รักที่ถูกขวางกั้น

เนื้อเรื่อง

ดูเหมือนเรารักกันมากออกอย่างนั้น

แต่ระหว่างเรากลับมีเส้นบางๆ ขีดกั้น...ขวางไว้

แม้ความรู้สึกสองเราจะผูกพันกันเพียงใด

ก็กลับกลายไซร้...ไร้ค่า...ในสายตาของหลายคน

ซึ่งล้วนแต่ตราหน้าว่าดันทุรัง

ให้ระวังการเลิกราแต่อย่างว่าล่ะ...สองเราต่างไม่สน

แม้เราจะรักกันมาก...แต่ก็ลำบากที่จะฝืนทน

ในเมื่อระหว่างเราสองคน...มีบางสิ่งไม่เหมือนกัน



        ฝ่ายฉันเริ่มทำทุกวิถีทาง

แยกเราห่างด้วยการหาอื่นใครมาหมายหมั้น

ฝ่ายเธอเองก็เริ่มทำท่าจะกีดกัน

ยกเหตุผลร้อยพัน...โดยอ้างว่าเราสองนั้นแปลกแยก...แตกต่างไป

ไม่ว่าจะกี่ร้อยพันเหตุและผลบนความแตกต่าง

หมื่นแสนข้ออ้างที่นำมาปูทางวางไว้ให้

หากแต่เราทั้งสองกลับไม่ต้องการเหตุผลใด

สิ่งที่จะรับประกันสองเราได้...คือหัวใจที่มั่นคง



แต่นั่นคือเหตุผลที่ผิดถนัด

เพราะคนที่คอยขวางขัด...ล้วนต้องการให้อีกฝ่ายกลายเป็นผง

พวกนั้นทำทุกทางให้รักเรา...ต้องจบลง

ถ้าเลิกกันได้ก็คง...สมน้ำหน้า...สาแก่ใจ

และแล้วเธอเองเริ่มแปรผัน

คงจะลืมเลือนที่เราเคยรักกันแล้วใช่ไหม

ทั้งที่ฉันทำทุกอย่างด้วยหัวใจ

เพราะเชื่อว่าเราจะต้องผ่านพ้นเรื่องพวกนี้ได้...ถ้าใจเรามั่นคงพอ



      เพราะฉันคิดว่ามีเธอคอยเคียงข้าง

พยายามทำทุกทาง...ด้วยใจที่ไม่ย่อท้อ

เพราะเชื่อมั่นในรัก...และคิดว่ารู้จักเธอดีพอ

จึงคิดว่าเราสองต้องรอให้เวลาพิสูจน์ใจ

แต่แล้วกลับเหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจฉัน

เมื่อเธอมาบอกเลิกกัน...กะทันหันมากรู้ไหม

แล้วที่ฉันพยายามมาทั้งหมดนั้นจะมีความหมายอะไร

เมื่อเธอไม่มีใจ...อยู่ไปก็คงไซร้...ไร้วิญญาณ์



ฉันเคยแอบคิดว่าบางที

เรื่องราวของเราทั้งหมดนี้จะจบลงแบบไหนหนา

แต่ในส่วนหนึ่งของความคิดกลับบอกฉันว่า

คิดทำไมถ้าเราต่างมีหัวใจจะรักกัน

เราต้องมองต้องคิดถึงวันข้างหน้า

ยังดีกว่าที่คิดว่ารักเราจะจบแบบนี้แบบนั้น

ถ้าเธอกลัวจะเลิกนัก...แล้วทำไมมารักฉัน

น่าจะจบกันไปตั้งแต่ตอนเริ่มก็คงดี



        จะได้ไม่ต้องมีใครที่ต้องเจ็บ

ฉันเองก็จะได้เก็บหัวใจ...ไม่ทุ่มเทลงไปแบบนี้

เธอไม่น่าบอกฉันว่าเราจะต้องไปกันไดด้วยดี

ทั้งที่เธอเองกลับคิดแบบนี้...กลัวการเลิกรา

ฉันรู้ว่าระหว่างเราโดยทั่วไป

ก็ไม่มีอะไรที่ต่างกันมากมายนักหนา

เว้นเสียแต่สิ่งหนึ่ง...ที่ซึ่งใครบางคนคิดว่า

มันสำคัญนักหนา...เพราะเราต่างไม่เหมือนกัน



เธอจำเรื่องเส้นบางๆ นั้นได้ไหม

ที่เราต่างเข้าใจว่าเจ้าสิ่งนี้ที่ขวางกั้น

แท้จริงเส้นที่ขวางระหว่างเรานั้น

คือการที่เราต่างถูกเลี้ยงดูไม่เหมือนกันเท่านั้นแหละเธอ

ฉันถูกเลี้ยงดูมาจากสังคมหนึ่ง

กับความเชื่อของจิตใจที่ลึกซึ้งและมั่นคงเสมอ

พื้นฐานของเราช่างไกลห่างดูต่างกันเหลือเกินนะเออ

ซึ่งฉันว่าตัวเธอคงเห็นอยู่...รู้...และเข้าใจ



            ทั้งที่เรากำลังจะเข้ากันได้ในทุกสิ่ง

แต่แล้วความจริง...ทำให้เราทั้งคู่ต้องเจ็บปวดเป็นไหนๆ

ครอบครัวเราต่างกันทั้งความคิดและจิตใจ

และสิ่งสำคัญเหนืออื่นใด...นั่นคือเราอยู่คนละศาสนากัน

ใช่แล้ว...สำหรับคนรอบข้างมันคือปัญหาหลัก

จะกระไรนัก...ทำไมต้องคิดว่าเราทำความผิดมหันต์

ความรักต่างหากล่ะ...ที่เป็นสิ่งสำคัญ

แต่ผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเธอและฉันกลับไม่ยอมเข้าใจ



และแล้วจึงลงโทษ...ประกาศประกาศิต

ให้เราเลิกคบเลิกคิด...มันเป็นเรื่องเหลวไหล

จะรักกัน...ชอบกันหรือจะแต่งกับใคร

จะไม่ว่าอะไรถ้าคนนั้นศาสนาเดียวกับเรา

ความรักของฉันจึงต้องจบลง

เราสองคงต้องเลิกร้างด้วยข้ออ้างของนิยายน้ำเน่า

เพราะเธอเองก็กลับเชื่อมั่นในความแตกต่างระหว่างเรา

ให้คนอื่นมากำหนดเอาทำให้เราต้องร้างลา



            เพราะเธอเชื่อความแตกต่าง

ยอมให้รักร้าว...เริ่มเลือนราง...ร้างห่วงหา

เธอลังเล...โลเล...เชื่อคำคน...จนปัญญา

แท้จริงแล้ว...เพราะเธอไม่กล้า...เลือกสองเรา

รักตัวเองเลือกตัวเองโดยที่ไม่ทันคิด

เพิ่งรู้ตัวว่าผิด...หากตรองก่อนสักนิด...จะได้ไม่ต้องรู้สึกโง่เขลา

น่าเสียดายที่ฟางเส้นสุดท้ายอยู่ในมือ...เธอยังไม่เอา

ฉันคงต้องยอมให้ทุกสิ่งที่ทำลงไปนั้นสูญเปล่าและรักเราต้องจบลง            

ลาก่อน...ลาที...คนที่ฉันเคยเชื่อมั่น...เชื่อใจ