[Fic Hoozuki No Reitetsu] Drunk

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ไรเตอร์อวย "ฮาคุทาคุ x โฮซุกิ" นะคะ ใครไม่ชอบแพร์ริ่งนี้
กดปิดไปได้เลยค่ะ

ฟิคนี้เป็นฟิค Yaoi

ใครไม่ชอบก็กด ปิด เช่นกันค่ะ

เนื้อเรื่อง

Fic : Hoozuki No Reitetsu

Paring : Hakutaku x Hoozuki

Rate : PG

ฮาคุทาคุค่อยๆพยายามลืมเปลือกตาที่หนักอึ้ง สุดท้ายก็ได้แต่หลับตาและกระชับร่างในอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

ต้าจี่จัง...ยังไม่ลุกไปไหนสินะ

เขาคิดในใจแล้วหอมแก้มอีกฝ่ายอย่างเบลอๆ

"ตัวหอมจังนะตาจี่จางง~..."

เอ....ต้าจี่จังมีกล้ามเนื้อมากขนาดเลยเหรอ..

แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไปพร้อมกับความเจ็บปวดที่แล่นริ้วมาตามแก้ม

/*/

เขารู้สึกร้อน เหมือนอยู่ในหม้อต้มเดือดๆ ไหนจะ ปวดหัวอยากอ้วกจากอาการเมาค้างอีก รู้สึกแย่สุดๆ ฮาคุทาคุลืมตาขึ้นมา....

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!"

เขาอยู่ในหม้อต้มที่กำลังเดือดและโดนมัดไว้ด้วยเชือกเส้นหนา !!

"ตื่นแล้วเหรอขอรับ.."

ปีศาจโฮซุกิที่ตีหน้าเรียบเฉยแต่แผ่รังสีอำมหิตออกมาอย่างรู้สึกได้กำลังยืนอยู่จรงหน้านอกหม้อต้มและกำลังใส่เครื่องปรุง(?)

"ข้าไปทำอะไรให้เจ้า !!!"

กึด!!

ขอบหม้อเหล็กถูกมือเรียวบีบจนเป็นรอยนิ้ว โฮซุกิจ้องเขม็งไปที่ฮาคุทาคุราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"ไม่น่าถามนะขอรับ....ใครกันที่เข้ามาในห้องของข้านอนกอดข้า....แถม........ยังเอาปากสกปรกนั่นมาแนบแก้มข้า........น่ารังเกียจที่สุด...."

โฮซุกิบีบขอบหมอจนมันหักหลุดออกมาคามือ ฮาคุทาคุเค่นยิ้มให้ตัวเอง

หา? เขาเนี่ยนะ? หอมแก้มเจ้ายุ่นนั่น !!!??? ฮาคุทาคุนึกทบทวนเหตุการณ์

#เมื่อคืนนี้#

นรกมัตตัย
เหล้าและอาหารมากมายถูกเสริ์ฟลงบนโต๊ะญี่ปุ่น ท่านเอ็นมะและโฮซุกิมากินสังสรรค์เพราะเป็นวันหยุด..ส่วนฮาคุทาคุกับโมโมทาโร่ แน่นอนเจ้านายโมโมทาโร่ก็ต้องมาม่อสาวตามฉบับของเจ้าตัว ส่วนโมโมทาโร่ก็มาเฝ้ากันเจ้านายดื่มหนัก แต่ไหงต้องมาเจอกันที่นี่!? ใครๆก็รู้ว่ายักษ์และสัตว์ในตำนานสองตนนี้เกลียดขี้หน้ากันยิ่งกว่าอะไรดี เจอกันแบบนี้ร้านได้พังกันไปข้างนึงแน่ๆ....

"ข้าขอตัวไปหาโอโกะจังก่อนนะ "

ฮาคุทาคุลุกขึ้นแล้วเดินไปหาโอโกะที่กำลังเอาเหล้ามาเสิร์ฟ

"โอโกะจัง ไม่มาดื่มด้วยกันหน่อยเหรอ สนุกๆน่า"

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ

"ไม่ดีกว่า ดื่มกันให้เต็มที่เถอะค่ะ"

"งั้นเดี๋ยวข้ายกเหล้าไปให้นะ"

"จะดีเหรอคะ ฮาคุทาคุซัง"

ฮาคุทาคุยิ้มจนตาหยี

"แน่นอนสิ"

โอโกะวางถาดเหล้าบนมือฮาคุทาคุแล้วเดินไปหลังร้าน เขารู้สึกโชคดีที่วันนี้ลูกค้าสั่งยาสมุนไพรที่ทำให้นอนหลับ แล้วบังเอิญเหลือพอดี สัตว์นำความโชคดีหยิบถุงยาสมุนไพรออกมาจากกระเป๋าแล้วเทไปในแก้วแก้วหนึ่งโดยที่ไม่มีใครเห็น ระหว่างเอาเหล้าไปวางที่โต๊ะ เขาก็จ้องแก้วนั่นไม่วางตา เพื่อที่จะไม่พลาด

"ทำไมท่านฮาคุทาคุเอาเหล้ามาเสิร์ฟเองล่ะขอรับ?"

โมโมทาโร่ถาม หลังจากเห็นเจ้านายตนเองเดินถืดถาดเหล้ามา

"สงสัยยังสะสางหนี้ต้าจี่ไม่หมดเลยมาทำงานพิเศษกระมังขอรับ.."

คำพูดจิกกัดหลุดออกมาจากปากโฮซุกิ

"วันนี้วันดี ข้ามาสังสรรค์ไม่อยากทำเสียเรื่อง ข้าจะไม่มีเรื่องกับปีศาจอย่างเจ้าหรอก"

ฮาคุทาคุยิ้มจนตาหยี แต่ในใจประหนึ่งภูเขาไฟประทุ มือหนาวางแก้วเหล้าตรงหน้าโฮซุกิแล้วเสิร์ฟตามลำดับ โฮซุกิมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้วางใจ และกระดกของเหลวสีใส่เข้าลำคอไป

เมื่อเจ้าหลับ ข้าจะทำให้เจ้าต้องอายไปหลายหมื่นปี !

ฮาคุทาคุคิดในใจมองร่างที่กระดกเหบ้าเข้าไปด้วยความเปรมปรี ไม่นานนัก โฮซุกิก็ฟุบลงกับโต๊ะด้วยฤทธิ์ยา "โฮซุกิคุง? หลับไปแล้วแฮะ" ท่านเอ็นมะมองหน้าเลขาตนเองอย่างข้องใจ เหล้าก็ไม่ได้ดื่มเยอะ แถมยังคอแข็งพอสมควร ผิดกับบางคนที่ดื่มไปได้เพียงไม่เท่าไหร่ก็เริ่มเมาเรื้อน... ชายร่างใหญ่มองสัตว์ในตำนานที่เริ่มไล่กอดสาวคนโน้นคนนี้ไปทั่ว

"ข้าว่าน้า~โฮซุกิคงเหนื่อยกระมั้งงง~ท่านเอนนม้าา~"

คนที่กำลังถูกเจ้านรกนินทาในใจพูดขึ้นก่อนจะนั่งลงไปกอดคอลูกน้องตนเองร้องเพลงเพี้ยนผิดคีย์และ...

อ้วกก..

ฮาคุทาคุอาเจียนของเหลวใส่โมโมทาโร่ เจ้าตัวก็เหมือนจะไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไร และสลบไปอีกคน

"ท่านฮาคุทาคุ ! ท่านฮาคุทาคุ ! กระผมบอกแล้วว่าอย่าดื่มเยอะ อี๋...เหม็นชะมัด"

โมโมทาโร่หน้าซีด ท่านเอ็นมะเห็นท่าไม่ดี เลยวางเงินจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะแล้วพยุงเลขาตนเองให้ลุกขึ้นมา

"โมโมทาโร่คุง ไปล้างตัวที่ตำหนักข้าแล้วนอนที่นั่นก่อนก็ได้นะ กลับสวรรค์ทั้งสภาพแบบนี้ข้าว่าไม่น่าอภิรมย์เท่าไหร่"

โมโมทาโร่พยุงเจ้านายตนเองให้ลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก มองหน้าท่านเอนมะแล้วยิ้มแหยๆ

"จะดีเหรอขอรับ"

"ดีสิ ไหนจะต้องไปเผชิญกับเศียรวัว ข้าว่าวันนี้นอนที่ตำหนักข้าก่อนก็ได้"

/*/

ท่านเอ็นมะวางโฮซุกิลงบนเตียงในห้องของเจ้าตัว โมโมทาโร่ที่ยังประคองฮาคุทาคุมองอย่างเบาใจ

"หมดภาระไปแล้วคนนึงสินะขอรับ"

ฮาคุทาคุสลัดตัวหลุดจากแขนของโมโมทาโร่แล้วตรงไปที่เตียงของโฮซุกิ

"ต้าจี่จัง~~นอนรอข้าอยู่สิน้าาา~"

คนเมาถลาเข้าไปนอนกอดก่ายร่างผอมที่กำลังหลับลึกอยู่ ท่าทางว่าจะเมาจนเห็นภาพหลอน ท่านเอ็นมะกับโมโมทาโร่ได้แต่ถอนหายใจอย่างระอา

"เอาไงดีขอรับ....ให้ข้าอุ้มท่านฮาคุทาคุออกมาไหม?"

"ข้าว่าอย่าเลย ปล่อยให้หลับไปแบบนั้น ตอนเช้าค่อยมาพากลับ พรุ่งนี้โฮซุกิคุงไม่มีงานคงจะตื่นสาย โฮซุกิคุงไม่รู้ตัวหรอก ข้าว่านะ"

โมโมทาโร่พยักหน้าแล้วปล่อยให้ฮาคุทาคุนอนกอดโฮซุกิต่อแล้วเดินตามท่านเอ็นมะออกไป

#นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน#

อา.....เมื่อคืนเขามอมยาเจ้ายักษ์นี่ จากนั้นก็ปล่อยให้หลับแล้วค่อยแกล้งให้อาย ก่อนหน้านั้น.....เขาดื่มเหล้าไปหลายแก้วแล้วทุกอย่างก็เบลอๆ...ตื่นมาก็...เห็นต้าจี่จังนอนอยู่ข้างๆ...เดี๋ยวนะ...ใช่ต้าจี่จังแน่นเหรอ อย่าบอกนะว่าคนที่เขานอนกอดและหอมแก้ม คือเจ้านี่ !!!! ให้ตายสิ !!!

"ก่อนอื่นปล่อยข้าออกไปก่อน ข้าจะสุกแล้ว !!!"

โฮซุกิเลิกคิ้ว มองคนตรงหน้าในหม้อต้มเดือดกำลังเหงื่อแตก

"สุกก็ดีสิขอรับ จะได้เอาเนื้อตุ๋นของสัตว์ในตำนานไปหมักเป็นปุ๋ยให้ต้นปลาทอง คงจะเจริญงอกงามพอดูเลยนะขอรับ"

ฮาคุทาคุแทบจะร้องไห้ออกมา

"โดนข้ากอดกับหอมแก้มแค่นี้ถึงกับจะฆ่าข้าเลยรึไง !!!"

"แค่โดนกอดก็ถือว่าเป็นอัปมงคลต่อชีวิตแล้วขอรับ ไหนจะโดน......"

อีกฝ่ายเงียบไปชั่วอึดใจและหน้าเริ่มขึ้นสีจางๆ แต่นั่นก็ไม่พ้นสายตาของฮาคุทาคุไปได้

"โดนอะไร โดนข้าหอมน่ะหรือ เจ้าควรจะดีใจนะ ถูกคนอย่างข้าหอมนะ สาวๆทั่วไปน่ะ ไม่ถูกข้าหอมแก้มหรอกนะ"

ฮาคุทาคุเหยียดยิ้มโดยไม่คำนึงถึงสถานะที่กำลังอยู่ในหม้อต้ม

"การโดนเจ้าหอมแก้ม เป็นอะไรที่น่าขยะแขยงยิ่งกว่าการตบแมลงสาบด้วยมือเปล่าอีกขอรับ!!"

/*/

สุขาวดี

ตั้งแต่เขาถือกำเนิดมาในโลกนี้ เขาไม่เคยเห็นใครเขินรุนแรงขนาดนี้มาก่อน จะเรียกเขินก็ไม่เชิง....เพราะเขากับหมอนั่นเป็นศัตรูกันมาพันกว่าปีเห็นจะได้ คงจะขยะแขยงมากกว่า ว่าแล้วฮาคุทาคุก็ลูบแก้มส่วนที่มีรอยช้ำสีม่วง ที่โดนกระบวยฟาด(หลังจากโดนต่อยครั้งแรก ต่อมาก็โดนกระบวยฟาด) ถ้าโมโมทาโร่กับท่านเอ็นมะไม่เข้ามาห้ามเขาคงกลายเป็นปุ๋ยต้นปลาทองไปแล้ว...

"อ่ะ....เจ็บชะมัด...."

"ท่านฮาคุทาคุเอาน้ำแข็งประคบมั้ยขอรับ"

"ไม่เป็นไร เถาทาโร่คุง...ว่าแต่ไม่มีสาวๆมาบ้างเหรอ"

ฮาคุทาคุถอนหายใจพรืดแล้วนอนฟุบไปกับโต๊ะ

"วันนี้ลูกค้าค่อนข้างเงียบนะขอรับ"

"งั้นข้าออกไปหาสาวๆเองนะ"

ร่างโปร่งทำท่ากำลังจะลุกจากเก้าอี้แต่ก็โดนเสียงหนึ่งทักท้วงไว้

"สภาพเยินขนาดนั้นก็ยังจะไปนะขอรับ"

"เจ้ายักษ์ยุ่น !!!"

เมื่อเห็นศัตรูตัวฉกาจ ฮาคุทาคุก็ถึงกับตบโต๊ะดังปึงแล้วลุกขึ้นเดินไปคว้ากิโมโนอีกฝ่าย

"มาทำอะไรที่นี่ เจ้าเต่าญี่ปุ่นตาแดง !!"

โฮซุกิเบนหน้าไปทางอื่นไม่สบตากับเขา ซึ่งมันแทบจะปกติที่เขาโดนเมินและอีกแป๊ปเขาก็จะโดนต่อยกระเด็นออกนอกบ้าน.....แต่วันนี้...โฮซุกิยังเบนหน้าไปทางอื่นและยืนนิ่ง ซึ่งมัน 'ผิดวิสัยยักษ์ป่าเถื่อนแบบสุดๆ'

"ข้ามาซื้อยาแก้ท้องอืด ที่ท่านเอ็นมะไหว้วานมาขอรับ"

อีกคนยังคงไม่มองหน้าเขา

"มองหน้าข้า แล้วข้าจะขายให้"

ฮาตุทาคุมองไปที่โมโมทาโร่พยักหน้าเบาๆเพื่อให้ไปเตรียมยาข้างนอก โมโมทาโร่เดินออกขากบ้านไปอย่างว่าง่าย โฮซุกิทำเพียงปรายตามองอีกฝ่ายและเสตาไปมองสิ่งอื่นต่อ ฮาคุทาคุปล่อยกิโมโนที่กำไว้

"มองหน้าข้าก่อนสิ !"

"....ข้ากำลังมองกระต่ายอยู่ ไม่ว่างขอรับ..."

เขารู้สึกไม่พอใจ ที่โดนเมินแบบนี้ จนในที่ก็ต้องบีบแก้มอีกฝ่ายให้หันหน้ามามองหน้าเขา โฮซุกิถลึงตาใส่แล้วเสยคางฮาคุทาคุ

"เจ้ายังโกรธเรื่องที่ข้าหอมแก้มเจ้าสินะ"

ตาเรียวจ้องมองร่างตรงหน้า

"ข้าไม่ได้โกรธ ขอรับ"

"ถ้าไม่ได้โกรธ เจ้าเขินที่ข้าหอมแก้มเจ้าล่--อั๊กกกก"

หมัดหนักถูกต่อยเข้าที่แก้มข้างเดิมที่โดนกระบวยฟาด จนสัตว์ในตำนานกระเด็นไปชนเก้าอี้ล้มระเนระนาด

"ข้าไม่ได้ เขิน !!! ข้าขยะแขยงขอรับ !!!"

ใบหน้าที่ดูอารมณ์บูดตลอดเวลา ตอนนี้กลับบูดบึ้งมากกว่าเดิมและกำลังแดงจัด

"อา...ท่านโฮซุกิ ยาได้แล้วนะขอรับ"

โฮซุกิวางเงินไว้บนโต๊ะคว้ายาจากมือโมโมทาโร่แล้วก้าวฉับฉับออกไปอย่างเร็ว โมโมทาโร่มองหน้าเจ้านายตนเองที่ลงไปนอนกองกับพื้น

"ยังอยากได้น้ำแข็งประคบอยู่มั้ยขอรับ"

"เอามาก็ดีนะเถาทาโร่คุง ฮ่าๆ"

ฮาคุทาคุหัวเราะร่วน พลางนึกถึงหน้าแดงๆของคนที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้

สรุปเจ้าเขินสินะ~ เจ้าเองยามเขินก็ มีมุมน่ารักๆกับเขาเหมือนกันนี่นา~ถึงมันจะโหดไปหน่อยก็เถอะ~

-END-

----------------------------------------------------

เหมือนจะยาวกว่าฟิคเรื่องที่แล้วนิดนึง 555555

แต่โฮซุกิซามะเหมือนเต่าญี่ปุ่นแก้มแดงจริงๆนะคะ 555