ความทรงจำของยัยนินจา

 บททดสอบ

ณ กลางป่าทึบที่ห่างไกลไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ป่า ป่าและก็ป่า และ ณ ใจกลางของป่านั้น ได้มีหมู่บ้านหนึ่ง เป็นหมู่านของเหล่านินจา ที่หมู่บ้านของนินจาแห่งนี้ มีชื่อว่าหมู่บ้าน Sky และได้มีโรงเรียนฝึกเหล่านินจาอยู่ท้ายหมู่บ้าน  ในเวลานี้ในห้องที่ใหญ่ที่สุดของโรงเรียนนินจาที่เอาไว้ประลองฝีมือกันได้มีนักเรียนนินจากลุ่มหนึ่ง  ยืนเข้าแถวกันอย่างระเบียบเรียบร้อยประมาณ 200 กว่าคน พวกเขามายืนรอฟังคำสั่งบทเรียนขั้นสูงสุดเพื่อจะได้เป็นนินจาเต็มตัวหลังจบการสอบขั้นสุดท้ายนี้  คนที่ยืนอยู่หน้าพวกเขาเหล่านี้มีอยู่ สามคน  พวกเขาทั้งสามเป็นอาจารย์นินจาประจำขั้นสูงสุด

“เอาละมากันครบแล้วใช่ไหม”

 อาจารย์ที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างอาจารย์อีกสองคนพูดขึ้นพร้อมกับหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่าเหล่านินจาที่เป็นลูกศิษย์มาครบกันหรือยังเมื่อแน่ใจแล้วจึงพูดต่อว่า

“พวกเธอทุกคนคงรู้แล้วใช่ไหมว่าถูกเรียกมาที่นี้เพื่ออะไร”

“ทราบแล้วครับ/ค่ะ” เหล่านินจาที่เป็นลูกศิษย์ตตอบพร้อมกันอย่างเข้มแข็ง

“หึ...งั้นก็ดี  อย่างที่พวกเธอรู้ว่าพวกเธอได้จบวิชาขั้นพื้นฐานไปแล้ว  และบทเรียนขั้นต่อไปพวกเธอต้องฝึกจากประสบการ์ณจริงเอง”

“อะไรนะ หมายความว่าไง”

“นั่นน่ะสิ ให้ฝึกจากประสบการ์ณจริงคงไม่ได้หมายควายว่าให้พวกเราไปสู้กับศัตรูหรอกนะ”

“คงไม่หรอกมั่ง”

และก็ ตามมาด้วยเสียงพึมพำอีกลายเสียงจากนักเรียนนินจา

“ทุกคนเงียบก่อน”

อาจารย์คิงคนเดิมพูดขึ้นเป็นเชิญบังคับทำให้นักเรียนนินจาที่กำลังคุยกันเงียบลงทันที

“ฟังครูให้ดีๆนะเพราะบททดสอบจากประสบการ์ณจริงนี้ครูมั่นใจว่าทุกคนที่อยากจะเป็นนินจาอย่างแน่วแน่ต้องผ่านกันอย่างแน่นอน  เพราะบทเรียนนี้จะเป็นบททดสอบว่าพวกเธอเหมาะสำหรับที่จะเป็นนินจาหรือเปล่า”

“ใครก็ตามที่ไม่ผ่านบททดสอบนี้จะต้องรอจนกว่าจะมีการทดสอบอีกครั้ง ซึ่งก็คือในปีหน้านั่นเอง”

พูดจบอาจารย์คิงที่พูดก็หันไปพยักหน้าให้อาจารย์ริว  อาจารย์ริวพยักหน้ารับก่อนจะพูดขึ้นว่า

“และบททดสอบก็คือ....พวกเธอทุกคนจะต้องไปอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านศัตรูเป็นเวลาหนึ่งปีโดยห้ามให้ถูกจับได้และในปีนี้หมู่บ้านที่พวกเธอจะต้องไปทดสอบก็คือหมู่บ้าน  achieve  (อะชีฟ)  และถ้าหากโดนจับได้ให้หาทางหนีออกจากหมู่บ้านนั้นทันทีแล้วกลับมารายงานตัวที่หมู่บ้านเข้าใจไหม”

“เข้าใจครับ/ค่ะ”

อาจารย์มีนาที่เงียบอยู่นานก็พูดขู่ขวัญเหล่านักเรียนนินจาทันทีที่อาจารย์คนที่สองพูดจบ

“แล้วก็อย่าแม้แต่จะคิดจะโกงเพราะถึงแม้จะเป็นการทดสอบนอกหมู่บ้านแต่พวกเธอก็อยู่ในสายตาของพวกครูตลอด”

ซึ่งมันก็ได้ผลเพราะใครๆก็รู้ว่าบทลงโทษของนินจาโหดแค่ไหน  แล้วแบบนี้ใครจะกล้าโกงกันล่ะ 

อาจารย์คิงที่เงียบมาได้ซักพักก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“เอาเป็นว่าพรุ้งนี้เช้าหกโมงเจอกันที่หน้าหมู่บ้านก็แล้วกัน  เพราะฉะนั้นเตรียมตัวให้พร้อมล่ะ  ก็...มีเรื่องที่จะแจ้งให้ทราบเท่านี้แหละแยกย้ายได้”

หลังจากที่แยกกับ ทุกคนแล้วฉันก็ไปนั่งเล่นที่ภูเขาหลังหมู่บ้าน วิวที่นี้สวยมากเลยมองไปข้างล่างเห็นหมู่บ้านทั้งหมู่บ้านเลยล่ะ สงบจังเลย

“ไง”

 เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางข้างหลัง หึไม่ผิดแน่ดีเดย์แน่นอน ฉันหันไปเห็นดีเดย์ยืนยิ้มให้อยู่  กับยูเจที่ทำหน้าเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น  ไอ้หมอนี่ยูเจเป็นคู่กัดของฉันเองแต่ถึงจะเป็นคู่กัดกันแต่เราก็เป็นเพื่อนซี้กันด้วย   เขา เป็นคนที่เดานิสัยได้ยากมาก  บางครั้งก็พูดมาก(ออกแนวกวนด้วยซ้ำ) บางครั้งก็เงียบไม่ยอมพูดยอมจา  บางครั้งก็เอาแต่ยิ้ม(เขาเรียกว่าบ้าใช่ม๊า) แต่บางครั้งก็ อ่อนโยนเกินคาด  ต่างกับดีเดย์ที่มีนิสัยอ่อนโยนและก็ใจดีอยู่เสมอ  ฉันแอบปลื้นเขาล่ะ  ห้ามบอกเขานะ ^^ เราสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะนะ

“อ้าวดีเดย์มาที่นี้เหมือนกันเหรอ”

“ ^^ อึ้ม”

ว่าแล้ว ดีเดย์ก็นั่งลงข้างๆฉัน  ส่วนยูเจก็นั่งลงข้างๆฉันตามหลังดีเดย์อีกที

“นี้ยัยลูเน่าฉันก็อยู่นะ ทำไมถึงทักแต่ดีเดย์คนเดียวล่ะ”

 พูดเสียงงอนด้วย  โฮ สุดยอดไม่น่าเชื่อว่าหมอนี้จะทำเสียงงอนเป็นด้วย คิๆๆ  งั้นขออนุญาตทำให้หมอนี้....หน่อยล่ะกัน(เดี๋ยวก็รู้)

“อ้าว...นายก็อยู่ด้วยเหรอยูเจ ^^ โทษทีเมื่อกี้ไม่เห็นอ่ะ”

 ฉันพูดด้วยน้ำเสียงกวนนิดๆ คิๆๆดูดิหน้าหมอนี้แดงก่ำเลยน่าขำชะมัด

“เหรอ! ไม่เห็นหรือไม่อยากทักกันแน่” ไอ้หมอนี้เดาเก่งชะมัด

“ก็...แล้วแต่นายจะคิด”

“ชิ...งั้นก็แสดงว่าจงใจไม่ทักกันซินะ”

“ก็..ประมาณนั้น^^”

ถ้าให้ทายหมอนี้คงกำลังเดือดน่าดู  ดูจากหน้าหมอนี้ที่แดงก่ำซิสะใจจริงๆ ฉันหันไปยักคิ้วกวนๆให้นายนั่นอีกครั้งก่อนจะหันหน้าไปมองข้างหน้า หมอนี่ก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรจึงเป็นอันว่าสงครามเล็กๆครั้งนี้จึงยุติลง

“คิดถึงนาน่ะเนอะ”

ฉันพูดขึ้น  อ๋อจริงซิฉันยังไม่ได้เล่าเรื่องของนาน่ะใช่ไหม ความจริงฉันก็ไม่อยากเอ่ยถึงมันนักหรอกนะเพราะมันเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด  ความจริงแล้วเมื่อก่อนกลุ่มของเรามีกันสี่คน  คือฉัน  นาน่ะ  ดีเดย์  และยูเจ  แต่นาน่ะเธอโดนฆ่าตายเมื่อสามปีก่อน และในตอนนั้นเราสามคนก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วยแต่ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเธอได้เธอถูกดาบแทงที่หัวใจตายทันทีต่อหน้าต่อตาฉัน  และนั่นก็ได้เป็นสาเหตุที่ทำให้ฉัน....กลัวดาบ

“นั่นซินะ” ดีเดย์ว่า

“นี่ยัยลูน่าร์งี่เง่าจะพูดออกมาให้เจ็บใจทำไมว่ะ” ยูเจ

“ก็ที่นายมาที่นี่ก็เพราะคิดถึงนาน่ะเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ” ฉัน