พาราเรล ออนไลน์ [ online ]

ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 20 จอร์เจียกับผู้ร่วมทางใหม่ 2/3

   
    จอร์เจียไม่รู้ว่าฟาดเท้าเตะไปกี่ตัวแล้ว แต่เธอเริ่มหายกลัวและกล้าลืมตามองพวกมันตรงๆ ขอแค่ไม่สัมผัสโดน ถึงมีหนวดกับขนยุ่บยั่บ หรือจะส่งเสียงซ่อกแซ่กน่าขยะแขยง พวกมันก็เป็นแค่สัตว์อสูรตัวหนึ่งเท่านั้น!

    เหล่าแมลงสาปยักษ์ยังคงดาหน้าพุ่งเข้ามาอย่างไม่กลัวตาย ดังนั้นมันจึงได้ตายสมใจ...  ในตอนนี้จอร์เจียชักจะจิตแข็งขึ้น เธอเริ่มมองเห็นแมลงสาปร่างใหญ่เป็นเพียงสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่ต้องกำจัด ส่วนซัลช่ากับทาซาเนียก็คอยเชียร์อยู่ห่างๆ จากด้านหลังไกลลิบ ทั้งคู่ยังคงออกอาการรังเกียจเจ้าแมลงร้ายอยู่

    ใบหน้าจอร์เจียกลับมานิ่งเป็นปกติ เธอยัน ถีบ และซัดลูกเตะออกไปอีกหลายดอก.. จนกระทั่งได้พบกับแมลงสาปปีกทองที่ดูจะอ้วนกว่าตัวอื่นในฝูง แต่เพราะชินแล้วจึงไม่กลัว ร่างเล็กกระโดดตัวลอยพร้อมกับตอกส้นเท้าใส่เต็มที่ ทว่า... หญิงสาวได้ยินเสียงกรอบแกรบ เหมือนฟาดใส่กำแพงผิวตะปุ่มตะป่ำ ทั้งที่มันเป็นปีกเรียบเนียน...

    เจ้าแมลงร้ายกางปีกออกเต็มที่ ภายใต้ปีกสีทองเต็มไปด้วยลูกอ่อนนับร้อย จากนั้น พวกมันโผบินพร้อมโจมตีจอร์เจียทันที เสียงร้องของหญิงสาวติดอยู่ในลำคอ แถมยังกลัวจนก้าวขาไม่ออก แมลงสาปตัวเล็กนั้นให้ความรู้สึกน่าขยะแขยงมากกว่าตัวแม่ที่เหมือนหลุดออกมาจากหนังสยองขวัญยุคเก่าเสียอีก

    แต่แล้วเธอก็รับรู้ได้ว่าต้องสู้ต่อไม่งั้นต้องโดนรุมกัดตายแน่นอน จอร์เจียรีบปรับสภาพจิตใจให้ชินแล้วกระวีกระวาดเตะต่อไป...

    ทว่า ตัวเล็กจัดการยากกว่าตัวใหญ่ เตะแรงอย่างไรมันก็แค่กระเด็น... หญิงสาวถูกรุมกัดจนติดสถานะชาเพราะมีบาดแผลทั่วร่าง เธอเริ่มขยับร่างกายลำบากและค่อยๆ หล่นไปกลิ้งบนพื้นหลังจากฝืนยืนอยู่นาน จอร์เจียพยายามยันเข่าลุกขึ้น แต่สุดท้ายก็ล้มลง และยืนไม่ไหวอีกแล้ว...

    จอร์เจียพยายามมองหาซัลช่ากับทาซาเนีย เธอทำผิดข้อตกลงเพราะถ้าทั้งคู่จัดการกับดัก เธอก็ต้องจัดการสัตว์อสูรทั้งหมด แต่ตอนนี้กำลังจะตายตั้งแต่เจอสัตว์อสูรไม่กี่ตัวเท่านั้น

    สติของหญิงสาวค่อยๆ ดับวูบลงพร้อมกับภาพตรงหน้า...

    ทว่า ก่อนที่สติจะเลือนหายไปทั้งหมด จอร์เจียกลับได้กลิ่นเหม็นฉุนขึ้นจมูก มันช่วยฉุดให้ตื่น แต่ร่างยังชาจนขยับลำบาก หญิงสาวพยายามฝืนลืมตา และก็ต้องพบกับภาพที่เคยคาดเอาไว้...

    ทาซาเนียถือมีดสั้นอยู่เหนือร่างเธอ จากนั้นจึงทำหน้าตกใจที่เห็นจอร์เจียฟื้นและรีบปักมีดลงทันที... แต่จอร์เจียไวกว่า เธอฝืนยกขาขึ้นเตะมีดกระเด็นไปพร้อมกับผู้มุ่งร้ายแล้วคลานหนีให้เร็วที่สุด ปรากฏว่าซัลช่ากำลังถือค้อนสีชมพูสุดหวานแหววรออยู่ เด็กสาวเผ่าคนแคระจับค้อนทุ่มใส่โดยไม่รีรอ

    จอร์เจียกลิ้งตัวหนีค้อนยักษ์สุดหวานแหวว ทั้งคู่ยังพุ่งเข้าโจมตีอย่างไม่ลดละ แต่จอร์เจียฝืนลุกขึ้นและยืนอยู่ในท่าตั้งรับ แม้ไม่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ก็ขอข่มเอาไว้ก่อน หญิงสาวมองเห็นกระป๋องสีเทากลิ้งอยู่ข้างเท้าทาซาเนีย มันคือยาฆ่าแมลง เดาว่านั่นคือของที่ใช้จัดการฝูงแมลงสาป แต่อีกอันคือกระปุกน้ำหอมรูปเมฆ... เธอรู้จักมันอีกเช่นกันเพราะเจ้าสิ่งนี้มีขายในเมือง

    “น้ำหอมหลับปุ๋ยหรือคะ?... ก็คิดอยู่ว่าแค่สัตว์อสูรกัดไม่น่าทำให้สลบได้” จอร์เจียเปรยสายตาดุๆ เด็กคู่นี้คงตั้งใจล่อเธอออกมาฆ่าแล้วขโมยเงินแน่นอน

    ทาซาเนียกับซัลช่าเริ่มคิ้วขมวด ทั้งคู่เห็นฝีมือของแม่สาวพลังเท้าคนนี้มาแล้ว และจอร์เจียก็รู้เรื่องนั้นดี ที่จริงเธอยังติดอาการชาอยู่จึงไม่พร้อมนัก แต่ต้องถือโอกาสแกล้งถ่วงเวลาไปก่อน

    “โชคร้ายหน่อยที่อาชีพนักสู้มือเปล่าจะมีร่างกายทนทานมากกว่าอาชีพอื่นก็เลยยังไม่ทันสลบ ถ้าจะให้ฉันสลบก็ต้องใช้ปริมาณมากหน่อย” จอร์เจียพยายามพูดเพื่อดึงสมาธิอีกฝ่าย “แต่ก็คงไม่มีครั้งที่สองแล้วค่ะ ฉันเคยสู้กับคนที่ใช้ยาสลบตัวนั้นมาก่อน การปัดมันกลับไปก็ง่ายมากๆ ด้วย”

    “เธอไม่ได้เก่งที่สุดหรอกน่า...” ทาซาเนียพึมพำ เธอกดปุ่มบนเข็มขัดด้วยสองมือ จากนั้นฝูงสัตว์เลี้ยงของสาวน้อยผมเปียก็กระโดดออกมายืนเรียงแถวหน้ากระดาน

    กระทั่งจอร์เจียยังคิ้วกระตุกเพราะจำนวนมันเยอะมาก นอกจากจิ้งเหลนยักษ์ยังมีหมาป่าขนเงิน เสือดาวม่วง ตุ่นไฟ ทหารโครงกระดูก กระรอกลายเขียว แมงมุมยักษ์ไฮยีน่า ค้างคาวตัวกลม ทุกตัวเป็นสัตว์อสูรระดับไม่สูงเพราะมาจากทวีปแรกสุดทั้งหมด แต่ด้วยปริมาณก็น่าหวาดเสียวอยู่

    “อาชีพครูฝึกอสูรหรือคะเนี่ย” จอร์เจียแกล้งแหย่เพื่อดึงเวลาต่อไป “จำนวนขนาดนั้น คงคุมไม่ได้หมดหรอกสินะคะ”

    “ทาซาเนียน่ะเก่งมากนะ! ได้ไม่ได้ก็ให้.. เจ๊! รู้ด้วยตัวเองดีกว่า!” คนที่โกรธก่อนดันกลายเป็นซัลช่า เด็กสาวผมแกละยอมให้เพื่อนโดนดูถูกไม่ได้

    ทว่า ตอนนั้นจอร์เจียสะอึกกับคำเรียก ‘พี่สาว’ ที่กลายเป็น ‘เจ๊’ มากกว่า ถึงไม่ใช่เรื่องต้องเก็บมาใส่ใจ.. แต่เธอก็ขอสั่งสอนยายเด็กไร้มารยาทสักหน่อยเถอะ... ไหนๆ อาการชาตอนนี้หายเกือบจะสนิทแล้ว!

    ฝูงสัตว์มั่วๆ ของทาซาเนียเป็นไปแบบที่จอร์เจียคาดไว้ พวกมันยืนนิ่งบ้าง โจมตีบ้าง เหมือนเจ้าของยังไม่สามารถออกคำสั่งทุกตัวได้พร้อมกัน หญิงสาวจึงฉวยโอกาสเล่นงานพวกมันทีละตัวตอนที่กำลังหยุดนิ่ง แต่เสือดาวม่วงกับหมาป่าขนเงินมีเลเวลสูงพอสมควร จอร์เจียแค่เผลอโดนเฉี่ยวนิดเดียวค่าพลังชีวิตก็ลดเหมือนโดนดาบผู้เล่นฟัน

    เธอเลือกหลบแค่สองตัวนั้น ส่วนพวกที่เหลือจะจัดการเตะกลับตามความเหมาะสม บางครั้งก็ได้เตะซัลช่าหรือทาซาเนียที่พยายามหาจังหวะชุลมุนเข้ามาคลุกวงในอีกด้วย จอร์เจียเหมือนเป็นฝ่ายชนะ แต่กลับไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกเหนื่อย

    เวลาเตะตุ่นไฟหรือทหารโครงกระดูก... ตัวพวกมันหนักกว่าปกติทำให้ต้องออกแรงมากขึ้น ส่วนกระรอกลายเขียวนั้นกว่าจะเตะโดนก็ต้องฟาดลมไปถึงห้าครั้ง ที่จริงสัตว์อสูรทุกตัวของทาซาเนียเป็นพวกระดับต่ำ ความสามารถจึงไม่มาก เพียงแต่เลเวลสูงจึงมีค่าสถานะมากตามไปด้วย

    เมื่อคิดถึงข้อนี้ จอร์เจียรีบควักแว่นขยายขึ้นมาแปดอันเพื่อส่องให้ครบทุกตัว และก็ต้องประจักษ์กับความจริงที่น่าตะลึง

    หมาป่าขนเงินกับเสือดาวม่วงมีเลเวลที่สูงมากเป็นพิเศษนั่นเอง จอร์เจียไม่เข้าใจเลยว่าทาซาเนียเอาเวลาไหนไปฝึกเจ้าพวกนี้ได้ทั้งหมด เพราะขนาดเธอเล่นแบบหามรุ่งหามค่ำตั้งแต่เซิร์ฟเวอร์เปิดก็ยังทำให้เลเวลตัวเองมากกว่าเจ้าสองตัวนั้นไม่ได้

    “บอกแล้วไงเจ๊ ว่าทาซาเนียเก่งมาก!” ซัลช่ายิ้มหยัน เมื่อเห็นแว่นขยายก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังตรวจดูอะไรอยู่ และคนที่จะฝึกสัตว์อสูรจำนวนมากจนเลเวลขึ้นมาระดับนี้ได้ในเกมนี้มีแค่ทาซาเนียเท่านั้น...

    “แต่ก็ยังควบคุมไม่ถนัดอยู่ดีนี่คะ ถ้าเก็บกลับเข้าไปในเข็มขัดสักห้าตัวก็จะง่ายขึ้นนะคะ” จอร์เจียแกล้งแหย่กลับไป

    หากทาซาเนียเก็บสัตว์อสูรกลับทำให้ควบคุมได้ง่ายขึ้นจริงๆ เพียงแต่... ถ้าลดจำนวนเหลือแค่สามตัวก็จะต้องแพ้จอร์เจียอย่างแน่นอน

    ทว่า ทาซาเนียเลือกทำตรงข้ามกับคำท้าทายของศัตรู เธอปล่อยสัตว์อสูรอีกตัวออกจากเข็มขัด จอร์เจียเบิกตาเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่ายังมีเลี้ยงตัวอะไรไว้อีก แค่เท่าที่เห็นตอนแรกก็ต้องจ่ายค่าอาหารสัตว์บานเบอะแล้ว

    ตัวสุดท้ายคือลูกผสมระหว่างสิงโตและนกอินทรี... หรือที่เรียกกันว่า ‘กริฟฟิน’ จอร์เจียจำเจ้าตัวนั้นได้ แม้จะอยู่ทวีปแรกสุด แต่มันก็เป็นสัตว์อสูรสุดโหดที่ใครเจอเป็นต้องวิ่ง แล้วยายเด็กผมเปียคนนี้ไปจับกลับมาอย่างไรกัน

    ในตอนนี้ทาซาเนียแค่ยิ้มกระหยิ่ม แต่ซัลช่ายิ้มกว้างกว่า เธอทำท่าภูมิใจในตัวเพื่อนสาวสุดฤทธิ์ ส่วนจอร์เจียเริ่มหมดอารมณ์จะหยอกเล่น กริฟฟินตัวนี้ไม่ใช่สัตว์อสูรระดับต่ำ และด้วยวิธีการฝึกอะไรสักอย่างของยายเด็กคนนี้ คงไปทำให้มันกลายเป็นกริฟฟินที่โหดหินยิ่งกว่าเดิมแน่นอน

    มันยืนแผดเสียงร้องอยู่กับที่ แต่เหล่าสัตว์เลี้ยงตัวอื่นของทาซาเนียรีบถอยหลบฉากราวกับพร้อมใจยกตำแหน่งจ่าฝูงให้ กริฟฟินตัวนี้มีปีกสีน้ำตาลสลับขาวกับแผงคอสีส้มแดงและร่างกายใหญ่โต จอร์เจียรู้สึกว่าร่างกายชาหลังจากฟังเสียงนั้น.. ทว่าเมื่อฉุกใจคิดได้ เธอก็หาอะไรอุดหูทันที

    เสียงของมันน่าจะส่งผลถึงคนเลี้ยงด้วย เพราะทาซาเนียกับซัลช่าหยิบเอาก๊อกไม้มาอุดหูกันก่อนหน้าเธอด้วยซ้ำ กริฟฟินขยับปีกลอยตัวขึ้นจากพื้นพร้อมกับสร้างกระแสลมอย่างรุนแรงจนจอร์เจียต้องเอาหลังพิงกำแพงไว้ หญิงสาวยังพยายามกระโดดไปให้ถึงเจ้าครึ่งนกครึ่งสิงโตแต่ไม่สำเร็จ

    สัตว์อสูรร่างยักษ์ไปยืนอยู่บนกำแพงตามร่องไม้ที่แตกแล้วโฉบลงมา จอร์เจียเตรียมหลบก่อนใช้เท้าเตะคืน ทว่า เป้าหมายมันกลับเป็นซัลช่า..

    ขนาดหาอะไรอุดหูอยู่ ก็ยังได้ยินเสียงกรีดร้องตกใจของทาซาเนีย ซัลช่าเริ่มเอาค้อนยักษ์สู้กับกริฟฟิน ส่วนบรรดาสัตว์เลี้ยงที่เหลือของทาซาเนียพยายามไปช่วย แว่บแรก จอร์เจียยังงงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อมองตามรูปการก็เริ่มเข้าใจ

    กริฟฟินเป็นสัตว์อสูรระดับสูงจึงยังไม่เชื่อฟังและโจมตีมั่ว ส่วนเป้าหมายจะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น

    ทาซาเนียพยายามเก็บมันกลับเข้าเข็มขัด แต่กริฟฟินร่างยักษ์ไม่ยอม มันยกขาอาละวาดตะปบเพื่อนร่วมสำนักล้มไปหลายตัว จอร์เจียที่ยืนมองห่างๆ ก็กำลังชั่งใจว่าควรทำอย่างไรดี... ต้องช่วยหรือไม่ช่วย...

    คนประเภทจอร์เจียจะช่วยก็ต่อเมื่อได้ผลดีมากกว่าผลเสีย เธอเคยช่วยมิเชล เพราะตอนนั้นกำลังไม่พอใจแนวทางของพวกเกราะแดงเลยหาเรื่องขัดขวางเกือบตลอดเวลา แต่เด็กสองคนตรงหน้าเป็นแค่โจรที่หลอกหญิงสาวออกมาฆ่า...

    “คนใจร้าย!” ซัลช่าแผดเสียงใส่จอร์เจีย

    หญิงสาวกระพริบตาสองสามทีเพราะไม่แน่ใจว่าโดนด่าด้วยคำนั้น

    “ต่อให้เราสู้กันอยู่ แต่ก็ไม่คิดจะช่วยเลยหรือ!” ซัลช่าเอาค้อนสีชมพูชี้หน้าจอร์เจีย เธอจึงมั่นใจว่าหมายถึงตัวเอง

    “เป็นคำพูดที่เอาแต่ได้จังนะคะ” จอร์เจียยิ้มเบาๆ “พวกคุณเพิ่งหลอกฉันออกมาฆ่าแต่ไม่สำเร็จ ก็เลยเปลี่ยนเป็นโทษฉันแทนหรือคะ?”

    “ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ นะ...”​ ซัลช่าเริ่มหน้าเสีย แค่ค้อนเธอก็กำลังจะยันกริฟฟินยักษ์ไม่ไหวแล้ว “แต่ช่วยหน่อยเถอะ พี่สาวน่ะเก่งมากไม่ใช่หรือ แค่นี้สบายๆ อยู่แล้ว!”

    “ขอบคุณค่ะที่ชม แต่ไม่เรียก เจ๊ แล้วหรือคะ?”

    “อ๊า... อะไรที่มันผ่านแล้วก็ผ่านไป ลืมๆ ไปบ้างเถอะ! ว๊ายยย” ซัลช่าตะโกนแล้วล้มทันทีเพราะเจ้ากริฟฟินกำลังเหยียบขึ้นบนหน้าอกเธอ มันอ้าปากเตรียมขม้ำเหยื่อเต็มที่ ทาซาเนียกอดเจ้าตัวโหดไว้แล้วพยายามยื้อสุดแรงเกิด ส่วนบรรดาสัตว์เลี้ยงอื่นถูกเก็บเข้าเข็มขัดแล้วเพราะใกล้ตาย

    จอร์เจียที่เป็นผู้ชมทำแค่มองเท่านั้นจริงๆ

    “พี่สาว ฉันขอโทษ” ซัลช่าเริ่มบีบน้ำตาร้องไห้ “เราตกลงกันใหม่ได้อยู่นะ!”

    แต่เธอก็ไม่ได้ยี่หระอะไรนัก หญิงสาวเปรยตามองเพียงอย่างเดียว

    “เข้าใจแล้ว! เรามาแลกเปลี่ยนกัน!” ทาซาเนียที่ไม่ค่อยพูดและนิ่งมาตลอดก็ตะโกนขึ้นจนได้

    “แลกเปลี่ยนหรือคะ? เราทำข้อตกลงกันไปแล้วในตอนแรกแต่มีคนหักหลัง ตอนนี้ก็เลยเปลี่ยนคำพูดเป็นข้อแลกเปลี่ยนแทน?”

    “จะคำพูดแบบไหนก็ช่างเถอะ แต่ถ้าไปต่อก็ยังมีกับดักอยู่ พวกเราสองคนชำนาญทางกว่า และถึงเพื่อนฉันโกหกเก่ง แต่ฉันไม่เคยโกหก”

    ซัลช่าหน้าเสียไปเล็กน้อย เธอโกหกบ่อย ทว่าก็ทำเพื่อผลประโยชน์ของทาซาเนียด้วย ทาซาเนียไม่ชอบพูดปดเลยเลือกเงียบตลอดทาง แต่ที่ยังเงียบอยู่ได้เป็นเพราะซัลช่าพูดแทนให้ทั้งหมดต่างหาก

    “ฉันควรจะเชื่อดีไหมล่ะ?” จอร์เจียหยอกกลับ เธอยังไม่มั่นใจนัก แต่พอเปลี่ยนคนต่อรองเป็นทาซาเนีย กลับให้ความรู้สึกน่าเชื่อถือมากกว่าซัลช่ามากเป็นกอง

    “ขึ้นกับเธอ เพียงแต่ตอนนี้พวกเราไม่มีทางเลือกและหมดพิษสงจะสู้กับเธอแล้ว” ทาซาเนียเอาดาบปักขากริฟฟินเพื่อชะลอมัน เธอเลือกทำร้ายสัตว์เลี้ยงตัวเองและยอมให้ค่าความเชื่องลดลงเพื่อปกป้องเพื่อน

    ส่วนบรรดาสัตว์เลี้ยงตัวอื่นของทาซาเนียกลับเข้าเข็มขัดกันหมดเรียบร้อย พวกมันแทบไม่เหลือค่าพลังชีวิตและอยู่ในสภาพใกล้ตาย ซัลช่าก็ฝีมือต่อสู้ธรรมดาทั่วไป เด็กทั้งสองหมดฤทธิ์จะไปต่อกรกับจอร์เจียแล้วจริงๆ

    จอร์เจียชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก็พุ่งเข้าฟาดขาใส่กริฟฟิน มันคำรามลั่นด้วยความเจ็บปวด เธอถอยหลังแล้วเตะอีกรอบในจุดเดิม จังหวะนั้น ซัลช่าพยายามมุดตัวออกจากใต้ท้องกริฟฟินแล้วเอาค้อนช่วยซ้ำ ตามมาด้วยทาซาเนียผู้เหลือแค่มีดสั้นหนึ่งเล่ม

    กริฟฟินรู้ว่ากำลังมีภัยจึงหนีขึ้นเพดานทันที มันเอาเท้าหนีบไว้กับผนังกำแพงและคอยปล่อยคลื่นเสียงลงมารบกวน แต่คนทั้งสามมีของใช้อุดหูเพื่อป้องกันตัวอยู่แล้ว

--------------------------------------------------------------








ขอลงเป็น 50% ก่อนนะคร้าบ แต่งไม่ทันจริงๆ
จะมาลงให้ครบๆ พรุ่งนี้

ส่วนตอนที่ 21(ครึ่งแรก) จะมาลงได้วันพุธหน้าครับ เพราะมีวันหยุดเป็นวันอังคาร-พุธหน้า
ส่วน ศุกร์-เสาร์-อาทิตย์-จันทร์ ที่กำลังจะถึงนี้จะไม่ว่าง