คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : มันไม่ใช่อ่ะ มันไม่ใช่!
“ตกลงที่เราพูดมาทั้งหมดนี่ เราโกหกพี่ใช่มั้ย”
“เปล่า”
“อ้าว”
“หวานพูดจริง ถึงมันจะเป็นแผน แต่ที่เล่าไปทั้งหมดหวานไม่ได้โกหก แล้วก็ไม่ต้องถามด้วยว่ามีแผนใหม่อะไรอีก เพราะหวานก็ยังไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่ได้คุยกับผึ้งอีกเลยหลังจากตอนที่คุยกันในห้องน้ำ”
“ผึ้งเขาแค้นพี่มากเลยเหรอ”
“ก็ไม่นะ หวานว่า...ไอ้แผนทั้งหมดที่เขาคิดเนี่ย เหมือนผึ้งเขาแกล้งพี่วีเล่นมากกว่า ไม่เห็นเหมือนแก้แค้นเลย”
“แกล้งเล่น” ผมทวนคำเบาๆ อะไรบางอย่างทำให้ผมเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้ ถ้ามันเป็นอย่างที่ผมคิด ผึ้ง...ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจมาก ร้ายกาจจนน่าจะไปขอบคุณด้วยการกราบแทบอกเธอซักทีสองที
ไม่ต้องสงสัยกันนะครับคุณผู้อ่านว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมขออุบไว้คนเดียวดีกว่า เอาเป็นว่าดูกันไปเรื่อยๆแล้วกันว่าผมเดาถูกหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าไม่น่าจะผิดนะ ไม่ผิดแน่ๆเอาหน้าหล่อๆของผมเป็นประกัน
“ผึ้งเขารู้หรือเปล่าว่าเรากับพี่...มีอะไรกันแล้ว”
“รู้แล้ว” น้องหวานตอบเสียงอ่อย
“แล้วเขาว่าไง”
“ก็ไม่เห็นว่าอะไร ทำเหมือนจะดีใจด้วยซ้ำ” ผมว่าแล้ว
ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าผึ้งเขามีจุดประสงค์อะไรถึงทำกับผมแบบนี้ ถึงแม้ผมจะรู้ว่าเธอต้องการให้แผนทั้งหลายนำไปสู่ผลลัพธ์เช่นไร แต่ผมกลับมืดแปดด้านที่จะหาคำตอบว่าเธอทำเพื่ออะไร ที่แน่ๆคือไม่ใช่เพื่อผมชัวร์
“หวานเชื่อหรือเปล่าว่าพี่เป็นพ่อของเด็กในท้องผึ้ง” ผมอยากถามอีกครั้งแม้จะได้รับคำตอบในแง่ลบมานับไม่ถ้วนแล้วก็ตาม
“หวานเชื่อว่าผึ้งไม่ได้โกหก และก็เชื่อว่าพี่วีไม่ได้โกหกเหมือนกัน” ยังไงของคุณเมียเธอครับเนี่ย
“พี่ไม่เข้าใจ”
“มันต้องมีใครสักคนแหละที่โดนหลอก อย่างน้อยก็หวานคนนึงล่ะ”
น้องหวานดูไม่สะทกสะท้านอะไร เธอทำเหมือนการโดนหลอกเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่ต้องเจออยู่ทุกวัน ผมไม่รู้หรอกว่าตัวจริงของคุณเมียเธอเป็นอย่างไร รู้เพียงแต่ว่าเธอไม่เหมือนใคร และคงไม่มีใครกล้าเหมือนเธอ นับวันๆความน่ารักแบบแปลกๆของคุณเมียยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่าผม...รักเธอเข้าแล้ว
ผมกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น คุณเมียเธอหลับตาพริ้มอมยิ้มน้อยๆอย่างมีความสุข
...ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าระยะเวลาเพียงแค่สิบเอ็ดวัน...ความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นมันมากมายเกินกว่าที่ผมจะปฏิเสธกับตัวเองได้ว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับน้องหวาน
คงต้องรีบสะสางงานให้เรียบร้อยโดยไวแล้วไปอังกฤษ...ไปทำให้เรื่องมันจบๆ แม้ชีวิตนี้จะอีกยาวไกล แต่ทุกเวลามีค่าเสมอนะครับ
คิดๆไปแล้วผมก็ทำตัวเหมือนพระเอกในการ์ตูนผู้หญิงอยู่นะนี่ เล่นตัดสินใจด่วนจี๋ไปอังกฤษโดยไม่ปรึกษาใคร แอบเสียดายค่าตั๋วเครื่องบินไปกลับอยู่เหมือนกัน คงเสียหายหลายแสน แต่อย่างว่าล่ะครับ...การกระทำบางอย่างเราก็ไม่สามารถหาเหตุผลให้มันได้ เหมือนกับตอนที่พระเอกในการ์ตูนตามมาช่วยนางเอกได้ทันเวลาเสมอไป ไม่รู้ว่าไม่ทำงานทำการหรือไง มาช่วยได้ทันท่วงทีเหมือนเดินตามนางเอกทุกฝีก้าว คุณผู้หญิงทั้งหลายอย่าปฏิเสธเลยครับว่ามันไม่จริง แต่พวกคุณก็ชอบ ผมถึงได้ไปอังกฤษไงครับ พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง น้องหวานก็คงจะชอบเหมือนกัน
เรานอนกอดกันกลมอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ เสียงโทรศัพท์น่าหนวกหูก็ดังขึ้น นึกอยากจะขว้างไอ้เจ้าอุปกรณ์สื่อสารนี่ทิ้งเสียจริง ขัดจังหวะกันทุกทีสิน่า
“เดี๋ยวหวานหยิบให้” คุณเมียเธอโผออกจากอกไป ผมมองตามอย่างโหยหา น่าจะได้กอดกันนานกว่านี้ ถ้าไอ้คนที่โทรมาไม่มีเรื่องด่วนล่ะก็ มันถูกเผาหมกส้วมแน่
คุณนายอินทรีย์เธอเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ฉับพลันสายตาของคุณเมียเธอก็เปลี่ยนไปเมื่อมองที่หน้าจอโทรศัพท์...ใครโทรมากันนะ
น้องหวานยื่นมือถือมาให้ผมแทบจะกระแทกเข้าให้ที่จมูก หน้าสวยนั้นบึ้งตึงราวกับกำลังโกรธขึ้ง ผมรับโทรศัพท์มาอย่างงงๆ และก็ต้องร้องอ๋อเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
‘น้องพลอย’
บันทึกชื่อและเบอร์โทรไว้ยังไม่พอ ผมยังอุตส่าห์ตั้งให้รูปน้องพลอยปรากฏเวลาที่เธอโทรมาอีกต่างหาก เวรกรรมจริงๆ
“รีบรับสิ เดี๋ยวคุณน้องพลอยอะไรนั่นเขาจะงอนนะ” คุณเมียหึงล่ะสิท่า ผมรู้ทันหรอกน่า
“พี่กับเขาไม่มีอะไรกันนะหวาน” น้องหวานเบะปากคล้ายกับไม่เชื่อ
“รีบรับสิ เดี๋ยวเขาก็วางไปหรอก”
ผมโอบเธอไว้จากด้านหลังก่อนจะกดรับและเปิดลำโพงโทรศัพท์เพื่อให้น้องหวานได้ยินด้วยว่าผมและน้องพลอยคุยอะไรกัน
“ฮัลโหล”
“พี่รัช คิดถึงจังเลย” โอ๊ย จะมาคิดถึงอะไรกันตอนนี้ คุณเมียเธอทำท่าเหมือนจะใกล้บ้าแล้วเนี่ย
“พลอยกลับมาแล้วเหรอ”
จำได้ว่าครั้งล่าสุดที่คุยกันเธอบอกว่าเธอจะไปเรียนต่อที่เมืองนอก ตอนนั้นผมกับเธอไม่ได้เป็นอะไรกันหรอกนะครับ เพราะเธอน่ะเป็นถึงลูกเจ้าของบริษัทและผมก็เอ็นดูเธอเหมือนน้องสาวคนนึงมากกว่า แต่คนส่วนใหญ่ก็มักจะเข้าใจความสัมพันธ์ของเราแบบผิดๆเสมอ คงเพราะเขาติดภาพว่าผมเป็นผู้ชายไม้เลื้อย อยู่ที่ไหนเลื้อยที่นั่น ส่วนน้องพลอยก็เป็นประเภทน่ารักน่าหยิก เลยไม่มีใครคิดว่าผมจะปล่อยเธอไว้ให้ลอยนวลเป็นแค่น้องสาวในสังกัด
“กลับมาแล้ว พลอยคิดถึงพี่รัชมากๆเลย มาหาหน่อยสิ นะๆๆๆ พลอยซื้อของมาฝากด้วยล่ะ น้ำหอมกลิ่นที่พี่รัชชอบไง” ซวยอีกแล้วไงไอ้รัชวี น้องพลอยเธอพูดจาซะให้น่าคิดไปถึงไหนต่อไหนอย่างนี้ น้องหวานต้องเข้าใจผิดแหงๆ
“พี่ไม่ค่อยว่างน่ะช่วงนี้” ผมพยายามบ่ายเบี่ยงสุดฤทธิ์
“อืม งั้นเดี๋ยวพลอยไปหาที่บริษัทนะ” คุณเมียเธอหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆ เดาว่าคงกำลังระงับอารมณ์ที่ใกล้เดือดเต็มที
“พี่ว่า...”
“เอาตามนี้แหละ ห้ามปฏิเสธ”
“คือพี่...”
“พี่รัชน่ะ ทำไมชอบปฏิเสธพลอยอยู่เรื่อย ไม่รักพลอยแล้วใช่มั้ย” เธอหมายถึงไม่รักเธอแบบน้องสาวแล้วใช่มั้ยน่ะครับ คุณผู้อ่านอย่าเพิ่งมองค้อนผมอย่างนั้นสิ ผมไม่นอกใจน้องหวานแน่ ผมสัญญา
“ก็...เอ่อ” แหม จะให้พูดว่ารัก(แบบน้องสาว)เหมือนเดิม มันก็จะยิ่งแย่และยิ่งยุ่งน่ะสิครับ
“พี่รัชไม่รักพลอยแล้วจริงๆด้วย” แม่คุณเอ๊ย จะมาอยากให้พูดว่ารักอะไรกันตอนนี้ สงสารพี่ชายบ้างสิครับคุณน้องพลอย
“คือ...”
“งอนแล้วด้วย” ขออนุญาตไม่ง้อจะได้มั้ย
“คือ...พี่...ก็...ยัง...เอ่อ...เอ่อ...แบบว่า...” ผมสูดลมหายใจเฮือกสุดท้าย ตายเป็นตายครับงานนี้
“งอนจริงๆแล้วนะ”
“พี่ก็ยังรักพลอยเหมือนเดิมจ้ะ”
พอสิ้นประโยคคุณเมียเธอก็เริ่มแผลงฤทธิ์ เธอหยิกเข้าที่แขนซ้ายของผม ก่อนที่จะหยิกอีกทีที่ต้นขา ยังไม่พอครับ เธอสะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของผมได้และคว้าหมอนใบใหญ่ปาเข้าที่หน้าหล่อๆของผมเต็มเปา ยังไม่จบครับ เธอสาวเท้ายาวไปที่ประตูก่อนเดินออกจากห้องและปิดมันดังโครมใหญ่ หัวใจจะวาย!
ผมได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของปลายสาย น้องพลอยเธอแกล้งผมอีกแล้ว
“อยู่กับกิ๊กเหรอพี่รัช”
“ไม่ใช่กิ๊ก เมียเลยล่ะพลอย เมียน่ะเมีย”
“เฮ้ย!”
“พี่แต่งงานแล้ว”
“โห ไม่เห็นบอกกันเลย”
“ก็พี่รู้ว่าถ้าบอก เราก็ต้องมา พี่เกรงใจ ค่าเครื่องบินน่ะถูกๆซะที่ไหน”
“ถ้าพลอยรู้ว่าเป็นภรรยาพี่รัช พลอยไม่แกล้งหรอก พลอยขอโทษนะ เอางี้มั้ยเดี๋ยวพลอยไปอธิบายให้เขาเข้าใจเอง พรุ่งนี้พลอยจะได้ไปเยี่ยมคุณป้าด้วย”
“ตามใจเราแล้วกัน แล้วก็ไม่ต้องไปพูดอะไรที่จะทำให้ครอบครัวพี่ร้าวฉานนะรู้มั้ย”
“รู้แล้วน่า งั้นแค่นี้นะ บ๊ายบายค่ะ”
ผมส่ายหัวเหนื่อยหน่ายใจ แล้วจะไปง้อคุณเมียเธอยังไงดีล่ะเนี่ย?!
ความคิดเห็น