คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro (รีไรท์)
Intro
ณ ย่านอิคทารุค มุมซอกตึกเก่าร้างแห่งหนึ่งได้ปรากฏร่างของชายชกรรจ์สามคนที่กำลังยืนล้อมเด็กผู้ชายใบหน้าสะสวยคนหนึ่งด้วยท่าทีที่สนใจ
แต่ดูเหมือนคนที่ถูกโอบล้อมจะไม่เล่นด้วยสักเท่าไร เขาคือ’คาวี่ย์’เด็กหนุ่มที่มีใบหน้าสะสวยดุตผู้หญิง
“นี่สนใจมาเข้าร่วมโครงการของเรารึเปล่า?”1ในสามชายชกรรจ์เอ่ยถามคาวี่ย์เสียงดังแต่คนตัวเล็กกว่าก็ไม่ทีท่าจะสะทกสะท้านกลับยืนทำใบหน้าเฉยราวกับพวกมันทั้งสามเป็นแค่ธาตุอากาศที่ผ่านมาเท่านั้น
ชายชกรรจ์คนเดิมเริ่มรู้สึกโมโหเมื่อไม่ได้คำตอบจากอีกฝ่าย
เขายกกำปั้นขึ้นแน่นพร้อมที่จะชกคนตรงหน้าให้สลบคาเมือดได้ทันที
แต่แล้วก็มีเสียงปริศนาดังขึ้นจากหลังของพวกมัน
ทั้งสี่คนหันไปตามเสียงก็พบกับเด็กหนุ่มเรือนผมสีเทาควันบุหรี่คนหนึ่ง
การแต่งตัวที่ดูดีบ่งบอกถึงฐานะของเด็กคนนั้นไม่น้อย ชายชกรรจ์ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเย็บมากมายสาวเท้าเข้าไปหาเด็กหนุ่มคนนั้นพลางจ้องมองเข้าในดวงตานั้นอย่างสนอกสนใจก่อนที่จะเงื้องมือเพื่อจะชกหน้าอีกฝ่ายแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บปวดบนเอวขวา
ชายคนนั้นมองเขม็งมาที่เด็กหนุ่มเรือนผมสีเทาอย่างเคียดแค้นมันตั้งตัวทันและกระโจนเข้าหาเด็กหนุ่มตรงหน้าหมายที่จะบีบคอให้แหลกคามือ
แต่ก็ต้องพบกับความพลาดอีกครั้งเมื่อมันโดนมือของอีกคนฟาดลงมาที่ท้ายทอยทำให้ล้มลงสลบคาเมือดอยู่บนพื้นขรุขระ
เด็กหนุ่มคนเดิมละสายตาจากคนบนพื้นแล้วหันมามองชายชกรรจ์อีกสองคน
ดวงตาสีเทาทั้งสองจ้องมองอย่างเหม่อลอย
“เฮ้ย กลับว้อยปล่อยไอ้แบลคไว้ตรงนั้นแหละ!”พูดจบก็รีบพากันวิ่งหนีออกไปจากซอกตึกทิ้งเพือนร่วมทีมให้นอนสลบอยู่บนพื้นคนเดียว
คาวี่ย์มองคนมาใหม่ด้วยสายตาเรียบนิ่งไม่มีแม้แต่คำขอบคุณออกมาจากปากของเขา
“ผมลาช่า เมอรีกัส คุณคงจะเป็นคาวี่ย์ อาร์สเวิลล์สินะ”เจ้าของนามลาช่าเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มประดับประดาอยู่
“ไม่ได้ถามสักหน่อยนี่
ว่าแต่นายรู้จักฉันได้ไงฉันยังไม่เคยบอกชื่อให้กับคนแปลกหน้าเลยนะ..แต่ว่าถ้าเป็นพวกผู้ชายที่ฉันสนใจอยู่ก็ไม่แน่~”คาวี่ย์กอดอกพลางใช้นิ้วจิ้มปากสีแดงฝาดของตัวเองอย่างคิดสนุก
ลาช่ามองคนตรงหน้าที่มีน่าจะสูงกว่าตัวเขาสัก2-3เซ็นอย่างเหงื่อตก
“ว่าแต่มาเดินอะไรอยู่คนเดียวล่ะครับ หน้าตาสวยๆแบบนี้ระวังจะโดนฉุดไปข่มขืนในป่----โอ๊ย!”ไม่ทันที่ลาช่าจะพูดจบ
คาวี่ย์ก็ปากระเป๋านักเรียนสีดำของตัวเองใส่หัวอีกคนจังๆก่อนจะเอ่ยขอโทษแบบไม่ตั้งใจ(?)
“อุ๊ย~ขอโทษพอดีเห็นสุนัขจรจัดวิ่งผ่านมาน่ะกะว่าจะปาใส่ไม่นึกว่าจะโดนนาย”และทำหน้าเหมือคนไม่ได้ทำผิดอะไรต่อ
ลาช่าขมวดคิ้วด้วยความเจ็บที่หน้าผากเขาเอื้อมมือมาแตะหน้าผากของตัวเองที่ปูดขึ้นมาก
“คุณต้องรับผิดชอบ!!”ลาช่ากอดอกเชิ่ดหน้าเอาคืนบ้าง
คาวี่ย์เขม็งมองลาช่าอย่างสงสัย
“รับผิดชอบบ้าอะไร ฉันไปเสียบนายตอนไห----“ทันทีที่คาวี่ย์เอ่ยประโยคที่สองออกมามันแทบเรียกน้ำที่เข้าเพิ่งกินเข้าไปทะลักออกมาทีเดียวลาช่าจึงต้องรีบพูดเบรกไว้ก่อนที่คนตรงหน้าจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“เดี๋ยว!ไอ้บ้าผมบอกให้คุณรับผิดชอบหน้าผากผมที่คุณปากระเป๋าใส่ต่างหาก
คิดอะไรเหมือนเด็กอนุบาลเลยนะคุณตุ๊ด!”ลาช่าชี้มาที่หน้าผากของตนที่เริ่มแดงขึ้นพร้อมกับปูดบวม
คาวี่ย์ไม่ได้สนใจอะไรแต่ยักไหล่เออตามเออ
“แต่ทายาก็พอใช่มั๊ย? งั้นไปบ้านฉันละกัน ชิ”ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวก็เดินเข้ามาหาคนตัวเตี้ยกว่าและจับเข้าที่แขนเล็กพร้อมกับออกแรงลากอีกคนออกจากมุมตึกร้างและสกปรกแห่งนี้
“ไม่ต้องๆ ไปแค่ร้านกาแฟแถวซอยบีแอลก็พอ..”ในขณะที่กำลังเดินผ่านดงป่าและไฟจากข้างทางที่ติดๆดับๆเหมือนขาดไฟฟ้าเสียงเอื่อยๆของลาช่าก็ดังขึ้นเรียกความสนใจให้กับคาวี่ย์ที่ตอนนี้เดินหน้าตาย
“ไปทำไมที่นั่นเดี๋ยวก็โดนฉุดเข้าม่านรูดหรอก”คาวี่ย์พูดย้อนกลับ
ลาช่ากุขมับตนเองและนวดเบาๆเพื่อคลายความตึง
“ผมต้องไปรับน้องสาวของผม”คาวี่ย์พยักหน้าอย่างเข้าใจ
ในที่สุดทั้งสองก็มาหยุดอยู่ที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งภายนอกมีการตกแต่งที่ดูสบายตาไม่รกหรือว่างเกินไป
กริ๊งงง~
“ยินดีต้อนรับค่--- พี่ชาย!”
ไรท์กลับมาแล้วค่า เหล่ารีดเดอร์ทั้งหลาย
ต้องขออภัยเป็นอย่างสูงเลยนะคะที่ไมได้มาต่อเป็นเวลานานคือเราเข้าไอดีไม่ได้ค่ะ
แงงงงT T เราเลยฝากเพื่อนมาบอกแจ้งก่อนเรียบร้อยแล้ว
ซึ่งตอนนี้ไรท์ลูดี้ก็กลับมาคัมแบ็คแล้วนะคะ!
มาพร้อมกับเนื้อเรื่องใหม่ทั้งหมดเลย แต่บทของลูกๆผปค.จะเหมือนเดิมค่ะ
บางคนอาจมีโดนเปลี่ยนประวัติเล็กน้อยยังไงไรท์เตอร์ก็ต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ
ไม่รู้ว่าจะมีคนมาอ่านรึเปล่า ยังไงก็ช่วยเม้นเป็นกำลังใจ
หรือเม้นติเม้นชมยังไงเต็มที่เลยนะคะ
แต่ไม่เอาเม้นด่าน้า._.
ความคิดเห็น