Edelweiss...เรื่องเล่าขาน นิทานนักฆ่า ภาค 2 (จบ)

ในความฝัน ข้ามองเห็นตัวเองนอนหลับใหล ทอดกายสงบนิ่งอยู่บนแท่นศิลาเย็นยะเยือก รอบกายรายล้อมด้วยผู้คนมากมายที่ข้าไม่คุ้นหน้าตา แต่หัวใจข้าสัมผัสได้ถึงความรักและอาลัยโหยหาที่พวกเขามีให้ข้า...ผู้ล่วงลับ

 ดอกไม้สีขาวล้วนที่มองเห็น คือ ดอกเกล็ดหิมะวางอยู่รอบแท่นศิลาที่ข้านอน ใบหน้าข้าอิ่มเอิบและมีรอยยิ้มแต่งแต้ม

อย่างน้อยข้าก็จากโลกนี้ไปอย่างเป็นสุข

และนั่น ร่างของใครกันเล่าที่นอนอยู่เคียงข้างข้า!?

ข้ามองไม่เห็นใบหน้าของคนผู้นั้นเลย

รู้แต่ว่าเขาเป็นชายสวมอาภรณ์สีขาวล้วนเช่นเดียวกับข้า แต่ข้าไม่เสียใจที่เห็นเขาตาย แต่กลับอบอุ่นใจเสียด้วยซ้ำไปที่จะมีเขาร่วมเดินทางไปด้วย

ข้ากำลังจะเดินเข้าไปดูหน้าเขาใกล้ๆ แต่สายลมหอบใหญ่ก็พัดพาเอาหมอกหนาทึบมาบดบังไว้จนสิ้น แล้วเสียงนุ่มนวล หวานหูของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

เส้นทางข้างหน้านั้นแสนยาวไกล เจ้าจะรีบเดินเร็วไปไหนกัน ค่อยๆก้าวไปทีละนิดสิ แล้วเจ้าจะไม่โดดเดี่ยว ตลอดการเดินทาง เจ้าจะมองเห็นเงาของข้าอยู่ใกล้ๆ เจ้าจะได้ยินเสียงหัวใจของคนที่จับมือเจ้าอยู่...ข้ารักเจ้า... รักมาก... รักมากที่สุด ได้ยินมั้ย อย่าไปไหนไกลอีกเลย...

ตั้งแต่ข้าหลับใหล ก็มีแต่เสียงนี้เท่านั้น คำพูดประโยคนี้เท่านั้น ที่ข้ามักจะได้ยินอยู่เสมอ...ตลอดเวลา

เมื่อใดที่ข้าสัมผัสได้ถึงความนุ่มนวล อ่อนหวานในถ้อยคำนั้น มันมักจะทำให้ข้า...รู้สึกคิดถึง!?