คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักได้ไหม? ถ้าหัวใจโลเล
“ฉันเบื่อที่จะแกล้งทำเป็นว่ารักเธอ”
แม้ว่าสายลมและสายฝนจะโหมกระหน่ำลงมา แต่ก็ไม่อาจจะลบล้างสีหน้า....แววตา...และความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ได้เลย ฉันก้มหน้า ในขณะที่เขาหันหลังแล้วเดินทิ้งฉันไปอย่างช้าๆ ออสก้าร์...นายไม่น่าเลย...ไม่น่าเลย...นายไม่น่าชื่อนี้เลย รู้ตัวบ้างไหม...
ย้อนกลับไปหลายเดือนก่อน...
“ว่าไงนะ?”
“หูหนวกหรือไง-_- ฉันบอกว่าฉันจะไปเรียนม.ปลายที่อื่น”
นั้นไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย! ประเด็นอยู่ที่ว่าทำไมนายถึงไปเรียนต่อที่อื่นตังหากเล่า ฉันอยากจะเอาดินสอที่อยู่ใกล้ๆมือนี้ทิ่มเข้าไปในรูจมูกของนายจนมิดแทงและหมุนๆมันให้ทะลวงถึงสมองนายเลย ถ้าไม่ติดว่านายเป็นแฟนฉัน(และบังเอิญหล่อ) แล้วล่ะก็ น่าดู-_-^
“ขอเหตุผลสิ”
“อย่ายุ่งได้ไหมเอาเป็นว่าฉันจะไปเรียนต่อที่อื่นล่ะกัน แค่นี้จบ”
ไม่อยากจะเชื่อเลย ฉันเป็นแฟนนายนะ ถ้าเป็นธิดาช้างที่ตามตื้อนายก็ว่าไปอย่าง แต่ฉันเป็นแฟนนาย! นายหัดอ่อนโยนเหมือนๆที่คนอื่นเขาทำไม่ได้หรือไงฮะ ออสก้าร์!
“อ้าวๆ อย่าทำจมูกย่นแบบนั้นเซ่ยัยเซ่อ”
“ฉันไม่ได้ชื่อเซ่อ ฉันชื่อแซน=_=”
“ก็คือๆกันนั้นแหละ”
ออสก้าร์ยิ้มนิดๆที่มุมปากเหมือนคนที่ไม่เคยแหกปากยิ้ม แต่ก็นั้นแหละมันเป็นเสน่ห์ของนายนิ ผมดำขลิบ ผิวขาว ริมฝีปากอมชมพู ดูเหมือนคุณชายหน่อยๆ พ่อคนเนี้ยไม่เคยยิ้มแบบปกติอย่างคนอื่นหรอก แค่ยิ้มนิดๆก็นับว่าบุญโขแล้ว แต่มันก็มากพอที่จะทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงได้ พูดแล้วรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆแฮะ
รู้ไหม ว่าตอนที่เราคบกัน ออสก้าร์พูดว่าอะไรกับฉัน-__-^
‘คบกันไหม ยัยขี้เหร่’
คิดว่าผู้ชายพันธ์ไหนบนโลกพูดแบบออสก้าร์กันมั้ง-_- ถ้ามีแบบนี้จริงฉันไปกราบตีนโชว์เลยก็ได้(คุ้นๆแฮะประโยคนี้นะ)
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็รักเขานะ>_<
ในที่สุดพวกเราก็จบม.3กันสักที>O< ฉันเรียนต่อม.4ที่โรงเรียนเดิม เพื่อนๆส่วนใหญ่ก็เลือกแบบนี้กันทั้งนั้น เพราะโรงเรียนเซนต์เซย่าเอ้ยโรงเรียนเซนต์ราฟาโอน่าเป็นโรงเรียนที่นับว่าดังพอดูในเครือเถือกนี้ ก็มักจะพวกนักเรียนใหม่หลงเข้ามา ไม่ใช่สิ เข้ามาเรียนด้วยอยู่เสมอ
เปิดเทอมวันแรก รู้สึกโหว่งๆชอบกลแฮะ หรือเพราะฉันไม่มีตาซื่อบื้อหน้าหินปูนอยู่ข้างๆตัว ฉันถึงรู้สึกว่าชีวิตดูแปลกประหลาดไปกว่าเคย ป่านนี้เขาคงกำลังไปเรียนด้วยความกระตือรือร้น เอ หรือว่า...เขากำลังเหล่สาวสวยโรงเรียนใหม่อยู่กันแน่นะ คิดแล้วของขึ้นแฮะ=_=^
กรอบ แกร็บ
“โอ้โห ไม่ทราบว่าไม่โกรธเคืองใครที่ไหนมากันล่ะเนี้ย”
ฉันหันไปมองต้นเสียง เขาเป็นผู้ชายที่ฉันไม่เคยคุ้นหน้ามาก่อน เข็มกลัดที่อยู่บนอกของเขาบ่งบอกว่าเป็นนักเรียนม.4 แสดงว่าเป็นนักเรียนใหม่สินะ
“ทำไมฉันบีบกระป๋องน้ำ ไม่ได้บีบไอ้นั้นนายสักหน่อยทำไมจะบีบไม่ได้”
ฮะๆ เด็กใหม่ก็งี้แหละ ไม่รู้สะแล้วว่าฉันปากดีสุดๆ นายนั้นทำหน้าเหยเก-[]-
“เธอนี้เอาเรื่องแฮะ ฉันชื่อไมล์ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ใครอยากรู้จักกับนายกัน-__-”
ไมล์ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ต่างจากออสก้าร์ราวกับฟ้ากับเหว รอยยิ้มของออสก้าร์เป็นรอยยิ้มที่ดูเย็นๆ แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นแต่ของหมอนี้มันดูทะเล้นกวนๆ แต่กลับทำให้ฉันหน้าเริ่มร้อนผ่าวๆ ทำไมกันนะ
“แค่นี้ทำหน้าแดง”
“ใครบอกฉันร้อนตังหาก”
“ทั้งๆที่นี้มันหน้าฝน?”
“เอาเหอะๆ=_=”
ยิ้มอีกและ นายยิ้มบ่อยจนเกินไปแล้วนะ หรือเพราะแฟนของฉันมันแปลกประหลาด ไมล์มีผมสีน้ำตาลออกทองๆ ใบหน้าขาวอมชมพู มีลักยิ้มด้วยแฮะ อ้ากก รู้แล้วอุบไว้นะเพราะฉันชอบคนที่มีลักยิ้ม>_<
“เธอนี้ บ้าปล่าว เดี๋ยวหงุดหงิดเดี๋ยวหัวเราะฉันชักจะกลัวขึ้นมาแล้วสิ-_-”
“หุบปากไปเลยปะ ฉันไม่เสียเวลามาเสวนากับคนอย่างนายหรอก”
“เดี๋ยวสิเชอร์รี่”
“ใครชื่อเชอร์รี่ป้านายหรือไงฉันแซน”
“อ่าหรอ ก็ฉันไม่รู้ชื่อเธอนิ”
เลยมั่วนิ่มว่าเชอร์รี่เผื่อถูกสะงั้นนะหรอ=_=
“มีอะไรงั้นหรอ”
“คือฉันจะถามเธอว่าห้อง417ไปทางไหนอ่ะ”
“นายจะไปทำอะไรห้อง417”
“ก็ไปเข้าห้องเรียนนะสิถามได้”
“อย่าบอกนะว่านายเรียนศิลป์ภาษาเกาหลี”
“ถูกต้องนะคร๊าบบบบบบบ”
เวรกำอะไรของฉันที่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกับไอ้บ้านี้นะ เอาเหอะถือว่าฟาดเคราะห์ล่ะกัน ฉันยิ้มนิดๆแล้วหันไปบอกกับไมล์ว่า
“ยินดีต้อนรับนะไมล์”
“ครับผม>O<”
ห้องเรียน
เกิดเสียงเจี้ยวจ้าวในห้องเหมือนพลุแตกเทื่อฉันเดินมากับไอ้หน้าทะเล้น ซึ่งหมอนั้นดูไม่ตกใจเลยสักนิด ไม่ว่าจะเป็นพวกผู้หญิงที่มองตาหยาดเยิ้มเหมือนเทียนที่ละลาย และสายตาหมั่นไส้ของพวกผู้ชายที่มาบดบังรัศมีความหล่อของพวกมัน อดคิดไม่ได้ว่านายนี้คงจะชินแล้วล่ะมั้งสำหรับเรื่องแบบนี้
ไม่นานนักเขาก็ถูกสาวๆรุมล้อม ส่วนฉันก็ถูกยัยเพื่อนสนิทลากไปไถ่ถาม
“เธอเดินมากับใครนะ แซน”
“อ๋อ ไมล์เด็กใหม่ของห้องเรานั้นแหละ” ฉันตอบยัยแก้วทันควันซึ่งเธอทำหน้าหื่น เฮ้ย ทำหน้าตาตื่น
“จริงหรอ กรี๊ดๆๆๆเขาหล่อจังเลยอ่ะ”
“งั้นหรอ”
“น่ารักน่าหยิกชะมัด ยังกับคิบอมบวกแทซองเลยอ่ะแก>O<”
เอ่อ คิบอมนะฉันรู้จัก แต่แทซองที่เธอว่ามันอยู่ในนิยายไม่ใช่หรอ-_-
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น สมน้ำหน้าแกนะฮะๆ ชิงมีแฟนไปก่อนไม่งั้นตอนนี้แกก็คงจะอาการแบบเดียวกันฉันวะฮะๆๆๆ”
สาบานได้ว่านั้นเสียงหัวเราะของผู้หญิง-_-
“แซน เฮ้ แซน แซนนน”
แล้วหมอนั้นจะเรียกฉันทำไมล่ะเนี้ย ไมล์โบกมืออย่างเอาเป็นเอาตายมาทางฉัน
“ช่วยฉันหน่อยสิTOT”
“แล้วทำไมนายไม่พาตัวนายมาหาฉันเองล่ะ”
“ฉันถูกสาวๆรุมล้อมอยู่นะมีตาหรือปล่าววว”
“ฉันเห็นว่านายมีความสุขดีนิ”
“ยัยเชอร์รี่!!!!!”
ฮะๆๆๆ งี่เง่าชะมัด สาวๆห้องเราใช่ว่าขี้เหร่นะ แค่ฮิปโปผสมหมีหารด้วยอะไรดีล่ะ ช่างเหอะขี้เกียจคิดนึกภาพกันเองล่ะกัน
“ใครบอกว่าฉันชื่อเชอร์รี่”
“เงียบนะโว๊ยยย ฉันจะให้เมลนะโอเคไหม เพราะงั้นปล่อยฉันไปได้แล้ว”
“ค่า!!!!”
อะไรจะขนาดนั้น แค่อีเมล แค่นี้ทำเอาสาวๆที่บดบังฉันกับหมอนั้นต่างหลีกทางราวกับต้อนรับประธานที่ไหนจะมาเปิดงาน นี้ถ้านายนั้นประกาศว่าจะให้เบอร์ ทุกคนไม่กราบแทบเท้านายเลยหรือไงกัน!
“แกเขาตรงมาทางนี้แล้วอ่ะ”
“เออ ฉันตาไม่ได้บอด”
“แต่เธอถั่ว!”
“ทำไม”
“เพราะเขาจับมือเธอแล้วอ่ะ กรี๊ดดดด”
ฉันหันไปทางไมล์ เขายิ้มแบบกวนๆมือของนายอยู่ไม่สุกหรือไงถึงมาแตะต้องคนอื่นนะ!
“มานี้เลยโทษฐานไม่ยอมช่วยฉัน ฮึๆ”
“อะไรนายจะพาฉันไปไหนนน”
“นั่งกับฉันสิ!”
“อะไรนะ?”
ไมล์ไม่พูดปล่าว เขานั่งลงตรงที่โต๊ะว่างๆ จากนั้นก็ดึงตัวฉันลงมานั่งด้วย แต่ฉันเสียหลักเพราะแรงควายของเขาทำให้ฉันล้มลง
บึ๊กกกกก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
จะกรี๊ดทำไมนักหนาว่ะ ฉันเริ่มหงุดหงิดเพราะหมอนั้นทำฉันล้ม และเริ่มหงุดหงิดเพราะเสียงนั้น แต่พอฉันลืมตาฉันก็ต้องหงุดหงิดมากกว่าเดิม
“ออกไปเลยนะ!!!!!!!!!ไอ้บ้า!!!!!!!!!!!”
“เธอมาล้มบนตัวฉัน แล้วฉันจะลุกไปได้ยังไง”
พลั่ก!!!!!!!!!
หมัดของฉันกระแทกหน้าหมอนั้นอย่างจัง แต่ก็ยอมรับนิดๆแฮะว่า วินาทีนั้น หัวใจของฉัน...
มันเต้นเป็นจังหวะแปลกๆ
“เฮ้ รอฉันด้วยสิ”
“อะไรของนายอีกเล่า”
ฉันหันไปถามเจ้าบ้าที่ชอบแจกรอยยิ้มด้วยน้ำเสียงที่ออกไปทางแนวรำคาญเหมือนจงใจให้หมอนี้รู้แต่เขาก็เฉยๆ แถมยังบอกฉันอีกว่า
“เธอไปกินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
“ทำไมฉันต้องไปกินข้าวกับนายด้วยล่ะ นายมีขา มีปากก็เดินไปเองดิ”
ฉันหมุนตัวออกจากห้อง พร้อมๆกับยัยแก้วที่ทำหน้าเสียดายสุดๆ แต่ไมล์ก็ยังตามฉันมาจนถึงบันได
“เธอนี้ เคยมีเพื่อนกับเขามั้งไหมเนี้ย”
“แล้วนายมายุ่งอะไรล่ะ”
“ก็ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ”
“ผู้ชายไม่เป็นเพื่อนกับผู้หญิงนะ กรี๊ดดดดดดดดด”
นั้นคือเสียงยัยแก้วนะไม่ใช่ฉัน งี่เง่าชะมัด แล้วทำไมฉันต้องยิ้มด้วยล่ะเนี้ย
“นะครับ>O< เรามาเป็นเพื่อนกันนะ”
“เออๆๆๆก็ได้ แต่ว่า ถ้านายอยากกินข้าวกับฉันนายต้องเลี้ยงนะฮะๆ”
“ชัวร์”
“เอ๋” ฉันล้อเล่นนะหมอนี้เอาจริงแฮะ ก็ดีไม่เปลือง ไมล์เดินนำหน้าฉันไปด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแต่ว่า...
“ไมล์!!!!”
พลั่กๆๆๆ
ช้าไปแล้วแฮะ...
“ฉันจะบอกว่า...ระวังตกบันได”
“ถ้าเป็นเกมส์ฉันคงโอเวอร์ไปแล้วล่ะ ทำไมไม่บอกชาติหน้าเลยล่ะแม่คุณ”
“อ้าว เออ ขอบคุณที่บอกนะ ฮะๆ”
“ได้ข่าวว่าฉันประชด-__-^”
“อ่าหรอ”
“ยัยงี่เง่า”
“นายว่าอะไรนะ”
“ปล่าวววววว”
ฉันหัวเราะคลอไปกับไมล์แล้วก็ยัยแก้ว เราสามคนเดินลงไปที่โรงอาหาร มิตรภาพของฉันกับไมล์ก็เริ่มต้นขึ้นจากวันนี้...
“แล้วก็นะ หมอนั้นหน้าหงายไปเลยล่ะฮะๆๆ คนอะไรไม่รู้เซ็ตลูกวอลเลย์ไม่เป็นแล้วยังจะเล่นอีก ฮะๆ”
“งั้นหรอ”
ฉันเล่าเรื่องเด็กใหม่ที่สุดทะเล้นให้ออสก้าร์ฟัง เขาตอบอืมๆอยู่ไม่กี่ครั้ง หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาหลายวันแล้ว และเขาก็กลายเป็นเพื่อนสนิทของฉันอีกคนนึง เวลาไปไหนก็ไปด้วยกัน เวลากินก็กินด้วยกัน คนส่วนใหญ่คงมองว่าฉันเป็นแฟนกับไมล์ไปแล้วถ้าไม่ติดว่าฉันมีออสก้าร์ล่ะก็นะ
“แป็บนึงนะออสก้าร์ สายซ้อนนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกฉันจะวางอยู่แล้ว”
“แน่นะ ขอโทษนะออสก้าร์”
“ไม่เป็นไรหรอก เออนิ...”
“หืม”
“ฉัน...รักเธอนะ”
“....”
ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ
รักงั้นหรอ...รัก...
“ฮัลโหลเชอร์รี่!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
ร้อยวันพันปีคนจืดเย็นชาอย่างออสก้าร์จะพูดคำว่ารักสักทีจะไม่ตกใจได้ยังไง อ้ากๆๆ
“ผีอะไรเข้าสิงเธอเนี้ย=_=”
“ช่างเหอะๆ กรี๊ดๆๆๆ นายมีอะไรไมล์”
“ฉันจะชวนไปเที่ยว”
“ไปไหนๆ”
“ร้านอาหาร Annie D.C เป็นร้านที่อร่อยมากเลยนะ เธอรู้จักไหม”
“รู้จักๆๆๆ ไปดิๆตอนนี้เลยใช่มั้ย”
“ใช่ แล้วเจอกันนะ...เอ่อ...เชอร์รี่....”
“หืม มีอะไรหรอ ไมล์”
“ฉัน...คิดถึงเธอนะ”
“...”
ตู๊ดดๆๆๆๆๆๆ
ฉันค้างไปหลายนาทีทีเดียวกว่าจะเรียกสติคืนมาได้...ฉันเป็นอะไรไปนะ ก็แค่คำว่าคิดถึง ไมล์ไม่ได้บอกรักฉันสักหน่อย ทำไมกัน ทำไมความรู้สึกของฉันมันถึงแปลกๆไป...ทำไมฉันถึงรู้สึกมวนๆในท้องเหมือนกับตื้นเต้นสุดขีดแบบนั้นนะ...ทำไมกัน
ฉันถึงรู้สึกว่าคำว่าคิดถึงของไมล์...มันทำให้ฉันหัวใจเต้นแรง
รู้สึกผิดชะมัด...ที่ต้องยอมรับว่า...หัวใจของฉันเต้นแรงมากกว่าตอนที่ออสก้าบอกรักฉันอีก...
“ไง เชอร์รี่>O<”
“นึกว่านายจะเบี้ยวซะแล้ว”
“ใครจะเบี้ยวกันเล่า แล้วเธอสั่งอะไรมาหรือยัง”
“ยัง รอนายนั้นแหละ แล้วเมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกฉันว่าเชอร์รี่สักทีเล่า”
“ก็เพราะเธอเหมือนเชอร์รี่นะสิ” ไมล์ตอบแล้วยิ้มกว้าง เขาเปิดเมนูอาหารไปมาแต่ฉันจับมันลงแล้วมองตาหมอนั้น
“ทำไม ฉันเหมือนตรงไหน”
“อยากรู้ให้ได้เลยว่างั้น-__-”
“อืม”
“เธอ เวลาเจอฉัน ทุกครั้งเธอหน้าแดงนะสิ เหมือนลูกเชอร์รี่เลยอ่ะ ฮะๆๆ”
“งั้นหรอ”
“แต่ฉันชอบนะ...”
“ว่าไงนะ”
“เพราะอย่างนี้แหละฉันถึงได้ชอบเธอ...”
ฉันอึ้งไปสักพักเพราะไมล์ทำหน้าจริงจังมาก ฉันไม่รู้ว่าจะตอบอะไรเหมือนหัวใจมันบีบรัดแปลกๆ แล้วไมล์ก็จูบฉัน
ฉันยอมให้ไมล์จูบได้ไง...ฉันยอมให้เขาจูบได้ไงไม่รู้! สมองของฉันอื้อไปหมด และฉัน ฉันกำลังสับสน
ภาพของไมล์ชนกับภาพของออสก้า จูบของไมล์ชนกับจูบของออสก้าร์...
ฉันกำลังจะผลักไมล์ออก แต่เป็นเขาที่ถอนจูบออกเอง แล้วฉันก็รู้สึกเหมือนกันว่าไมล์กำลังสับสน...เพราะแววตานั้นเหมือนแววตาของฉันในตอนนี้....
“ขอโทษนะ”
ไมล์พูดแค่นั้นแล้ววิ่งออกจากร้านไป ฉันจับปากของตัวเองเบาๆ แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ฉันคิดว่าฉันควรจะตามไมล์ไป ฉันคิดว่าหัวใจฉันสั่งอย่างนั้น ฉันวิ่งออกจากร้านตามไมล์ไป ฉันไม่คิดจะหาอะไรปิดหัวตัวเองแม้ว่าฝนจะตกลงมา แต่แล้ว...ภาพที่ฉันพบ กลับทำให้ฉันรู้สึกแย่ลงเมื่อไมล์กำลังถูกออสก้าร์ต่อยอย่างหนัก
พลั่ก พลั่ก พลั่กๆๆๆ
ออสก้าร์...ออสก้าร์...
เขาสองคนยังคงต่อยกันไม่หยุดฉันควรจะทำยังไงดีเนี้ย...
“ฉันให้แกคอยดูแลเธอไม่ใช่ให้แกจูบเธอไอ้เบื้อก!!!!!!!!!” ออสก้าร์คำรามแล้วปล่อยหมัดใส่หน้าไมล์ หยุดเถอะฉันขอร้อง...
“แกมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน!!!!!!” ไมล์สบถ “ดูแลแฟนตัวเองก็ไม่ได้ ถ้าหวงนักทำไมนายไม่มาดูแลเธอเองล่ะ ทำไมนายไม่มาเรียนต่อที่เดียวกับเธอ แล้วทำไมนายต้องทิ้งให้เธออยู่ที่นี้ฮะ!!!!!”
พลั่ก!
“ทำไมฉันถึงจะไม่อยากอยู่ ทำไมฉันถึงจะไม่อยากดูแล ถ้าพ่อไม่สั่งให้ฉันเรียนโรงเรียนเดียวกับท่าน ฉันก็ไม่ได้อยากออกมานักหรอก!!! ถ้าท่านไม่สั่งว่าถ้าฉันไม่ไป ท่านจะส่งฉันไปเมืองนอกล่ะก็ ฉันก็ไม่ขอให้ญาติชั่วๆอย่างแกมาดูแลเธอแทนฉันหรอก!!!!!!”
“แล้วมันผิดด้วยหรอที่ฉันจะรักผู้หญิงคนนี้ ในเมื่อฉันก็มีหัวใจ!!!”
“ความรักนะ มันไม่ผิดหรอกนะ แต่มันผิด เพราะแกมารักผู้หญิงของฉันตังหาก!!!!!!”
ออสก้าร์ยังคงต่อยไมล์ต่อเนื่อง ฉันไม่เคยเห็นเขาฟิวส์ขาดมาก่อน ฉันรีบวิ่งไปที่สองคนนั้นทันที
“พอได้แล้ว ฉันบอกให้พอไง!!!!!!!!!”
ออสก้าร์ค้างหมัดเอาไว้ทันทีที่เห็นฉัน ฉันรู้สึกเจ็บปวดที่เขามองมาแบบนั้น ฉันขอร้องเขา
“อย่าทำไมล์อีกเลยนะ”
“นี้เธอ...ปกป้องมันหรอ”
“...”
ฉันไม่ตอบอะไรแต่ลงไปประคองไมล์ที่เลือดเต็มปาก ออสก้าร์จ้องฉันอยู่ เขาพูดเหมือนคนที่ไร้จิตใจ เหมือนคนที่เหนื่อยล้ามากๆ
“แซน มานี้ลุกขึ้นมา”
“...”
“แซน”
“ขอโทษนะ”
ฉันบอกออสก้าร์ไปเพียงคำเดียว ฉันรู้ว่าไม่ควรแต่ฉันจะลุกขึ้นไปไม่ได้ ฉันจะปล่อยไมล์ไม่ได้...
“ฉันเกลียดเธอ...”
คำว่าฉันเกลียดเธอที่ออสก้าร์พูดใส่ฉัน ฉันยอมรับว่าฉันไม่ได้รู้สึกเศร้าเลยแม้แต่น้อย...
“ดีแล้วแหละ...”
“ออสก้า”
อย่าทำแววตาแบบนั้นได้ไหม ฉันขอร้อง...
“ไปให้พ้นๆทางฉันซะ ถ้าไม่เจอเธออีกคงจะดีมาก ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันเบื่อเธอแค่ไหนรู้ตัวบ้างไหม”
“...”
“ฉันเบื่อที่จะแกล้งทำเป็นว่ารักเธอ”
สายฝนกระหน่ำลงมา ทำให้ฉันรู้สึกหนาว แต่คงจะรู้สึกหนาวน้อยกว่าที่ได้เห็นสีหน้าและแววตาของออสก้าร์...เขาหันหลังแล้วจากฉันไป ฉันตามเขาไปไม่ได้ ฉันอยู่กับไมล์...
“ขอบใจนะ” ไมล์บอกฉัน “ขอบใจที่อยู่ข้างๆฉัน”
ที่ฉันตามออสก้าร์ไปไม่ได้...
“ไมล์...”
ที่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของออสก้าร์เลย...
“หือ”
ที่ฉันออกวิ่งตามไมล์มา และที่ฉันยืนอยู่ข้างๆไมล์ในตอนนี้
“ไมล์...ฉันชอบนาย”
ไมล์ยิ้มที่มุมปากแล้วเอามือขยี้หัวฉันเล่น แน่นอน ฉันชอบนาย...
“ฉันชอบนายไมล์แต่ในฐานะเพื่อน ไม่ใช่แบบคนรัก...ฉันชอบนายในฐานะนั้นมากกว่าฐานะที่ควรจะเป็นของออสก้าร์ ไมล์ฉันขอโทษ...”
ที่ฉันไม่โต้ตอบ ไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของออสก้าร์ ไม่ใช่ว่าฉันหมดรักเขาแล้ว...
แต่เป็นเพราะฉันรู้...ฉันรู้ต่างหาก...
“เธอว่าไงนะ...” ไมล์หุบยิ้มลงเล็กน้อย
“ฉันรักนายแบบนั้นไม่ได้จริงๆ”
ฉันรู้มาตลอดว่าออสก้าร์โกหก...
ฉันรักออสก้าร์และเขาก็รักฉัน เขายังคงรักฉัน ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้...หรือเมื่อก่อน ฉันรู้...
แววตาของเขาบอกฉัน...
คำพูดที่ว่า ฉันเบื่อที่จะแกล้งทำเป็นว่ารักเธอ...เขาก็โกหก
คำพูดที่ว่า ฉันเกลียดเธอ เขาก็โกหก
มีเพียงคำว่ารักเท่านั้น ที่เขาพูดออกมา...ด้วยใจจริง
“ไมล์....”
แล้วผู้ชายคนนี้ล่ะ ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงกับผู้ชายที่เจ็บเพราะฉัน...ฉันจะทำยังไง... ถ้ามีใครสักคนหนึ่งที่รักคุณมาก...แต่คุณรับรักเขาไม่ได้ คุณจะทำยังไง...
ฉันเอื้อมมือไปเพื่อหวังจะแตะบ่าไมล์แต่ฉันก็ชะงักเมื่อเห็นสายตาที่เขามองมา
“อุ๊บ ฮะๆๆๆๆๆ”
“เอ๋...”
“เธอนี้มัน ฮะๆๆๆอย่าทำหน้าแบบนี้ได้ม่ะ”
“อะไรของนายเนี้ย?”
ฉันปรับอารมณ์ไม่ถูกจริงๆ-[]- หมอนี้กำลังหัวเราะ อ่านไม่ผิดหรอกค่ะ ไมล์กำลังหัวเราะ แถมหัวเราะหนักซะด้วย คนอกหักเขาเป็นกันแบบนี้หรอ?
“เธอนี้มัน ฮะๆๆๆ เชื่อคนง่ายซะจริงเลยนะ”
“นายหมายความว่าไง”
ไมล์ยิ้มนิดๆ(ยิ้มกว้างไม่ได้เพราะปากแตก) เผยให้เห็นลักยิ้มสุดกวน แล้วเขาก็บอกกับฉันว่า
“จริงอยู่ ที่ฉันกับเจ้าบ้านั้นเป็นญาติกันแต่ที่ฉันบอกว่าชอบเธอหนะ...”
“...”
“ฉันล้อเล่นยัยโง่!!!”
โป๊ก!
ไมล์เขกหัวฉันเป็นเชิงหยอกล้อ อะ...ไอ้บ้า!!!
“ล้อเล่นงั้นหรอ นายล้อเล่นหรอ!!!!!!!!!”
“ก็เออ ดิ ใครจะไปชอบผู้หญิงปากมากเหมือนเธอกันเล่า หลงตัวเองชะมัด ออสก้าร์อยากให้ฉันทดสอบดูสิว่าเธอจะหวั่นไหวไปกับผู้ชายคนอื่นหรือเปล่าระหว่างที่เขาทำตัวเหินห่าง ฮะๆๆ”
ฉันอยากจะเขกหัวหมอนี้กลับ แล้วเอาไปปั่นกับกังหันลมที่ฟาร์มโคนม จากนั้นก็ฝังนายไม่ให้ลืมตาอ้าปากเลย ไอ้บ้า!!!!!!!!!
แต่สิ่งที่ฉันควรทำก็คือ...
“ตามไปสิ”
“...”
“ป่านนี้หมอนั้นคงเดินเอ้อระเหยรอเธอไปง้ออยู่แน่ๆเลยเชียวละ^O^”
ไมล์ นายนี้มัน เหมาะจะเป็นเพื่อนฉันซะจริง รู้ไปหมดทุกเรื่องเลยอ่ะ ตาบ้า นายมันงี่เง่า ฉันพยายามจะพยุงตัวหมอนี้ที่บาดแผลเต็มตัวขึ้นมา แต่เขาไม่ยอมท่าเดียว
“เธอรีบไปหหมอนั้นเถอะ ป่านนี้มันคงคิดว่าฉันชอบเธอจริงๆแล้วมั้ง ไปเหอะ ฉันจะเอาหนังที่เช่าร้านเขามาไปคืนด้วย เราแยกกันตรงนี้แหละ”
“จะดีหรอ”
“ดีสิ รีบๆไปเลย เกะกะชะมัด”
“เออไปก็ได้ ตาบ้า”
ฉันรู้สึกผิดนิดๆแฮะ แต่เอาเถอะฉันควรจะไปทำให้ตาบ๊องนั้น นายออสก้าร์เข้าใจถูกซักที ฉันหวังว่าเขาจะยังไปไหนไม่ไกลนะ แล้วก็จริงดังคาด แผ่นหลังที่คุ้นเคยนั้น ถึงไม่หันมาฉันก็รู้ว่าเป็นใคร ฉันกระโดดเข้ากอดออสก้าร์ทันที
“ออสก้าร์!!!”
“โอ๊ย อะไรของ...แซน?”
“นายมันบ้า!!!ตาบ๊องตื้น!!!นายคิดว่าฉันชอบไมล์จริงๆนะหรอ บ๊องจริงๆ แล้วนายคิดว่าไมล์ชอบฉันงั้นหรอ!!!”
“เธอพูดเรื่องอะไรของเธอเนี้ย”
“ฉันรักนาย ได้ยินไหม!!!”
“...”
ออสก้าร์ทำหน้าไม่เชื่อ ฉันจึงเขย่งตัวขึ้นแล้วจุ๊บเบาๆที่แก้มของออสก้าร์ เขินชะมัดเลยแฮะที่ต้องทำแบบนี้อ่ะ>///<
“แซน เธอเป็นบ้าอะไรของเธอเนี้ย นี้ถ้าไมล์เห็นล่ะก็ มันคงจะเข้าใจผิดเธอและ อุ๊บ!!!”
เสียงที่ขาดหายไปของออสก้าร์เป็นเพราะมือเรียวยาวของฉันปิดปากเขาเอาไว้ เมื่อไหร่จะยอมฟังมั้งฮะเนี้ย
“ฉันรู้ว่านายคงจะเข้าใจผิด แต่นั้นมันแผนการของนายไม่ใช่หรอ”
“แผน?”
“ใช่ ที่นายให้ไมล์มาทดสอบฉัน ฉันขอบอกได้เลยนะว่า ถึงจะเอาดงบังชินกิมายกทีม หรือเอาไอ้บ้าหน้าไหนมาฉันก็ยังคงรักแค่นายได้ยินไหม”
“...”
“กับไมล์นะฉันชอบเขาในฐานะเพื่อน”
“เพื่อนงั้นหรอ”
“ใช่แค่เพื่อน นายฟังไม่ผิดหรอก ไอ้บ้า!”
ออสก้าร์ยิ้มนิดๆที่มุมปาก เย้ ออสก้าร์คนเดิมของฉันกลับมาแล้ว อิอิ แต่ฉันก็ต้องแปลกใจเมื่อเขาหุบยิ้มลงแล้วถามฉันว่า
“เมื้อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ-_-”
“พูด? พูดอะไร”
“ไมล์ไง เธอพูดถึงไมล์ว่าอะไร”
“ก็...บอกว่าไมล์เป็นเพื่อน”
“เธอบอกว่าเธอชอบไมล์!!!”
“ก็บอกแล้วไงว่าแค่ในฐานะเพื่อน!!!!”
“เพื่อนก็ไม่ได้!!!!”
“นายนี้มัน หวงก้างจริงๆอ่ะ”
“อย่างนี้ต้องโดนทำโทษ!!!”
กรี๊ดดดด ออสก้าร์ยกตัวฉันขึ้นมาไว้บนคอ ไอ้บ้า ฉันไม่ใช่ผีชบา เอ๊ย ผีอะไรสักอย่างนึงในเรื่องชัตเตอร์นะย่ะ!!! นายทำแบบนี้ทำไม ฉันกลัวความสูงTOT
“ปล่อยฉันลงนะ!!!”
“ก็บอกแล้วไงว่าเธอต้องโดนทำโทษ!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดด”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ”
เราสองคนหยอกล้อกันไปมาตามประสาคนรักกัน ฉันดีใจจริงๆที่ได้เป็นเพื่อนกับหนุ่มหน้าใสอย่างไมล์ แล้วก็ดีใจที่ได้เป็นคนรักของเขา ...ออสก้าร์ ฉันดีใจจริงๆที่มีผู้ชายอย่างนายมาดูแลหัวใจ แต่มันติดอยู่อย่างนึงนี้นะสิ
“นี้ออสก้าร์”
“หืม”
“นายรู้ตัวบ้างไหม”
“ทำไมหรอ”
“นายไม่น่าชื่อออสก้าร์เลยนะ”
“อะไรทำให้เธอคิดอย่างนั้นนะฮะ=_=^”
ออสก้าร์คิ้วขมวดหากันแล้วกำลังจะเขกหัวฉันอีกรอบแต่ฉันไหวตัวทัน ฉันรีบปลีกตัวออกมาแล้วแลบลิ้นใส่เขา
ที่นายไม่น่าชื่อออสก้าร์ ก็เพราะว่านายเล่นละครไม่เก่งเอาซะเลยยังไงเล่า...
อีกด้านหนึ่ง ผู้ชายคนหนึ่งเช็ดเลือดออกจากปากของตัวเองก่อนจะเอามือล้วงกระเป๋าเดินเข้าไปในร้านๆนึงด้วยความเหนื่อยล้า...
“จะรับอะไรดีค่ะ...อ้า....”
“หวัดดีครับ”
ไมล์ไม่สนใจเภสัชกรที่ตาโตตกใจกับสภาพรอยฟกช้ำดำเขียวทั่วใบหน้าหล่อๆเขาเดินตรงเข้ามาหาเธอที่เคาร์เตอร์ทันที
“เอ่อ รับผ้าพันแผลกับ...เบตาดีนใช่มั้ยค่ะ”
“...”
“คุณค่ะ?”
“ครับ...ผม....ว่าแต่ว่านะครับคุณ...”
“ค่ะ! ปวดแผลหรอค่ะ งั้นรับยาแก้ปวดกับยาแก้อักเสบไหมค่ะ”
“ผม...อยากจะถามคุณหมอนะครับ...ผมอยากจะถามหมอว่า...”
“ว่า...ว่าอะไรค่ะ?”
ไมล์ถอนหายใจแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ผู้หญิงคนนั้น เขาพูดกับเธอทั้งน้ำตาว่า
“ถ้าผมเป็นแผลที่ใจผมควรจะใช้ยาอะไรดีครับ ...ตอนนี้ผมปวดตรงนี้มากๆเลย...ผมควรจะทำยังไง...ถ้าน้ำตาของผม...มันไหลออกมาไม่ยอมหยุด...ผมควรจะใช้ยาอะไรดีครับ...บอกผม...บอกผมหน่อย...ได้ไหม”
ความคิดเห็น