Special Ones

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ - "ลูซแวร์ ข้ากลับมาแล้ว"

บทนำ

“ลูซแวร์ ข้ากลับมาแล้ว”

            ลูซแวร์ – นครหลวงแห่งดาเรเนีย ปรากฏโฉมอย่างองอาจไม่หวั่นทั้งตะวันและจันทราหรือหมอกลมหิมะพายุฝนมานานปีนับตั้งแต่ปฐมกษัตริย์ – ดาเรน ทรงสถาปนาอาณาจักรแห่งนี้ขึ้นเมื่อสามศตวรรษที่แล้ว

            กำแพงเมืองแข็งแกร่งสูงชันของนครแห่งนี้ยังไม่เคยมีอริศัตรูใดบุกเข้ามาประชิดแม้สักครั้ง ซึ่งนั่นก็หาใช่เพราะกองทัพอันเกรียงไกรหรือเพราะพระปรีชาสามารถอันปราดเปรื่องของพระราชาผู้ปกครองในแต่ละยุคสมัยแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะมนุษย์มีภัยใหญ่หลวงกว่านั้นที่พึงต้องร่วมแรงร่วมใจกันแก้ไขต้านทาน มากกว่าการจะมัวมาทะเลาะเบาะแว้งแย่งชิงดินแดนกัน

            ภัยร้ายแรงที่ว่านั่นก็คือ การรุกรานจากสิ่งมีชีวิตเผ่าพันธุ์อื่น โชคดีที่เผ่าพันธุ์ที่มีพลังความสามารถส่วนใหญ่ก็มีอาณาเขตพื้นที่ในปกครองกันหมดแล้ว หากไม่คิดไปยุ่มย่ามอีกฝ่ายก่อนก็ไม่เดือดร้อนอันใด ส่วนเผ่าพันธุ์ที่เรืองปัญญากว่ามนุษย์ก็ถือตนว่ามีวัฒนธรรมและความประพฤติที่สูงส่ง ไม่ลดตัวลงมารุกรานผู้อื่นก่อน ความสำคัญในด้านการป้องกันภัยของกำแพงหินแกร่งจึงเหลืออยู่แค่คอยป้องกันสัตว์ปีศาจร้ายซึ่งวันดีคืนดีอาจจะอยากได้ถิ่นเป็นของตนเพิ่มเติม แล้วบุกอาละวาดเข้ามาข้างในจนทำให้ชาวเมืองขวัญผวาได้โดยไม่คาดฝันเท่านั้น

            ถึงจะดูเหมือนไม่หนักหนาเท่าใดนัก และนานทีจะเกิดเหตุดังเช่นที่ว่าขึ้นสักหน แต่ปัญหานี้ก็ถือเป็นราชกิจอันดับต้นๆ ที่พระราชา เหล่าขุนนางและทหารทั้งหลายต้องหาทางเตรียมตัวรับมือจัดการ ดังนั้นการคงอยู่ของกำแพงเมืองก็ยังช่วยสร้างความอุ่นใจได้ดี

            ...

            นึกย้อนทวนประวัติศาสตร์ของเมือง ราชวงศ์ และความขัดแย้งระหว่างเผ่าพันธุ์ที่เคยต้องนั่งท่องจำมาถึงจุดนี้ชายหนุ่มก็หยุดคิด พลางสงสัยว่าทำไมเนื้อหาสาระที่เคยเป็นเหมือนเรื่องยากเย็นแสนเข็ญกว่าจะจดจำได้ บัดนี้กลับกลายเป็นเรื่องที่ฝังลึกอยู่ในสามัญสำนึกซึ่งเขาสามารถหยิบขึ้นมาเปิดอ่านโดยไม่ตั้งใจ อีกทั้งยังเสริมความคิดเห็นเชิงวิพากษ์วิจารณ์ส่วนตัวเพิ่มเติมลงไปด้วยเล็กน้อยเช่นนี้ได้

            กาลเวลาคงสามารถขัดเกลาคนให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาได้จริงๆ ...

            ชายหนุ่มละสายตาออกจากกำแพงเมืองที่เขาเพิ่งข้ามผ่านมา แล้วหันกลับไปเดินต่อตามทางของตน

            ลูซแวร์ยังคงประกอบด้วยความงดงามและสลับซับซ้อนสมเป็นมณีเอกแห่งดาเรเนียไม่เปลี่ยนแปลง

            นานแค่ไหนแล้วนะ...ที่เขาไม่ได้ย่างเท้าลงบนถนนอิฐเส้นนี้ กาลก่อนเขาเคยเดินสำรวจไปทั่วจนกล่าวอวดอ้างว่าตนนั้นรู้จักทุกซอกทุกมุมของถนนสายหลักนี้ประดุจเส้นบนฝ่ามือ ยามนี้เมื่อเขาหันมองรอบๆ กลับมีหลายสิ่งที่ดูแปลกตาไป

            เขาสูดหายใจลึกเป็นจังหวะขณะก้าวเดินพลางพยายามระลึกถึงความทรงจำครั้งเก่า และเรียกความรู้สึกเดิมๆ กลับคืนมา

            นานเท่าไรแล้วที่เขาจากไปโดยไม่คิดจะหันหลังกลับมาเยือนเมืองอันเป็นบ้านเกิดแห่งนี้อีก...

            ก่อนจากไป เขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่งซึ่งพยายามไขว่คว้าหาทางเป็นคนอื่นที่พิเศษขึ้นกว่าเดิม ด้วยหวังจะให้ตนเป็นที่ยอมรับของใครต่อใคร แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องพ่ายแพ้อย่างหมดท่า จนต้องหลบลี้หนีหน้าไป

            ...แล้วก็ต้องกลับมาอีกจนได้สิน่า...

            ชายหนุ่มเหยียดยิ้มกับความคิดเย้ยหยันตนเองนั้น เขานี่มันไม่ได้เรื่องจริงๆ แค่คำมั่นที่เคยให้ไว้กับตัวเองในตอนเด็กยังรักษาไว้ไม่ได้เลย

            แต่เอาเถอะ สิ่งเหล่านั้นล้วนเกิดขึ้นในอดีตทั้งสิ้น ตัวเขาในตอนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง และหากไม่มั่นใจพอ เขาคงไม่ก้าวผ่านประตูเมืองเข้ามาเดินอยู่ตรงนี้หรอก

            เขากลับมาเยือนที่นี่เพื่อจะพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง...

            ด้วยการมาเป็น...หนึ่งในคนพิเศษแห่งลูซแวร์

            “ลูซแวร์ ข้ากลับมาแล้ว”