คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : งง
ผมไม่ทันได้สนใจสีหน้าของเพื่อนรักสักเท่าไหร่ สติมัวแต่จดจ่ออยู่กับความจริงที่เพิ่งได้รับรู้ คำถามแรกผุดขึ้นในใจ ลูกของน้ำผึ้ง...เด็กคนนั้นเป็นลูกใคร ที่แน่ๆน่ะไม่ใช่ลูกผมชัวร์
“เด็กคนนั้นอายุเท่าไหร่”
“พี่รัชหมายถึงลูกคุณน้ำผึ้งน่ะเหรอ เอ...พลอยก็ไม่แน่ใจซะด้วยสิ แต่ก็ยังไม่ค่อยโตเท่าไหร่เลยนะ”
เสียงพื้นรองเท้ากระทบแผ่นกระเบื้องยางดังขึ้น ไอ้แมนย้ายบั้นท้ายของมันไปนั่งที่โซฟารับแขก คิ้วขมวดมุ่นคล้ายคนคิดหนัก เจ้าเพื่อนรักไม่พูดอะไรนอกจากปล่อยให้สถานการณ์เลยตามเลย
คุณผู้อ่านอาจจะงงว่าแล้วผมจะต้องไปเป็นเดือดเป็นร้อนทำไมในเมื่อก็รู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่ลูกในไส้ของตัวเอง ก็จะไม่ให้คิดมากได้อย่างไรกันล่ะครับ คุณผู้อ่านลองคิดกันเล่นๆดูว่าหากหลังจากที่เธอแท้งลูกแล้วเธอแต่งงานใหม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์...นั่นก็ยังไม่เป็นปัญหาใช่มั้ยครับเพราะเธอเสียลูกไปจริงๆ แต่หากเด็กคนที่น้องพลอยพูดถึงเป็นลูกของน้ำผึ้งตอนที่เธอท้องเมื่อผมกำลังจะจบปริญญาตรี...นั่นก็แปลว่าเธอไม่ได้แท้ง และเมื่อเป็นเช่นนั้น...อะไรคือแรงจูงใจให้เธอส่งน้องหวานมาแก้แค้นผม หรือเธอคิดว่าผมเป็นพ่อของเด็กในท้องจริงๆ
คำถามที่สองผุดขึ้นมาเมื่อคำถามแรกไม่ได้คำตอบ
“น้ำผึ้งท้องกับใคร” น้องพลอยหลุดขำก่อนตอบอย่างงงๆ
“ก็ท้องกับสามีเขาสิพี่รัช หล่อด้วยแหละ น่าอิจฉาชะมัด ภรรยาก็สวย สามีก็หล่อ”
“สามี!” ผมทวนคำเสียงดัง
“ตกใจอะไรเนี่ย ก็ถ้าเขาไม่ท้องกับสามี เขาจะท้องกับจิ้งจกที่บ้านเหรอ พี่รัชนี่ก็ถามแปลกๆ”
“สามีเขาเป็นใคร”
“ไม่รู้เหมือนกัน ผิวสีน้ำผึ้ง ผมยาวๆหน่อย คิ้วเข้มๆ โอย...หล่อไม่เกรงใจใคร” ที่เธอบรรยายมานี่มันก็คุ้นๆอยู่นะครับ เหมือนเคยเห็นคนรูปร่างลักษณะแบบนี้ที่ไหนสักแห่ง
“พลอยรู้อะไรอีกบ้าง เล่าให้พี่ฟังแบบละเอียดๆหน่อยได้มั้ย” คุณน้องสาวยิ้มหวานก่อนส่ายศีรษะตัดกำลังใจกัน
“รู้แค่นี้แหละ”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามเหลือเกินที่จะรวบรวมสมาธิที่แตกซ่านให้กลับมาดีดังเดิม แต่สิ่งที่ผมเพิ่งรู้มันเกินกว่าที่จะทำนิ่งเฉยได้ ชีวิตผมนี่ละครน้ำเน่ายังต้องเรียกพี่เลยด้วยซ้ำ
“พี่รัช งั้นเดี๋ยวพลอยไปก่อนนะ นัดเพื่อนไว้”
บทจะมาเธอก็มา บทจะไปเธอก็ไป ผมได้แต่พยักหน้าหงึกหงักรับรู้ พอน้องพลอยก้าวเท้าออกจากห้อง ไอ้แมนก็พาตัวเองมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามผม มันยิ้มน้อยๆอย่างเข้าใจ
“มีอะไรอยากจะถามมั้ย ถ้าตอบได้จะตอบ” ผมหายใจออกยาว มองหน้าเพื่อนรัก
“มีอะไรอยากจะบอกมั้ย ถ้าสงสัยจะถามเอง” ไอ้แมนส่ายหัวแทนคำตอบ
“แกจำได้มั้ย ฉันเคยบอกแกว่า ฉันทำทุกอย่างเพราะฉันคิดว่าแกต้องมีความสุข”
“แกคงไม่ได้หมายความว่า...แกร่วมมือกับน้ำผึ้ง” เพื่อนรักส่ายหัวอีกครั้ง
“ฉันไม่ได้ร่วมมือ แต่ฉันรู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร”
“แต่แกก็ไม่เคยบอกฉันนี่หว่า อย่างนี้ก็เหมือนร่วมมืออยู่ดี”
“อีกไม่นานแกก็จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร”
“แต่นี่ไม่ใช่ละครนะเว้ยไอ้แมน แล้วฉันก็ไม่ใช่พระเอกที่จะต้องเจอกับอุปสรรคตลอด ไม่มีทางได้รู้ความจริงซะทีถ้ายังไม่ถึงตอนจบ นี่มันชีวิตจริง แล้วฉันก็ไม่ใช่พระเอก ทุกคน...แก น้ำผึ้ง น้ำหวาน มีความสุขบนความทุกข์ของฉัน แกรู้ตัวหรือเปล่า”
“แล้วใครว่าฉัน น้ำผึ้ง น้ำหวาน มีความสุข เราก็มีความทุกข์ไม่ต่างจากแก”
“ฉันไม่เข้าใจ”
“แกไม่จำเป็นต้องเข้าใจตอนนี้หรอก ถึงนี่จะไม่ใช่ละคร และแกจะไม่ใช่พระเอก แต่ชีวิตจริงก็มีสิทธิ์เหมือนละคร เมื่อยังไม่ถึงตอนจบ แกก็ไม่ควรจะรู้อะไร”
“แล้วเมื่อไหร่วะ เมื่อไหร่จะถึงตอนอวสานของเรื่องบ้าๆนี่สักที”
ผมลุกขึ้นเดินไปที่มุมห้อง เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง การจราจรติดขัดภายนอกทำให้จิตใจยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ผมเพิ่งสังเกตเห็นว่าไอ้แมนเพื่อนรักก็ดูแปลกไป มันดูนิ่งเงียบไม่เหมือนไอ้แมนที่เฮฮาปาร์ตี้คนเดิม ผมไม่ชอบสถานการณ์ที่เป็นอยู่เลยจริงๆ มันไม่ใช่ผม...ไม่ใช่ชีวิตของรัชวีที่ไม่มีคำว่า ‘เครียด’ อยู่ในพจนานุกรม
“ไอ้รัช แกเครียดไปรึเปล่าวะ”
“ถ้าแกเจออย่างฉันบ้าง แกจะไม่เครียดหรือไง”
“ก็ไม่เห็นน่าเครียดตรงไหนนี่หว่า แกกับน้องหวานก็รักกันดี ฝ่ายนู้นเขาก็มีลูกมีผัวแล้ว ถึงแม้มันจะมีเรื่องบาดหมางอะไรบ้าง แต่ถ้าเคลียร์กันจนเข้าใจมันก็น่าจะจบ ที่แกเครียดเนี่ย...เพราะปัญหามันน่าเครียด หรือเพราะว่าแกเครียดของแกไปเอง”
“แกว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ”
“ถ้าแกคิดว่าง่ายมันก็ง่าย ถ้าแกคิดว่ายากมันก็ยาก ฉันไปทำงานดีกว่า” ไอ้แมนโบกมือหยอยๆเป็นเชิงลา
“ตกลงแกจะไม่บอกฉันใช่มั้ยว่าน้ำผึ้งเขาคิดจะทำอะไร”
“อีกไม่นานเขาจะมาไทย”
“เฮ้ย!”
“เออ แล้วอีกอย่าง น้องหวานยังไม่รู้นะว่าน้ำผึ้งมีลูกแล้ว”
“เฮ้ย!”
“แล้วก็ไม่ต้องถามอะไรอีกนะ เพราะไม่บอก เดี๋ยวจะไม่สนุก แกก็ไม่ต้องเครียดล่ะ น้ำผึ้งเขาไม่คิดฆ่าแกงแกหรอก แค่ ‘อำเล่นๆ’”
“นี่ตกลงแกเป็นพวกใครกันแน่”
“ก็เป็นพวกแกนั่นแหละ แต่ฉันบอกแกมากไม่ได้ เดี๋ยวจะผิดแผน ทางคุณน้ำผึ้งเขาจะลำบาก เพราะไม่ใช่แค่เรื่องของแกที่เขาต้องจัดการ แต่เป็นเรื่องลูกของเขาที่แม้แต่แม่กับน้องของน้ำผึ้งเองยังไม่รู้เลย ไม่ต้องอ้าปากจะถามเลย ฉันไม่บอก!”
นี่สรุปคือผมต้องกลับมาประมวลข้อมูลใหม่อีกแล้วใช่มั้ยครับเนี่ย เขาคิดว่าผมมีเวลาว่างมากขนาดยอมถูกปั่นหัวเล่นกันหรืออย่างไร น้ำผึ้งนะน้ำผึ้ง ไม่รู้จะผูกใจเจ็บอะไรผมนักหนา แล้วเธอจะมาโกรธแค้นผมเรื่องอะไรกันเล่า ในเมื่อคนที่ต้องเป็นฝ่ายโมโหน่ะคือผมต่างหาก เขาทิ้งผมไปชัดๆ
หรือว่าเธอจะไม่มีความรู้เรื่องเพศศึกษาพอที่จะเข้าใจได้ว่าผมไม่ใช่พ่อของเด็กในท้องของเธอแน่ มันก็ไม่น่าใช่อีกเช่นกัน แล้วมันเพราะอะไรเธอถึงส่งน้องหวานมา...เอ๊ะ...หรือว่าไม่มีเหตุผลอะไร แต่เธอส่งคุณเมียมาให้ผมเฉยๆ ความจริงผมก็แอบคิดอย่างนั้นอยู่เหมือนกัน เพียงแต่หาเหตุผลที่เข้าท่าไม่ได้
คือตอนแรกผมแอบเข้าข้างตัวเองอยู่สักเล็กน้อยว่าน้องหวานเธอแอบชอบผมมานานแล้ว น้ำผึ้งเองเธอก็น่าจะรู้ เป็นไปได้ที่ว่าเธอจะส่งน้องหวานมาโดยหลอกว่าผมเป็นผู้ชายห่วยๆที่ทำน้ำผึ้งท้องแล้วก็ไม่รับผิดชอบ ธรรมดาของมนุษย์โลกก็ย่อมต้องเป็นเดือดเป็นแค้นแทนพี่สาวตัวเองอยู่แล้วใช่มั้ยครับ น้องหวานเลยตอบตกลงอย่างง่ายดายเพราะอยากช่วยพี่แก้แค้นและอยากอยู่ใกล้ชิดผม แต่จริงๆแล้ว...บางทีน้ำผึ้งเธอก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าใครเป็นพ่อของเด็ก แต่ถือโอกาสนี้สร้างสถานการณ์ขึ้นมาตบตาน้องหวานและทุกคน
แต่ที่ผมไม่เข้าใจก็คือ น้ำผึ้งเองเธอก็โตแล้ว ยังจะมาวางแผนเหมือนเด็กเล่นขายของอยู่อีกเชียวเหรอ แล้วเธอจะแน่ใจได้อย่างไรว่าหากน้องหวานแต่งงานกับผมเธอจะมีความสุข ตบมือข้างเดียวมันจะไปดังอะไร
แล้วอีกอย่างที่ไอ้แมนบอกว่าน้องหวานเธอไม่รู้ว่าพี่สาวแฝดคนละฝาของเธอมีลูกแล้ว มันจะเป็นไปได้เหรอครับ คนเป็นพี่เป็นน้องกันแท้ๆ เรื่องมันออกใหญ่โตเสียขนาดนี้จะไม่รู้เลยมันก็ออกจะแปลกไปหน่อย น้ำผึ้งเองเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่คงเก็บความลับได้ไม่อยู่ทนอยู่นานมาถึงทุกวันนี้แน่ แต่จะว่าไปน้ำผึ้งเองก็อยู่เสียตั้งอังกฤษ น้องหวานอยู่อเมริกา ส่วนแม่ของทั้งสองก็อยู่ที่ไทย หากจะเพียรพยายามอย่างสุดโต่งที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก็พอมีทาง ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เธอจะทำไปเพื่ออะไร
โอ๊ย! ผมล่ะอยากจะบ้า!
ตั้งใจทำงานแล้วกลับบ้านไปอ้อนคุณเมียคลายเครียดดีกว่าครับ
กว่าเข็มยาวจะชี้ไปที่เลขสิบสองและเข็มสั้นจะอยู่ที่เลขห้า เล่นเอาผมแทบบ้าไปหลายรอบเหมือนกัน คนเราพอมีความทุกข์ก็มักจะรู้สึกเหมือนว่านาฬิกามันเดินช้าไปเสียอย่างนั้น พอมีความสุขก็อยากจะเอาถ่านเขวี้ยงทิ้งให้นาฬิกามันหยุดเดิน
กลับถึงบ้านก็ตรงดิ่งไปที่ห้องนอน กะว่าจะไปกอดคุณเมียให้ชื่นใจ
“โอ๊ยพี่วี หวานเช็ดกระจกอยู่นะ” น้องหวานดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของผม
“ก็ให้พี่กอดก่อนแล้วค่อยเช็ด หรือไม่ก็เช็ดไปด้วยกอดไปด้วยก็สนุกดี”
ผมกอดเธอจากด้านหลัง คุณผู้อ่านอาจจะคิดว่าผมกอดผู้หญิงเป็นท่าเดียวหรือไงนะ ความจริงก็เป็นอยู่หลายท่าครับ หมายถึงกอดนะ อย่าคิดลึก แต่ผมชอบท่านี้มากกว่า มันให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ยิ่งได้เอาคางไปเกยไว้บนไหล่เธอ ยิ่งรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง มีเพียงผมและเธอเท่านั้นบนโลกนี้ ออกจะน้ำเน่าไปนิดแต่ก็ไม่ได้คิดเกินจริงไปกว่านี้เลยครับ
คุณเมียเธอยังคงเช็ดกระจกไปอย่างนั้น ผมเห็นเธอเงียบไปจึงถือโอกาสเปิดประเด็นเรื่องน้ำผึ้ง
“น้ำผึ้งเขาทำอะไรอยู่ที่อังกฤษเหรอหวาน” คุณเมียเธอหันมาค้อนใส่
“ถามทำไม หรือว่าพี่วียังสนใจน้ำผึ้งอยู่”
“ไม่ใช่จ้า คือพี่จะได้วางแผนถูกน่ะ หวานจำไม่ได้เหรอว่าเราจะไปอังกฤษ พี่ก็อยากรู้ว่าเขาอยู่ที่นู่นใช้ชีวิตยังไง เราจะได้วางแผนกันถูกว่าจะพักที่ไหน”
“เขาเปิดร้านอาหาร ไปพักกับผึ้งก็ได้ บ้านออกใหญ่ เขาอยู่กับเพื่อนแค่สองคนเอง”
“เพื่อน?”
“อื้ม แต่เป็นเพื่อนผู้ชายนะ ‘พี่นัท’น่ะ พี่วีไม่รู้จักหรอกมั้ง เขาสนิทกันมานานแล้ว”
“แล้วไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยแล้วเหรอ อย่างเช่นว่า เด็กหรือลูกหรือหลานอะไรพวกนี้น่ะ”
“ไม่มี”
ตกลงว่าน้องหวานเธอไม่รู้จริงๆหรือครับว่าพี่สาวเธอน่ะมีลูกแล้ว หรือนี่จะเป็นแผนอีก
โอ๊ย! ผมเบื่อคำว่า ‘แผน’ เต็มที!
=================================
ตอนหน้ามาไม่เกินวันพุธที่สามสิบแน่นอนจ้ะ
ความคิดเห็น