fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #9 : เจ็บปวด

   กริมจอว์เอาคางเกยโต๊ะด้วยใบหน้าหงุดหงิดแต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความน้อยใจ

      .....เจ้าบ้า  ข้าเนี่ยนะจะชกหน้าเจ้าลง....ฟนุ่มผมฟ้าตะโกนในใจเมื่อนึกถึงคำพูดที่อุลคิโอร่าพูดก่อนหน้านี้

        ใจเค้ารักหนุ่มผมสีดำคนนั้นมาก  อาจจะรักมากเกินไปเสียด้วยซ้ำ

          อารันคาร์ผมฟ้าสะบัดหัวไล่ความคิดเรื่องนี้ออกไป สิ่งที่ควรคิดในตอนนี้ก็คือ

                    หาวิธีฆ่าอิลฟอร์ดยังไงให้แนบเนียน

          นิสัยแบบเก่าๆของหนุ่มหน้าโหดคนนี้เริ่มกลับเค้ามาในสมองอีกครั้ง

           ....เอาแบบทรมานดี หรือว่ารวดเร็วจะได้ไม่มายืนรกหูรกตาเรา....

  

        ก็อก ๆ ๆ!!

    เมื่อมีผู้มาเคอะประตูอยู่ด้านนอกความคิดนั้นก็เป็นอันต้องหยุดไปอย่างน่าเสียดาย

        " เข้ามา " กริมจอว์เอ่ยอนุญาต ถึงจะรู้ว่าไม่มีทางแต่ก็ยังแอบหวังว่าจะเป็นอุลคิโอร่า

   แต่คนที่เดินเข้าประตูมานั้นอยู่ในทางตรงกันข้ามชนิดที่อยู่กันคนละโลก

      ผมยาวสีทองเป็นประกายนั้นคือเอกลักษณ์ที่แม้แต่เมื่อหันหลังก็ดูรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร

 " ไง กริมจอว์ " อิลฟอร์ดยกมือขึ้นทักพลางยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี

        เจ้าของห้องหันไปอีกทางทมันที ถ้าขืนมองไอ้ผมยาวคนนี้มีหวังคันไม่คันมือลุกไปฆ่าคน

    " มีอะไร " ไม่ได้สนใจที่จะถักตอบรีบถามธุระออกจากปากโดยเร็ว

          ไม่อยากให้ไอ้บ้าน่าหมั่นไส้นี่มาอยู่ในห้องของตวนานๆ

     " ท่านไอเซ็นฝากมาบอกว่าอีก 1 อาทิตย์จะให้เจ้ากับพวกเรา 4 ตนไปที่โลกหลังจากการสังเกตุการของอุลคิโอร่าเมื่อวาน "

         อิลฟอร์ดเริ่มธุระด้วยเสียงเรียบๆแต่ก็ยังปิดอาการตื่นเต้นเอาไว้ไม่มิด

      " แค่นี้ใช่มั้ยที่อยากจะพูด " กริมจอว์ถามห้วนๆไม่ได้คิดใส่ใจอะไรเกี่ยวกับรายละเอียด

      " ไม่อยากรู้รึยังไงว่ามีใครไปบ้าง " หนุ่มผมยาวลองเชิงดู

           แต่คนฟังนั้นเพียงมองก็รู้แล้วว่าไม่ได้สนใจฟังแม้สักนิดเดียว

     " ไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร แต่ว่าข้านคนึงและที่ไป " หนุ่มผมทองบอกไว้ก่อนจะเกินออกไป

         " ถ้าไม่ติดว่าเป็นอารันคาร์ด้วยกันแกได้ไปนอนในโล่งไปแล้วไอ้ผมยาว " กริมจอว์พึมพำด้วยความโกรธ

     แต่ก็มีอีกคนนึงที่เค้าเริ่มจะไม่ชอบหน้าขึ้นมาเสียแล้ว คนนั้นก็คงเป้นใครไปไม่ได้นอกจากหัวหน้าไอเซ็น

        ให้ไปกับอารันคาร์อีกตั้ง 4 ตนแต่ทำไมต้องส่งอิลฟอร์ดมาบอกที่สำคัญรวมทั้งหมดอารันคาร์ก็มีตั้ง 22 ตน

     แต่ทำไมถึงเลือกอิลฟอร์ด เห็นกันอยู่ชัดๆเลยว่าแกล้งกริมจอว์โดยเฉพาะ



           ความมืดเคลื่อนเข้ามาแทนที่แสงสว่างเหมือนความคิดของหนุ่มขอบตาฟ้าคนนี้

    ที่ยังไงมันก็ยังมืดมนคิดอะไรไม่ออกอยู่ดี ฃื่อและใบหน้าของหนุ่มร่างบางนามอุลคิโอร่าปรากฏอยู่เพียงสิ่งเดียวเท่านั้นในห้วงคำนึง

      ภาพที่ทำให้มีความสุขนั้นมาพร้อมฉากแห่งความรวดร้าวที่พึ่งผ่านไปไม่นาน

          .....ทำไมเจ้าถึงได้โกรธข้ามากขนาดนั้น ทำไม เพราะข้ารักเจ้ามากเกินไปอย่งนั้นเหรอ ......

         ตั้งแต่ถูกยกสถานะจากฮอลโลว์มาเป็นอารันคาร์ไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะมีความรู้สึกแบบนี้

    แต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันต่างไป เค้ามีคนที่เค้ารักและให้ได้ทุกอย่างแม้แต่ชีวิต

       แต่ว่าทำไมกัน กริมจอว์รู้สึกว่อุลคิโอร่าไม่ได้รักเค้ามากเท่าที่เค้ารักเจ้านั่น

    ดวงตาสีฟ้ายังจับจ้องอยู่ทีประตูตั้งแต่หลังจากที่อิลฟอร์ดจากไป

     หวังอย่างที่สุดของหัวใจว่าคนที่เปิดประตูเข้ามานั้นจะเป็นร่างบางผิวซีดที่คุ้นเคย

  รอแล้วรอเล่า นับเวลาทุกวินาทีที่ผ่านไป มันช่างเจ็บปวดเหมือนเศษเสี้ยวของหัวใจได้หายไป

    .....คืนนี้ข้าคงต้องนอนคนเดียวอีกแล้วซินะ....เมื่อความอดทนของการรอคอยจบลง

      กริมจอว์ลุกเดินไปที่เตียงนอนหวังจริงๆว่าคืนนี้จะมีอีกคน คนนั้นที่อยากจะให้มานอนเคียงข้าง

 ความอ่อนล้าที่ไม่ได้มาจากร่างกายแต่หากทั้งหมดมันมาจากจิตใจเข้าครอบงำความรู้สึกรับรู้

   ความคิดสุด้ทายก่อนที่เข้าสู้ห้วงแห่งความฝันมีเพียงหวังว่า ขอให้วันนี้เป็นเพียงความฝัน



     จิตใต้สำนึกว่างเปล่าดั่งที่เป็นมาตลอดชีวิต ไม่เป็นดังเช่นคืนที่ผ่านมันไป

   ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงคนืที่นอนอยู่ข้างกาย ใช่ซิเพราะว่าวันนี้เค้านอนคนเดียว

  จากนี้ไปอาจจะต้องเลิกหวังและอยู่กับความคิดที่ว่า อย่างน้อยคนอย่างเค้าก็มีความรู้สึกรักได้เหมือนกัน