพิเศษจนตาปิด
“นิชชาคุณ”หนุ่มน้อยขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจกับการออกเสียงของตน
“เรียกนิกคุณก็ได้ แล้วเธอล่ะ ชื่ออะไร”ร่างบางเสนอทางออก เขาเข้าใจดี ชื่อของเขาออกเสียงลำบากสำหรับชาวต่างชาติ
“ชานซอง”
“อืม ชานซอง เธอหิวข้าวหรือยัง ครูว่าก่อนที่จะเรียนเนี่ย เราควรทำท้องให้อิ่มก่อนนะ”นิชคุณ หนุ่มชื่อแปลกลุกขึ้นยืน และรอ แต่ว่า เด็กเจ้าปัญายังคงไม่ขยับ เขาเพียงแค่เงยหน้ามองตามและถาม
“ไม่ใช่คนเกาหลีเหรอ”
“ไปกินข้าวกัน แล้วจะเล่าให้ฟัง”
ชานซองมองหน้าคนตั้งข้อแม้นิ่ง เขากำลังคิด...และตัดสินใจ
“ก็ได้”
ทั้งคู่พากันเดินออกจากห้อง และคุณนายฮวางที่แอบมองอยู่ ก็ยิ้มได้ เธอคิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เลือกเด็กคนนี้ ฝากชานซองด้วยนะ นิกคุณ
..............................................................................
ร้านราเมนเปิดใหม่ ตกแต่งสไตล์ญี่ปุ่นประยุกต์ หนุ่มน้อยต้องก้มศีรษะนิดหน่อยขณะก้าวผ่านบานประตู เขาเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่ดูเหมือนคนเดินนำจะไม่ใช่
“ไงคุณ พาใครมาน่ะ”ผู้ชาย ที่ดูเหมือนจะเป็นทั้งเชฟและเจ้าของร้านโบกมือทักทายคุณครูของเขา แม้ว่าจะมีรูปร่างเล็กกะทัดรัด แต่ว่ากลับเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อฟิตและเฟิร์ม ดวงตาเล็กรีชี้ขึ้นดูดุน่ากลัว แต่ว่าเมื่อมันประกอบกันรอยยิ้มสว่างสดใส กลับดูเหมาะเจาะอย่างไม่น่าเชื่อ
“นักเรียน ชานซองนี่พี่แจบอม เจ้าของร้าน พี่เจย์ วันนี้กินฟรีหรือเปล่าครับ”คุณครูของชานซองยิ้มตอบ และพาลูกศิษย์ที่ทำท่าเจี๋ยมเจี้ยมมานั่งหน้าเคาน์เตอร์ ช่วงเวลานี้คาบเกี่ยวระหว่างเด็กเลิกเรียนและผู้ใหญ่ใกล้เลิกงาน ลูกค้าจึงมีแค่ประปราย ก่อนที่จะหนาแน่นในอีกหนึ่งถึงสองชั่วโมงข้างหน้า
“หวัดดีชานซอง...ส่วนนาย กินฟรีมาหลายครั้งแล้วนะ แถมควงไม่ซ้ำหน้าอีก ครั้งนี้จ่ายเว้ย”เจ้าของร้านอัธยาศัยดีแยกเขี้ยว เขาหยิบผ้าขึ้นโพกผมและพยักหน้ายิ้มให้กับการโค้งทักทายของเด็กหนุ่ม
“กินอะไรดีล่ะ พี่แจบอมแนะนำหน่อยสิ”นิชคุณนั่งก่อน และชานซองก็นั่งลงบ้าง ร่างสูงมองไปรอบๆร้านอย่างสนอกสนใจ
“งั้นเอามิโซะราเมนสูตรเด็ดละกัน นายชอบเผ็ดๆใช่ไหม แล้วนายล่ะ กินเผ็ดได้ป่ะ”แจบอมถาม
“ครับ”ชานซองสะดุ้งเล็กๆ พยักหน้าตามเรื่องราวเพราะไม่ได้ฟังคำถาม และนั่นทำให้พ่อครัวหนุ่มยกมือขึ้นเกาคางก่อนเอ่ยปาก
“สเปคนายเลยนี่หว่าคุณ เอ มีแผนอะไรหรือเปล่าน้า”
ทั้งสองคนที่โดนพาดพิงสะดุ้งพร้อมกัน ชานซองจ้องหน้าคนพูดอย่างไม่แน่ใจหูตัวเอง ส่วนนิชคุณยิ้มกว้างและยกนิ้วชี้จรดริมฝีปาก
“อย่าสิพี่แจบอม”ร่างบางพูด
“หมายถึงอะไรกันน่ะ ผมไม่เข้าใจ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่แจบอม รีบๆทำราเมนสิ ผมหิวแล้วนะ”คุณครูยิ้มหวาน แต่ว่าถึงกระนั้นชานซองเองก็ยังคงสงสัยอยู่ดี
..........................................................
หลังจากอิ่มหมีพีมันกับราเมนไปสองชาม แน่นอน ชานซองดีใจที่แกล้งครูได้ เพราะแอบเห็นว่าครูหนุ่มหน้าเครียดขณะคุ้ยกระเป๋าตังค์ แต่ว่าความร่าเริงก็ลดลงเมื่อเจอภาพไม่คาดคิด...
ชายหนุ่มร่างสูง ผิวเข้มในชุดพนักงานบริษัท ผู้มาใหม่ตรงเข้าในร้านอย่างคุ้นชิน ก่อนที่เขาจะมาโผล่ด้านหลังคนตัวเล็ก และโอบเอวอ่อนไว้แน่น พร้อมที่จมูกซุกซนดอมดมความหอมของแก้มใส......
“ชื่นใจ”
“ไม่เอาน่าแทคยอน”
คู่รักสวีทหวาน แต่ว่าเด็กน้อยหนึ่งเดียวในที่นั้นกลับสะดุ้ง สองมือเผลอหันเกาะไหล่คนนั่งข้างไม่รู้ตัว
“อะไรกันน่ะ”ชานซองพึมพำและอาการตกใจรุนแรงของเขาก็ทำให้นิชคุณหน้าเสีย
“ไม่มีอะไรหรอก แทค ปล่อยพี่เจย์ได้แล้ว นี่ชานซองลูกศิษย์ฉัน”
“เฮ้ หวัดดี เอ จะว่าไป เด็กนี่ เหมือนที่นายเล่าเลย...”
“แทคยอน”
แทคยอนเงียบทันทีที่เพื่อนขึ้นเสียงสูง และคนรักหยิกเข้าที่เอว ปากเปราะไปหน่อยก็แบบนี้...
“ผมกลับล่ะ”
ชานซองมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะตัดสินใจ ความประทับใจแรกเริ่มที่มีให้กับความใจดีของครูคนนี้ลดลงจนไม่เหลือ เขาไม่คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้ และไม่ชอบ อะไรที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของตน
อันที่จริง เขารู้สึก ว่าผู้ใหญ่สามคนนี้มีความลับ แน่นอน เซนส์บอกว่าเป็นเรื่องของเขา และเขาก็ไม่ชอบ ไม่ชอบอย่างมากด้วย
.....................................................
เด็กหนุ่มก้าวออกมาจากร้านโดยไม่หันกลับไปมอง เขาสาวเท้าอย่างเร่งรีบตามทางเดิน มุ่งตรงไปที่สวนสาธารณะ เวลาใกล้ค่ำแบบนี้ ที่นั่นเงียบสงบ และเขาเองก็นับเป็นที่โปรด เวลาที่ไม่สบายใจ หรือว่าทะเลาะกับใคร แน่นอน เขามาที่นี่เกือบทุกวัน...
ชานซองนอนแผ่ยาวไปกับม้านั่งตัวประจำ ขาขวาชันขึ้น ใบหน้าคมสันแหงนหงายและดวงตาสีนิลก็ปิดลง เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ และไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แน่นอน เสียงนั้นหยุดลงตรงหน้า...
“โกรธครูเหรอ”เสียงหวานถามแผ่ว
“เรายังไม่ได้รู้จักกันขนาดที่ผมจะโกรธคุณได้นี่นา”และชานซองเองก็ตอบเสียงแผ่วกลับไปเช่นกัน
“อืม เธอไม่รู้จักครูหรอก...แต่ลุกก่อนได้ไหม ดูนี่สิ อะไร”
ถึงแม้ว่าใจจะบอกว่าไม่อยากทำตามคำสั่งนั้น แต่ว่าร่างกายกลับทรยศ ไม่สิ เบื้องลึกของจิตใต้สำนึกต่างหากที่ทรยศ เด็กหนุ่มลุกนั่ง และยื่นมือออกอัตโนมัติ
“............”
“ชอกโกบานาน่า ชอบไหม”คนหน้าหวานยิ้มออก เขานั่งลงข้างร่างสูงและส่งขนมในมือให้ ดีใจที่อีกฝ่ายแปลกใจ และอยากเฉลย อยากบอกความรู้สึกจนใจแทบขาด
“อืม”ชานซองมองอย่างเซอร์ไพร้ส เขารับแท่งขนมในมือมากินโดยดี และคิดที่จะถาม แต่ก็...ไม่
“ไม่อยากรู้หรือไงว่าทำไมครูถึงรู้”นิชคุณถามด้วยน้ำเสียงผิดหวัง
“ถ้าอยากบอกก็บอกมา”
คำตอบเย็นชาทำคนน่ารักหน้าเสียเล็กน้อย แต่ว่าร่างบางก็ไม่ถอย ฝืนยิ้มกว้างออกมา
“นายจำแมวสีขาวตัวนั้นได้ไหม”ชายหนุ่มเริ่มด้วยประโยคที่เขาเองอยากกลืนมันกลับลงลำคอไป...ใครจะไปจำได้ล่ะ บ้าชะมัด
“ตัวที่แม่มันโดนรถทับ”แต่ว่าผิดคาด สำหรับชานซองแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นคนขี้ลืม ลืมได้แม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ แต่ว่ากับเรื่องที่แสนอ่อนไหว คนรักสัตว์อย่างชานซอง ไม่มีวันลืมเด็ดขาด
“อืม พี่เสียใจด้วยนะ”สรรพนามเปลี่ยนโดยไม่รู้ตัว นิชคุณยื่นมืออกมา เอื้อมซับหยาดน้ำตาที่หยดลงกระทบแก้มเนียน ชานซองไม่รู้ตัวว่ากำลังร้องไห้ น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่ได้หลั่งรินง่ายๆ แพ้พ่ายให้กับเรื่องอ่อนไหวเรื่องนี้
“ผมไม่รู้ว่าป่านนี้มันจะเป็นไงบ้าง ผมน่าจะช่วยแม่มันไว้ได้ ผมช้าเกินไป ถ้าผมไปเร็วกว่านั้นสักนิด มันคง...”
“นายอย่าโทษตัวเองสิ”
ทั้งที่บอกตัวเองว่าเวลานี้ควรเข้มแข็ง แต่นิชคุณก็ยั้งน้ำตาไว้ไม่อยู่ เขาเองก็อ่อนไหวไม่น้อย
ยิ่งกับเรื่องพวกนี้ด้วยแล้ว...ทนไม่ได้จริงๆ
การพลัดพรากจากคนที่รัก มันเลวร้าย...เกินไป
“แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ มิลค์ปลอดภัยดี โตเร็วเลยล่ะ และเพราะมิลค์นะ พี่ถึงได้มาเจอเธอ”ร่างบางหัวเราะทั้งน้ำตา เพียงแค่พูดถึง ก็ยิ้มได้ เจ้าเหมียวน้อย ตัวแทน...ที่มากกว่าตัวแทน
ชานซองนิ่ง หัวใจคล้ายหยุดเต้น เขาไม่ได้เด็กเกินที่จะไม่เข้าใจความนัยที่อีกฝ่ายส่งมาให้ แต่ว่าเขาเด็กเกินไป ที่จะรู้สึกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา ใช่ มันไม่ใช่เรื่องปกติ ไม่ปกติเลยสำหรับชานซอง
“ผมไม่ได้เป็นเกย์”ประโยคเสียดแทงโดยไม่ตั้งใจหลุดออกมา นิชคุณนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยตอบ
“อืม พี่ก็ไม่ใช่”
“ตลกไปมั้ง ผู้ชายที่ชอบผู้ชาย มันก็เกย์นั่นแหละ”ชานซองเถียง
“เปล่า พี่แค่จะบอกว่า พี่ชอบความใจดีของนายต่างหาก มันไม่ใช่แค่เรื่องมิลค์นะ นายน่ะจิตใจดีและอ่อนโยนกับทุกสิ่งรอบตัว ที่นายทะเลาะกับคนโน้นคนนี้ไปทั่ว ก็เพราะอยากปกป้องคนที่อ่อนแอกว่าใช่ไหม พี่ชื่นชมนาย และก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ที่มันมากมาย เกินคำว่าชื่นชม”หน้าขาวซีดแดงซ่านขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
เขารู้ ว่าสักวัน วันนี้ต้องมาถึง แต่ว่า ยังไงมันก็เร็วเกินไป
แน่นอน...สำหรับเขา ชานซองคือคนที่เขารู้จักดี แต่สำหรับชานซอง เขามันก็แค่คนแปลกหน้า
...คนแปลกหน้าที่แปลกประหลาดด้วยสิ...
“ผมไม่เข้าใจ ผมไม่ได้ดีอะไรเลย ผมก็แค่สงสาร ทั้งแมวตัวนั้นและคนพวกนั้น”
เพียงแค่จบประโยค นิชคุณเองคิดอะไรดีๆขึ้นมาได้...เรื่องที่คิดอาจไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องนัก แต่ว่า ต่อให้กลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ เจ้ามารยาแค่ไหน...ก็ยอม ถ้ามันจะทำให้ชานซองใจอ่อน
“อือ นี่แหละ ข้อดีที่พี่ชอบนาย”ดวงตากลมหลุบมองพื้น “แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะ ไม่เป็นไรหรอก พี่โดนปฏิเสธมาจนชินแล้ว ผู้หญิงคนไหนๆก็ไม่เคยรับรัก แล้วจะหวังอะไรกับผู้ชาย...เฮ้อ ถ้าต้องผอมไปกว่านี้อีกสักสิบโล ก็คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง”
ถ้าเป็นคนอื่น คงอาจจะมองแผนการโจ่งแจ้งออก แต่ว่าหนุ่มน้อยใสซื่อที่สร้างเกราะเข้มแข็งกั้นตัวเองไว้...ตามไม่ทันอย่างสิ้นเชิง ชานซองไม่ได้รู้ตัวเลยแม้แต่น้อย ว่าเขาเริ่มสงสารผู้ชายผอมบางตรงหน้า
และแน่นอน ความสงสาร คือ บ่อเกิดของ ....ความรัก...
“อา เดี๋ยวนะ”หนุ่มน้อยเหมือนจะพูดกับตัวเอง “อย่าเพิ่งรีบสิ ผมก็ไม่ได้บอกว่าไม่นี่นา แต่ก็ไม่ได้บอกว่าโอเคนะ”ยังคงปกป้องตัวเองอยู่
“แปลว่านายให้โอกาสพี่”
“คอร์สนึงคงพอล่ะมั้ง”อีกครั้งที่หนุ่มน้อยพูดกับตัวเอง เขาครุ่นคิด แต่เพียงแค่เสี้ยวพริบตา ก็ยิ้มออกมา “อืม อยากเสี่ยงดูเหมือนกัน”
“อื้อ คอร์สนึง...โอเค ได้ รับรองเลย พี่จะตั้งใจสอน...ทุกเรื่อง...เลยล่ะ”นิชคุณร่าเริง แผนการสำเร็จอย่างง่ายดาย เขาเองไม่ได้เจ้าเล่ห์ ก็แค่ทำสิ่งที่ควรทำ ก็แค่นั้น...
เพราะเขาแน่ใจ ว่าเขาเอง จะทำให้ชานซองมีความสุขได้
และเขารู้ดีว่าชานซองเอง แน่นอน ให้ความสุขกับเขาได้เช่นกัน
แล้วอย่างนี้ ถ้าให้ปล่อยมือ...อืม บางที เขาเอง ก็ไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ ^^
“อิ่มแล้วใช่มะ งั้นเรากลับกันเถอะ คลาสเรียนแรกรอเอยู่นะ”คุณครูเจ้ามารยาลุกยืนก่อน และฉุดข้อมมือแกร่งให้ลุกตาม ชานซองอิดออดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงโอนอ่อนตามนิสัย
“ขี้เกียจอ่า”
“เอ๋ งั้นเหรอ”
ประกายตาวิบวับฉายขึ้นอีกครั้ง เหมือนคราวที่คิดเรื่องดีๆ (แต่จุดประสงค์แอบแฝง) เป็ะ เอ นิชคุณคิดอะไรอยู่นะ
“ก็ใช่สิ มือแข็งอย่างผม ฝึกไปก็ทำไม่ได้หรอก”
“อา”ครั้งนี้ความเจ้าเล่ห์ส่งผ่านทางรอยยิ้มชัดเจน
“หือ”
คนตัวโตชะงักเล็กน้อยเพื่อมองหน้าคนตัวเล็กกว่าอย่างฉงน เพราะตอนนี้ มือบางเย็นเฉียบเพราะอุณหภูมิของหน้าหนาว สอดประสานเข้าที่มือชื้นเหงื่อของเขา นิ้วทุกนิ้วแนบชิด และคนฉวยโอกาส?? ก็หันมายิ้มแป้น ตาหยี
“ก็บริหารมือไง ทำอย่างนี้ไปจนถึงบ้าน รับรอง นายเล่นคล่องแน่”นิชคุณบอก และแกว่งมือตนเองเบาๆขณะก้าวเท้า โดยพาร่างใหญ่โตของเด็กโข่งเดินมาพร้อมกัน ชานซองหน้าเอ๋อ ตาลอย คล้ายยังสับสนและงงงุน
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนโดนหลอกอีกแล้ว เขาเกลียดการโดนหลอกเป็นที่สุด...
แต่ว่า...
ถ้าจะยกให้คนนี้...
คงไม่เป็นไร???...
...ล่ะมั้ง...
อา
..............................................................................................................................................................................
++แถม++
ณ ชั่วโมงเรียนแรก
เสียงโน้ตไพเราะดังกังวานก้องห้องเล็ก สองร่างเคียงกันราวประติมากรรมชั้นเอก ทั้งคู่ต่างช่วยกันเติมเต็มบทเพลงด้วยนิ้วที่พรมพร่างลงบนคีย์ และในที่สุด บทเพลงหวานก็จบลง...
“เก่งจังเลย”คุณครูคนดียิ้มละลายใจส่งให้ลูกศิษย์คนเก่ง ชานซองปลื้มกับคำชม “แต่ว่าตรงนี้ต้องดูอีกหน่อยนะ”
ร่างบางขยับแนบจนชิด เอี้ยวตัวขยับเข้าแทรกสองมือของเด็กหนุ่ม จงใจและจริงจัง ที่จะจับมือใหญ่ไว้ พาล่องลอยไปกับตัวโน้ต ขณะที่ตนเองก็พักพิงกับอกกว้างอย่างสบายอารมณ์
แม้ว่าจะรู้สึกว่าตนเองกำลังโดนลวนลาม แต่มันก็ช่วยไม่ได้สำหรับชานซอง...เอาวะ แค่คอร์สเดียว คงไม่น่าจะตกหลุมครูตัวแสบนี่หรอก
นิชคุณแอบยิ้มกับสองมือที่แนบประสาน อา คอร์สเดียวนี่แหละ จะทำให้รักให้ได้เลย...คอยดู
บทเรียนรักบทแรกเริ่มต้นแล้ว
พร้อมกับเกมของหัวใจที่เริ่มต้นขึ้นพร้อมกัน
ผลลงเอยจะเป็นเช่นไรไม่มีใครรู้
หากแต่ว่า...สุดท้าย ท้ายที่สุด อย่างน้อย ก็คอร์สนึงล่ะนะ ที่เขาสองคนจะได้อยู่ด้วยกัน
และมั่นใจได้เลย ว่าคนมุ่งมั่นในทุกๆเรื่องอย่างคุณครูนิชคุณ(จอมแสบ) ไม่มีทางปล่อยให้ผลลัพท์ออกมาเลวร้าย อย่างแน่นอน ^_^
น้ำเน่านิดอะไรนิด อย่าว่ากัน (555+)
ตอนต่อไปเป็น แทค คุณ เจย์ สำหรับคนที่รีเควส คุณเจย์ และแทคเจย์
(ขวัญแถม แทคคุณให้ด้วยนะ 555+)
เพราะขวัญขี้เกียจแยกคู่ (ฮุๆๆๆ) เลยรวมมันในเรื่องเดียวเลย (ฉลาดม๊า 555+)
ขอบคุณทุกเม้นนะ ขวัญรู้ตัวว่ายังไม่เก่งนัก แต่จะพัฒนาและปรับปรุงค่า
มิสๆๆๆๆ รักทุกคน....
ความคิดเห็น