คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 อุกกาบาตและต่างโลก
วันที่ 16 พฤษภาคม ปี 20XX
โลกได้พบอุกกาบาตลูกนึ่งเคลื่อนที่ด้วยความเร็วประมาณ --- แต่การที่จะเตรียมแผนรับมือกับมันก็สายไปแล้วมันเร็วและกะทันหันเกินไปสำหรับโลกในตอนนี้อุกกาบาตได้เข้าไปยังชั้นบรรยากาศโลกนับว่าโชคดีที่อุกกาบาตแตกตัวออกจากกันจึงลดแรงกระแทกได้แต่ความเสียหายที่ได้ได้รับมันมากเกินไปโลกจึงมีรอยแหวงไปบางส่วนได้แก่
ไทย 2/4
อินโดนีเซีย 3/4
ญี่ปุ่น 3/4
อังกฤษ 2/4
สหรัฐ 2/4
รัสเซีย 3/4
เกาหลีรวมเหนือและใต้ 2/4
นี้ถือเป็นบทเรียนที่มีค่าต่อโลกและโลกก็ได้หมุนต่อพัฒนาไปอีกขั้น......แล้ว.....คุณรู้ไหมว่าคนที่เสียชีวิตส่วนมากไปอยู่ไหน? คงเดาไม่ยากใช่ไหมละ....ต่างโลกไง
"[........เราตายแล้วใช่ปะ.....ก็ดีตายได้ก็ดี....อ่ายังไม่ได้เห็น 3D hololive ของทุกคนเลย ............ความตายนี่มันอุ่นขนาดนี้เลยหรอ......เดี๋ยวก่อนนะเสียงอะไร?]"
ในขณะที่ชายหนุ่มคนนึงที่ตายจากอุกกาบาตกำลังคิดเพ้อไปเรื่อยก็มีเสียงนึงแทรกเข้ามาก่อนที่มันจะชัดขึ้น
"โอ้!! ตื่นแล้วหรอลูกลิเซียลูกตื่นแล้วละ!"
"โธ่ โคมะอยู่ใกล้แค่นี้จะตะโกนทำไมเนี่ยเดี๋ยวลูกก็ตกใจร้องไห้พอดี"
"โทษทีๆมันตื่นเต้นนี่น่าดูสิลูกลืมตาได้แล้วละพึ่งคลอดได้ไม่กี่ชั่วโมงแท้ๆ"
"[...เอ่อ...ห้ะ...ลูก.....ลูก.......ห้ะ!!!??]"
ชายหนุ่มตกใจกับเสียงรอบๆก่อนที่จะพยายามลืมตา
"ลืมได้ก็จริงแต่เหมือนจะมองไม่เห็นเลยนะ"
"งั้นเรามาตั้งชื่อลูกกันดีกว่าไหมเอาเป็นอะไรดีละ"
"รีบจังเลยนะคุณเนี้ย"
"[เดี๋ยวก่อนนะทำไมรู้สึกสถานการณ์มันคุ้นๆจังเรียกเราลูกแถมจะตั้งชื่อให้อีกอย่างรู้สึกว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของใครบางคนกับความรู้สึกตัวเล็กแบบนี้นี่มัน....]"
บรรยากาศรอบๆที่มองแถบไม่เห็นอะไรดูเหมือนจะอยู่ในบ้านหลังนึงที่น่าแปลกคือมันโบราณสังเกตได้จากแสงไฟบนคบเพลิงและหลังคาที่ดูเหมือนจะทำจากฟางถึงแม้จะเพิ่งเกิดแต่แสงก็จ้ามากพอที่จะทำให้รู้ว่านั้นคือคบเพลิงและมันก็สว่างมากพอจึงสะท้อนกับหลังคา
"อ่า....ไคโตะไหม"
โคมะผู้เป็นพ่อยิ้มก่อนที่จะถามคำถามกับเด็กพึ่งเกิดและน่าจะตอบอะไรไม่ได้แต่กับเด็กคนนี้น่ะไม่
"อุแว้~~!!!"
"นั้นไงลูกชอบมากกว่าที่คุณตั้งให้อีกนะ"
"[ต่างโลกนี่หว่า!!! นี้มันต่างโลกชัดๆ!!!ตาเราที่เห็นรางๆนี่ถึงจะรางมากก็เถอะแต่ก็แยกออกได้ผู้ชายที่อุ้มเราอยู่มีตาสีฟ้ากับผมสีทองอะรามเหมือนทองแท้...คนปกติไม่มีแน่ๆแล้วผู้หญิงคนนั้น...ผมสีดำกับตาสีดำพร้อมผ้าปิดตาข้างนึงแล้วนั้นอะไรที่วางอยู่ข้างๆเตียงคทาหรอแล้วนั้นดาบใช่นั้นไหมนั้น!!!]
ชายหนุ่มไม่สิเด็กน้อยได้พิจารณาและเข้าใจได้อย่างง่ายดายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้เขานั้นได้กลับมาเกิดใหม่.....ในต่างโลกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"โธ่นี่ฉันจะแพ้ให้คุณหมดทุกอย่างจริงๆหรอเนี่ย"
ลิเซียผู้เป็นแม่พูดออกมาด้วยความเซ็งก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมา
.
.
.
.
.
"[ผม ไคโตะ ฮุชิมิยะ เป็นคนที่โดนอุกกาบาตทับกะโหลกแล้วมาเกิดในต่างโลกใช่มีดาบและเวทมนต์เผ่าพันธุ์อื่นมอนเตอร์.....นับจากตรงนั้นตอนนี้ก็ 7 ปีได้แล้วถึงจะเสียดายชีวิตเก่าอยู่นิดหน่อยแต่ก็เอาเถอะก็ถ้าในเมื่อได้โอกาสที่สองมาแล้วมันก็ต้องใช้ให้คุ้มหน่อยแหละว่ะ!!!]"
"ทำไรอะยืนยิ้มคนเดียว....หรือว่าคิดอะไรลามกอยู่งั้นหรอ~"
เสียงของผู้หญิงคนนึงพูดขึ้นมาพร้อมเอนหน้าเข้าใกล้ไคโตะ
"ใช่ก็บ้าแล้วยัยกระต่ายนี่!!!"
เธอคือเผ่ากระต่ายยังไงดีล่ะทุกส่วนยังคงเหมือนมนุษย์อยู่ต่างก็แค่หูกับประสาทสัมผัสที่เหนือกว่ามนุษย์และใช่ไม่มีหูคนหรอกชื่อของเธอคือ แคทีน่า
โป๊ะ!!
"อุก"
แคทีน่าปาโคลนอัดใส่หน้าหนุ่มน้อยก่อนที่จะหัวเราะออกมา
"55555 โคลนเต็มหน้าเลย"
ตอนนี้ทั้งคู่กำลังเล่นกันอยู่ข้างๆแปลงนาข้าวที่ยังไม่ได้ปลูกอะไรและพึ่งเทน้ำลงไปไม่แปลกที่จะมีโคลน
"[แหวะ เข้าปาก....เล่นงี้สินะได้]"
ก่อนที่ไคโตะจะปาดออกพร้อมปากลับไป
"หึ้ย!! เอาคืนไป!!"
/โป๊ะ!!/
"อุก"
แคทีน่าพยายามวิ่งหลบแต่ก็ไม่พ้นสายตาอันแหลมคมนี้โดนอัดหน้าไปเต็มๆทันทีที่เธอปาดโคลนออกก็เห็นไคโตะวิ่งมาพร้อมกระโดดใส่เธอ
"เอ้า!! แถม!!"
/ปั้ก!!/
หนุ่มน้อยวิ่งกระโดดถีบใส่เต็มแรงทำเอาสาวน้อยล้มลงและตัวเองก็ด้วยอย่าเข้าใจผิดล่ะถ้าไม่มีน้ำคอยรับก็คงไม่ทำแบบนี้หรอก
ในระหว่างที่เด็กสองคนนี้กำลังเล่นกันแม่ลิเซียที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้จะหลับแลไม่หลับแลในสวนแอปเปิ้ลใกล้ๆก็กำลังเฝ้ามองเด็กๆอยู่
"เล่นโคลนกันเนี้ยนะเด็กจริงเลยน่าจะว่าไปก็เด็กนี่หว่า ง่วงแล้วเพี้ยนสินะเรา"
"อะโถ่อยู่ตรงนี้นี่เองหาอยู่ตั้งนานเฝ้าลูกอยู่หรอ"
โคมะที่เดินหามาตั้งนานและในที่สุดก็เจอสักทีถามด้วยความเหนื่อยหอบหลังจากไปช่วยงานมา
"แล้วคิดว่าทำอะไรละ"
ลิเซียตอบกลับหน้ามุ้ยใส่สามีตัวเองทันที
"เขาแค่ถามเฉยๆเองนะตัวเอง"
"ก็ไม่ได้ว่านี่"
"แล้ว....ลูกเล่นอยู่กับใครหรอ?"
"ก็แคทีน่าบ้านนั้นไง.....อย่าบอกนะจำไม่ได้"
"ป เปล่าก็รู้นิว่าเขาสายตาสั่นมองไกลๆไม่ค่อยเห็น.....แคทีน่าบ้านที่เป็นเผ่าครึ่งกระต่ายปะ?"
ลิเซียหันมามองพร้อมหน้าที่ดูเหมือนจะเริ่มโกรธแล้วเพราะง่วงด้วยละมั้ง?
"สรุปจำไม่ได้"
"เปล่า"
"กินตีนไหมค่ะ!!"
"เห้ยเดี๋ยวเมียจ้า!!! เม็นมาหรอเนี้ย!!!"
แล้วทั้งสองคนก็วิ่งไล่ไปรอบๆนาข้าวก่อนที่ลิเซียจะเริ่มเล่นแรงยกมือไปข้างหน้า
"mini fire bomb!!! "
mini fire bomb ระเบิดย่อม
ระเบิดเวทไฟขนาดเล็กที่พอยิงแล้วเข้าใกล้เป้าหมายก็จะระเบิดออกลักษณะเป็นลูกกลมๆเล็กๆ
"เดี๋ยวดิ!! feet soar !!!"
feet soar เท้าเบา
ใช้ลอยตัวในอากาศโดยเวทลมที่ก่อเป็นปีกเล็กๆที่เท้า
บึ้ม!!
"ไม่พ้นหรอกน่า fire shot !!!"
fire shot กระสุนเพลิง
ลูกไฟธรรมดาใช้ยิงเป้าหมาย
"พ่อแม่เล่นอะไรกันอยู่อะเหมือนเด็ก?เลย"
ไคโตะที่เดินมาถามพ่อกับแม่ของตนก่อนที่ระแวกนี้จะไฟไหม้ซะก่อน
"หืม....อะฮ่า ฮ่า ฮ่า เปล่าจ้ะไม่มีอะไรหรอก"
ทั้งคู่ตอบพร้อมกันเตรียมข้ออ้างแบบด้นสดเพื่อไม่ให้ลูกตัวเองรู้
"ก ก็แค่หยอกล้อตามประสาพ่อแม่เองเนอะแม่"
โคมะลอยตัวลงมาแล้วเดินมาใกล้ลิเซีย
"ใช่แล้วจ้ะไม่มีอะไรหรอก"
และลิเซียหยิกเข้าไปเต็มที่ตรงกลางหลังโคมะ
"*ถ้าทีหลังจับได้ว่าลืมชื่อเพื่อนบ้านอีกเดี๋ยวแม่จะฆ่าหมกบ้านแน่เข้าใจ?*"
"อึก.....อ่าว่าแต่จะกลับแล้วหรอ"
"ครับ"
"[อยากทำแบบนั้นได้บ้างจัง]"
"แล้วแคทีน่าละ?"
โคมะเห็นไคโตะเดินมาคนเดียวเลยถามเพราะปกติตัวติดกันไม่ไปไหน
"ร้องไห้กลับบ้านไปแล้ว"
แต่ที่ได้กลับมาเป็นคำตอบหน้านิ่งของลูกตัวเอง
"เอ้าไหงงั้นละ"
"เธอแกล้งผมก่อนนิเลยแกล้งกลับไปแล้วก็.....ร้องไห้ไปแล้ว"
"หรอ....งั้นทีหลังอย่าเอานิสัยแบบแม่มาใช้อีกนะรู้ไหม"
"ห้ะ?"
ดูเหมือนกลับบ้านไปจะมีคนโดนอัดหนักเอาเรื่องแล้วล่ะ
"ไหนดูสิ blow "
blow ลมกระหน่ำ
เวทย์ลมที่ใช้ในการเป่าส่วนมากใช้ในการโจมตีศัตรูที่มาเป็นหมู่คณะ
แต่ที่ใช้อยู่นี้เป็นเวอร์ชั่นที่ปรับให้เบาลงเป็นแค่ลมไม่แรงมาก
สิ้นเสียงก็มีลมเป่าออกมาไม่ได้แรงมากนักใส่ไคโตะจนโคลนที่ติดอยู่หลุดออกไปจนเหลือแค่รอยจางๆ
"แค่นี้โคลนก็ออกหมดแล้วเอาละเราไปกันเถอะเนอะ"
ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะอุ้มเด็กน้อยขึ้นแล้วชวนกลับบ้าน
"ครับ"
"[เราจะใช่เวทมนต์แบบพ่อกับแม่ได้รึเปล่านะ]"
ไคโตะพลางคิดถึงเวทมนต์ที่พ่อกับแม่ใช้ก่อนที่จะพากันกลับบ้าน
ความคิดเห็น