The Sun & The Moon : พระอาทิตย์พระจันทร์

เนื้อเรื่อง

The Sun &  The Moon

                “ตราบใดที่ท้องฟ้ายังไม่กลายเป็นสีอื่น

                ฉันจะอยู่และทำเพื่อเธอ....ตลอดไป”

เกือบปีแล้วสินะที่ฉันได้พบกับความรักที่แสนสวยงาม 

มันคาดไม่ถึงเลยว่า คนหน้าตาเห่ยๆ อย่างฉันมีหวานใจกับคนน่ารักเป็นซะด้วย

เพื่อนฉันมักคอยตอกย้ำฉันอยู่เสมอว่า  “ดอกฟ้าฤาจะคู่หมาวัด”

แต่ไม่เป็นไรหรอก....

ถึงดอกฟ้าจะอยู่สูงสุดขอบฟ้า

แต่ฉันจะใช้สองเท้ายันพื้นดิน แขนสองแขนไขว่คว้าตะเกียกตะกายหมายดึงดอกฟ้านั้นมาเป็นของฉันให้ได้ แม้ว่าต้องปวดใจสักแค่ไหนก็ตาม

ใครๆ ก็บอกว่ารักทำให้คนตาบอด แต่ฉันยอดมตาบอดเพราะมัน

คนตาบอดยังมีหัวใจที่จะรักใคร แต่ถ้าหากพรุ่งนี้ถ้าไม่ได้เห็นเธอผู้สวยงามประดุจนางฟ้า ฉันคงขาดใจตายแน่ๆ  

ฉันกับเธอเราไม่ได้คู่รักกัน

เราทั้งคู่อยู่ในวัยเรียนด้วยกัน

เราทั้งสองไม่เคยก้าวก่ายต่อกันและกัน 

และเราทั้งสองคนก็เป็นเพื่อนด้วยกันเสมอมา แถมสนิทยิ่งกว่าเพื่อนทั่วไปอีกด้วย

ไปดูหนังก็ไปด้วยกัน ไปทะเลก็ไปด้วยกัน ไปไหนก็ไปด้วยกัน

ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับเธอ ผู้น่ารักในใจของฉัน

“นี่..บอม เราได้รู้จักกับคนๆ หนึ่งในโรงเรียน เขาขอเบอร์โทรเราด้วยละ”

เธอเอ่ยขึ้นมา เมื่อเรานั่งกินข้าวในโรงอาหารด้วยกันในวันหนึ่ง

“อือหือ...แล้วเขาเป็นใคร”

“ก็ไม่รู้สินะ...เขาฝากให้เพื่อนของเขาขอเบอร์โทรเรา  ให้ตายสิ..เป็นผู้ชายภาษาอะไรกันนะชอบใช้เพื่อน ความรักของตนเองแท้ๆ ยังให้เพื่อนมาขอเบอร์โทรเรา  เราจะไม่มีวันรักผู้ชายคนอย่างนั้นเด็ดขาดเลย คอยดูสิ”

“อืมนะ...แต่ว่าเขาโทรมาหาเธอบ้างหรือเปล่า”

“ก็โทรอ่ะน่ะ...แต่เราไม่ชอบเลยที่เขาพยายามซักถามโน่นซักถามนี่เรื่องราวเกี่ยวกับเรา โอยจะบ้าตายอยู่แล้ว เราก็ไม่อยากเปิดเผยหรอกนะ ก็เลยโกหกเขาไป”

“...”

“แต่ในที่สุดเขาก็รู้ความจริงว่าเราโกหก  แต่เขาก็ไม่โกรธกับเรา แถมยังเลี้ยงขนมเราหนึ่งมื้อด้วยล่ะ เราเพิ่งรู้นะว่าผู้ชายคนนี้มีความโรแมนติกอยู่ด้วย  ว่าแต่ว่า นายคิดว่านี่มันเป็นความรักใช่หรือเปล่า”

“เราคิดว่า..”  ฉันลากเสียง  “นี่มันบ่ายโมงแล้ว มันถึงเวลาเรียน เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวครูดุแน่เลย”

“อืม ก็โอเคจ๊ะ ฝากเก็บจานข้าวด้วยน่ะ”ฉันเก็บจานข้าวให้เธอ แล้วเธอหยิบกระเป๋าให้ฉัน เราทั้งสองคนเดินขึ้นไปเรียนในห้องเรียน...

ในหัวฉันมีคำถามที่สงสัย  เขาคนนั้นเป็นใครถึงกล้ามาชอบเพื่อนของฉัน

ไม่ใช่สิ ตอนนี้ไม่ใช่เพื่อน มันมากกว่าเพื่อนด้วยซ้ำไป

แต่เธอมักจะมองฉันเป็นแค่เพื่อนอยู่เสมอ

ทำไมนะ เมื่อไรเธอจะรู้ใจกันเสียที

รู้หรือเปล่าว่าคนๆ นี้แอบหลงรักเธอตั้งแต่เราเข้าเรียนม.4 ด้วยกันและอยู่ในห้องเดียวกัน

รู้บ้างไหมหนอ เพื่อนสนิทคนนี้แอบรักเธออยู่ไกล แต่ใกล้หัวใจเธอ

รู้บ้างหรือเปล่าว่า ฉันอยากบอกรักเธอมากแค่ไหน

หลังเลิกเรียน...

เป็นประจำทุกวัน ฉันและเธอนั่งกินขนมด้วยกันที่ลานว่างของโรงเรียน

“นี่บอม..นายยังไม่ให้คำตอบเราเลยว่า การที่มีผู้ชายมาขอเบอร์โทร พร้อมกับเลี้ยงขนมนะ เป็นความรักใช่หรือเปล่า ผู้ชายด้วยกันมักจะรู้สิใช่ไหม”

“เราก็ไม่รู้สินะ...เพราะเราไม่เคยมีความรัก”

ฉันมองสบตากับเธอ

“แล้วถ้าเขามา เราจะทำอย่างไรเหรอ”

“เขาคนนั้นใครล่ะ”

“ก็คนนั้นไง เดินอยู่โน่นแล้ว เขาจะเข้ามาหาเราแน่เลย ทำไงดีล่ะบอม เราก็ไม่รู้ว่าจะทำตัวอย่างไร ช่วยหน่อยสินะเพื่อนนะ นะ ... ถ้าเขาพาเราเลี้ยงขนม นายบอกกับเขาว่า นายเลี้ยงขนมเราแล้วนะ”

“โอเค”

สักพักเขาคนนั้นก็เดินเข้ามาหาเธอ แล้วเข้ามานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกันกับเธอ

“ว่าไงล่ะจ๊ะสาวน้อย  หิวแล้วหรือยัง”

“ก็...อืม....”

“แอะแหม” ฉันให้ซุ่มให้เสียงเพื่อให้รู้ว่าฉันมีตัวตนนั่งอยู่ตรงนี้

“ขอโทษนะครับ เพื่อนมิ้นท์เองเหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับผมชื่อป้อก เป็นรุ่นพี่เองครับ ว่าแต่ว่าน้องเป็นเพื่อนมิ้นท์เหรอ” เขาถามฉัน

“ครับ” ฉันตอบไปสั้นๆ

“อืม...งั้นพี่ขอพาน้องมิ้นท์เนี่ย ไปเลี้ยงขนมได้หรือเปล่า หวังว่าน้องคงไม่โกรธหรอกนะ”

“ก็...” ฉันพยามมองหน้ารุ่นพี่คนนี้ เขากะพริบตาข้างเดียวเป็นสัญญาณให้รู้ว่าบังคับให้ตอบตกลง ฉันมองมิ้นท์ มิ้นท์ก็มองมาที่ฉัน  ราวกับว่าลุ้นให้ฉันตอบว่าอะไร

“..ได้ครับ”

ฉันตอบไปง่ายๆ

ฉันยอมผิดสัญญา

ฉันยอมให้เธอได้คบคนที่มีความสุข และคนดีๆ กว่าฉัน

บางทีเธออาจได้เรียนรู้กับคำว่ารักจากเขา ดีกว่าเรียนคำว่ารักกับฉัน

ที่เป็นได้แค่เพื่อนเธอเท่านั้น

มิ้นท์มองฉัน

ราวกับว่าเธอไม่พอใจเลยคำตอบที่ฉันตอบไป

ฉันก็คงรู้ดีอยู่แล้ว

ว่าเธอต้องโกรธฉันแน่นอน

จะให้ได้ทำอย่างไรได้

เมื่อความรักคือการให้

ให้เธอไปพบกับความสุข และสิ่งที่ดีกว่าฉัน

“เราไม่ชอบเลยนะที่นายตอบอย่างนั้น ถามจริงเถอะ นายคิดอย่างไงกันแน่”

มิ้นท์โทรเข้ามาที่เบอร์ฉันตอนประมาณสามทุ่ม

“ก็...เธอถามฉันใช่ไหมว่า นี่มันความรักใช่หรือเปล่า ฉันแค่อยากให้เธอได้รู้สึกถึงความรักยังไงล่ะ ว่าแต่ว่าหลังจากนั้นเธอกับเขาเป็นอย่างไรบ้าง”

“ก็เขาเลี้ยงขนมเราล่ะนะ...และก็บอกว่าจะเราไปดูหนังด้วยกันในวันพรุ่งนี้”

“ว้าว ก็ดีสิ ไปด้วยกันได้หรือเปล่า”

“ขอโทษจ๊ะ ตั๋วดูหนังมีแค่สองใบ เขาและเราเท่านั้น”

“ไม่เป็นไรนะ” ฉันเริ่มมีความรู้สึกเศร้าใจ “ก็ดูหนังกับเขาให้สนุกก็แล้วกันนะ”

“นายเป็นอะไรนะบอม  ฉันว่านายเปลี่ยนไปนะ”

“เปล่าๆ...ฉันแค่ไม่สบายเท่านั้นเอง ขอตัวก่อนล่ะนะ”

                                                                *****************

                ฉันกับเธอค่อยเริ่มห่างจากกัน

                ความสัมพันธ์ค่อยๆ จางลงไม่เหมือนแต่ก่อน

                ฉันอยากเดินกับเธอ แต่พอเดินกับเธอทีไรพี่ป้อกมักจะเดินอยู่กับเธอทุกครั้ง

                เศร้าใจรู้ไหม

                คนเกือบจะโดนทิ้งแล้วรู้หรือเปล่า

                ฉันต้องเดินกลับบ้านคนเดียวทุกวัน  ทั้งที่ใจอยากกลับบ้านกับเธอพร้อมกันเหมือนเมื่อวันผ่านมา ฉันต้องนั่งทานอาหารในโรงอาคารคนเดียว ฉันพูดคุยกับตัวเองคนเดียวราวกับว่าฉันบ้าไปแล้ว

                ตัดสินใจได้ ฉันจึงโทรเข้าไปหาเธอในคืนหนึ่ง

                “มิ้นท์  ฉันอยากถามเธอหน่อย”

                “ว่าไงล่ะ..อยากถามการบ้านเหรอ แต่ตอนนี้เราไม่ว่างด้วยสิ รีบคุยเร็วๆ หน่อยนะ”

                “เธอชอบพี่ป้อกใช่ไหมล่ะ”

                “นายพูดอะไร เราฟังไม่เข้าใจ”

                “เธอชอบพี่ป้อกใช่ไหม”

                “ก็...”

                “ไม่เป็นไรหรอก  ความจริงคือสิ่งที่ไม่ตาย อย่างน้อยเธอโกหกฉันได้แต่เธอโกหกใจตนเองไม่ได้ ความรักในวัยนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องเสียหายหรอก ถ้าจะรักใครสักคน มันอยู่ที่การเรียนรู้และเข้าใจให้อภัยซึ่งกันและกันมันก็คือความรักแล้วเธอล่ะ เธอชอบพี่ป้อกใช่ไหม”

                “ก็...อย่างที่นายว่านั้นแหละ”

                “อืม ฉันเข้าใจ...โอเคนะ ฉันก็มีเรื่องสงสัยแค่นี้ ฉันขอวางสายก่อนนะ”

                “เดี๋ยวๆๆ ...บอมนายตอบฉันหน่อยสิว่า เรายังเป็นเพื่อนกันหรือเปล่า”

                “ฉันเหรอ”

                “...”

                “เรายังเป็นเพื่อนกันเสมอ” 

ฉันดีใจมากที่เธออยากถามคำถามนั้นอยู่

แม้ว่าวันนี้ความสัมพันธ์ค่อยเลือนหาย

                วันนี้เป็นวาเลนส์ไทม์

                ทุกปีที่แล้วฉันจะมอบดอกกุหลายให้เธอ เป็นดอกกุหลาบสีขาวบ่งบอกว่าฉันยังเป็นห่วงใยเธอ บอกว่าฉันจะยอมให้ทุกอย่างโดยไม่หวังผลตอบแทน

                แต่ปีนี้ไม่เหมือนวันที่ผ่านมา

                ฉันกับเธอพบกัน และคุยกันน้อยมาก

                แต่ฉันอยากมอบดอกกุหลาบสีขาวให้เธอเหมือนเดิม

                แต่กระนั้น เธอได้รับช่อดอกกุหลาบใหญ่โตจากรุ่นพี่เธอ

                รุ่นพี่ที่ชื่อว่า “ป้อก”

                ฉันดีใจที่เห็นเธอมีความสุขอยู่กับเขาอยู่กับคนที่เธอรัก

                แม้ว่าฉันเป็นเพื่อนของเธอ แต่ยังไงก็ตาม เพื่อนกันไม่ต้องก้าวก่ายซึ่งกันและกัน

                เมื่อเธอมีความรัก ก็ยอมให้เธอไปพบกับความรักที่สวยงาม

                เปรียบฉันเป็นพระอาทิตย์และเธอเป็นพระจันทร์

 ต่างก็เป็นดวงดาวด้วยกันและเป็นเพื่อนด้วยกันในระบบสุริยะกันมานาน

                พระอาทิตย์ค่อยส่องแสงแก่พระจันทร์

                คอยปกป้องและคุ้มครองเสมอ

                แต่พระจันทร์มีโลกที่อยู่ใกล้ชิด คอยเป็นตัวดึงดูดไม่ให้พระจันทร์หลุดวงโคจร

“เหมือนฉันคอยปกป้องคุ้มครองเธอ แต่เธอก็มีคนที่เธอรักอยู่แล้ว”

                                                                *******************