(Fic Harry) Love Fo Pince (HP/DM :special)

เนื้อเรื่อง

เรื่องนี้เป็นภาคต่อของเรื่องที่คุณอาจเคยอ่านมาหรือไม่ก็ตามแตทางเราขอเสนอให้คุณกลับไปอ่านภาคแรกก่อนที่จะมาอ่านเรื่องนี้นะ และด้วยความหวังดีหวังว่าคุณคงเม้นให้แก่นักเขียนตาดำๆคนนี้ด้วยT^T
---------------------------------------------------

2เดือนผ่านไปหลังจากที่เกิดเหตุการณ์ทั้งหมดขึ้น

"หนอยทำไมชั้นต้องมานั่งทำอะไรน่าเบื่อที่ฮอกวอตท์อีกเนี่ยในเมื่อ

ชั้นเรียนจบไปแล้วหนะ แพนซี่"เดรโกตวาดแว้ดใส่แพนซี่

"น่าๆเดรโกก็ตอนนี้ความทรงจำของนายมันบิดเบี้ยว...เอ้อ.....ยังไม่

กลับมาทั้งหมดนี่นา ที่นี่อาจทำให้นายจำอะไรได้มากขึ้นด้วย"แพน

ซี่อธิบายยืดยาวเหมือนที่เธอเคยพูดมาไม่ต่ำกว่า10ครั้งแล้วที่คุณ

ชายน้ำแข็งคนนี้ถามเธอ เธอเฟ้าดูอาการอยู่ข้างๆ เดรโก มัลฟอย

คนนี้ดูไม่เหมือนคนเก่าอย่างที่เคยเป็นบ้างครั้งดูโมโหร้าย(อันนี้

เป็นบ่อยอยู่นะ)แต่บางทีดูเลื่อนลอยราวกับจะหายไปจากตรงนั้น

ณ วินาทีนั้นเลยทีเดียว เลื่อนลอยไป.....สายตาทอดยาวไปไกลราว

กับต้องการทวงอะไรซักอย่างกลับคืนมา......อยากได้คืน ส่วนอีก

ด้าน


"นี่แฮร์รี่นายพอจะจำอะไรได้มากขึ้นไหม"รอนถามออกมาครั้งที่

ร้อยแล้วมั้งเค้าถามแทบจะทุก5นาทีหลังจากที่พาแฮร์รี่ตระเวณไป

ตามห้องต่างๆ

"โอ๊ย!รอนนายนี่ถามมากจริงๆนะ เค้าพอมีความทรงจำเหลืออยู่นะ

เพียงแค่มันยังกลับมาไม่ครบทั้งหมดเท่านั้นเอง"แล้วทั้งสามก็เดิน

แวะตามห้องต่างๆไปเรื่อยจนมาถึงห้องที่เค้าและเดรโกเคยแอบนัด

พบกันกลิ่นอายความทรงจำมากมายที่อบอวลอยู่ที่นั่น


"แฮร์รี่นายหยุดทำไม"รอนถามเมื่อเห็นแฮร์รี่หยุดยืนมองไปที่ในห้อง

เรียนเก่ารกร้างนั่น

"นั่นสินั่นมันห้องเรียนเก่าที่ไม่มีใครเค้าใช้แล้วหละ"เฮอไมโอนี่เสริม

"ไปเถอะแฮร์รี่ เราคิดว่ามีอีกที่ที่นายน่าจะไป"รอนพูดแล้วเดินไปจูง

มือแฮร์รี่ออกมา

"อือ"แฮร์รี่รับคำแล้วเดินตามรอนไป แต่สายตาของเค้าจ้องมองไปที่

หน้าต่างบานหนึ่งและโต๊ะตัวหนึ่งที่เค้ารู้สึกแสนคุ้นเคยอย่างน่า

ประหลาด

"ชั่งเถอะ"แฮร์รี่พูดเบาๆแล้วตามรอนไป

แล้วเวลาก็ผ่านไป------------

"ทางเธอเป้นไงมั่งแพนซี่ "เฮอไมโอนี่ถามแพนซี่ เมื่อเห็นว่าเธอเดิน

มา

"ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย เธอหละ"

"เหมือนกัน"เฮอไมโอนี่ว่า

"ชั้นว่าไม่หรอกนะ ดูท่าทางแฮร์รี่จะติดใจห้องเรียกเก่านั่นนะ"รอน

พูดแล้วเดินมาพร้อมกับครัมและน้ำคนละสองแก้วในมือ

"อ๊ะ!ใช่ห้องเรียนที่มีโต๊ะเยอะ แล้วก็มีโต๊ะตัวเดียวที่ติดหน้าต่างรึ

ป่าว"แพนซี่ถามท่าทางกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก

"ใช่"รอนและเฮอไมโอนี่ตอบพร้อมกัน

"ทำไมเหรอ"ครัมถามแทรกขึ้นมา

"เดรโกหนะสิตอนที่ชั้นพาเค้าไปเดินรอบปราสาทเค้าก็หยุดเดิน

แล้วมองห้องนั้นเหมือนกัน"

"หรือว่าที่ห้องนั้น......"รอนพูดแล้วทำท่าทางดีใจ

"ใช่ที่นั่นเค้าอาจมีความทรงจำที่ดีต่อกันอยู่ก็ได้"เฮอไมโอนี่พูด

"ชัน้ว่าที่นั่นพวกนั้นเอาไว้จู๋จี้กันหนะสิ"ครัมพูดพึมพำเบาๆเหมือน

กับว่าเค้าพูดกับตัวเองมากกว่า

"ว่าแฮร์รี่ไปไหนหละ"แพนซี่ถามด้วยความสงสัย

"เราปล่อยให้เค้าลองเดินคนเดียวหนะ เผื่อจะนึกอะไรออก

บ้าง....."เฮอไมโอนี่อธิบาย

"บอกไปสิว่าโดนไล่หนะ"รอนพูดประชด

"ชั้นก็เหมือนกันนะ"แพนซี่พูดแล้วแหงนหน้ามองขึ้นไปบนฟ้า


ที่ห้องเรียนเก่า

'ที่นั่นมีอะไรนะ เหมือนจะคิดออกว่ามันมีอะไร'แฮรืรี่คิดกับตัวเอง

ก่อนที่เดินมาที่ห้อง เค้าจำได้ผมสีบลอนด์ใบหน้าแหลมคม นัยตาสี


ซีดใช่เดรโกมัลฟอย หมอนั่นกำลังยืนอยู่ที่ริมหน้าต่างนัยตาและสี

หน้าไม่เหมือนเดรโกที่เค้ารู้จัก แค่กลับคุ้นเคยอย่างประหลาดและ

ภาพที่เค้าเห็นทำให้หัวของเขาปวดแปล๊บขึ้นมาทันที


"อึ....โอ๊ย"แฮร์รี่ร้องออกมาเบาๆเพราะหัวของเขาที่ตอนนี้ปวด

มากราวกับจะระเบิดออกมา แม่เบาถึงขนาดที่เดรโกจะไม่ได้ยิน

"นายมาทำอะไรที่นี่ พอตเตอร์"เค้ารู้สึกตัสจากถวังศ์แล้วเดินตรงลิ่ว

มาที่แฮร์รี่ที่ท่าทางจะปวดหัวอย่างหนัก

"นั่นมันเรื่องของชั้นมัลฟอย"แฮร์รี่ตอบอย่างเคยชิน

"แล้วเจ้าวีเซิลกับเพื่อนเลือดสีโคลนของนายหละไปไหนแล้ว"

"นายนั่นแหละบอดี้การ์ดประจำตัวหายไปไหนแล้วหละ"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายหละพอตตี้"เดรโกโต้ตอบออกไปแบบไม่

ยอมใคร และแล้วก็เหมือนมีภาพอะไรบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว

ของเดรโก

"โอะ....โอ๊ย"เขาร้องออกมาเพราะมันเจ็บปวดเกินจะทนเหลือเกิน

"นายเป็นอะไรมากหรือป่าว"แฮร์รี่รีบเดินมาดุเพราะเค้ารู้ดีว่ามัน

ปวดมากขนาดไหน แต่เมื่อแฮร์รี่ยืนมือไปแตะที่แขนของเดรโก

ภาพต่างๆเรื่องราวในอดีตกลับผ่านเข้ามาสู่สมองของทั้งคนอย่าง

รวดเร็ว

"ปล่อยนะพอตเตอร์...เดี๋ยวมีใครมาเห็น(-///-)"

"อีกนิดนึง"

"ไม่นิดแล้ว ไม่ปล่อยโกรธจริงนะ"

"อะๆปล่อยก็ได้แต่ต้องหายงอนน๊า"


"แต่...."จุ๊บ

"พอตเตอร์ นายบ้าๆๆ...ชิ"

"ง่าหายงอนน้า"

"ไม่รู้ไม่ชี้"

"น๊าๆๆๆ"

".............>_<"

"ไม่ยอมพูดด้วยจริงเหรอ"

"..............."

"โกรธจริงเหรอ เดรโก"

เหตุการต่างๆมากมายหลั่งไหลเข้าสู่สมองของคนทั้งสอง

“อึ….โอ๊ย”ทั้งสองร้องออกมาเพราะไม่อาจทนได้กับความเจ็บปวด

ที่ได้รับ

“นั่นมันอะไรกัน”ทั้งสองคนพูดพร้อมกันตาแระสานตาแววตาของ

ทั้งคู่ประสานกัน เดรโกสะดุ้งกับ

แววตานั้นใช่พวกเค้ารู้จักรดีแววตาของคู่อริตลอดการที่แข่งขันกัน

มาตลอด

แต่ต่อมาแววตาทั้งสองนั้นกลับเปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยน

‘ดูเป็นมิตรแต่ก็ดูห่างเหิน’เดรโกคิด ใช่มีส่วนคล้ายแววตาคู่นึงที่

เคยมองเค้า

แต่ตอนไหนหละเค้าเคยเจอแววตาที่อ่อนโยนแบบนี่ที่ไหนและเมื่อ

ไหร่กันแต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความอ่อนโยนและทะนุถนอม ใช่

แล้วมันเหมือนดวงตาคู่หนึ่งที่เคยเฝ้ามองเค้าเมื่อนานมาแล้วเดรโก

รู้สึกอย่างนั้น เพียงแต่นี่ดูสับสนแต่อ่อนโยน เดรโกเผลอตัวเลื่อน

มือไปลูบที่ดวงตาของแฮร์รี่เริ่มจากเปลือกตามไล้ลงมาที่ใต้ขอบตา

เค้าลูบมันอย่างแผ่วเบาที่


สุด แฮร์รี่เองก้ได้แต่ตะลึงกับสิ่งการกระทำนั้นแต่เขาไม่ขัดขืน


เพราะเค้าเองก็กำลังหลงไหลในดวงตาคู่นั้นเช่นกัน ดูเย็นชาแต่

ภายในกลับเปราะบางเสียยิ่งกว่าใยแก้ว “อยากปกป้อง” นี่คือ

ความรู้สึกที่แฮร์รี่ได้รับรู้หลังจากที่เค้าจ้องมองนัยตาสีซีดนั่น เจ็บ


ปวด นั่นคืออีกความรู้สึกนึงที่แฮร์รี่รู้สึก เดรโกเองก็ดูเหมือนจะรู้สึก

เช่นเดียวกันเมื่อน้ำตาไหลรินลงอาบแก้ม เมื่อแฮร์รี่เห็นเช่นนั้น เค้า

คิดว่า

”คงต้องทำอะไรซักอย่าง” ใช่ เค้าไม่อยากเห็นน้ำตานั่น เค้าเอนตัว

ไปเพื่อจูบซับน้ำตาบนใบหน้าของเดรโก ตาทั้งสองมองกลับมา

ประสานกัน อีกครั้งที่ภาพเหตุการณ์เมื่อวันวานแล่นผ่านหัวไปแต่

ครั้งนี้กลับไม่เจ็บปวดมีแต่ความรู้สึกคะนึงหามานาน….แสนนาน

แฮร์รี่รั้งตัวของเดรโกมากอดไว้ เดรโกเองก็กอดตอบแฮร์รี่ทั้งสองอยู่

ในท่านั้นราวๆครึ่งชั่วโมง โดยไม่มีการขยับใดๆทั้งสิ้น

“ปล่อย พอตเตอร์”ในที่สุดเดรโกตัดสินใจทำลายความเงียบและ

ความอบอุ่นนี้ลงด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบแต่ฟังดูสั่นคลอน

“…………..”แฮร์รี่ไม่พูดอะไรแต่ทำตามแต่โดยดี ก่อนที่ทั้งสองจะ

ละจากกันภาพสุดท้ายก็แล่นผ่านเข้ามาในหัว

“แต่งงานกับชั้นนะ”

ภาพบนรถไฟที่แฮร์รี่ขอเดรโกแต่งงานนั่นเอง เดรโกถึงกับหน้าแดง

ที่เห็นภาพนั้นและแฮร์รี่เองก็คงจะรุ้สึกเช่นเดียวกันพวกเค้าถอย

ห่างจากกันโดยอัตโนมัติ

“นี่นาย……..”

“อย่าพูดนะ..”เดรโกร้องขึ้นเมื่อแฮร์รี่ตั้งท่าจะถามอะไรขึ้นมา

“ชั้นแค่จะถามว่านายตอบว่ายังไง”แฮร์รี่ถามแต่ตาเค้ากับมองไป

ทั่วห้องโดยไร้จุดหมาย

“ไม่รู้!”เดรโกด้วยเสียงที่เกือบจะตะโกน แต่หน้านั้นกลับแดงเสียยิ่ง

กว่ามะเขือเทศ

“ชั้นไปดีกว่า”เดรโกตัดบทโดยการลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง

“เฮ้!!”แฮร์รี่ทำท่าจะรั้งดรโกไว้ แต่พอมาคิดดูเค้าคิดว่าเค้าปล่อย

ให้เดรโกไปจะดีกว่า และตัวเค้าเองก็ควรที่จะลุกขึ้นและไปหารอน

กับเฮอไมโอนี่ได้แล้ว

ที่สวน(ที่ๆทั้ง4คนนั่งคุยกันถึงเรื่องเดรโกและแฮร์รี่)

“อ้าว!เดรโก”แพนซี่ร้องขึ้นเมื่อเห็นเดรดกเดินมา

“เป็นไง……”ก่อนที่แพนซี่จะพูดจบประโยคเดรโกก็เดินลิวไปข้าง

หลังเธอก่อนที่จะนได้พูดอะไรด้วยซ้ำ และตามมาด้วยร่างของแฮร์รี่

“แฮร์รี่นายได้……”รอนทำท่าจะถามแฮร์รี่ แต่แฮร์รี่ก็เป็นเหมือนเด

รโกทั้งคู่มองหน้ากันแล้วหลบตาลงเพราะเขิน คนทั้ง4มองอาการที่

เกิดขึ้นกับแฮร์รี่และเดรโก และยิ้มออกมาด้วยความยินดียิ่ง

ทั้ง4คนรีบไปบอกเรื่องนี้กับดับเบิ้ลดอร์

“ใช่ตอนนี้พวกเค้าได้”หัวใจ”กลับมาแล้วเหลือของอีกสองสิ่งที่ต้อง

แย่งมันกลับคืนมาเท่านั้นเอง”ชายชราพูดอย่างใจเย็นและทอดสาย

ตามองออกไปที่สุดปลายฟ้า ที่ๆซึ่งมนุษย์ไม่มีวันไปถึง…………

แต่กลับมีรอยยิ้มที่มุมปากราวกับกำลังจะมีอะไรที่กำลังจะถือ

กำเนิดขึ้นมาใน..เวลาอันใกล้นี้

------------------------------------------------

จบๆแล้วเอ้ารอหน่อยน๊าเดี๋ยวจาปั่นภาค2ให้ได้ยลโฉมเร็วๆนี้แหละ

จ้า^_^