ในร้านกาแฟ

เนื้อเรื่อง

ฉันนั่งอยู่เงียบๆในมุมหนึ่งของร้าน ตาก็มองผ่านกระจกทางด้านหน้า

ครั้นก็มีชายคนหนึ่งเดินผ่านมา มองสบตาจากนั้นเขาจึงเดินจากไป

ตอนนั้นฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย ก็เหมือนเคยที่มีคนเดินผ่านมาแล้วผ่านไป

เพราะอารมณ์ตอนนั้นมันเหงาจับใจ เลยไม่มีเวลาจะคิดเรื่องอะไรอื่นเลย



วันนี้ก็อีกครั้ง ฉันก็ยังกลับมานั่งที่ตรงนี้อย่างเคย

เพราะที่ตรงนี้มันมีความทรงจำดีๆเกินจะเอ่ย แค่ขอได้กลับมานั่งเหมือนเคย...แม้มีเพียงฉันคนเดียว

แล้วฉันก็มองออกไปนอกกระจกอีกครั้ง ก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น

แววตาคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นกัน เมื่อเขาสบตาฉัน...เขาจึงเดินเข้ามา



ขอโทษที...นั่งด้วยได้ไหม คงไม่ว่าอะไรถ้าสำหรับคุณแล้ว...ผมคือคนแปลกหน้า

แต่กับผมแล้วคุณคือ...คนคุ้นตา ผมเห็นบ่อยครั้งบ่อยคราที่ร้านนี้ทุกที

ตอนแรกผมก็เดินเรื่อยๆไม่ได้คิดอะไร แล้วบังเอิญที่ผมมองไปเจอแววตาคู่นี้

ผมรู้สึกหดหู่ขึ้นมาทันที โดยที่ตัวผมเองนี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน



แล้วผมก็เริ่มชอบมาเดินผ่านบ่อยๆ ใจก็หวังคอยว่าจะเจอคุณ...ผมรอที่ตรงนั้น

แล้วผมก็เห็นคุณมีแววตาเศร้าทุกวี่วัน ผมได้แต่มองอยู่ตรงนั้นเงียบๆ แล้วจากไป

แล้ววันนี้คุณก็เห็นผมอีกครั้ง ตรงที่เดิมที่ผมนั่ง...ไม่เคยย้ายที่ไปไหน

คิดว่าที่ผมมองเห็นคุณอยู่ไกลๆ สักวันคงได้เข้ามานั่งข้างใน...โต๊ะเดียวกัน



ผมไม่รู้ว่าคุณผ่านเรื่องอะไรมา แต่แววตาคุณดูเศร้านักหนา...คุณรู้ไหม

ผมเคยรู้จักคนคนนึงเธอมีแววตาสดใส แต่แล้วเธอเปลี่ยนไปแววตาสดใสหายไปพร้อมกับหัวใจของเธอ  

นั่นเพราะเหตุจากชายคนหนึ่ง ผู้ซึ่งมีรักมั่นคงอยู่เสมอ

แต่เขาไม่มีความกล้าที่จะบอกความในใจกับเธอ ว่าเขาเพ้อถึงเธอทุกลมหายใจ



นั่นทำให้เธอไม่มั่นใจในตัวเขา เธอกลับทึกทักเอาว่าเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้

เธอมองว่าเขาไม่สนใจไยดี เธอคิดว่าชายคนนั้นไม่มีหัวใจ

เธอจึงยอมตัดใจจาก ยอมจำพรากเพราะคิดว่าเขาไม่มีรักให้

ตั้งแต่นั้นเธอทำเหมือนคนไม่มีหัวใจ แววตาที่สดใสก็หายไปพร้อมกัน



ผมเองรู้สึกเศร้า ในสิ่งที่เขาทำกับผู้หญิงคนนั้น

ถ้าเขากล้าพอที่จะแสดงออกและทำมัน แต่อย่างว่า...ผู้ชายคนนั้น...นั่นละผม

จึงต้องเสียใจจนทุกวันนี้ สูญเสียผู้หญิงดีๆคนหนึ่งเพราะตัวผม

จะได้ไม่ต้องมานั่งฝันแล้งๆลมๆ ทุกวันๆมีแต่สมน้ำหน้าตัวเอง



คุณล่ะ...เจอะเจออะไรมา บอกเถอะว่าคุณรู้สึกแบบไหน

เห็นคุณนั่งเงียบเหงาดูแล้วเศร้าจับใจ เพราะเหตุใดคุณจึงนั่งเพียงลำพัง

ไม่หนักหนาหรอ...ฉันไม่แคร์ ฉันก็แค่คนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

ฉันผิดเองที่เผลอใจ...ไม่ระวัง เขาทิ้งฉันไปทั้งๆที่รู้ว่ารักมากมาย



เราคบกันมานานหลายปี เขาคงจะเบื่อเต็มทีเลยทำตัวห่างหาย

ฉันเองก็เฝ้าห่วงหาไม่วางวาย แต่เขาคงหน่ายจนอยากจะวายวาง

ไม่ค่อยติดต่อกลับมา คล้ายกับว่ากำลังตีตัวหายห่าง

ความรักที่ฉันมีให้ไปเหมือนกับถูกทิ้งขว้าง รู้สึกเหมือนระหว่างเราเริ่มจืดจาง...เจื่อนไป



สุดท้ายเขาก็บอกเลิกฉัน ทำได้โดยที่รู้ว่าฉันรักเขามากเพียงไหน

เขาบอกว่าเขาเริ่มจะไม่มีใจ ทนอยู่ทนคบกันไป...คงไม่มีอะไรดีขึ้นมา

แล้วเขาก็เดินหันหลังจากไป ไม่ใส่ใจ...ไม่ห่วงใย...ไม่อยากเห็นหน้า

เขาบอกไม่อยากให้ฉันมองตา เพราะกลัวว่าฉันจะไม่มีทางเลิกรา...ไม่ยอมให้จบกัน



ณ ที่ตรงนี้ และม้านั่งตัวนี้ ฉันนั่งที่นี่ตอนที่เขาบอกลาฉัน

ทุกวันนี้ที่ฉันมาที่นี่ไม่ใช่ว่าอยากจะย้อนคืนวัน เพียงแต่ฉันอยากจะอยู่เพื่อทำใจ

นั่งดูผู้คนที่เดินอยู่ข้างนอก พร้อมกับบอกตัวเอง...เอาล่ะ เริ่มต้นใหม่

ถึงแม้เขาจะเป็นคนบอกลาแล้วจากไป ช่างปะไร...หากเขาจะไป...ตอนนี้คงไม่สำคัญ