คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ริทกับกัน...พบกันทีไรก็เรื่องใหญ่
ใครๆก็คงอิจฉาที่พวกเราสามคนได้มาอยู่เป็น 3 คนสุดท้ายของเดอะสตาร์ปี6
พวกเราสามคนเป็นแก๊งค์เดียวกัน...บ้าๆบอๆพอๆกัน...เจ้าเล่ห์ไม่ต่างกัน...และที่สำคัญคือ...พวกเราสามคนรักกันมาก
???
เราสามคน...แน่เหรอ?
"ตึ้งๆๆๆๆ" เสียงคนวิ่งลงบันไดทำลายความเงียบในตอนเช้าและดึงกันให้หลุดจากห้วงความคิดของตัวเอง...โดยไม่ต้องเหลียวหลังกลับไปมอง...กันก็รู้ว่าเป็นใคร...
"ไอกันนนน" เสียงเรียกสดใสบอกถึงความเป็นตัวตนได้ดี
"อะไร?" พอกันหันไปถาม...ก็เจอคนฉีกยิ้มทำหน้าแป้นแล้นยื่นแก้วกาแฟมาให้...ริทจะรู้มั้ยนะ...ว่ารอยยิ้มแบบนี้มันทำให้หัวใจของกันเต้นผิดจังหวะไป
"ชงโอวัลตินให้หน่อยดิ" ริทอ้อนพร้อมส่งสายตาปิ๊งๆให้กันแล้วสั่นแก้วไปมา...กันก้มลงมองแก้วแล้วย้อนกลับไปมองคนขี้อ้อน...ส่งยิ้มพร้อมรอยบุ๋มข้างแก้มก่อนจะตอบว่า
"ไม่" ริทชะงัก...กันทำเป็นไม่สนใจแล้วหันกลับไปล้างจานข้าวเช้าที่ตัวเองพึ่งกินเสร็จไป
"ใจร้ายว่ะกัน....เมิงเป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ย...ทุกวันเมิงก็เป็นคนชงให้กูนะ" ริทโอดโอย...พยายามเอาแก้วกาแฟดันๆสีข้าง...เพื่อกวนคนที่ทำเป็นล้างจานไม่สนใจเขา...อะไรว้า...เมื่อวานมาทำให้คนเขาเป็นห่วงถึงขนาดนั้น...วันนี้ยังมาทำใจดำใส่อีก...กันวางจาน...พักมือ...แล้วหันมาทำหน้าขรึมใส่ริท...
ไอกันมันโกรธ?
แต่ริทก็ตกใจได้ไม่นาน...เพราะไอคนขี้แกล้งหันมาเลิกคิ้วแล้วก็พยักเพยิดไปทางโต๊ะกินข้าว...ทำให้เขาพึ่งสังเกตเห็นว่ามีแก้วกาแฟอยู่บนโต๊ะอยู่แล้ว
"อ้าว...เมิงเนี่ย...ชงให้แล้วก็ไม่บอก...ปล่อยให้กูมาอ้อนตั้งนาน" พอคนหมดความสำคัญ...ริทก็เดินจากไป...กันแอบนิ่งไปชั่วครู่เมื่อคนที่มาอ้อนเดินไปหาโอวัลตินที่ตัวเองต้องการ...ก็นั่นสินะ...เรามันก็แค่คนที่ทำหน้าที่ชงโอวัลตินให้แทนเกด...และไอที่มันต้องกลายมาเป็นหน้าที่เรา...ก็เพราะไอริทมันอ้อนพี่โตโน่ให้ชงให้ไม่สำเร็จ..."ริทครับ...อยากกินก็ต้องชงเอง...พี่ไม่ตื่นมาชงให้หรอกนะ...เล่นจะให้พี่ชงให้กินตั้งแต่เช้า...ริทก็รู้ว่าพี่ตื่นสายกว่าริท...เพราะฉะนั้น...ชงเอง...ไม่ก็ไปขอให้ไอกันมันชงให้"
"แก้วไหนของกูอ่ะกัน" และแล้วเรื่องโอวัลตินก็ยังไม่จบ...เมื่อไอเด็กฉลาดแยกกาแฟกะโอวัลตินไม่ออก...กันแอบขำในใจเงียบๆ...ว่าแยกเกลือกับน้ำตาลไม่ออกก็ว่าแย่แล้วนะ...แต่นี่
"ริท...เมิงแยกกาแฟกับโอวัลตินไม่ออกเหรอ" คนฟังคำถามพาซื่อส่ายหัวพรืด...ตอบชัดเจนว่าแยกไม่ออก
"แก้วขวาของเมิง...เห้ย...กันบอกว่าแก้วขวาไง" พอตอบว่าแก้วขวา...ไอคนตรงหน้าก็จะยกแก้วซ้ายขึ้นดื่ม..กันรีบฉวยแขนข้างซ้ายไว้ก่อนที่ริทจะทันได้กิน
"กูจะชิม" หะ?...ชิมกาแฟ
"กาแฟมันก็ขม" ตอบแล้วก็พยายามแย่งกาแฟของตัวเองคืนมา
"ขอชิมไม่ได้เหรอ" ริทโยกแก้วหลบ
"โอวันติลก็ชงให้แล้วไง" จะดึงกลับมาก็กลัวว่ากาแฟที่กำลังร้อนหน่อยๆจะหกใส่คนที่ถือเลยได้แต่ตั้งท่าจะแย่งไปอย่างนั้น
"ก็จะชิมกาแฟ...เมิงเป็นอะไรอ่ะกัน...หรือว่าโกรธอะไรกู" ชิมกาแฟมันไปเกี่ยวอะไรกับโกรธว่ะเนี่ย...
"เกี่ยวกันตรงไหนว่ะ...เออ..เมิงอยากชิมก็ชิมไป" กันเลิกพยายาม...ริทแอบยิ้ม...แล้วก็ค่อยๆยกแก้วขึ้นจรดริมฝีปากแล้วชิม...แย่งคนอื่นเขากินแล้วยังไม่วายยักคิ้วใส่อีก...
"แหวะ...ขมว่ะ" แถมบ่นทันทีที่ชิมเสร็จ....
"ไม่ต้องมาบ่นเลย" กันชี้นิ้วห้ามแล้วเอาแก้วกาแฟคืนมาจากเจ้าตัวยุ่ง
"เดี๋ยว...กูว่าของมึงขมไป...เอามานี่...ต้องทำแบบนี้"
"เห้ย...ริท................................" แล้วกันได้แต่ช็อกเงียบๆเมื่อเจ้าตัวยุ่งมันยุ่งสุดๆจริงๆ...เพราะนอกจากจะแย่งแก้วกาแฟกลับไปอีกครั้งแล้วมันดันยังเทกาแฟของเขาผสมกับโอวัลตินสูตรพิเศษที่สุดแสนจะหวานของมันอย่างหน้าตาเฉย...เทผสมไปผสมมาจนผสมเป็นเนื้อเดียวกันแล้วมันก็ยื่นแก้วคืนมาให้เขา....พร้อมรอยยิ้ม...อีกครั้ง
"กูไม่เอาแล้ว" บอกไม่ถูกว่าตัวเองอยู่ในอารมณ์ความรู้สึกแบบไหน...โกรธ?...หงุดหงิด?...กันเดินหนีริทจากห้องครัวไปที่โซฟา...ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งด้วยความรู้สึกขุ่นๆ...ริทยื่นแก้วกาแฟค้าง...ตกใจที่กันเดินหนีไป...พอคิดว่าตัวเองเล่นมากเกินไป...อยู่ดีๆน้ำตาก็พาลจะไหลเพราะความเสียใจ...ริทกัดริมฝีปากตัวเองก็เดินไปหาคนที่โกรธเขาจนเดินหนีไป
"กัน..." กันนิ่ง...ไม่สนใจ....ยิ่งทำให้ริทใจเสีย
"กัน...ริทขอโทษ" มองเห็นรอยกรามนูนเด่น...บอกให้รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังข่มอารมณ์ตัวเอง
"กูผิดเอง...กูขอโทษ...แต่เมื่อกี้กูชิมดูแล้ว...มันก็อร่อยดีนะ...นี่ไง...ลองชิมดูดิ" สายตากันตวัดฉับกลับมามอง...ริทแอบสะดุ้งเบาๆด้วยความตกใจ...แล้วกันก็ถอนหายใจเหือกใหญ่...แล้วเสสายตาขึ้นมองเพดาน...ก็เพราะริทมันนิสัยแบบนี้...เขาถึงต้องมาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอไง...กันปรับอารมณ์ตัวเองแล้วเอื้อมมือมารับกาแฟแบบใหม่ที่ริทผสมมาให้...แล้วยกขึ้นชิม...โดยมีริทมองตามแบบลุ้นอยู่ในใจ
"ไง...อร่อยมั้ย?" ถามเองก็กลัวเอง...เพราะที่บอกไปว่าอร่อยมันก็สำหรับริท...จะให้มาเดาใจกันมันก็ใช่ที่...ริทจะรู้ไปใจกันได้ยังไง?
"ก็ดี" ก็อร่อยดี...หวานๆขมๆ...กลมกล่อมดี
"จริงดิ?" ถามเพื่อความชัวร์แล้วก็ยกของตัวเองขึ้นดื่มดูบ้าง....อร่อยแหะ...ชิมแล้วก็ส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้า
กันกินกาแฟจนหมดถ้วย...มองคนตรงหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็ทำให้มีความสุขไปด้วย...กวนประสาทก็เท่านั้น...ขี้นอยด์ก็เท่านั้น...แต่ทำไมเขาถึงได้เอาแต่เป็นห่วง...เอาแต่สนใจ...
ทำไมถึงรักคนๆนี้ได้ขนาดนี้กันนะ...
------------------------------------------------------------
ยังไม่ได้เคลียร์เรื่องเฮียเลย ...
กันเอ๊ย
ความคิดเห็น