fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #16 : ความแตก

 นับจากวันนั้นกริมจอว์ก็ออกไปพบกับอิจิโกะบ่อยขึ้นทุกที

   ถึงจะมีส่วนดีเพียงเรื่องเดียวที่เค้าทำก็คือบอกว่าเค้าตะไปไหนแต่ไม่ได้บอกว่าไปทำอะไร

        ร่างบางนั้นก็อนุญาตทุกครั้งโดยไม่ได้ซักถามแต่อย่างใดกริมจอว์เองก็ไม่กล้าพอที่จะบอกเหมือนกัน

   ตอนนี้ไม่รู้ใจตัวเองจริงๆว่าเค้ารักอิจิโกะมากแค่ไหนหรือว่ารักจริงรึเปล่าก็ตอบไม่ได้

     แต่เค้ารู้สึกดีทุกครั้งที่อยุ่กับอิจิโกะ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

      ความสัมพันธ์ของอารันคาร์และยมทูตพัฒนาไปอย่างรวดเร็ว

เด็กหนุ่มยอมรับกริมจอว์มากขึ้นจากที่เคยกลัวกลายเป็นคุยกันแบบปกติธรรมาดา

        เรื่องที่เกิดขึ้นอุลคิโอร่าไม่ได้รับรู้อะไรทั้งนั้น

 จนถึงตอนนี้กริมจอว์ก็ยังคงไม่เข้าใจตัวของเค้าเองว่าตกลงตัวเองกำลังจะทำอะไรกับชีวิตของคนสองคนนี้กันแน่

   ถึงเค้าจะคิดว่าตัวเค้าชอบอิจิโกะแต่ก็ยังไม่อาจลืมอุลคิโอร่าไปได้เลย

 ในสายตาของอิจิโกะก็คงจะเห็นกริมจอว์เป้นแค่เพื่อนเท่านั้น

      แต่หนุ่มผมดำนั้นต่างกัน  ร่างบางที่นอนข้างๆเค้าทุกตืนนั้นยังรักเค้าในฐานะของคนรัก

  ที่ไม่มีวันเปลี่ยนไปเพราะความไว้เนื้อเชื่อใจที่มีให้กับกริมจอว์นั้นมากที่สุดในโลก

    ถึงจะไม่อยากทำแต่กริมจอว์ก็ใช้ข้อนี้เพื่อปดบังคามจริงกับอุลคิโอร่า

 และเค้าเองก็รู้สึกผิดอย่างมากเมื่อต้องทำให้คนที่รักเค้าเหมือนคนโง่แบบนี้

    ถึงจะรู้สึกผิดแต่ก็ยังคงใช้วิธีนี้อยู่เพราะเค้าทนไม่ไหวจริงๆ

  อารันคาร์ลำดับที่ 6 ตีความเรื่องนี้ได้เพียงอย่างเดียวก็คือเค้ากำลังจับปลา 2 มือ

   

      " ข้าถามอะไรเจ้าอย่างนึงได้รึเปล่า อุลคิโอร่า " กริมจอว์เอ่ยปากออกมาในตอนที่เค้ากำลังนั่งมองร่างเล็กๆกำลังแต่งตัว

  " เอาซิ ตอบได้ข้าก็จะตอบเจ้า " อุลคิโอร่าตอบรับในขณะที่มือขาวกำลังรูดซิปเสื้อคลุมขาว

       " ถ้าเกิดข้านอกใจเจ้าขึ้นมาจะทำยังไง " ร่างสูงเอ่ยถามออกมาในที่สุดหลังจากที่คิดว่าจะลองถามมานาน

    " ทำไมเจ้าต้องถามอะไรแบบนี้กับข้าด้วยเล่า " อุลคิโอร่าไม่ยอมตอบเรียวปากสวยแย้มิย้มเหมือนมันเป็นเรื่องตลก

     " นี่ข้าซีเรียสนะ ตอบข้าเถอะ ขอร้อง " หนุ่มร่างสูงพูดเสียงเข้ม

  บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเมื่อหนุ่มผมดำทำท่าทางครุ่นคิด

       " ข้าคิดไม่ออกหรอกนะ " คำตอบนั้นทำให้กริมจอว์ตกใจแทบตายกับคำตอบง่ายๆแบบนี้

    " เจ้าหมายความว่ายังไง " กริมจอว์ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับอุลคิโอร่า

     ที่ยิ้มน้อยๆให้เค้าก่อนจะยกมือกร้านนั้นขึ้นมาประคองไว้ในมือเล็กๆของตัวเอง 

  " ที่ข้าคิดไม่ออกเพราะข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะทิ้งข้าไปน่ะซิ " อุลคิโอร่าบีบมือนั้นเบาๆก่อนจะเดินออกไปจากห้องทิ้งให้กริมจอว์อยู่คนเดียว

    เจ้าของร่างสูงใหญ่เมื่อได้ยินคำที่หนุ่มร่างบางพูดก่อนจะออกไป

  ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นกับเค้าก็คือความรู้สึกผิดในความงี่เง่าที่ไม่น่าให้อภยของตัวเค้าเอง

       และต่อจากนั้นก็ตามาด้วยความคิดที่ว่าเค้าดีพอสำหรับคนอย่างอุลคิโอร่าอย่างนั้นเหรอ

 
 คืนนี้เค้าก็ยังคงไปเดินเล่นกับคุโรซากิ   อิจิโกะ

     " กริมจอว์นายสบายดีรึเปล่า ดูไม่เลยนะ " เด็กหนุ่มอดถามขึ้นมาไม่ได้

เมื่อเห็นท่าทางของคนข้างๆเหมือนกำลังเศร้าและเหม่อลอยไปไกล

     " เปล่านี่ไม่มีอะไร " ร่างสูงปฏเศธอย่างใจลอยไม่มองแม้กระทั่งหน้าคนถาม

   " ชั้นไม่เชื่อหรอกน่า เล่าให้ชั้นฟังก็ได้นี่นาเราเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ "

      คำว่าเพื่อนมันกระทบเข้าไปในโสตประสาทรับรู้ของอารันคาร์หนุ่ม

  ความรู้สึกนึกคิดเกี่ยวอุลคิโอร่าดูเหมือนจะหายไปหมด

 เมื่อกริมจอว์หยุดเดินกระทันหนัก็เป็นธรรมดาที่เด็กหนุ่มม.ปลายก็ต้องหยุดยืนมองคนที่หยุดเดิน

      อิจิโกะขมวดคิ้วอย่างสงสัยกับท่าทางแปลกๆของกริมจอว์ในวันนี้

 " เพื่อนอย่างนั้นเหรอ  " หนุ่มชุดคลุมขาวเอ่ยถามเบาๆ

  คนถูกถามก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย " ใช่ไง  นายเป็นเพื่อนชั้น....... "

 
     " ข้าไม่ต้องการความเป็นเพื่อนจากเจ้า !! "


 อารันคาร์หนุ่มโพลงขึ้นมากลบเสียงพูดของอิจิโกะจนหมดสิ้น

  มือแกร่งคว้าข้อมือเล็กของอิจิโกะมาบีบไว้อย่างแรงไม่ยอมปล่อย

   " นี่นายจะทำอะไร ชั้นเจ็บนะกริมจอว์  "เด็กหนุ่มร้องครวญพยายามจะสะบัดมือออกจากการเกาะกุม

 แต่เค้าก็สู้แรงของกริมจอว์ไม่ได้เลยซักนิดเดียว

    ดวงตาสีน้ำตาลจ้องสบกับตาสี้นั้นเริ่มฉายประกายของความกลัวออกมา

อิจิโกะคิดอย่างไม่สบายใจอย่างโมโหตัวเค้าเองที่ยอมไปเป็นเพื่อนกับศัตรูตรงนห้า

  " ข้าชอบเจ้าอิจิโกะ " กริมจอว์เอ่ยประโยคนั้นออกมาจากปากในที่สุด

แขนข้างที่ยังว่างอยู่ดึงอิจิโกะมาโอบเอวไว้หลวมๆ

    คำสารภาพที่ไม่รู้ว่ามันมาจากอารมณืชั่ววูบหรือเปล่าหรือว่าจะมาจากความรู้สึกจริงๆในใจ

และกริมจอว์ก็แน่ใจว่าเป็นในกรณีแรกเพราะเค้าบอกว่า  " ชอบ "

                           ไม่ได้บอกว่า "  รัก  "

แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วตอนนี้เพราะมันหลุดปากออกไปแล้ว  รอเพียงแต่คำตอบจากอิจิโกะเท่านั้นเอง

 เด็กหนุ่มถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูกไปเลยเมื่อกริมจอว์มาทำแบบนี้กับเค้า

        หนุ่มผมสีส้มไม่รูว่าจะทำยังไงดีอารันคาร์เป็นเพื่อนกับยมทูตก็ดูไม่สู้ดีเท่าไหร่อยู่แล้ว

    แต่นี่อารันคาร์ลำดับสูงถึงลำดับที่ 6 กลับมาแอบชอบศัตรูนั้นยิ่งแล้วใหญ่

   " นะ......นายจะบ้ารึยังไงกัน ชั้นเป็นยมทูตนายเป็นอารันคาร์ไม่มีทางหรอกน่า !! "

      อิจิโกะตวาดลั่นและพยายามดันตัวออกห่างจากคนที่กำลังโอบเอวเค้าเอาไว้

  แต่ร่างสูงนั้นก็กลับยิ่งโอบรัดแน่นขึนไปอีก  ถ้าไม่ยอมปฏิเสธหรือว่าตอบรับเค้าไม่ปล่อยแน่นอน

    " เจ้ารู้สึกยังไงกับข้าอิจิโกะ ตอบข้ามา "  หนุ่มผมฟ้าเค้นคำตอบ

     ร่างบางหลบสายตาที่มองมที่เค้าอย่างเฝ้ารอ

  ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกลำบากใจยิ่งกว่าครั้งที่เค้าต้องไปเดินเป็นเพื่อนกริมจอว์ครั้งแรกซะอีก

  " ไม่รู้!! ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้ ! " อิจิโกะไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี คิดออกเพียงสิ่งเดียวคือต้องหนีไปให้ไกลเท่านั้น

   " ข้าไม่ให้เจ้ากลับไปหรอกถ้าเจ้าไม่พูดกับข้าให้รู้เรื่องก็อย่าหวังว่าข้าจะปล่อย "

       กริมจอว์ยังไม่ยอมยังคงดึงดันจะรอฟังคำตอบของอิจิโกะ

   " ไปให้พ้น !!  " อิจโกะใชแรงทั้งหมดที่มีดันตัวออกจากอ้อมแขนนั้น


    อั่ก!!!............................


 กำปั้นนั้นถูกชกออกไปสุดแรงที่มีไปยังใบหน้าของร่างสูงอย่างแรงจนหนุ่มผมฟ้าหน้าหัน

  เด็กหนุ่มมองกริมจอว์ที่ลูบแก้มที่เขียวช้ำเบาๆก่อนที่ขาจะขยับ

      และออกวิ่งโดยที่ไม่หันกลับมามองเลย   ......นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย .......

  อิจิโกะคิดอย่างสับสน ไม่เข้าใจว่านี่มันเรื่องอะไรกันที่เรื่องแบบนี้จะมาเกิดกับเค้า

   
  ทางด้านกริมจอว์ที่ถูกอิจิโกะทิ้งเอาไว้ก็มองตามไปในขณะที่อิจิโกะกำลังวิ่งหนีโดยไม่คิดที่จะตาม

 ก่อนที่ตัวเค้าเองจะกลับไปเหมือนกัน กลับไปนั่งคิดถึงความผิดพลาดของตัวเค้าเองที่พูดอะไรบ้าๆออกไป

   เมื่อกลับมาถึงที่ห้องภาระความเดือดร้อนทั้งหมดก็อยู่กับอุลคิโอร่า

 ที่ต้องมานั่งดูแลทำแผลให้กับกริมจอว์ที่โดนอิจิโกะชกมา

    " ไปต่อยกับพวกมนุษย์สวะมารึยังไงกริมจอว์ เจ้านี่จริงๆเลยให้ตายเถอะ  "ร่างบางบ่นเสียงจขุ่นเคือง

   มือสวยเอาน้ำแข็งที่อุตส่าไปเอามาจากโลกมนุษย์ประคบตอนที่เค้าเห็นว่ากริมจอว์หน้าเขียวกลับมา

     " เออ ถูกพวกมนุษย์ต่อยมา  "ร่างสูงตอบตามความจริงไม่ได้โกหกอะไรเลย

          เพราะว่าเค้าถูกมนุษย์ต่อยหน้ามาจริงๆ

หนุ่มผิวซีดสายหัวเบาๆอย่างระอาใจในตัวคนตรงหน้า ชอบหาเรื่องเจ็บตัวจริงๆ


        จากเหตุการณ์ในคืนที่ผ่านมาทำให้กริมจอว์ไม่อยากไปพบหน้าอิจิโกะขึ้นมายังไงไม่รู้

 ไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับคำตอบของยมทูตหนุ่มคนนั้น

  เค้าไม่รู้ว่าจะทำยังไงถ้าอิจิโกะตอบรับเค้า

   ไม่รู้ว่าจำยังไงเมื่อถูกปฏิเสธ

หนุ่มผมสีฟ้านั่งคิดอย่างเศร้าใจในขณะที่อุลคิโอร่ากำลังจัดที่นอนอยู่

   ........ถ้าอิจิโกะไม่ตอบรับเราแล้วเราจะได้กลับมารักอุลคิโอร่าคนเดียวอีกหรือเปล่านะ

          หรือว่าจะสติแตกไปเลยจนลืมไปว่าเรายังมีคนที่รักเรามากอยู่...........

   ระหว่างีท่นั่งคิดเค้าก็ยิ้มตอบให้กับร่างบางีท่หันมายิ้มให้เค้าอย่างอารมณ์ดี

ทั้งๆที่หนุ่มผมฟ้านั้นรู้สึกกับตัวเองแต่เพียงว่ารู้สึกแย่กับตัวเองเป็นที่สุด

ทางด้านอิจิโกะเองหลังจากที่กริมจอว์มาบอกว่าขอบเค้า เด็กหนุ่มก็กลายเป็นเห่มอลยอขึ้นมา


   " คุโรซากิคุง.........คุโรซากิคู้ง!!.......  "

 
    " อะ....อะไรเหรออิโนะอุเอะ  "

 
 หนุ่มผมสีส้มสะดุ้งเฮือกเมื่ออิโนะอุเอะ  โอริฮิเมะตะโกนส่หูเค้าเพื่อเรียก

    สติกลับมาอยุ่กับปัจจบันอีกครั้งด้วยความตกใจแทบจะตกเก้าอี้

 " เป็นอะไรไปน่ะคุโรซากิคุงหมู่นี้ดูเหม่อๆนะ  " เด็กสาวผมยามถามด้วยความเป็นห่วงเหมือนเดิม

  "ปะ...เปล่านี่ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย " อิจิโกะแก้ตัวโดยอัตโนมัติเพื่อไม่ให้คนอื่นเป็นห่วง

   " งั้น.......เหรอ " โอริฮิเมะไม่ได้เซ้าซี้อะไรโดยตอบรับเด็กหนุ่มทั้งๆที่รู้ว่าเค้าโกหก

  ก่อนที่เธอจะกลับไปที่นั่งของเธอที่มีทัตสึกิยืนพิงโต๊ะรออยู่ สาวผมสั้นเองก้รู้สึกเหมือนเพื่อนของเธอว่าอิจิโกะไม่เหมือนเดิม

   .......ชั้นรู้สึกยังไงกับนายกันแน่นะกริมจอว์........เด็กหนุ่มเท้าคางมองออกไปนอนกหน้าต่าง

 พลางคิดทบทวนถึงเรื่องของหนุ่มผมฟ้าอารันคาร์คนนั้น

   ครั้งแรกนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่น่าจดจำเอาซะเลย กริมจอว์ทำร้ายเค้าและทำร้ายเพื่อนเค้าจนเจ็บปางตาย

แต่พอไม่กี่วันหลังจากนั้นทำไมหมอนั่นถึงได้มาเดินตามเค้าแถมยังไม่ทำอะไรเค้าเลยอีกซึ่งตอนนี้เค้ารู้แล้วว่าทำไม

    และตอนเจอกันครั้งล่าสุดก็มาบอกว่าชอบเค้าอีก ดูจกาท่าทางแล้วจริงจังมากเสียด้วย

 อิจิโกะไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงยอมทำความรู้จักกับคน คนนั้นตั้งแต่แรกทั้งๆที่เป็นศัตรูกัน

   จนถึงเวลานี้เด็กหนุ่มก็ยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตนเองเลยซักนิดเดียว

เค้าไม่ได้เกลียดอะไรอารันคาร์ตนนั้นเลยกลับดีใจเสียด้วยซ้ำที่กริมจอว์มาบอกเค้าแบบนั้น

   ถ้าเกิดเค้าตอบรับไปอิจิโกะจะต้องไปอยุ่ฝ่ายเดียวกับอารันคาร์หรือเปล่าก็ไม่รู้

   เด็กหนุ่มไม่อยากจะไปอยุ่กับพวกคนเลวๆแบบนั้นถึงในสายตาของเค้าจะมีบกเว้นไว้คนนึงก็ตามที

       ไม่ว่าจะทบทวนความรู้สึกของตัวเองกี่ครั้งก็ยังไม่มั่นใจ

 
  " นี่คารินจังพี่อิจิเค้าเป็นอะไรไปเหรอดูเหม่อๆมาหลายวันแล้วนะ "

    ยูซึหันไปถามฝาแฝดที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆหางตามองอยู่ที่พี่ชาย

อิจิโกะกำลังเขี่ยอาหารเย็นในชามอย่างใจลอย ทั้งๆที่กินไปได้แค่นิดเดียวเท่านั้นเอง

   " อิ่มแล้วครับ  " เด็กหนุ่มเก็บจานที่ยังเหลืออยู่อีกเพียบแล้วเดินขึ้นชั้นบน

   โดยมีสายตาที่มองตามไปอย่างสงสัยและเป็นห่วงของคนในครอบครัว

    " ไม่รู้ซิ ยูซึ " คารินยักไหล่ปฏเสธก่อนจะหันไปสนใจข้าวของตัวเองอีกครั้ง

  " แต่ป๋ารู้นะ ยูซึ !! " หัวหน้าครอบครัวโพล่งขึ้นจนลั่นบ้าน

   " จริงเหรอค้า~~ งั้นพี่เค้าเป็นอะไรง่ะ "  ลูกสาวคนเล็กถามด้วยความกระตือรือร้น

" ดูท่าทางแล้วลูกชายคนเดียวของป๋าคงจะไปแอบชอบสาวและหาวิธีบอกไม่ได้เป็นแน่แท้ "

    อิชชินเดาไปโน่นแต่ก็พอจะใกล้เคียงความจริงไม่มากก็น้อยแต่ก็ทำให้ยูซึเริ่มคิดจริงจัง

" มัวไปได้จริงๆให้ตายซิ  "คารินพึมพำอย่างระอากับคนในบ้าน ไม่ว่าจะยังไงก็อารมณ์ดีได้ตลอดเลย


    อิจิโกะเปิดประตูเข้าไปในห้องของตัวเองที่ตอนนี้มืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลย

 
  " ข้ารอเจ้าอยู่นานแล้ว อิจิโกะ  "


เจ้าของห้องรับหันไปมองที่มาของเสียงที่พูดขึ้นมาทันทีที่เด็กหนุ่มเปิดไฟ

   อารันคาร์หนุ่มร่างสูงนั่งอยู่บนเตียงเล็กของอิจิโกะ

" กริมจอว์  "หนุ่มร่างบางเอ่ยเรียกชื่อผู้มาเยือนเบาๆ

       " ใช่ข้าเอง  ข้ามาฟังคำตอบ " เมื่อพบหน้ากันก็เจอประโยคถามหาคำตอบอย่างรวดเร็ว

 เด็กหนุ่มเงียบกริบไม่รู้ว่าจะตอบอะไรออกไปดี

   " ว่าไง ! " กริมจอว์เริ่มเสียงเข้มขึ้นมาลุกขึ้นจากเตียงเดินเข้าไปใกล้อิจิโกะ

" คะ....คือว่าชั้น.........ชั้น  "ร่างบางอ้ำอึ้ง

" ตอบมาเร็วๆเข้า !!  "แขนแกร่งจับข้อมือเล็กเอาไว้แน่นและดันจนไปติดกำแพง

  " นะ....นายจะทำบ้าอะไรเนี่ย  !  " อิจิโกะร้องอย่างตกใจ กริมจอวืที่น่ากลัวเหมือนครั้งแรกที่เจอกันกลับมาอีกแล้ว

ที่อารันคาร์หนุ่มรีบร้อนแบบนี้ไม่ใช่เพราะอะไรก็คือว่าแอบหนึอุลคิโอร่าออกมา

         ถ้าคน คนนั้นถามมาล่ะก็ได้เรื่องแน่ๆ

" ชั้นก็ชอ............. "


" กริมจอว์ "


เด็กหนุ่มผมสีส้มที่กำลังจะตอบก็ต้องหยุดวะงักไปเมื่อได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่งที่มาจากทางหน้าต่าง

กริมจอว์เองก็ตกใจไม่แพ้กันร่างสูงรีบปล่อยมือิจิโกะ

หนุ่มผิวซีดยืนกำหมัดแน่นดวงตาคู่สวยจ้องมองมายังภาพอันร้ายกาจที่สุดเบื้องหน้า

  " ทำ.....ทำไม....เจ้าถึง.........ทำกับข้าแบบนี้ " อุลคิโอร่าพูดเสียงสั่น

 " ข้าเกลียดเจ้า !! " ร่างเล็กๆนั้นตะโกนลั่นก่อนจะรีบวิ่งออกไป

" เดี๋ยวก่อน อุลคิโอร่า!!  " หนุ่ผมฟ้าร้องแต่ใครที่ไหนจะไปฟัง

ทำอะไรอีกไม่ได้ทั้งนั้นนอกจากวิ่งตามออกไป

อิจิโกะได้แต่ยืนนิ่งงันรู้สึกสะท้านไปทั้งร่าง รู้สึกเจ็บใจอย่างบอกไม่ถูก   ............นี่มัน...หมายความว่ายังไงกัน..........

                       .............................