fic bleach อุลคิโอร่า - กริมจอว์

ลำดับตอนที่ #13 : ความเชื่อใจที่สูญเปล่า

" ดีใจจังท่านไอเซ็นรักษาเจ้าจนหายเลย เหมือนเดิมด้วย "

   อุลคิโอร่ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตั้งแต่หลังจากที่หัวหน้าใหญ่รักษาแขนให้กริมจอว์

         มือขาวนั้นจับแขนแกร่งนั้นอย่างดีใจที่ในที่สุดคนรักก็หายซะที

   " นี่อุลคิโอร่า ข้าอยากจะออกไปข้างนอกหน่อย " หน้าสวยขมวดคิ้วอย่างสงสัยพึ่งจะไปมาเมื่อวานวันนี้จะไปอีกแล้ว

    ถึงจะไม่เข้าใจว่าร่างสูงข้างเค้าจะไปทำอะไรที่โลกมนุษย์อยากจะถามแต่หนุ่มผมดำก็ไม่อยากก้าวกายเรื่องส่วนตัว

   และยิ่งกริมจอว์ทำหน้าเหมือนไม่อยากพูดอะไรมากแบบนี้ยิ่งไม่อยากถามเข้าไปใหญ่

   " อยากไปก็ไปซิ เดี๋ยวข้าหาข้อแก้ตัวให้เจ้าเอง  "อารันคาร์ผิวขาวอาสาด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

      ที่อาสานี่ก็เพราะรู้หรอกว่าทำไมถึงมาบอกเค้าทั้งๆที่ตัวเองก็ไปเองได้

    " ขอบคุณนะ " กริมจอว์กล่าวขอบคุณเบาไ ดวงตาสีฟ้ามองไปทางอื่นอย่างไร้จุดหมาย

     " บอกข้าได้มั้ยว่าจะไปทำอะไร " อุลคิโอร่ากลั่นใจถามออกมา ไม่ได้ถามเพราะอยากจะรู้แต่ถามเพราะว่าเป็นห่วง

          คนที่ถูกถามทำหน้าลำบากใจอยากจะโกนบอกออกไปดังๆว่าตัวเค้าเองเลวแค่ไหน

     แต่ก็ไม่กล้ากลัว อุลคิโอร่าจะเสียใจเพราะเค้า

              " เฮ้อ............. " ร่างเล็กถอนหายใจยาวเมื่อเห็นท่าทางลำบากใจสุดๆนั้น

       แขนบอบบางกอดรัดแขนหนาที่พึ่งจะหายดีอย่างรักใคร่

           หน้าขาวเนียนวางพิงกับไหล่กว้าง ทำให้กริมจอว์หันมามองเค้าอีกครั้ง

        " ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร อยากบอกเมื่อไหร่ก็ค่อยบอกก็แล้วกัน "

   อุลคิโอร่าเงยหน้าไปสบกับตาสีฟ้านั้นที่เค้ารักยิ่ง มือสวยยกขึ้นลูบใบหน้าคมคายนั้นเบาๆ

     ด้วยความอ่อนโยนพร้อมแย้มรอยยิ้มที่อ่อนโยนไม่แพ้กัน

      " รีบไปเถอะ ถ้ามีอารันคาร์คนอื่นเห็นแล้วจะยุ่ง " 

     อุลคิโอร่าปล่อยแขนข้างนั้นก่อนจะผละออกไปแล้วดันหลังให้กริมจอว์ลุกขึ้นยืน

       " อะ....อืม " ร่างสูงใหญ่รับคำอย่างยากลำบากก่อนจะลุกขึ้น

    " กริมจอว์..... " หนุ่มหน้าสวยเรียกชือนั้นเบาๆก่อนที่เจ้าของชื่อจะเดินออกไป

    " รักษาตัวด้วยนะ ขาเป็นห่วง " คนที่สัญญษว่าจะปิดเรื่องให้เอ่ยเตือน

   กริมจอว์พักหน้ารับก่อนจะรีบเปิดประตูออกไปแล้วปิดตามในทันีทอย่างรวดเร็ว

     ไม่อยากมองหนเที่ยังคงห่วงใยเค้า และเชื่อใจเค้าที่สุดอีกต่อไปแล้ว

   ยิ่งจ้องมองมันมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งตอกย้ำลงไปมากเท่านั้นว่าตัวเค้าเองเลวแค่ไหน

แต่กริมจอว์ทำใจที่จะลืมไม่ได้จริงๆ เค้าอยากจะมองใบหน้านั้นอีกครั้งจบแทบทนไม่ไหว

  .....ข้าขอโทษ  อุลคิโอร่า.....  ชายหนุ่มผมสีฟ้าคิดอย่างแค้นใจตัวเอง

  ก่อนจะออกจากฮูเอโก้ มุนโด เพื่อไปยังโลกมนุษย์

       อารันคาร์ลำดับ 6 พยายามตามรอยแรงกดดันวิญญาณที่เค้าจำได้ขึ้นใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ

   จนในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนคาราคุระและเริ่มมองหาคุโรซากิ  อิจิโกะ

    และก็ไปสะดุดตากับหน้าต่างของห้องเรียนห้องหนึ่ง

ผมสีส้มเป็นประกายสวยลู่ไหวไปตามลมเบาบางที่พัดผ่านมา

  เด็กหนุ่มคนนั้นเท้าคางอยู่กับขอบหน้าต่างไปบนท้องฟ้ามองดูก้อนเมฆอย่างเลื่อนลอย

    กริมจวอ์มองใบหน้านั้นอย่างไม่ยอมละสายตาเหมือนถกดึงดูด

  อารันคาร์หนุ่มเฝ้ามองอิจิโกะตั้งแต่ยามนั้นจนดวงอาทิตย์คล้อยต่ำ

  จับตาดูต่อไปแม้แสงแห่งวันจะลับฟ้า กริมจอว์ก็ยังอุตส่าตามไปจนถึงบ้าน

       ถึงจะมองหน้าไม่เห็นแต่ก็พยายามฟังเสียงของคนที่ตนอุตส่าตามมา

  " ผมจะออกไปเดินข้างนอกแป็บนึงน้า~~ ........... "

    อิจโกะเดินออกมานอกบ้านก่อนจะสวมรองเท้าแตะเดินออกไปที่ถนนว่างๆ

  หนุ่มผมฟ้าก็ยังคงตามต่อไปเหมือนจะเป็นการสะกดรอยมากกว่าคนที่มาเพราะอยากจะเห็นหน้า

   เด็กหนุ่มผมสีส้มเดินมาจนถึงสวนสาธารณะของเมืองที่ถูกทิ้งให้ร้างว่างเปล่า

     อารันคาร์หนุ่มทำท่าจะตามต่อแต่ว่า....................


    กร็อบ...........................


เสียงกิ่งไม้หักเบาๆที่เท้านั้นก็เพียงพอแล้วที่จะบอกให้อิจิโกะรู้ว่ากำลังถูกตาม

       " ใครน่ะ ! " เด็กหนุ่มหันหลังควับตะโกนถามเสียงก้องไปทั่ว

   กริมจอว์ไม่ยอมเดินออกไปขอเวลาทำใจอีกหน่อย ไม่อยากออกไปตอนนี้เลย

 " ชั้นถามว่าใคร ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ! " อิจิโกะตวาดอย่างเหลืออด

       คนที่ตามสะกดรอบสูดหายใจลึกๆก่อนจะเดินออกไปเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มผมสี้สมที่ตะโกนเรียก

...........................................

แฟนอาตร์ของอารันคาร์เน้อ




รูปที่ 2 มันน่าจะเรียกได้ว่าฮาเร็ม ออฟ  ไอเซ็น



1 ในมารความรักของกริมจอว์ อิลฟอร์ท




วัวน้อยๆอุลคิโอร่า