White tear sincerelyบาปบริสุทธิ์

นิยายเรื่องนี้มีเซตต่อ!
ฝากติดตามผลงานเรื่อง
PRINCE OF DELUDER บาปแห่งการหลอกลวง
by Mayarat(คุณM)
และ
RETURNING OF SATANคืนตำแหน่งพญามัจจุราช
by Racha_Noah(ข้าพเจ้าเอง)

คำเตือน!
นิยายเรื่องนี้ไม่ได้อ้างอิงจากคัมภีร์ไบเบิล
เป็นสิ่งที่คนเขียนมโนไปเอง
ข้อมูลบางส่วนในเนื้อเรื่องบางแห่งไม่ได้เป็นความจริงเสมอไป
และก็คนเขียนไม่ได้สนับสนุนให้ผู้อ่านทำชั่วเพื่อไปเจอพระเอกในนรกนะคะ
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

“เธอน่ะ เปรียบเสมือนดอกคาเนชั่นสีขาว ไร้เดียงสา และงดงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นเลยนะ”ชายหนุ่มว่าพลางสางผมสีขาวของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน โรเซตตาสบตาสีเงินของชายตรงหน้าก็เผลอยิ้มออกมา เธอตกหลุมรักเขาเพราะเขาช่างอ่อนโยน แต่ละคืนที่เขาแวะเวียนมาหาเธอก็เพื่อพร่ำบอกเธอว่าเขารักเธอ

            “วันนี้ฉันทำสิ่งที่คุณบอกลงไปแล้วนะคะ”โรเซตตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใบหน้าสวยหวานนั่นหม่นลงเมื่อมองกริชที่กำอยู่ในมือ กริชที่ชุ่มไปด้วยเลือด

                ชายหนุ่มผู้อยู่ภายใต้แสงจันทร์ดึงกริชออกจากมือบางของสาวน้อยก่อนจะดึงมือเธอขึ้นมาจุ่มพิต

            “อย่าทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ ความโศกเศร้าไม่สมควรจะอยู่บนใบหน้าเธอเลย”

            “เมอร์เชน…ฉันกำลังทำในสิ่งที่ถูกต้องอยู่หรือเปล่า?”

            “…”คนถูกขาลชื่อเงียบไปครู่หนึ่งเมื่อดวงตาคู่สวยสีทองนั่นกำลังสั่นเครือ แม้ว่าเธอตรงหน้าได้ก้าวผ่านความบริสุทธิ์มาแล้ว แต่เธอก็ยังดูบริสุทธิ์ เป็นดอกคาเนชั่นสีขาวเปื้อนเลือดโดยที่เจ้าตัวยังไม่รู้ โรเซตตาเป็นคนดีเกินไป เขาจึงอยากรู้ว่าถ้าดอกคาเนชั่นสีขาวดอกนี้ที่พระเจ้าสร้างขึ้นมากลายเป็นสีดำ อนาคตจะเปลี่ยนไปยังทิศทางไหน  “เธอทำถูกแล้ว…ฉันภูมิใจในตัวเธอที่สุด”

            “จริงหรอ?”

            “จริงสิ”

            “…”แม้ว่าเมอร์เชนจะบอกกับเธอแบบนั้น แต่ทำไมจิตใจของเธอมันยังไม่สงบลงสักที

            “ทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว…ไม่เชื่อฉันแล้วงั้นหรือ?...ฉันไม่ได้เป็นพระเจ้าในสายตาเธอแล้วอย่างนั้นหรือ?”

            “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ”

            “งั้นก็เดินหน้าต่อสิ”

            “…”

            “ฆ่าทุกคนที่นี่ให้หมด…เพื่อฉัน…เพื่อพระเจ้าของเธอ จะได้มั้ยโรเซตตา”เมอร์เชนสบตาเด็กสาวด้วยความมุ่งมั่นที่แรงกล้าจนทำให้เธอเชื่อจริงๆว่าเขาคือพระเจ้า ครั้งแรกที่เขามาหาเธอและบอกเธอว่าเขาคือทูตสวรรค์ เธอเชื่ออย่างไม่มีข้อกังขาเพราะดวงตาสีเงินนั่น ผมสีขาวนั่น เสื้อสีขาวนั่น และความอ่อนโยนดั่งแสงอาทิตย์ที่เธอไม่เคยได้รับจากคนในศาสนจักร ซึ่งเป็นเพียงสิ่งเดียวสิ่งที่เธอโหยหามาตลอดระยะเวลา18ปี โรเซตตาไม่ได้ถูกเลี้ยงมาเพื่อเป็นที่รัก พ่อแม่เกลียดเธอจึงเอาเธอมาทิ้งไว้ที่โบสถ์และคนในโบสถ์ก็ไม่ได้รักเธอแม้ว่าเธอจะแสนดีสักขนาดไหน

                เมอร์เชนรอคำตอบอยู่เนิ่นนานแต่ก็มั่นใจว่าเธอจะทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ…

            “ได้สิคะ”

            สองอาทิตย์ผ่านไปไวดังโกหก มันเป็นวันที่สิบห้าที่เธอได้เจอเขา  ผู้ชายในชุดขาวที่มักจะมาปรากฎตัวให้เธอเห็นในเวลากลางคืนเท่านั้น และวันนี้ก็เป็นวันพิเศษที่เขานัดเธอมาเจอที่สวนดอกคาเนชั่น

                ทุ่งสีขาวไม่ไกลไปจากโบสถ์ สถานที่ในอุดมคติที่สวยจนแทบลืมหายใจในพริบตาแรกที่ได้เห็น มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เซตตามาที่นี่ แต่มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอเมอร์เชน

                ‘มาเจอฉันที่ทุ่งคาเนชั่น ฉันจะรอเธออยู่ที่เดิม’ มันคือเสียงที่เธอได้ยินและไม่คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่เธอคิดไปเอง เสียงแผ่วเบาแต่ฟังแล้วคุ้นหูจะต้องเป็นเสียงของเมอร์เชนแน่ๆ ไม่มีทางที่จะเป็นคนอื่นไปได้…โรเซตตารู้ดีที่สุด

                เด็กสาวในชุดกระโปรงยาวสีขาวของศาสนจักรกวาดสายตาไปรอบสวน น่าแปลกที่ดอกคาเนชั่นสีขาวไม่ได้ส่งกลิ่นหอมตามสายลมที่พัดมาทางเธอ ความสงสัยเรื่องกลิ่นดอกไม้จางหายไปเมื่อพบเก้าอี้โยกตัวหนึ่งภายใต้ร่มเงาของต้นแอปเปิ้ล มันก็เป็นเก้าอี้ไม้ธรรมดาๆตัวหนึ่งไม่ได้พิเศษไปจากเก้าอี้ไม้ตัวอี้ หากแต่มีสิ่งหนึ่งที่พิเศษออกไปก็ตรงที่มันกำลังโยกเยกไปมา เมื่อโรเซตตาเห็นดังนั้นเธอก็ยิ้มออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ เด็กสาววิ่งไปโดยไม่สนใจสิ่งอื่น เมอร์เชน…พระเจ้าของเธอจะต้องกำลังรอเธออยู่หลังเก้าอี้ตัวนั้นแน่ๆ

                ทว่าเมื่อใกล้เข้าไปอีก ใกล้เข้าไปอีก รอยยิ้มแห่งความสุขก็เลือนหายไปเมื่อเธอพบว่าภายหลังเก้าอี้โยกเยกตัวนั้นไร้ซึ่งร่างของชายหนุ่มที่เธอมองหา เธอกวาดสายตามองไปรอบกายอีกครั้งแต่ก็ไม่พบคนที่เธออยากจะเจอ

                ‘เขาไปไหน?’นั่นคือคำถามจากหัวใจแต่ไม่มีใครตอบคำถามของเธอได้

                ชั่วขณะหนึ่งที่เธอหันมายังเก้าอี้ไม้ตัวเดิมอีกครั้ง เธอก็สังเกตเห็นจดหมายสีขาวที่ปั้มตาประทับด้วยเลือดสีแดง

                โรเซตตาหยิบจดหมายนั้นขึ้นมาอย่างไม่รีรอ เธอทิ้งกริชไว้เบื้องหลังราวกับว่าเสร็จสิ้นภารกิจอันหนักอึ้ง เด็กสาวผู้มีผมสีขาวราวแพรไหมรีบคลี่จดหมายออกมาอ่าน

                ‘ถึง ดอกคาเนชั่นสีขาวของฉัน

                ถ้าเธอได้รับจดหมายฉบับนี้แล้วก็แสดงว่าเธอได้ทำในสิ่งที่ฉันต้องการเสร็จสิ้นแล้วใช่หรือไม่ น่าสงสารจังนะลูกแกะผู้หลงทาง ขอโทษด้วยที่ฉันต้องบอกว่าฉันเบื่อเธอเสียแล้ว ถ้าเธอไม่โง่พอก็จงมองดูตัวเองที่กลายเป็นสีแดงจนน่ารังเกียจเสียเถอะ คราบเลือดที่อยู่บนตัวเธอน่ะทำให้ฉันอยากจะอาเจียนจนต้องหนีเธอไปยังไงล่ะ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่โทษตัวเองหรอกนะที่ทำให้ดอกคาเนชั่นสีขาวอย่างเธอต้องแปดเปื้อน ตลอดเวลาสองอาทิตย์บนโลกมนุษย์ช่างสนุกเสียจริงๆ เธอเป็นของเล่นที่สนุกเอามากๆ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก

                                                                                                                                                จาก พระเจ้าของเธอ’

            จดหมายซึ่งเปรียบเสมือนเป็นกระดาษเฉลยคือคำตอบสุดท้ายของทุกอย่าง ราวกับว่าโลกทั้งใบกำลังพังทลายลงมา โรเซตตาก้มลงมองเสื้อผ้าของตนเองก็พบว่ามันเป็นสีแดงอย่างที่เขาบอกจริงๆ ทำไมเธอไม่เคยสังเกตมันเลยนะ ทำไมสายตาของเธอมีไว้แค่มองเขาจนลืมดูความน่าสมเพชของตัวเอง น้ำตาใสๆไหลรินอาบแก้มด้วยความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ และสมเพช…เธอฆ่าทุกคนตามคำสั่งของเขาเพียงแค่คิดว่าเขาคือพระเจ้า คือคนที่เธอรัก เธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างในวันที่เธออ่อนแอที่สุด ไม่เหลือใครอีกแล้ว แม้แต่เขา…คนที่เธอคิดว่าไม่มีทางทอดทิ้งเธอไปได้แน่ๆ เธอสมควรตายที่เลือกเดินมาในทางที่ผิด พระเจ้าจะไม่ฟังคำแก้ตัวของเธอแม้ว่าเธอจะไม่ได้ตั้งใจทำมัน เพราะเธอโง่เองที่เดินตามเขามาในเส้นทางผิดๆและในที่สุดก็ถูกหักหลัง

                ท่ามกลางความเงียบสงบยังมีเสียงกระซิกสะอื้นของเด็กสาวผู้หลงผิด โรเซตตา เธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้ที่กำลังจะเหี่ยวเฉา ดอกคาเนชั่นทั้งสวนเริ่มแห้งเหี่ยวลงอย่างไร้สาเหตุราวกับความรู้สึกของเธอที่กำลังจะตาย สีแดงของเลือดบนเสื้อสีขาวที่สั่งสมมานานตกผลึกกลายเป็นสีดำทันตาเมื่อเธอลืมตาขึ้นจากความโศกเศร้า จากสีขาวกลายเป็นสีแดง จากสีแดงผันเปลี่ยนกลายมาเป็นสีดำ ทุกสิ่งเวียนวนไปตามวัฏจักรของมันคือห่วงของทุกสิ่งที่หมุนเปลี่ยนไปตามกาลเวลา

                โรเซตตาลุกขึ้นยืนราวคนไร้สติ ดวงตาสีทองเหม่อมองออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา เธอไม่เห็นสิ่งอื่นใดนอกจากกริซที่เธอเพิ่งทิ้งไปเมื่อครู่ ถ้าหากเธอพรากชีวิตของคนที่เธอฆ่าลงไปได้ เธอก็สมควรที่จะตายไปพร้อมกับพวกเขาเช่นกัน

                “ขอพระเจ้าทรงเมตตา”กริชด้ามสั้นถูกชูขึ้นเหนืออากาศ มือของผู้ถือกำมันแน่นจนห้อเลือดก่อนจะพูดต่อ “ลาก่อนความโง่เขลา…”

            จากนั้นดวงวิญญาณของลูกกแกะผู้หลงทางก็ดับลงท่ามกลางสวนดอกคาเนซั่นสีขาวที่ชุ่มไปด้วยเลือด…

                                                                                    และนี่คือจุดเริ่มต้นของความแค้น…