แด่เธอ...บัณฑิตสวนสุนันทา ๒๕๔๗

เนื้อเรื่อง

แด่เธอ...บัณฑิตสวนสุนันทา ๒๕๔๗


สรรถ้อยคำมาเผดียงเรียบเรียงร้อย
ล้วนเป็นถ้อยที่เก็บรอมาทอถัก
ถักเป็นสร้อยร้อยงามด้วยความรัก
กลางแกนหลักสายสร้อยร้อยด้วยใจ

                                   รอประจงสวมสร้อยศอรอบคอบัณฑิต
                                   รอปวงศิษย์เตรียมร้อยสร้อยรักให้
                                   รอแสดงความปรีดาแทนมาลัย
                                   ขอศิษย์ได้รับรู้ว่าครูรอ

ก็ถึงวันควร ยินดีวันนี้แล้ว
“ผลพวงแก้วเจ้าจอมที่หลอมหล่อ”
ใช้ถ้อยคำเลิศเพียงไหนก็ไม่พอ
มาเติมต่อแต่งลำนำคำยินดี

                                   ยินดีที่เห็นปวงศิษย์สมสิทธิ์ศักดิ์
                                   เป็นบัณฑิตสมรักสมศักดิ์ศรี
                                   ไปเผยแผ่ภูมิปัญญาบรรดามี
                                   สมควรที่เป็นศิษย์ขวัญสุนันทา

ยินดี  ยินดี  เป็นที่สุด
ขออวยพรให้ก้าวรุดไปข้างหน้า
สร้างศรัทธาประชาคมสมปรัชญา
งามสง่า  สมศักดิ์ศรี  สมที่คอย.


                                                                                                            
                                                                                               พ. เรืองนาม


                                   <<<<<>>>>><<<<<>>>>><<<<<>>>>><<<<<>>>>>


                                   บทกวีนี้...เป็นคำประพันธ์ของอาจารย์ที่เคารพรักเป็นอย่างยิ่งของข้าพเจ้า ซึ่งท่านนับว่าเป็นกวีที่มีชื่อบุคคลหนึ่ง ซึ่งข้าพเจ้าไม่อาจทราบได้ว่าอยู่ในระดับไหน แต่ก็คงจะอยู่ในอันดับที่พอจะมีชื่อเสียงในแวดวงวรรณกรรมบ้าง ท่านประพันธ์บทกวีนี้ไว้เพื่อแสดงความยินดีและภูมิใจในตัวบัณฑิตใหม่ทุกคน

                                   ซึ่งตอนที่ข้าพเจ้าอ่าน และขออนุญาตนำมาลงในที่นี้ ท่านก็มิได้ว่ากระไร ข้าพเจ้าจึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าบทกวีนี้จะเป็นประหนึ่งน้ำทิพย์ชโลมจิตใจของบัณฑิตทุกคน ทั้งเก่าและใหม่ ไม่จำเพาะเจาะจงว่าต้องเป็นของสวนสุนันทาเท่านั้น (บทกวีนี้แต่งขึ้นเพื่อใช้ในงานพระราชทานปริญญาบัตร พุทธศักราช ๒๕๔๗ ของมหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา)  

                                   อีกทั้งอาจจะเป็นกำลังใจให้กับน้องๆนักเรียน นิสิต-นักศึกษา เพื่อที่จะได้มีกำลังใจในการศึกษาต่อไป เพื่อที่จะได้ก้าวขึ้นมาเป็นบัณฑิตใหม่ในอนาคต และเหมือนได้รับพรดุจเดียวกับผู้เป็นบัณฑิต

                                   เนื่องจากข้าพเจ้าเห็นว่าบทกวีนี้ เป็นความรู้สึกที่ครูทั้งหลายพึงปรารถนาจะมอบแก่ลูกศิษย์ทุกผู้ สุดท้าย....ขอให้ผู้อ่านทุกท่านอ่านด้วยใจที่ปรีเปรม และมีความสุขกับพรของผู้ประสาทวิชาทั้งหลายในสากล....ด้วยความเคารพและจิตน้อมคารวะแด่ผู้ค้นพบและสืบทอดสรรพวิชา....