ฉันเฝ้าบอกใครๆ ว่าไม่เป็นไร...ที่ถูกเขาทิ้ง
ฉันทำใจได้แล้วจริงๆ ทุกสรรพสิ่งล้วนไม่จีรัง
ลึกๆ ก็ยังเสียใจ ที่ถูกเขาทิ้งไว้เพียงลำพัง
ผิดที่ฉัน...ปล่อยใจไม่ระวัง เขาทำได้ทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันรักมากเพียงใด
ไม่เป็นไรหรอก...ก็คงเจ็บเพียงเท่านี้ น่าสงสารที่เกิดมาเป็นคนดี...ไม่เอาไหน
เขาเลยเบื่อ...เลยรำคาญ...พาลจากไป ช่างปะไร...คนไม่มีหัวใจ...ไปเสียได้ก็คงดี
ว่าแล้วฉันก็กลับมาที่เก่า นั่งเงียบเหงาลำพังอยู่แบบนี้
ทำไงได้...ก็ไม่มีใครรักแล้วนี่ ช่างเถอะ...เรื่องแค่นี้...อีกหน่อยก็ชินชา
รักมากก็เท่านั้น ก็คนมันไม่สำคัญ...ไม่ห่วงหา
ถ้าอยากจะไป...ก็คงไม่รั้งไว้ให้เสียเวลา ขอแค่บอกกันมา...เพื่อให้ฉันยังได้ทำใจ
อย่าคิดว่าฉันจะคุกเข่า ทิ้งตัวลงแทบเท้า...อ้อนวอนเธอ...อย่าไป
โทษที...ขนาดน้ำตามันยังไม่ไหล แล้วนับประสาอะไร...ที่ฉันจะเสียใจ...กับการจากไปของเธอ
ถ้าเกิดเธอตาย...ฉันอาจจะเสียใจ แล้วนี่แค่การจากไปของคนที่ไม่มั่นคงเสมอ
อยากจะไปที่ไหนมันก็เรื่องของเธอ ขอแค่อย่าได้กลับมาพบเจอะเจอ...กันอีกเลย
ไว้ใกล้ตายค่อยส่งข่าวมา ยังดีกว่าจะมาทำดีเหมือนอย่างเคย
ฉันมันคนเจ็บแล้วจำ...อย่าทำให้ฉันต้องช้ำอีกเลย ถ้าหากต้องเจอ...ได้โปรดอย่าเอ่ย...คำห่วงใย
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น