คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การตัดสินใจ
บทนำ
“แกนี่สุดยอดจริงๆเลยนะยะ”
“สุดยอดบ้าอะไร ฟลุ๊คอะดิ”
“นี่!! มั่นใจในตัวเองหน่อยสิ ยัยลูกเป็ดขี้เหร่”
“ฉันว่า…ฉันจะสละสิทธิ”
“ว๊ายยยย ไม่ได้นะ แกจะสละสิทธิไม่ได้นะยะ นี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่นักเรียนโรงเรียนเราจะสอบติดที่คาเมรอลยูนิเวอร์ซิตี้ได้อะ แกจะทิ้งอนาคตดีๆแบบนี้ง่ายๆ ไม่ได้นะ ”
“ตกลงฉันเป็นคนสอบติด หรือว่าแกกันแน่ทีสอบติดฮะ”
“เฮอะ ยังไงซะแกก็สละสิทธิไม่ได้ แกจะสละสิทธิด้วยเหตุลอะไร? ฉันถามหน่อยสิ”
ฉันหน้างอมองยัยจันทร์จ้าวเพื่อนสาวในร่างผู้ชาย ที่นั่งมองฉันอย่างเอาเรื่อง เชอะใครจะไปอยากบอกเหตุผลกันว่าที่ฉันไม่อยากไปเรียนที่นั่นก็เพราะผู้ชายที่เคยหักอกชั้นเรียนอยู่ทีนั่นแค่เจอปฏิเสธครั้งเดียวฉันยังบ้าเรียนขนาดนี้ แล้วถ้าเจอกันอีกฉันไม่กระโดดน้ำตายเลยหรอไง จะว่าไปเหตุผลมันก็ค่อนข้างงี่ง่าเกินไปนะ ที่จะสละสิทธิมหาลัยดีๆแบบนี้แถมยังได้ทุนอีกต่างหากยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด -“-
“ตกลงยังไงย่ะ จะบอกเหตุผลได้หรอยัง”
“…” ฉันเงียบไม่ตอบ
“ไม่บอกก็ได้นะยะ แต่ฉันบอกแม่แกไปแล้วเรื่องที่แกสอบติดที่คาเมรอลยูนิเวอร์ซิตี้ ยังไงซะแม่แกก็คงไม่ไห้แกสละสิทธิหรอ ฮ่าๆ”
“ยัยจันทร์จ้าว แกบอกแม่ฉันหรอ”
โอ๊ยตายๆๆ ก็แม่ฉันคงไม่ยอมให้ฉันสละสิทธิจริงนะแหละ ป่านนี้แม่ฉันคงป่าวประกาศไปทั่วหมู่บ้านแล้วล่ะมั้ง
“ตกลงมีอะไรจะบอกฉันไหม?”
“ก็ไม่” ฉันเลือกที่จะไม่พูด
“ก็แล้วแต่นะ ถ้าอยากบอกก็บอก เพราะถ้าแกไม่พูดปัญหาของแก ฉันก็จะช่วยแกไม่ได้”
จันทร์จ้าวพูดกับฉันอย่างเหนื่อยๆ แต่ทำไงได้ฉันไม่อยากพูดให้ใครฟังนี่ ก็วันที่ฉันเข้าไปดูในเว็บของ
คาเมรอลยูนิเวอร์ซิตี้ เปิดไปดูคณะที่ฉันจะเรียน ก็เลยเห็นว่าเค้าเป็นประธานคณะและยังพ่วงด้วย Celebrity ประจำคณะ โอ๊ยยตาย แต่ที่แน่ๆ ฉันจะไม่บอกยัยจันทร์จ้าวแน่ๆ
“จันทร์จ้าว แกว่าฉันตอนนี้กับฉันตอนเกรด 10 ยังเหมือนเดิมอยูไหม?”
“ฮ่าๆ ฉันบอกเลยว่า ไม่!! ”
“จริงหรอ? ตอนนี้ฉันดูดีกวาเมื่อก่อนใช่ป่ะ”
“โน! เมื่อก่อนดูดีกว่าเยอะ จำไม่ได้หรอ? เมื่อก่อนแกป็อบจะตายรุ่นพี่รุ่นน้องในโรงเรียนแอบปิ๊งแกทั้งนั้น แต่แกก็หักอกพวกพวกนั้นไปคบกับพี่…เอ๊ะ จะว่าไปพี่เค้าไปเรียนต่อที่ไหนกันนะ” ยัยจันทร์จ้าวทำหน้าครุ่นคิด “แกรู้ไหมเอวา”
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
“แหมๆ ก็เห็นว่าเคยคบกับนี่ แค่โดนเค้าหักอกก็กลายเป็นยัยเฉิ่มซะล่ะ เสียดายแทนหนุ่มๆในโรงเรียนจริงๆ”
“หยุดพูดได้ล่ะ ตกลงฉันก็ต้องไปเรียนที่นั่นอยู่ดีใช่ไหม”
“ใช่ แกไม่ต้องกลัวใครจำแกได้หรอก ยังไงก็จำไม่ได้ เมื่อก่อนกับเดียวนี้อย่างกับป้ากับหลานสาวอ่ะ ฮ่าๆ แล้วแกจะกลัวใครจำได้ ในคาเมรอลยูนิเวอรซิตี้ไม่เคยมีนักเรียนโรงเรียนเราไปเรียนที่นั่นนะ สรุปแกพยายามหนีใครกันแน่"
“ป่าวนี่ ก็แค่อยากรู้ว่าฉันยังดูเหมือนเมื่อก่อนไหม?”
“แน่นะ แต่ก็เอาเถอะ แกไปเรียนที่นั่นแกก็ต้องหาผู้ชายหล่อๆ ให้ฉัน อิอิ”
“นี่จะให้ฉันหาดูหน้าฉันยัง” ฉันพูดพลางยกแก้วชาไข่มุกขึ้นมาดูด
“ลืมไป แกมันเฉิ่มนี่หว่า ฮ่าๆ”
“ค่ะๆ เฉิ่มก็เฉิ่ม” ฉันพูดอย่างเอือมๆ ฉันชินซะล่ะกับคำว่าเฉิมเนี่ย สรุปฉันก็ต้องไปเรียนที่นั่นอยู่ดี เฮ้อ~~ หวังว่าฉันคงไม่เจอเค้า แต่ถ้าเจอก็ขอให้เค้าจำฉันไม่ได้ที่เถอะ
จันทร์จ้าว เพื่อนสาว(เทียม) สุดเลิฟของเอวา เป็นสาวเทียมที่แต่งตัวเก่ง
ความคิดเห็น