คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ,,Chapter 1 ' น้ำมันพราย
บทที่ หนึ่ง : น้ำมันพราย
(Sakura Mode)
“ยัยซากูร้าาาาา~” เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองอย่างตกใจ
“อ…อะไรยะ” ฉันรีบเอาบางอย่างที่ฉันพึ่งสั่งซื้อมาจากเว็บไซต์หนึ่งลงกระเป๋าทันที
“ฉันอุตส่าห์เหินมาหาไม่ดีใจหรือไง เพื่อน ร้ากกกก~” ไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยอิโนะเพื่อนรักของฉันเอง ขอย้ำ ว่าโคตรรักมากๆเลยล่ะ ^^+
“มีอะไรให้ฉันช่วยล่ะยะ ยัยเพื่อนรัก -_-“
“แหมๆ ไม่ต้องย้ำขนาดนั้นก็ได้” ยัยอิโนะเอื้อมมือมาดึงแก้มฉัน “ทำรายงานให้หน่อยจิ~”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนแก =_=;”
“พูดอะไนอย่างนั้นล่ะยะ อ่ะนี่…ฉันรู้ว่าเธอเพื่อนฉัน” ว่าแล้วยัยอิโนะก็ยัดรายงานให้ฉัน แล้วก็ชิ่งจากไป
ย๊ากกกกกก!!! ทำไมมามัดมือต่อยแบบนี้ล่ะยะ!!! ยัยเพื่อนไม่รักดี อยากปารายงานลงพื้นจริงๆ
ฉันกับอิโนะเราเป็นเพื่อนกันสมัยเรายังแบเบาะ บ้านก็อยู่ใกล้กัน เรียนห้องเดียวกัน มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน ฉันน่ะไม่ค่อยไปขอให้ยัยนั่นช่วยเท่าไหร่หรอกมีแต่ยัยนั่นเอางานเอาปัญหามาให้ฉัน แต่ถึงเวลาที่ฉันมีปัญหาจริงๆยัยนั่นน่ะช่วยฉันซะให้ซึ้งในพระธรรมเลย -_-;
ตึกๆๆ
อ๊ะ…O_O!!!
นั่นซาซึเกะคุงนี่นา กรี๊ดดดดด วันนี้ก็หล่อตามเคยเลยล่ะ ซากุระใจเต้นอีกแล้ววววววววว วันนี้มันเป็นวันแห่งโชคชะตาจริงจริ๊ง เจอซาซึเกะคุงโดยที่ฉันยังไม่ทันไปหา แอร๊ยยยยยยยย
ดีล่ะ…
แล้วในที่สุดฉันก็หยิบเจ้าสิ่งหนึ่งขึ้นมา เจ้าสิ่งนี้แหละที่จะทำให้ซาซึเกะคุงหันมาสนใจฉัน อ๊ายยยยยยย แค่คิดก็เขินแล้ว >///<
“ซาซึเกะคุงงงงงงง~~~”
“เฮ้ย!!!”
ซ่า~~~
ฉันสาดของเหลวที่อยู่ในโหลแก้วใบเล็กทันทีโดยไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงอะไรทำเอาซาซึเกะคุงล้มไปกับพื้นทันที จะเฉลยให้ก็ได้เจ้าสิ่งนี่คือ…น้ำมันพรายไงล่ะ!!!
เมื่อวานฉันไปเจอเว็บหนึ่งที่น่าสนใจมาก แล้วฉันก็ไปสดุดกับเจ้าสิ่งนี้
‘เพียงแค่คุณสาดมันใส่คนที่คุณแอบรัก แล้วคุณเพียงสบตาเขาหลังจากที่โดนน้ำมันพรายของเรา จากนั้นเขาจะเป็นของคุณตลอดไป เครดิตโดย…ป๋องแป๋งคุง…’
เอาเป็นว่าไม่ต้องไปสนใจเครดิตเครเดิตอะไรนั่นหรอกนะ มาเข้าเรื่องของฉันและเรื่องที่กำลังจะเกิดกับฉันและซาซึเกะคุงดีกว่า เราจะต้องเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามันไฟแรงจนมอดไหม้แน่ๆ >3< ซาซึเกะคุงเงยหน้ามาสบตาฉันสิจ๊ะ~
“ซาซึเกะคุงงงงงงงง~~~” เสียงปริศนา
“หืม?
ปิ๊งๆๆ
ท…ทำไมฉันรู้สึกถึงปะจุไฟฟ้าแปลกๆนะ เฮ้ย! ไม่ใช่ ยัยคารินนี่หว่า!!! แกจะโผล่หัวเน่าๆมาทำซากอาร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แย้กกกกกกกก!!!
“เธอ…”
แล้วจู่ๆซาซึเกะก็ลุกจากพื้นเดินมาทางฉัน อ…อย่าบอกนะว่าซาซึเกะคุงสบตาฉันไปแล้ว ล…แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ แล้ว…แล้ว…
“ซาซึเกะ~~~ คิดถึงนายจังเลย วันนี้ฉันตามานายทั้งวันเลยรู้มั้ย~~~” ยัยคารินกระโจมเข้ามากอดแขนซาซึเกะต่อหน้าต่อตาฉัน! ยัยบ้าคารินเอามือหยาบๆของแกออกไปจากซาซึเกะคุงนะยะ รู้มั้ยว่าซาซึเกะคุจะเลอะมลทินผีดิบของเธอน่ะ >[ ]<
“คาริน…ฉันมีอะไรจะบอก…”
ยัยคารินฉันก็มีอะไรจะบอก…เอามือออกไปนะ =_=+
“ฉันชอบเธอ”
ฉันเกลียดเธอ อาเร๊ะ!!!
“คาริน...ฉันชอบเธอ เรามาเป็นแฟนกันนะ”
ม่ายจริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(จบด้วยการที่ซากุระเอารายงานของอิโนะปาใส่หน้าคารินผีดิบ อาเมน -/\-)
(Ino Mode)
อร้ายยยย! รู้สึกสบายใจจังเลย รายงานที่ครูให้ส่งวันมะรืนนี้กำลังจะเสร็จไปได้ด้วยดีเพราะฝีมือฉันเองนะเนี่ย ^O^ (ได้ข่าวว่าเป็นซากุระต่างหาก- - ) แบบนี้ต้องหาอะไรยัดลงท้องก่อน ซะละ แหม~ ก็คนมันสบายใจ ~~~
ทันทีที่ฉันได้ขนมต่างๆนาๆที่ซื้อมาจากร้านเต็มไม้เต็มมือแล้ว ฉันก็รีบดิ่งไปหาซากุระที่คาดว่าน่าจะอยู่ในห้องเรียนเพื่อปั่นรายงานให้ฉัน อ้าว...แต่ทำไมเปิดประตูห้องออกมาแล้วฉันไม่เห็นซากุระล่ะเนี่ย=A=?
ตึก ตึก ตึก...
เสียงวิ่ง?
เสียงฝีเท้าแบบนี้ฉันคุ้นมาก ฉันจึงหันไปดูเห็นผู้หญิงผมสีชมพูวิ่งไปแวบๆนะ แต่เธอหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ด้วยความสงสัยฉันจึงวิ่งตามไป
“อ่า....หายไปไหนแล้วหว่า?”ฉันพูดกับตัวเองที่มายืนหน้าสะเหล่อที่หน้าบันไดทางขึ้นลงระหว่างชั้นม.5กับชั้นม.6
“อย่ามายืนหน้าสะเหล่อแถวนี้สิครับ^^”เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมอง ก็เจอกับผู้ชายผมสีดำ ที่มีรอยยิ้มที่เสแสร้งอยู่บนใบหน้า...
“ฉันหน้าสะเหล่อตรงไหน =O=+”(ไหนตอนแรก แกยังบรรยายว่าแกหน้า สะเหล่อนี่หวา: ไรท์)
“ตรงรอยทีนกาของคุณมั้งครับ^^”
ฉึก !!
ฉันยังไม่มีโว้ย=[ ]=!!
“น่าแปลกนะ...ฉันเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆกับนายตั้งแต่เพิ่งพบกันไม่นาน”ฉันพูด
“ยังไงเหรอครับ^^”
“คือฉัน...อยากฆ่านายน่ะ^^+”
“เหรอครับ ผมว่าคุณคงไม่มีปัญญา^^”
“นั่นสินะฉันไม่มีปัญญา แล้วทำไมนายถึงหน้าซีดล่ะ กลัวรึไง”ฉันพูดแล้วยักคิ้วให้
“หน้าผมซีดตั้งแต่เกิดครับ^^”
“=_=:;”
“ผมไปก่อนนะครับ ไม่ว่างมาเสวนากับคุณ”ว่าแล้วเขาก็หมุนตัวแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ฉันอยู่ตรงนี้คนเดียวอย่างโกรธเคืองเป็นฟืนเป็นไฟ
อะ...อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ฉันจะฆ่านาย>O<! นายทำให้ฉันอารมณ์เสียโว้ยยยย
ไอ้หน้าซีดดดด >[]< !!!
ตึง !!!
ฉันเดินกระทืบเท้าไปมาในโรงเรียนอย่างโมโห ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะผ่านมาตั้ง สิบห้า! นาทีที่แล้วก็ตาม...
ตอนนี้ฉันมาอยู่หน้าห้องเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าห้องบีแล้ว แต่ว่า...พอฉันเปิดประตูห้องออกไปเท่านั้นแหละ...
“อุนจิ ครองโลกกกกกก =[ ]=!!!” ฉันร้องลั่นเมื่อเห็นซาสึเกะกำลังป้อนข้าวให้ยัยคารินที่นั่งอยู่บนตักของซาสึเกะอยู่ อะ...อาเบะครองโลกรึไง! นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?! ซาสึเกะออกจะเกลียดคารินไม่ใช่รึไง? แล้ว...แล้วซากุระล่ะ? เฮ้ย อะไรเนี่ย หักมุมใช่มั้ย ?!
“ร้องอะไรกันยะ ยัยอิโนะ”คารินหันมาทำตาขวางใส่ฉันทันที
“มะ...ไม่จริงน่า ยัยคารินแกทำอะไรซาสึเกะน่ะ”ฉันถามแล้วรีบสาวเท้าไปใกล้สองคนนั้น...ดีนะที่ในห้องนี้ไม่มีใครอยู่เลย คงเป็นเวลากินข้าวอยู่ล่ะสิ
“ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ อยู่ๆซาสึเกะคุงก็มาบอกชอบฉันแล้วมาขอฉันเป็นแฟน แค่นี้”
“จะ...จริงดิ ซาสึเกะ”ฉันหันไปถามซาสึเกะ
“อื้ม”ซาสึเกะตอบรับสั้นๆซึ่งต่างจากฉันที่คิดในใจต่างๆนาๆว่า..
สาหร่ายตกลงมาจากท้องฟ้า
อาเบะครองโลกแน่ๆ
ไม่สิ...อุนจิยักษ์ต่างหากที่ครองโลก
มันอาจจะเป็นอะไรที่แย่กว่านั้น...บางทีทุกคนคง ‘ยาราไนก้า กันมั้ย?’ แบบนี้มากกว่า =[ ]=!
อ๊ากกกก ไม่จริง ไม่จริ๊งงงง
“ออกไปได้แล้วพวกฉันจะสวีทกันต่อ”ยัยคารินพูด
“เฮ้ย...ซาสึเกะ แล้วซากุระล่ะ”ฉันไม่สนใจคารินแล้วถามซาสึเกะ
“ไม่รู้สิ”ซาสึเกะพูดอย่างไม่สนใจ
“ยัยนั่นก็ตกกระป๋องน่ะสิ”คารินพูดเหยียดๆ ซึ่งนั่นมันทำให้ฉันโกรธ
“ยัยคารินกินตด! เธอต้องราดน้ำมันพรายใส่ซาสึเกะแน่ๆ คอยดูฉันจะหาทางให้ซาสึเกะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วหันมาชอบซากุระแทน จำไว้ใส่กะโหลกเน่าๆของเธอด้วย ยัยคารินกินขี้!”ฉันพูดแล้วเดินกระแทกโต๊ะที่มีจานข้าวของคารินวางอยู่จนมันกระฉ่อนออกมา แต่กล่องข้าวไม่ตก ฉันแอบสะใจเบาๆในใจแล้วรีบเดินออกมา
ฮึ่ยๆๆ ซาสึเกะต้องคู่กับซากุระเท่านั้น !
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก ยาราไนก้ะ =[]= ?! (//โดนไรท์ตบในวินาทีสุดท้าย)
เย้ๆ ในที่สุดบทแรกของเรื่องนี้ก็คลอดแล้ว >O<!
เม้นท์ให้ด้วยนะ - -+ ให้เขียนผิดประการใด ขออภัยมาณที่นี่
ถ้าจะให้ดีชอบก็เม้นท์+โหวตด้วยนะ
บทต่อไปจะมาลงเมื่อ...
เม้นท์ทะลุเป้าหมาย // ทำหน้า Troll Face
ความคิดเห็น