คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #59 : หรือพี่น้องจะต้องมาแตกแยก หรือนพรัตน์จะต้องขาดเพชรไปจริงๆ
วชิรารัตน์สะอึกสะอื้นและเช็ดน้ำตาก่อนจะพรวดลุกขึ้นมาพลัน รดามณีลุกขึ้นตาม “ยังคิดจะทำลายมณีนพรัตนาอยู่เหรอ” รดามณีพูด วชิรารัตน์ไม่ตอบแต่สายตาของนางยังแข็งกร้าว รดามณีเดินมาแล้วตบหน้าวชิรารัตน์อย่างรุนแรง “รดามณี...” วชิรารัตน์พูดด้วยความไม่พอใจ “มีไหม วชิรารัตน์ หัวใจหนะ... เจ้ารู้จักนึกถึงคนอื่นบ้างไหม เจ้าบอกว่ารักเสด็จแม่ แต่เราไม่เชื่อหรอก วชิรารัตน์ ที่เตือนเนี่ย ก็เพราะเห็นเป็นน้องหรอกนะ วชิรารัตน์... เจ้าทำไปเพื่ออะไร นี่เรายังสูญเสียไม่พออีกหรือ เมื่อไหร่กัน เมื่อไหร่จะสาแก่ใจเจ้าซะที” รดามณีพูด “เจ้าไม่เคยพูดแบบนี้กับเรา” วชิรารัตน์พูด “ก็เพราะไม่เคยพูดแบบนี้ไงหละ ไม่มีใครพูดแบบนี้กับเจ้า เจ้าจึงเป็นเช่นนี้” รดามณีต่อว่า “วชิรารัตน์... พ่อเลี้ยงลูกผิดไปเหรอ พ่อตามใจลูกมากเกินไปรึอย่างใด ทำไมถึงทำแบบนี้กับพ่อหละลูก ทำไมถึงทำแบบนี้กับทุกคน” รติวุฒิพูด “ทำไม... ทำไมเสด็จพ่อไม่ภูมิใจในตัวลูกหละเพคะ ลูกมีอำนาจ มีทุกสิ่ง ทุกอย่าง ลูกกำลังจะยิ่งใหญ่” วชิรารัตน์พูดอย่างน้ำตาคลอ “ไม่เลย... อำนาจของเจ้า ตั้งอยู่บนกองทุกข์ของผู้อื่นอีกมากมาย วชิรารัตน์ พ่อไม่รู้นะว่าในใจเจ้าเป็นยังไง แต่ตอนนี้พ่ออยากขออะไรลูกสักอย่าง ลูกน่าจะให้พ่อได้ ถ้าลูกรักพ่อ รักแม่ของลูก พ่ออยากให้ลูกคืนแหวนให้กับพี่ๆของลูกซะ แล้วร่วมมือกัน ช่วยกันนะลูก ปราบเจ้าศิลาแลง แล้วทุกคนจะได้อยู่กันอย่างสงบสุข” รติวุฒิพูด วชิรารัตน์น้ำตาไหลส่ายหน้าอย่างไม่ยอมฟังแล้ววิ่งแยกตัวไป “วชิรารัตน์” นพคุณรีบวิ่งตามไป “เจ้าพี่เพคะ” ไอศิกาก็ตามนพคุณไป มรกต มณีกาฬ และ แก้วไพฑูรย์สามธิดาบาดาลหันมาสบตากันก่อนที่จะวิ่งตามไป ปักษยุ คิมหันต์ และ สิทธิราชก็รีบตามไปเช่นกัน ศิรสิทธิ์ก้มหน้าลำบากใจว่าจะตามไปดีหรือไม่ “น้องรัก... เชื่อใจตัวเองเถิด” ศดิศรันย์พูด ศิรสิทธิ์นิ่งลง “ทุกคน รีบตามไปเถอะ พ่อจะพาร่างของสร้อยสายเพชรไปที่อสุรเวหานคร” รติวุฒิพูด “ไปเถอะทุกคน วชิรารัตน์กำลังน่าเป็นห่วง” วิหงค์จันทร์พูด ทุกคนจึงพากันตามวชิรารัตนไป
วชิรารัตน์วิ่งไป “วชิรารัตน์... หยุดก่อน วชิรารัตน์ คุยกับพี่ก่อนได้ไหม” นพคุณวิ่งตามพระขนิษฐาองค์สุดท้าย แต่วชิรารัตน์วิ่งหนีไปยอมหยุดร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วย นพคุณกระชากแขนขนิษฐามาได้ “ปล่อย... ได้ยินไหมบอกให้ปล่อย” วชิรารัตน์กระแทกเสียง “ไม่... วชิรารัตน์ พอได้แล้วนะ พี่ขอร้อง เราเป็นพี่น้องกันนะ ทำไมต้องแตกแยก” นพคุณพูด “เราไม่ใช่พี่น้องกับเจ้า” วชิรารัตน์ไม่เคยนับพี่นับน้องกับนพคุณจริงๆ วชิรารัตน์สะบัดมือออกจากนพคุณแล้วก็จะวิ่งไปแต่ไอศิกามาขวางไว้ “วชิรารัตน์ เจ้ามาจุติเพื่อทำหน้าที่นะ หน้าที่ทลายล้างเจ้าศิลาแลง มิใช่หน้าที่ทลายล้างมณีนพรัตนาบ้านเกิดเมืองนอน” ไอศิกาพูด “เจ้าเป็นคนนอก เจ้าไม่เกี่ยว” วชิรารัตน์พูด “แล้วถ้าเป็นพี่หละ พี่ยังเป็นคนนอกสำหรับน้องไหม” มรกตพูดเมื่อเดินมาถึง “หยุดเถอะนะวชิรารัตน์” มณีกาฬพูด “ไม่มีประโยชน์หรอก” แก้วไพฑูรย์ว่า เหล่าเทพผู้ครอบครองอัญมณีมาถึงที่นั่นกันหมดแล้วก็ล้อมรอบวชิรารัตน์ไว้ “นี่คิดรุมเลยใช่ไหม... อย่าคิดนะว่าเราจะหวั่นกลัว เราไม่กลัวหรอก” วชิรารัตน์พูด พลางกระชากร่างๆไอศิกา วชิรารัตน์เรียกดาบออกมา “นพคุณ... เจ้าถอยออกไปห่าง พวกเจ้าทุกคนด้วย ออกไป” วชิรารัตน์นำดาบมาแนบหลังไอศิกา จะฆ่าให้ตายเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ “วชิรารัตน์... บาปกรรม” พิมพ์เพทายตะโกนใส่ “ไม่กลัว... เจ้ายังเคยคิดฆ่าปีตมณีมาแล้ว เจ้าหนะไม่ต้องพูดเลยพิมพ์เพทาย” วชิรารัตน์พูด “เรายังดีที่กลับใจทัน แต่ตัวเจ้า เห็นที่จะไม่มีใครรั้งไว้ได้ ดี ศิรสิทธิ์... เจ้าไม่ต้องช่วยนางนะ ปล่อยให้เป็นบ้าตายไปเลย” พิมพ์เพทายพูด ศิรสิทธิ์ยืนอยู่ข้างก้มหน้าลง ทุกคนต่างถอยออก วชิรารัตน์รั้งร่างไอศิกาไปกับนาง วชิรารัตน์ถอยออกมาเช่นกันให้ห่างจากพวกนพคุณ วชิรารัตน์ฟันลงบนหลังของไอศิกาจนได้แผลไม่ลึกมากแต่ก็เจ็บปวดไม่เบา “โอ๊ย...” ไอศิการ้องขึ้น วชิรารัตน์ปล่อยร่างนางลงตรงนั้น “ไอศิกา” นพคุณรีบเข้ามาโอบกอดร่างของไอศิกาไว้แน่น รดามณีเห็นการกระทำของน้องก็ทนไม่ไหว นางเรียกดาบออกมาแล้วรีบพุ่งไปหมายจะพิคาดฟาดฟันวชิรารัตน์อย่างศัตรู วชิรารัตน์มีดาบอยู่ในมืออยู่แล้วก็ตั้งรับพลัน เสียงดาบกระทบกันก้อง กระทบกันเพียงสองครั้งเท่านั้น ครั้งที่สามสองพี่น้องเชื้อสายยักษ์ก็ดันดาบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร วชิรารัตน์ใช้ดาบผลักรดามณีออกไป ศดิศรันย์รีบเข้ามาดู “ไม่เป็นไร เจ้าเองก็ยังบาดเจ็บอยู่” รดามณีพูด “ไม่เป็นไรพระเจ้าข้า ข้าพระองค์ใกล้หายแล้ว” ศดิศรันย์พูดพลางประคองร่างรดามณีไว้ จากนั้นพิมพ์เพทายก็เข้ามา วชิรารัตน์ไม่ทันให้พิมพ์เพทายมาถึงตัวก็ใช้พลังของแหวนเพชราวุธที่สร้างใหม่โดยรวมพลังอัญมณีไว้ด้วยกัน พลังที่ออกมาเป็นในรูปแบบของพลังสีรุ้งสุดแสนพิจิตรหนึ่งแก้วมณีจินดาเป็นร้อยๆดวงมารวมกัน พิมพ์เพทายถึงกับทรุดลงกระอักเลือด “พิมพ์เพทาย” สมุทรักษ์เข้าประคองร่างของนางเอาไว้ นพคุณโอบกอดร่างไอศิกาไว้แน่นแล้วหันมามองวชิรารัตน์ก่อนจะลุกขึ้นมา เทพเทวาพระองค์หนึ่งปรากฏกาย “เจ้าจงไปจัดการเรื่องของเจ้าเถิด ส่วนนางผู้นี้ เราจะพาไปในที่ที่ปลอดภัย” เทพองค์นั้นว่า นพคุณยกมือไหว้ แล้วเดินไปที่วชิรารัตน์ รดามณี มรกต ปีตมณี กิ่งโกมินทร์ มณีกาฬ จันทรัตน์ พิมพ์เพทาย และ แก้วไพฑูรย์ต่างเข้ามาล้อมรอบวชิรารัตน์ไว้ ส่วนคนอื่นๆก็ยืนมองอยู่ภายนอกของวงล้อมนั้น ด้วยสายตาที่กังวลไม่แพ้กัน โดยเฉพาะศิรสิทธิ์ ผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นคนที่สำคัญคนหนึ่งของวชิรารัตน์นั่นเอง วชิรารัตน์หนึ่งถูกความชั่วร้ายนานานัปการเข้าสิง นางเรียกคทาวิศิษฏ์เวทออกมาถือไว้ในมือให้ท่าที่เตรียมพร้อม วชิรารัตน์ควงคทาด้วยมือขวามือเดียวแล้วสาดพลังจากคทานั่นไปรอบๆ เหล่าเทพนพรัตน์ต่างได้รับบาดเจ็บจากฤทธิ์เดชอันทรงอำนาจของคทานั้น ทุกคนพากันล้มลงไปหมดแล้วได้รับบาดเจ็บกันสาหัสเว้นแต่นพคุณที่มีแหวนนพเก้าคุ้มครองอยู่ ศดิศรันย์เข้ามาประคองรดามณีพลัน “ศดิศรันย์... ขอบใจ” รดามณีพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาอ่อนแรง ปักษยุเองก็โอบประคองมรกตไว้พลางกุมมือนางไว้แน่น “ปักษยุ...” มรกตพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนัก ศักรศรเข้ามาช่วยปีตมณีไว้ เทวอสุก็เข้ามาช่วยเหลือกิ่งโกมินทร์ กิ่งโกมินทร์มองการกระทำของเทวอสุอย่างแปลกใจแต่ก็มิได้ขัดขืนอย่างไร ผิดกันกับมณีกาฬเมื่อคิมหันต์เข้ามาช่วยก็ทำทีผลักออกไป ส่วนจันทรัตน์นั้นก็อ่อนแรงอยู่ในอ้อมกอดของพระสวามี พิมพ์เพทายนั้นสมุทรักษ์กุมมือนางไว้แน่น “เจ้า...” พิมพ์เพทายพูดอะไรไม่ออกแต่อ่อนแรงลงทุกที ส่วนแก้วไพฑูรย์เมื่อสิทธิราชจะเข้ามาช่วยก็อวดเก่งใหญ่ทั้งๆที่ตนนั้นแทบจะไม่ไหว “ไม่ต้องมายุ่งกับเรา” แก้วไพฑูรย์พูด “อย่ามาทำปากเก่งเลย ดูสิ เจ็บหนักขนาดนี้” สิทธิราชพูด
วชิรารัตน์เห็นว่านพคุณเป็นอะไรก็ยิ่งไม่พอใจ นางโยนคทาวิศิษฏ์เวทขึ้นฟ้าแล้วใช้พลังของแหวนอัญมณีสาดพลังสู่คทานั้นให้เกิดรัศมีเจิดจ้าไปสู่นพคุณ นพคุณก้มหลบทว่าเหยี่ยวรุ้งตัวหนึ่งบินโฉบขวับนำคทาที่อยู่กลางเวหาไป “นกบ้า” วชิรารัตน์พูดด้วยความเคืองใจ “สุพรรณวิลาส...” นพคุณเรียกชื่อนั้นขึ้นมาพลัน เหยี่ยวรุ้งนั่นบินมาใกล้นพคุณพลังปล่อยคทาลงก่อนจะบินหายลับไป นพคุณรับคทานั้นอยู่ในท่าเตรียมพร้อม วชิรารัตน์ตกใจทำอะไรไม่ถูก นพคุณใช้พลังของคทานั้นสู่วชิรารัตน์ วชิรารัตน์ซวนเซไป นพคุณยิ่งใช้พลังนั้นใส่วชิรารัตน์อีก วชิรารัตน์ถึงกับทรุดล้มลงได้รับบาดเจ็บสาหัส นพคุณเข้ามาใกล้ วชิรารัตน์ตะเกียกตะกายหนีไป นพคุณรีบวิ่งตามๆไป ศิรสิทธิ์มองตามด้วยความเป็นห่วงพลางนึกถึงคำของผู้เป็นที่ชายที่ว่า “น้องรัก... เชื่อใจตัวเองเถิด” ศิรสิทธิ์คิดไปจึงรีบวิ่งตามไปอีกคน
ความคิดเห็น