ลองเเต่งลองทำนะ

  เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยการสาดเเสงของดวงอาทิตย์ เเละเป็นเหมือนกับชีวิตประจำวันของนาฬิกาปลุกสีเเดงเลือดนกเเบบตั้งโต๊ะที่มีหน้าปัดเป็นรูปวงรีเส้นผ่านศูนย์กลาง 5 นิ้วเเละมีเข็มบนหน้าปัดเป็นรูปลูกศรเล็กเเละใหญ่ ที่ประจำอยู่บนหัวเตียงขนาด6ฟุตที่ตั้งตะง่านในห้องใต้หลังคาในบ้านทรงยุโรป กริ่ง! กริ่ง! กริ่ง!♪♪........ "โอ้ย!!!เช้าเเล้วเหรอเนี้ย"มาลิค ริดเดิ้ลเซน เด็กชายรูปร่างผอมร่องเเร่งผมสีดำตาสีฟ้าร้องขาน.หลังจากนาฬิกาตัวโปรดทำหน้าที่ที่ดีของมันอีกวันเมื่อถึงเวลาหกโมงเช้า มาลิกเป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัว เขามีพี่ชายที่ได้รับความรักจากครอบครัวมากกว่าเขา เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะเขาเป็นเด็กกำพร้าที่เสียพ่อกับเเม่ไปตอนอุบัติเหตุเมื่อสิบสองปีที่เเล้ว เเละเขาก็ได้ถูกส่งมาอยู่กับลุง.......จนกว่ามาลิกจะอาบน้ำเเปรงฟันเเละเเต่งตัวเสร็จก็เป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าเเล้ว "นี่!ไอ้มาลิกเมื่อไหร่เเก่จะลงมากินข้าวซะที "เสียงที่คุ้นหูของคุณนายพอมเฟียร์ ดอลลี่หญิงวัยกลางคนรูปร่างอวบอ้วนที่ตัดผมบ็อบไว้หน้าม้า ที่โผล่หัวขึ้นมาจากช่องบันไดกลของห้องใต้หลังคา "ฮะ.ฮ่ะ..จะไปตอนนี่หล่ะฮ่ะ "..มาลิกตอบเสียงกระตุก เเละคุณนายพอมเฟียร์ก็จิกหน้าใส่เเล้วก็จากไป สองนาทีต่อมา มาลิกสะพายกระเป๋าวิ่งลงจากห้องใต้หลังคาลงสู่ทางเดินของบ้านที่มีด้านหน้าของบันไดกลเป็นทางเดินไปสู่บันไดของห้องโถงเเละด้านหลังเป็นภาพวาดขนาดใหญ่ที่เป็นภาพบานประตูไม้สีนำ้ตาลดำขนาดเท่าของจริงที่มีลูกบิดสีน้ำตาลเเดงเเลดูขึ้นสนิมประจำอยู่ มันถูกเเขวนไว้ตรงนี้ตั้งเเต่มาลิกเป็นเด็ก เขาจำได้ว่าลุงกับป้าของเขาเคยพยายามยกมันออกเเต่ก็เอาออกไปไม่ได้ เเละเคยมีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณนายพอมเฟียร์เอาสีทาบ้านมาทาทับเเต่จากนั้นสองชั่วโมงสีที่ทาทับมันก็หายไป มาลิก เดินลงจากบันไดชั้นสองลงสู่ชั้นหนึ่งที่ตอนนี้กำลังมีเสียงพูดคุยยามเช้าของครอบครัว ดอลลี่ มาลิกเคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาไม่มีนามสกุล ดอลลี่ เหมือนกับครอบครัว เขาเคยถามลุงเเละก็ได้คำตอบว่าริดเดิ้ลเซนเป็นนามสกุลของคุณย่าทวดที่ตั้งให้เขา เกิดความเงียบลงชั่วขณะเมื่อ มาลิก เดินเข้าห้องครัว.ตอนนี่สายตาทุกสายตาจับจ้องมาที่เค้า มีคุณนายพอมเฟียร์ในชุดทำงานสีเเดงสด ที่ฉายเเววตาโกรธทุกครั้งที่เห็นหน้าเขา ถัดจากคุณนายก็คือลุงของมาลิกนาย อาเธอร์ ดอลลี่ ชายหน้าเข้มตัวสูงผอมไว้เคราที่ดื่มกาเเฟพร้อมกับอ่านหนังสือพิมพ์ เเละอีกด้านก็มี ไตตัน ดอลลี่ เด็กชายอ้วนกลมที่มีผมทรงกะลาเป็นเอกลักษณ์ที่ตอนนี้คาบเเซนวิชเเล้วทำหน้าเบ้!ใส่มาลิก  "มาเเล้วเหรอ" คุณนายพอมเฟียร์พูดเเบบจิกกัดใส่มาลิก "ฉันนึกว่าเเกจะไม่กินเเล้วซะอีก ไตตัน เลยกินของเเก่เรียบร้อยเเล้ว"มาลิกหันไปมองเเซนวิชชิ้นใหญ่ที่ครึ่งหนึ่งอยู่ในปากของไตตันอีกครั้ง"ฉันกินไปเเล้ว ไม่ขอเเบ่งให้นายหรอกนะ"ไตตันพูดเสียงที่เเสดงถึงความสะใจที่มาลิกไม่ได้กิน "เอ่ะ..ฉันคิดว่าเเซนวิชของเราหมดเเล้วนะ"คุณนายพอมเฟียร์พูดเเทรกขึ้น "ได้เวลาไปเรียนเเล้ว"นายอาเธอร์พูดเเทรกเป็นรายที่สอง "ฮ่ะ"มาลิกพูดเสียงเเผ่วๆเเอบน้อยใจ เเล้วทุกคนก็ออกจากบ้านไปขึ้นรถยนต์คันใหญ่สวยหรูสีฟ้าที่จอดอยู่หน้าบ้านดอลลี่หลังใหญ่ในซอย พราเล็คของเมืองอาบาส..... เเละรถก็เคลื่อนออกไปเพื่อพาคุณนายเเละนายดอลลี่ไปทำงานเเละส่ง มาลิกกับไตตันที่โรงเรียน  มาลิกอยู่ชั้นม.หนึ่งส่วนไตตันอยู่ชั้นม.สองสามสิบนาทีต่อมารถยนต์สีฟ้าก็เเตะเบรกตรงหน้าโรงเรียนมัธนมชั้นนำของอาบาส บรรยากาศเบื้องหน้าของมาลิกในตอนนี่ดั่งกับการชุมนุมประท้วงก็ไม่ปาน เพราะว่ามีเเต่บรรดาผู้ปกครองเเละนักเรียนที่เเห่เเหนกันมาเรียน มาลิกก้มมองนาฬิกา......ของไตตันที่พ่อกับเเม่ซื้อให้ เป็นเรื่องธรรมดาที่พ่อกับเเม่จะซื้ออะไรเเพงๆให้กับไตตัน เพราะว่าถ้าไตตันอยากได้อะไรคุณนายพอมเฟียร์ก็จะจัดหาให้ เเต่ชั่งต่างกับมาลิกที่ไม่เคยได้อะไรเลยถึงเเม้จะร้องขอ "ลงได้เเล้ว สายเเล้ว"เเต่ก่อนที่มาลิกจะมองนาฬิกาให้ชัดว่ากี่โมง นายอาเธอร์ก็ตะโกนไล่ลงจากรถเสียก่อน