นิยาย รีบอร์น

ลำดับตอนที่ #2 : ผลข้างของกระสุนดับเครื่องที่เจ้ง!!(?)

 ณ  บนภูเขานามิโมริ

“นี่รีบอร์น...ทำไมนายต้องลากฉันมาฝึกในภูเขาตั้งแต่เช้ายังนี้เนี่ย”

สึนะพูดพลางนึก ตอนที่เจ้ารีบอร์นปลุกก็ตั้งตี 5 ครึ่ง เล่นปลุกกันมาแบบนี้มันชักตะหงิดๆขึ้นมา และเหตุผลอย่างเดียวที่รีบอร์นบอกคือมาฝึก

“อย่าบ่นไปหน่อยเลยนะ..”

“ก็จะไม่ให้ถาม....”

แกร๊ง

“หยุดพูดแล้วก็เตรียมฝึกได้แล้วนะ”

รีบอร์นพูดขึ้นพลางจอปืนไปทางหัวสึนะอยางจัง เป็นผลทำให้เด็กหนุ่มลุกรี้ลุกลนใส่ถุงมือที่เขียนว่า “27” เข้าไปในมือโดยเร็วและเตรียมหยิบยาเม็ดกระสุนดับเครื่องชนเข้าใส่ปาก

“เดี๋ยวก่อนสึนะ”

“เอ๋มีไรเหรอ รีบอร์น”

“เดี๋ยวฉันยิงเองนายไม่ต้องกินยา”

“เอ๋...ทำไมละ”

“ก็แค่ไม่อยากให้เปลืองเท่านั้นละ”

“(เอ๋...เหตุผลมันยังไงๆชอบกลแฮะ)-[] -*”

ตูม

ไม่ทันที่สึนะจะตอบตกลงกระสุนก็พรุ่งใส่หัวสึนะเข้าอย่างจัง  ทำให้เขาหงายหลังล้มไปทันทีแต่ไม่เกิน 2 วิร่างของสึนะก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับเปลวไฟสีส้มปนแดงเล็กน้อยตรงหัว

“สึนะ”

คนถูกเรียกหัน

“ไหนนายลองกลับเป็นอย่างเดิมสิ”

“อืม”

ผลประกดว่าเปลวไฟของสึนะตรงหน้าผากไม่หายไปซึ่งสร้างความตกใจให้กลับสึนะ(แต่หน้าเฮียแกก็ยังนิ่งอยู่อะละ)

“อืม..เป็นอย่างที่คิดจิงๆด้วย”

“หมายความว่าไง”

“ก็หมายความว่ากระสุนที่ฉันยิงไปมันเจ้งแล้วนะสิ”

“!!!”

“เฮ้อ..คิดว่ายังไม่พังซะอีก...แต่ก็ขอบคุญนะสึนะที่เป็น หนูทดลอง ให้นะ”

สึนะถึงกับนิ่งชะยักไปประมวลความคิด ที่เรียกมาตอนเช้ามืดยังนี้แล้วบอกว่าไม่ต้องใช่ยาเม็ดดับเครื่องชนให้เจ้ารีบอร์นยิงเองเพื่อทดลองกระสุนที่ว่าเจ้งหรือยังไม่เจ้งแค่เนี่ยเหรอที่แท้มันก็ ลอกตู!!!!

“ละ..แล้วจะกลับเป็นเหมือนเดิมยังไง”

“ไม่รู้”

“ฮะ!!//- -!!<<หน้าสึนะ”

คำพูดนี่เล่นซะสึนะอยากจะเข้าไปบีบคอเจ้ารีบอร์นตัวแสบมากพูดได้ไงว่าไม่รู้แล้วที่นี่จะทำยังไงละเนี่ยเขาจะไปเจอพวกโกคุเดระ ได้ยังในสภาพยังนี่

“ฮึ...แต่ไม่ต้องกังวลไปสึนะเดี๋ยวฉันจะลองติดต่อกับพวกคนอื่นๆให้ดูหรือกันนะว่ามีวิธีรักษาให้หายไหม..ตอนนี้กลับบ้านกันก่อนเฮอะนะ”  พูดเสร็จรีบอร์นก็กระโดดขึ้นไหล่ของสึนะทันที   ส่วนสึนะยังอึ้งอยู่นิดๆไม่ยอมขยับไปไหนจนรีบอร์น

ตุบ

“โอ้ย..”

สึนะร้องด้วยความเจ็บนิดๆก่อนที่จะใช้มือลูบแก้มตัวเองพลางหันมาหารีบอร์นอย่างเคืองนิดๆ แล้วตัวต้นเหตุมันมาจากใครละที่ทำให้ต้องเป็นแปบนี้

“ฮึ..ได้สติสักทีกลับบ้านกันเถอะ”

“รู้แล้วน่า”

หลังจากนั้นสึนะก็บินกลับมาที่บ้าน เขาก็ยังคงคิดอยู่เลยจะบอกกับแม่ตัวเองยังไงดีเนี่ย

ทำไมเราต้องซวยยังนี้เนี่ย

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อาจจะไม่ค่อยสนุกเท่าไรแต่ก็ขอเม้นสักหน่อยก็ดีนะคะ จะได้เปนกำลังใจ
ที่จิงอยากจะแต่ง Y (ให้สึนะโหมดไฮเปอร์เป็นเคะดู  แล้วให้ท่านฮิเป็นเมะดูอยากรู้จะสนุกแค่ไหน * *)
แต่เนื่องจากประสบการณ์การแต่ง Y ของเราด้อย+ กับแต่งไม่เปนก็เลยไม่ได้แต่ง Y
แต่ยังไงก็ขอคอมเม้นหน่อยก็ดีนะคะ