fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #20 : ขอร้อง

ร่างบอบบางยืนเท้าขอบระเบียงของลาส์ นอเช่ เหม่อมองออกไปด้านนอกที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้ง

ก็ยังคงเป็นทะเลทรายอยู่วันยังค่ำ ไม่มีวันเปลี่ยนไปจากนี้ได้

... ถ้าเป็นไปได้ข้าก็อยากให้เจ้าเป็นทะเลทราย.... ร่างสีขาวซีดคิดในใจ

ถ้าหากคน คนนั้นเป็นดั่งทะเลทราย ณ ฮูเอโก้มุนโด้นี้ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนไป

เป็นคนที่ยังรักเค้าไม่เปลี่ยนไปเหมือนกับทะเลทรายที่ไม่จางหายไปนี้

อาจจะฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่อุลคิโอร่าก็อยากจะหวังให้กริมจอว์รักเค้าเหมือนเดิม

แต่ทิฐิที่มันมีอยู่ก็พร่ำบอกใจที่แสนจะเย็นชาของตัวเองว่าไม่ให้อภัยคน คนนั้น

ตอนที่อยู่คนเดียวมันก็ทำได้แค่ร้องไห้ เห็นหน้าคน คนนั้นก็เหมือนขอบตาร้อนผ่าว

เค้าเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ แค่ความรักเพียงครั้งเดียวทำให้เค้า คนนี้กลายเป็นบ้าไปแล้ว

วันนี้ก็ได้ยินจากพวกที่อารันคาร์เหลือว่ากริมจอว์หายไปอีกแล้ว

พอได้ยินแบบนั้นก็เลยต้องเดินออกมาอยู่ตรงนี้คนเดียวเงียบๆอีกจนได้

...ไปหากันอีกแล้วซินะ... อุลคิโอร่าคิดในใจแล้วก่อนหน้านี้มันอะไรกัน

เค้าอยากจะถามอีกฝ่ายเหลือเกินว่าเห็นเค้าเป็นอะไรกันแน่ทำไมถึงทำแบบนี้

ที่บอกว่ารักนั้นก็แค่อารมณ์ชั่ววูบที่โกหกออกมาใช่หรือเปล่า

รู้บ้างมั้ยว่าคำแค่คำเดียวที่ออกมาจากปากของเจ้านั้นมันทำข้าแทบคุ้มคลั่งเพราะความรักที่ข้าให้เจ้า

ความรู้สึกต่างๆที่ถูกซ้อนไว้ภายใต้หน้าตาที่เย็นชาเสมอในยามอยู่ต่อหน้าผู้อื่น

ตอนนี้ดวงตาสีเขียวสดคู่นั้นกำลังฉายแววของความเจ็บปวดอันไม่อาจเก็บกักได้

หัวใจมันกำลังร้องไห้อยู่ตลอดเวลาแม้ว่าใบหน้าจะยังนิ่งเฉยก็ตาม

ลมทะเลทรายพัดวูบขึ้นมาอย่างแรงทำให้เส้นผมสีดำขลับสวยปลิวไปตามปแรงลม

อุลคิโอร่าเม้มริมฝีปากก่อนจะเอ่ยคำพูดออกไปคำหนึ่งกับคนที่พึ่งมาถึง

" มีธุระอะไร " ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและราบเรียบ

" ช่วยหันกลับมามองหน้าข้าหน่อยได้มั้ย " ร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างหลังเอ่ยเบาๆ

แต่หนุ่มผมดำก็ไม่หันหลังกลับไปมองเจ้าของเสียงนี้เค้ารู้ดีว่าเป็นใคร

ชายหนุ่มผมสีฟ้ากัดริมฝีปาก ...แม้แต่หน้าข้าเจ้ายังไม่อยากจะมองเลยอย่างนั้นหรือ...

" ถ้าเจ้าไม่หันก็ไม่เป็นไร " กริมจอว์พึมพำ ร่างบางได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

และแล้วแขนแกร่งทั้งสองข้างก็โอบกอดเค้าจากด้านหลังดึงเข้าหาแผ่นอกแกร่ง

" ได้โปรด...... อย่าทำแบบนี้กับข้า " เสียงทุ้มต่ำนั้นสั่นเครือ

ใบหน้าคมซบลงกับเรือนผมสีเข้มน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อายใคร

อุลคิโอร่ากลืนน้ำนลายลงคออย่างยากลำบาก ... อย่า ห้ามร้องออกมาเด็ดขาดนะ....

ร่างสูงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นในใจเฝ้าหวังว่าคงจะไม่ถูกสลัดทิ้ง

" ได้โปรด กลับมารักข้าเหมือนเดิมได้มั้ย " กริมจอว์พูดต่อเบาๆ

" กลับมารักงั้นเหรอ " อุลคิโอร่าเอ่ยเสียงเย็น เค้าพยายามกลั่นน้ำตาอย่างเต็มที่

....ข้าต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น... ร่างบางคิดในใจอย่างเจ็บปวด

...ฝ่ายที่หมดรักข้ามันเจ้าต่างหาก ทั้งๆที่ข้ารักเจ้ามาตลอด... ยิ่งคิดมันก็ยิ่งจะทำให้น้ำตามันไหลออกมา

อุลคิโอร่าสะบัดร่างออกจากอ้อมแขนนั้นอย่างไม่ใยดีแล้วหันมาเผชิญกับคนที่กอดเค้า

" เจ้ายังมีหน้าพูดคำนั้นได้อีกเหรอ " ร่างบางพูดประชดประชันน้ำเสียงออกจะห้วนเย็นกว่าปกติ

" อย่า.... ได้โปรดอุลคิโอร่า เจ้าอย่าใจร้ายกับข้าแบบนี้ "กริมจอว์ส่ายหน้า

เค้าเที่ยวหาตัวอุลคิโอร่าไปทั่วกว่าจะเจอ พอเจอแล้วก็อยากจะเข้ามากอดอีกครั้ง

เค้าอยากเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายยามมองเค้า ใบหน้าที่ไม่ใช่ความรู้สึกเย็นชาเหมือนตอนนี้

ริมฝีปากเรียวเหยียดยิ้มหยันออกมาอย่างที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไม

" ข้าใจร้ายกับเจ้า ไหนเจ้าช่วยบอกข้าหน่อยซิว่าข้าใจร้ายกับเจ้าตรงไหน !! "

ร่างบางตวาดออกมาในที่สุดที่จู่ๆกริมจอว์ก็บอกว่าเค้าใจร้ายทั้งๆที่เปล่าเลย

น้ำตาที่คิดว่าจะไม่ไหลออกมาอีกแล้วมันกลับไหลออกมาอีกครั้งยามมองใบหน้านี้

" เจ้าต่างหากที่ใจร้ายกับข้า บอกรักข้าแล้วเคยเหลียวแลรับผิดชอบคำพูดของตัวเองบ้างมั้ย !! "

กริมจอว์นิ่งอึ้งไป กับท่าทางอาการที่เหมือนจะคุมตนเองไม่อยู่นี้

" ตอบข้าซิว่าข้าใจร้ายตรงไหน!! " มือบางกระชากปกเสื้อของคนตรงหน้าอย่างแรง

ดวงตาที่เจ็บปวดมองลึกลงไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างหาคำตอบ

" ข้าขอโทษ " กริมจอว์ก้มหน้าหลบสายตาที่ส่งมาถามเค้าอย่างช่วยไม่ได้

" ขอโทษ เจ้าพูดคำนี้กับข้ามาแล้วกี่ครั้ง แล้วมันช่วยอะไรได้มั้ย ! " อุลคิโอร่าพูดต่อ

" ข้าไม่อยากฟัง พอแล้ว ข้ากับเจ้ามันไม่มีทางเหมือนเดิมอีก " อุลคิโอร่าทรุดลงไปนั่งกับพื้น

" อุลคิโอร่า " กริมจอว์กำลังจะเดินเข้าไปหาแต่ว่า

" อย่า.... อย่าเข้ามาใกล้ข้า ข้าขยะแขยงเจ้าเต็มทน ไปซะไปให้พ้น "

ร่างบางยกมือห้ามแล้วแสร้งมองไปทางอื่นจึงไม่เห็นสีหน้าที่เจ็บปวดของอีกฝ่าย

" อย่ามายุ่งกับข้าอีก อย่าทำร้ายข้ามากไปกว่านี้เลยข้าขอร้อง "

ร่างบางกอดตัวเองน้ำตามันไหลออกมาโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย

กริมจอว์เหมือนรู้สึกว่าตัวเองเป็นใบ้ พูดอะไรไม่ออกกับท่าทางเจ็บปวดทรมานนี้

ที่เค้าเป็นคนทำให้เกิดขึ้นมาในใจของคนตรงหน้า แล้วแบบนี้เค้างมีหน้ามาพูดขอวความรักอีกงั้นเหรอ

ร่างสูงเดินจากไป ทิ้งอุลคิโอร่าเอาไว้ตรงนั้นเหมือนเดิมโดยไม่หันกลับมามอง

กริมจอว์เดินไปได้ไม่นานก็ต้องทรุดตัวลงไปพิงกับกำแพงหินเย็นๆ

" ความผิดครั้งีน้ของข้ามันแก้ไขไม่ได้แล้วใช่มั้ย " มือเรียวยกขึ้นมาปิดหน้าของตัวเอง

เค้าเองก็ต้องร้องไห้ออกมาเหมือนกันนั่นแหละ ร้องไห้เพราะความเจ็บปวด

ความรักที่มันแกะกินในหัวใจให้ได้แค่คน คนเดียวแต่คน คนนั้นก็ไม่อยากจะรับมันไว้อีกแล้ว

....ขอร้องล่ะ ถ้ามีโอกาสอีกครั้ง ข้าอยากจะแก้ไขความผิดพลาดของข้า ที่ไม่เห็นความสำคัญของเจ้า...



........................................


อีก 2 ตอนจะจบแล้วนะฟิคเรื่องนี้

แล้วก็อยากจะถามว่าเอาตอนจบแบบไหนดี

Happyy ending หรือว่าจบเศร้าดีเอ่ย~~~