คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Can you be mine? : chapter 1
Can you be mine :Chapter 1 {100%}
-21.00.น.-
เวลานี้ผู้คนในผับเริ่มมากันเยอะเป็นพิเศษเพราะเป็นเวลาที่นักท่องราตรีจะออกมาเที่ยวประกอบกับผับนี้เป็นผับที่ใหญ่เเห่งหนึ่งเเล้วมีชื่อเสียงมาก ทำให้ช่วงนี้บริกรทั้งหลายไม่ว่าจะพาร์ทไทม์หรือฟูลไทม์ทำงานไม่ได้หยุดไม่ได้หย่อน
"เฮ้ เอเลน เอาวิสกี้ ฟรุตลิเคียว เตกีล่า 2 ชอตไปเสิร์ฟที่โต๊ะนั้นซิ" คุณคีธผู้จัดการผับใหญ่ชี้มือไปทางโต๊ะก่อนจะเดินไปรับออร์เดอร์ใหม่จากลูกค้าอื่น "เอเลนให้ผมช่วยบ้างไหมครับเอเลนเริ่มเบลอๆเเล้วนะ"เสียงอาร์มินเพื่อนสนิทที่มาทำงานด้วยกันถามเอเลนที่ท่าทางเบลอๆเพราะฤทธิ์ยาเเก้เเพ้ที่ทานไปเมื่อบ่ายโดยที่อาร์มินไม่รู้ประกอบกับที่เอเลนกับอาร์มินมาช่วยลุงคีธตั้งเเต่หมดคาบบ่าย(ที่เอเลนมิได้เรียน)อย่างเป็นห่วงเเต่เอเลนกลับส่ายหน้าพร้อมตอบเพื่อนร่างเล็ก "นายห่วงตัวนายเถอะน่า ฉันไม่เป็นไร"
"ครับ" เอเลนขานรับหลังจากคุยกับเพื่อนผมทอง เเล้วยกถาดไปเสิร์ฟให้กับลูกค้าสาวโต๊ะนั้น เดินไปก็ชนเเจนที่เดินสวนกันมาโดยไม่ทันได้มองจนเหล้าหลากชนิดหกลงบนตัวหนุ่มน้อยร่างบาง ก่อนเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกตจะร่วงลงพื้นตามเเรงโน้มถ่วงมือเพื่อนสนิท(หรือเปล่า)ขว้าเอวไว้ได้ทัน ได้รับเสียงกรี้ดกร้าดจาก4สาวปริศนาโต๊ะที่เอเลนมาเสิร์ฟเป็นจำนวนมาก
เพราะอะไรนะหรือ....
สาวๆโต๊ะนั้นเป็นสาววายนะสิ...
เเถมที่ผับนี้ยังมีสเปเชี่ยลพิเศษเมื่อสั่งเหล้า1ชอตสะสมเเต้มให้ครบมาถ่ายรูปคู่เเจนเอเลนหรือจะเเจนอาร์มินก็ได้(ซึ่งได้รับความนิยมจากสาววายเป็นจำนวนมาก) นี้เกิดจากไอเดียลุงคีธที่เห็นมีสาวๆกรี๊ดคู่สองคู่นี้เป็นจำนวนไม่น้อยเพื่อสร้างรายได้เเก่ผับใหญ่ให้มากขึ้นเผื่อลุงจะได้เลื่อนขั้นเสียทีทำมา10ปี(?)ยังไม่ได้เลื่อนขั้นเลย
เอเลนขอโทษขอโพย4สาว(วาย)ปริศนาอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้ต้องรอคอกเทลที่หกใหม่เเต่สาววายปริศนาคนที่1กลับบอกเอเลนว่าไม่เป็นไรอีกทั้งคนที่เหลือกำลังกรี้ดกร้าดกันยกใหญ่ซุบซิบเเละจ่ายค่าคอกเทลทั้งที่ยังไม่ได้ดื่มด้วยซ้ำหนุ่มร่างบางได้ยินสาวๆพวกนั้นพูดอะไรฟินๆ เคะๆตอนเดินออกไป
เเต่ช่างมันเถอะ ไม่เกี่ยวกับเขาอยู่เเล้วนี่…
“นายรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ”เสียงจากแจนที่กำลังหน้าแดงพร้อมกุมจมูกอยู่ หยดสีแดงๆไหลลงพื้นผับดัง ติ๊งๆ
“นายเป็นอะไรหรือเปล่าแจน ทำไมอยู่ดีดีเลือดกำเดาไหลละ”เอเลนขยับร่างเข้ามาดูเพื่อนคู่กัดทั้งที่ตัวเองยังมึนๆอยู่ อย่างน้อยก็เพิ่งช่วยเขาละน่า แจนอยากจะตะโกนว่าก็เพราะนายแหละโว้ยที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ยังเหลือบตาไปทางหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีเขียวมรกตที่ตอนนี้เสื้อเชิ้ตเครื่องแบบสีขาวตัวบางโดนคอกเทลสีสวยต่างๆหกใส่เปียกลู่แนบเนื้อทำให้เห็นผิวขาวๆ และเรือนร่างบางอย่างชัดเจน พร้อมนัยน์ตาเชื่อมปรอยด้วยฤทธิ์ยาที่หมอรีไวล์สั่งจ่ายเมื่อเช้า ทำให้สภาพเอเลนตอนนี้ชวนให้เสียเลือดจริงๆ
“นะ นายรีบไปเปลี่ยนเสื้อเถอะน่า ฉันไม่เป็นไรมากหรอก ยะ อย่าเอาตัวเข้ามาใกล้สิวะ(ฉันไม่อยากเสียเลือดมากกว่านี้แล้วโว้ย)”เพื่อนคู่กัดคิดไม่ซื่อ(?) ตวาดอย่างเหลืออด
แค่นี้ทำไมต้องตวาดกันด้วย ไอเราก็อุตส่าห์เป็นห่วงกลัวมันจะตายเอา เอเลนเลยเดินไปเปลี่ยนเสื้อแต่โดยดี
ร่างบางเดินอกมาด้วยชุดเครื่องแบบใหม่จากห้องเปลี่ยนเสื้อบริกรกำลังจะกลับไปทำหน้าที่อีกครั้งแต่ได้ยินบริกรสาวที่มักถูกส่งไปบริการลูกค้าชายซุบซิบกรี้ดกร้าดกันว่าวันนี้มีกลุ่มเจ้าของผับใหญ่ผับนี้มาดื่มกันในห้องV.I.P หล่อทั้งคู่เลย แต่เอเลนก็ไม่ได้สนใจอะไรเพราะตนเองไม่ได้รู้เองนี้มากนัก เมื่อเดินออกมาถึงส่วนบริกาอาร์มินรีบเข้ามาถามร่างบางอย่างเป็นห่วง
“เอเลน เป็นอะไรไหมครับ วันนี้ดูเหมือนเอเลนไม่ค่อยสบายนะครับ จะกลับบ้านก่อนไหมเดี๋ยวผมบอกคุณคีธให้”
“ไม่เป็นไรหรอกอาร์มิน ปวดหัวนิดหน่อยเอง แค่นี้สบายมาก”ร่างสูงกว่าชูนิ้วโป้งให้เพื่อนตัวเล็กของตนเอง ก่อนจะหยิบถาดเงินเปล่าๆขึ้นมา
“อย่ามัวแต่ยืนคุยกัน! เอาทั้ง 2 ถาดนี้ไปเสิร์ฟที่ห้องวีไอพีทั้งคู่เลย ไป๊!”ทำไมกลุ่มเจ้าของถึงเจาะจงเลือกไอเด็ก 2 คนนี้ไปเสิร์ฟนะ
-ในห้อง V.I.P เมื่อ 10 นาทีทีแล้ว-
ห้องวีไอพีมีทุกอย่างครบครันทั้งคาราโอเกะ เครื่องเล่นเพลง แสง สีและทุกอย่างที่คุณคาดไม่ถึง ผู้ที่จะมาใช้ห้องนี้ก็มีแต่คนรวย มีอำนาจ กระเป๋าหนักๆเท่านั้นแต่บรรยากาศในห้องวันนี้มีเพียงเสียงพลงคลอเบาๆกับผุ้ใช้ห้อง 3 คนนั่งบนโซฟากำมะหย่สีแดงนุ่มเท่านั้น
“เฮ้ รีไวล์นั่นคนไข้นายเปล่าน่ะ”หนึ่งเสียงเอ่ยทำลายความเงียบไม่พูดเปล่าเพื่อนผมทอง ตาสีฟ้าเทอร์คอยส์ชี้ผ่านกระจกที่ภายนอกไม่สามารถมองเข้ามาได้มีเพียงภายในเท่านั้นที่มองออกไปข้างนอกได้ไปยังบริกรหนุ่มผมสีน้ำตาล ตาสีเขียวมรกตสดใสที่กำลังล้มเพราะชนบริกรหนุ่มอีกคนหนึ่ง
ผู้ถามหัวเราะเบาๆทิ้งให้รีไวล์เพื่อนซี้จมอยู่ในความคิดตัวเอง เมื่อหันไปทาง ’ฮันซี่ โซเอะ’ที่จ้องหนุ่มตาเป็นประกายพบบริกรหนุ่มที่มีสีตาและสีผมเหมือนตัวเอง
ใครๆก็รู้ว่าฮันซี่บ้าหนุ่มน่ารักๆกับสิ่งโมเอะน่ะ! จึงมองตามสายตาฮันซี่ไปก็พบบริกรหนุ่มหน้าตาน่ารักที่มีสีผมเเละนัยน์ตาสีเดียวกับตนเอง
น่าสนใจแฮะ...
เรียกมาเสิร์ฟเครื่องดื่มดีกว่า ว่าแล้วเอลวินจึงกดอินเตอร์คอมออกไปหาผู้จัดการผับบอกให้เรียกบริกรคนนั้นและบริกรผมสีน้ำตาล ตาสีเขียวมรกตยกเครื่องดื่มที่เพิ่งสั่งไปมาเสิร์ฟ
คนแรกน่ะเรียกมาเพราะสนใจแต่คนที่2น่ะสิ เรียกมาแกล้งเพื่อนของตัวเองต่างหาก!
เอเลนกับอาร์มินรีบหยิบถาดเครื่องดื่มคนละ 1 ถาดเดินไปเสิร์ฟที่ห้องวีไอพีตามคำสั่งของคุณคีธนัยน์ตาสีเขียวมรกตพิจารณาเครื่องดื่มในถาดไปด้วย มีแต่เครื่องดื่มแอลกอฮอล์แรงๆ ราคาสูงๆทั้งนั้น คงจะเป็นเจ้าของผับสินะ
เอลวินที่นั่งอย่างสบายอารมณ์มองไปทางบริกรทั้ง 2 คนที่กระวีกระวาดมาเสิร์ฟเครื่องดื่มตามคำสั่งก็สะกิดรีไวล์ที่ทำหน้านิ่งนั่งอยู่ข้างๆให้ดู ร่างสันทัดมองตามมือร่างสูงก็พบคนไข้ขาประจำที่รู้ว่าร่างสูงตรงหน้าเรียกมาเกล้งเค้าเเน่ๆ รีไวล์จึงหยิบหมวกขึ้นมาใส่แล้วดึงปีกหมวกลงมาให้เงาปีกหมวกบังหน้าของตนเอง
“นายเล่นอะไรเนี่ย เอลวิน นายอยากให้ฉันหมดความน่าเชื่อถือหรือไง”รีไวล์พูดด้วยน้ำเสียงเนื่อยๆอย่างไม่สนใจอะไร ก็แน่ละเขาทำงานหมอก็แค่เพื่อบังหน้าธุรกิจมืดนี้ต่างหากละ กลุ่มของเขาไม่ได้มีแค่ผับใหญ่หรอกนะ คาสิโนใหญ่ๆก็มีเกลื่อน
“อยากเห็นบางคนหลุดมาดเท่านั้นเอง”เอลวินตอบกลั้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดีในใจรู้ว่าคนข้างๆแอบโมโหเขาอยู่บ้างไม่มากก็น้อยเพราะเวลารักษาเอลวินมักสังเกตว่ารีไวล์มักเตือนคนไข้คนนี้มากกว่าคนอื่นๆ(ถีงแม้ว่าพูดสุภาพน้อยกว่าพูดกับคนอื่นๆก็ตามที)และเมื่อร่างบางแพ้อะไรขึ้นมารีไวล์ก็จ่ายยาที่ดีที่สุดให้เสมอทั้งๆที่คนอื่นๆก็ไม่ทำแบบนั้น
“....”เจ้าของผมรองทรงตัดสั้นสีดำไม่ตอบแต่แต่เขาก็รู้อีกกมาร่างเล็กเริ่มมีน้ำโหกับเขาแล้ว เอลวินกำลังจะเอ่ยขอโทษแต่ก็มีเสียงอินเตอร์คอมหน้าห้องขัดขึ้น
“ขอประทานโทษครับ ไม่ทราบว่าผมเข้าไปเสิร์ฟเครื่องดื่มได้ไหมครับ”เสียงสุภาพของบริกรทั้งคู่ดังขึ้นเมื่อฮันซี่เอื้มมือไปกดรับ
“เข้ามาเลยจ้า ฮี่ๆ เด็กโมเอะ~”เสียงหญิงโรคจิต(?)ตอบรับบริกรทั้งคู่
“คะ ครับ”ทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างหวาดๆประหนึ่งมีอะไรมาดลใจแล้วคิดในใจเหมือนกันว่านั่นเสียงใคร?สุดท้ายพูดว่าอะไรนะ?
อาร์มินรีบเอาเครื่องดื่มในถาดวางในรถเข็นเครื่องดื่มที่จัดรับรองไว้ เอเลนเทน้ำแข็งลงในถังคริสตัลแล้วกำลังบริกรทั้งคู่จะปลีกตัวออกไปก็ได้รับคำสั่งจากคนที่เอเลนคิดว่าเป็นเจ้าของผับว่า
“พวกนายน่ะ ยังไม่เสร็จงานเลยมารินเหล้าให้ก่อนสิ”ร่างสูงชี้ที่แก้วไวน์ แก้วแชมเปญที่วางเรียงรายอยู่ชั้นที่ 2 ของรถเข็นแล้วเว้นวรรคนิดหน่อยก่อนจะสั่งต่อ
“ฉันเอาว็อดก้า”
“คุณผู้ชายท่านข้างๆล่ะครับ”นัยน์ตาสีเขียวมรกตสดใสที่ตอนนี้ฉายแววหวาดหวั่นในการถาม
“วิสกี้”คุณผู้ชายร่างเล็กตอบเสียงเรียบสั้นๆ
“คุณผู้หญิงละครับ”ร่างบางเริ่มรู้สึกเบาใจขึ้นหน่อย อย่างน้อยผู้หญิงคนนี้ก็ไม่น่ากลัว...ละมั้งนะ
“ฉันเอาฟรุตลิเคียวเพียวๆจ้ะ ฮี่ๆ”ฮันซี่ตอบกลับหนุ่มโมเอะของเธออย่างสดใส(?)
ร่างบางและร่างเล็กขะมักเขม้นรินเหล้าใส่แก้วให้แขกทั้งสามแล้วรีบปลีกตัวออกมาจากบรรยากาศอึดอัดในห้องวีไอพี
“เด็กนายน่าสนใจดีนะ”เอลวินพูดกับรีไวล์แล้วยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ
“ไม่ใช่เด็กฉัน เป็นแค่คนไข้”ร่างสันทัดถอดหมวกที่ใส่ไว้ออก แล้วหยิบแก้วของตนขึ้นดื่มบ้าง
“ นายเคยตอบอะไรเกิน 10 พยางค์ไหมรีไวล์”คำถามที่ไม่หวังคำตอบถูกส่งมาจากฮันซี่
“กลับกันเถอะ”เจ้าของนัยน์ตาสีขี้เถ้ายกแก้วแชมเปญกระดกดื่มวิสกี้รวดเดียวหมดแก้ว วางแก้วไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ้น
“เอ๋! เพิ่งมาเองนะ ฉันยังเหล่หนุ่มโมเอะไม่หมดเลย”หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวร้องโวยวาย ก่อนจะถูกเพื่อนทั้งสองลากออกไปทางประตูหลัง
ร่างบางที่ปลีกตัวออกมาได้ครู่หนึ่ง อาการตื่นเต้นและหวาดกลัวก็ได้หายไปและเริ่มกลับมาเบลอๆเหมือนเดิม แต่ก็ทำหน้าที่ของตัวเองสำเร็จจนถึงเวลาเลิกงานคือห้าทุ่ม
สองเพื่อนสนิทขึ้นรถของเอเลนจอดไว้หน้าผับแล้วเริ่มเดินทางด้วยรถของตนเองที่ไม่ยอมขายเพราะให้ความสะดวกในการไปไหนมาไหนและเป็นของที่พ่อทิ้งไว้ให้
ร่างบางขับรถจนถึงแมนชั่นของเพื่อนตัวเล็กแล้วส่งเพื่อนตัวเล็กลงหน้าแมนชั่น
“เอเลนขับรถระวังๆนะครับ อีกอย่างจอดรถไว้ในซอยข้างๆอพาร์ทเม้นท์แล้วต้องรีบลงแล้วเข้าอพาร์ทเม้นท์นะครับ ขอบคุณที่มาส่งครับเอเลน” เพื่อนหัวทองกล่าวทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอก นายละน่าที่ต้องรีบเข้าแมนชั่นไป พรุ่งนี้เจอกันนะ”เอเลนโบกมือลาเพื่อนและรอจนเพื่อนสนิทลับสายตาไปแล้วขับรถจนถึงอพาร์ทเม้นท์ที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยและที่ผับที่มาทำงานได้ไม่ถึงเดือนนัก ร่างโปร่งจอดรถไว้ในซอยเปลี่ยวข้างๆอพาร์ทเม้นท์เป็นประจำและเดินเข้าอพาร์ทเม้นท์ไป
ร่างบางก้าวเข้าลิฟต์เพื่อขึ้นไปชั้น10ที่ตนเองอยู่ ได้ยินเสียงคนวิ่งมาทางลิฟต์จึงกดปุ่มรอลิฟต์ไว้
“ไปชั้นไหนครับ”หนุ่มผมสีน้ำตาลถามอย่างคนอัธยาศัยดี
“ชั้น 10 ครับ”เอ๊ะเสียงคุ้นๆนะ
“นายม้า/เจ้าบ้า”ทั้งสองคนพูดพร้อมกันเมื่อร่างโปร่งหันหน้าไปหาร่างสูง
“นายอยู่อพาร์ทเม้นท์เดียวกับฉันได้ไง”ร่างบางไม่ให้โอกาสร่างสูงได้ถามรีบชิงถามก่อนทันที
“ฉันจะไปรู้ไหมละ ไปละ”ประตูลิฟต์เปิดออกที่ชั้น 10 ก่อนที่ต่างคนต่างเดินเข้าห้องของตัวเองซึ่งก็ไม่ใกล้ไม่ไกลกัน
เมื่อเอเลนจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำก็เปิดดูตารางเรียน
พรุ่งนี้ไม่มีเรียน ก็ต้องไปรับอาร์มินตอนสี่โมงเย็นแล้วต้องไปผับน่ะสิ
ร่างบางเช็ดผมจนแห้งแล้วนั่งลงบนเตียง นัยน์ตาสีเขียวมรกตกวาดตาหาโทรศัพท์มือถือของตนเอง ใช้นิ้วเรียวกดเบอร์โทรศัพท์ที่คุ้นเคย
“อาร์มิน พรุ่งนี้ไปรับตอนสี่โมงนะ”เอเลนโทรบอกอาร์มินและกล่าวราตรีสวัสดิ์ ก่อนจะวางโทรสัพท์ไว้ที่หัวนอนแล้วปิดไฟนอน
TBC.
....................................................................♥..................................................................
Talk: โฮกกกก เอมพยายามเเต่งเเล้วนะคะ ไม่ถูกใจยังไงก็ทนๆอานไปละกันเน้อ(?)//ไม่ใช่ละ บอกให้เอมเเก้ได้นะคะถ้างงเดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง อย่างที่เเจ้งเล้วในIntroว่าเอมเเต่งในไอแพด+คอมฯ ซึ่งคีย์บอร์ดเอมมันไม่ค่อยดีเเต่ก็ยังจะเเต่ง(?)มักจะเบิ้ลหรือลดตัวอักษรเอมค่ะ คำผิดเลยจะมหาศาลบานตะไทมาลัยช้อยลอยตะลึง(?)รบกวนรีดเดอร์เเจ้งเอมด้วยนะคะ~
อัพอีก 50% TalK:วันนี้จุใจค่ะ Special 1 ตอน กับอีก 50% ฮาา เอมลงเยอะเพราะจะหายไปวันสองวันค่ะ ปั่นสด ไอแพดพัง ;w; รักรีดเดอร์ค่ะ รีดเดอร์ที่คอมเม้นต์รับยกกำลังสองค่ะ จุ้บๆ
ป.ล. ลงหมดคลังเเล้วนะคะ ปกติลงจะเก็บไว้อีก 25% ไม่ก็ 50%//โดนหม้อไหจากรีดเดอร์
คงใช้เวลาเเต่งใหม่อีกสักพักค่ะ
♥
เอม(+AimiAmily+)
ความคิดเห็น