ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #58 : หนึ่งสิ้นแสงสุรีย์ดับลับเลือนหาย

“เรารดามณีรู้จักหน้าที่ของเทพสงคราม เราไม่เคยหวั่นเกรงการต่อสู้ ทว่าจะช่วยให้มณีนพรัตนาหลุดพ้นจากคำสาป ช่วยกำจัดมารร้ายเช่นเจ้าไปจากโลกานี้ได้ หน้าที่ก็ส่วนหน้า สายเลือด ก็อีกส่วน เลือดมณีนพรัตนา และ เลือดอสุรเวหาเรามีอยู่ในตัวเท่ากัน แต่เลือดเทพ... มีมากกว่าเลือดมาร” รดามณีพูด เจ้าศิลาแลงถึงกับโกรธจัด “รติวุฒิ เจ้าปล่อยให้ลูกสาวเจ้ามาพูดจาเช่นนี้กับบรรพบุรุษได้อย่างไร เจ้าจะต้องตายทุกคน เว้นแต่ตัวข้า เว้นแต่หลานรักของข้า” ศิลาแลงว่าพลางรวมพลังอันยิ่งใหญ่ไว้ในมือ ศดิศรันย์ที่ยังบาดเจ็บอยู่นั้นมองรดามณีด้วยความเป็นห่วง รดามณีหันมาเห็นเข้าพอดี ศดิศรันย์ก็รีบหลบสายตาลงไป รติวุฒิยืนแน่นิ่งไม่หวาดเกรงต่อพลังช่วยร้ายที่หมายมุ่งเอาชีวิตตน เจ้าศิลาแลงแผลงพลังนั้นใส่รติวุฒิเป็นคนแรก สร้อยสายเพชรลุกขึ้นมารับเอาพลังนั้นแทน “สร้อยสายเพชร” รติวุฒิเรียกชื่อนางอันเป็นที่รักด้วยความตกใจพลัน สร้อยสายเพชรล้มลงตรงหน้า รติวุฒิรีบประคองร่างนั้นโอบกอดไว้ด้วยใจหวั่นว่านางจะจากไป “เสด็จแม่” รดามณีน้ำตาคลอพลางวิ่งมาหาพระมารดาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส จันทรัตน์ก็เช่นกัน “เสด็จแม่เพคะ” จันทรัตน์น้ำตานองหน้ากุมพระหัตถ์พระมารดาด้วยความตกใจ วิชิตเชษฐ์กุมมืออีกข้างของพระชายาไว้แน่นเพื่อให้นางรู้สึกดี เจ้าศิลาแลงยิ้มอย่างเย้ยหยัน พิมพ์เพทายหันมองเจ้าศิลาแลงด้วยสายตาไม่เป็นมิตร “เราทนไม่ได้แล้ว... ไอ้ศิลาแลง เจ้าเอาจุดอ่อน นั่นก็คือความรู้สึกของพวกเรามาต่อสู้ เจ้าเคยหลอกล่อ ให้เราคล้อยตามเจ้า ทำเรื่องชั่วๆลงไป เจ้ามันเลวที่สุด” พิมพ์เพทายพูด “เจ้ามันคนทรยศพิมพ์เพทาย เจ้ามันเปลี่ยนแปลงตัวเองอยู่เสมอเป็นประจำ คนอย่างเจ้า โอนเอนไปมา เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยสักนิด” เจ้าศิลาแลงว่า พิมพ์เพทายไม่พอใจลุกขึ้นมาหมายจะเข้าไปทำร้ายเจ้าศิลาแลง สมุทรักษ์รั้งนางไว้ “ใจเย็นๆได้ไหม” สมุทรักษ์พูด พิมพ์เพทายใช้สายตาที่โศกเศร้า “เอาเถอะ เราจะไม่ฆ่าพวกเจ้าให้เสียแรง จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของวชิรารัตน์หลานรักดีกว่า” เจ้าศิลาแลงว่าแล้วก็ลงไปใต้พิภพดังเดิม รดามณีน้ำตาคลอด้วยความเสียใจ “สร้อยสายเพชร เจ้าทำแบบนี้ทำไม พี่ไม่เข้าใจเจ้า เจ้าไม่ได้รักพี่ เจ้าเอาชีวิตเจ้ามาแลกกับพี่ทำไม” รติวุฒิพูด “ทำไมจะไม่รักเพคะ... รัก... รักเสียยิ่งกว่าพี่นภราช... รักเสียยิ่งกว่าใคร ทรงให้หม่อมฉันมามากพอแล้ว... ให้หม่อมฉันได้ให้พระองค์บ้างนะเพคะ ให้หม่อมฉันได้ตอบแทนพระองค์บ้างนะเพคะ” สร้อยสายเพชรหายใจหอบ น้ำตาลูกผู้ชายของรติวุฒิแทบจะรินลง “เสด็จแม่... เสด็จแม่อย่าเป็นอะไรไปนะเพคะ ลูกเหลือเสด็จแม่คนเดียว ลูกไม่เหลือใครแล้วนะเพคะ” จันทรัตน์สะอึกสะอื้น “เหลือสิจันทรัตน์... สวามีเจ้า... วิชิตเชษฐ์แม้จะขึ้นชื่อว่ากบฏนภาภัทรนคร แต่เค้าทำไม่ได้เลวร้ายอะไร กับเจ้า เค้ารักเจ้ามาก” สร้อยสายเพชรพูด จันทรัตน์หันไปสบตาพระสวามี “วิชิตเชษฐ์... แม่ฝากลูกแม่ด้วย รับปากกับแม่ไดไหม ว่าจะดูแลจันทรัตน์ได้ จะรักแต่นางคนเดียว” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงทุกที “พระเจ้าข้า ด้วยเกียรติและศักดิ์ศรีของลูก แม้นเป็นกบฏต่อบัลลังก์พระอัยกาของจันทรัตน์ แต่ความจริงก็คือ ลูกมิได้สังหารพระอัยกาของน้องตามที่ทุกคนเข้าใจ ลูกแค่กลับมาครองบัลลังก์สืบทอดเป็นรัชทายาทขององค์ภัทราช ที่เสด็จสวรรคตพร้อมกับพระมเหสีอย่างไม่ทราบสาเหตุ มิได้มีการลอบปลงพระชนม์แต่อย่างใด แต่ที่ลูกไม่ปฏิเสธคำว่ากบฏนั้น ก็เพราะพูดไปก็หามีใครเชื่อ เพราะพระบิดาของลูกเคยเป็นกบฏที่ใครๆเค้านินทาโจษจันกันสนุกปาก แม้ว่าลูกกบฏ จะมิได้เป็นกบฏ แต่ใครๆก็คิดว่าเป็นกบฏอยู่ดี ยินเช่นนี้แล้ว ลูกอยากขอให้เสด็จแม่เชื่อพระทัยลูก เพราะลูกรักจันทรัตน์ด้วยใจจริง แล้วลูกก็ไม่ได้เลวจนจันทรัตน์จะฝากชีวิตไว้ด้วยไม่ได้” วิชิตเชษฐ์พูด “ไม่มีใครคิดว่าพระบิดาขององค์วิชิตเชษฐ์เป็นกบฏหรอกพระเจ้าข้า มีแต่คนคิดว่าถูกพ่อของข้าพระองค์ลอบทำร้าย มีแต่คนที่คิดว่าพ่อของข้าพระองค์เป็นกบฏ” ศิรสิทธิ์พูดอย่างเจ็บแค้น “แต่กบฏที่จริงคือพระบิดาของเรา เราปฏิเสธความจริงที่รู้อยู่แก่ใจไม่ได้หรอก ยิ่งพ่อเราโยนความผิดให้กับพ่อเจ้า เรายิ่งละอายใจ ยังมีหลายคนในนภาภัทรนครที่รู้เรื่องนี้” วิชิตเชษฐ์พูด “แต่พระบิดาของพระองค์ก็มิได้มิตราบาปติดตัว ตัวพระองค์เองก็หามี มีแต่ข้าพระองค์นี่สิ ที่ตราบาปกันถึงเจ็ดชั่วโคตร ทั้งๆที่ไม่มีความผิด” ศิรสิทธิ์พูด “หยุดซะทีได้ไหม หยุดเถียงกันที เสด็จแม่เราจะไม่ไหวอยู่แล้ว” จันทรัตน์น้ำตาไหล รดามณีพรวดลุกขึ้นแล้วกระโดดเหาะไป “พระขนิษฐารดามณี” ศดิศรันย์เรียกแล้วทำเหมือนจะตามไป “ไม่ต้องตามหรอกศดิศรันย์ นางคงจะไปบอกกับน้องของนาง” รติวุฒิพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าใจ สร้อยสายเพชรยังลืมเนตรอยู่แต่ก็หายใจไม่เป็นปกติแล้ว น้ำตาของนางรินไหลลงอาบแก้ม รติวุฒิเองก็เสียใจนัก

                วชิรารัตน์ทำร้ายไอศิกาจนได้รับบาดเจ็บร่างของไอศิการ่วงลงสู่พื้นพลัน นพคุณเข้ามารับร่างไว้ได้ก็วางลงพลางโอบกอดนางอันเป็นที่รักไว้แน่น “ไอศิกา ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม” นพคุณว่า “ไม่มากเพคะ แค่บาดเจ็บนิดหน่อย” ไอศิกาพูดพลางกุมบาดแผลที่ต้นแขนไว้ ปักษยุกระโดดลงมาพร้อมกับมรกต “น้องวชิรารัตน์ น้องรักของพี่ หยุดเถอะ เราเป็นพี่น้องกัน มณีนพรัตนานี่ก็เสมือนบ้านเจ้า ทำไมเจ้าต้องทำลายด้วยหละ” มรกตพูด “พี่มรกตจะเกลี้ยกล่อมเราไม่ได้หรอก พี่รู้ไว้เถิดมรกต ว่าตอนนี้เราถอยกลับไปไม่ได้แล้ว” วชิรารัตน์พูด “ทำไมจะไม่ได้เล่าน้องพี่ ทุกคนรักเจ้านะวชิรารัตน์ ทุกคนให้อภัยน้องได้ ไม่มีใครโกรธ ไม่มีใครเกลียดน้องเลย” มรกตพูด วชิรารัตน์ส่ายหน้า “วันนี้มณีนพรัตนาต้องพินาศ” วชิรารัตน์พูด มรกตรีบเข้ามาโอบน้องไว้ “ไม่ได้... มณีนพรัตนาเป็นบ้านของเรานะ วชิรารัตน์น้องหยุดเถิด พี่ของร้อง ทุกคนต้องการให้น้องกลับมาเป็นพวกเรา ทุกคนต้องการน้องนะวชิรารัตน์ เราจะช่วยกัน ทำตามบัญชาของพระอินทร์ไงเล่า” มรกตพูด วชิรารัตน์น้ำตาไหลแต่ก็มิได้ใจอ่อนลงแต่อย่างใดเลย มรกตถอนใจ “อย่าร้องไห้เลยน้องรัก เช็ดน้ำตาซะ เราเป็นพี่น้องกัน เราต้องรักกันสิ จริงไหม หรือน้องจะปฏิเสธว่าไม่ใช่พี่น้องกับพวกพี่ น้องต้องละทิ้งอคติ เจ้าศิลาแลงกำลังหลอกใช้น้องอยู่ น้องต้องคิดเช่นนี้สิ” มรกตพูด “เรารู้สิ... พี่มรกตก็รู้จักเราดี เรารู้ว่าเราทำอะไร เรารู้ว่าศิลาแลงใช้เราเป็นเครื่องมือทำลายมณีนพรัตนา แต่เราไม่ได้ทำด้วยเหตุผลที่คล้อยตามเจ้าศิลาแลงหรอก เราไม่ได้ทำให้กับเจ้าศิลาแลง แต่เราทำด้วยความอยากทำของเราเอง เราเกลียด... เกลียดทุกคนที่เกลียดเรา เกลียดที่นี่ เกลียดมณีนพรัตนา” วชิรารัตน์พูดพลางผลักมรกตออกไป ปักษยุประคองมรกตไว้ วชิรารัตน์กวัดแกว่งคทาวิศิษฏ์เวทเพื่อหมายทำลายปราสาทราชมนเทียร “หยุดเดี๋ยวนี้นะวชิรารัตน์” รดามณีกระโดดลงมา “รดามณี... เจ้าสั่งเราเหรอ” วชิรารัตน์พูดอย่างไม่พอใจ “ใช่ เราสั่งเจ้า... วชิรารัตน์ ไปเฝ้าเสด็จแม่กับเรา” รดามณีพูด “ไม่...” วชิรารัตน์พูด “อกตัญญู เจ้าอาจจะมิได้ไปกราบเสด็จแม่อีกเลยนะ เร็วเข้าเถิด จะไป หรือ ไม่ไป” รดามณีพูด วชิรารัตน์ยินคำนั้นก็แปลกใจ “เกิดอะไรขึ้นกับเสด็จแม่...” วชิรารัตน์ท่าทางตกใจไม่เบา “เจ้าไปดูเองเถอะ เราเองก็ไม่อยากจะเล่า” รดามณีพูดแล้วก้มหน้าน้ำตาคลอ วชิรารัตน์เห็นท่าทีของรดามณียิ่งร้อนใจขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า “รดามณี... บอกมา เสด็จแม่ทำไม” วชิรารัตน์ถาม รดามณีไม่อยากจะพูดถึงนางจึงเลี่ยงไปโดยการเหาะนำไป วชิรารัตน์เริ่มใจคอไม่ดี สีหน้าของนางเต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวลใจ วชิรารัตน์รีบกระโดดขึ้นฟ้าเหาะไปตามรดามณี นพคุณ และ ไอศิกาหันมาสบตากันก่อนจะพากันตามไปด้วย มรกตเองก็รีบตามไป ปักษยุก็แปลงเป็นครุฑรีบตามไป

                ส่วนสร้อยสายเพชรแทบจะขาดใจอยู่แล้ว จันทรัตน์นั่งเคียงพระมารดากุมมือสร้อยสายเพชรไว้ทั้งน้ำตา รดามณีกระโดดลงมาก็เดินมานั่งหน้าเศร้าข้างๆพระมารดา วชิรารัตน์ตามมาติดพลันที่เห็นนางก็ชะงัก นพคุณ ไอศิกา มรกต และ ปักษยุตามลงมา วชิรารัตน์มองร่างพระมารดาก็น้ำตารินลงอาบแก้ม “แม่... เสด็จแม่...” วชิรารัตน์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ วชิรารัตน์วิ่งเข้ามา “หลบไป” วชิรารัตน์ผลักร่างจันทรัตน์ที่อยู่ตรงนั้นออกไปให้พ้นทางแล้วรีบเข้ามากุมมือพระมารดาไว้แน่น “เสด็จแม่ของลูก...” วชิรารัตน์สะอึกสะอื้น “วชิรารัตน์... วชิรารัตน์ลูกรักของแม่” สร้อยสายเพชรเรียก วชิรารัตน์กอดพระมารดาแน่นแล้วร้องไห้ไป สร้อยสายเพชรก็ร้องไห้เช่นกัน “ลูกเอ๋ย... ดวงใจของแม่ วชิรารัตน์รู้ไหมลูกว่ารักเจ้าเสียยิ่งกว่าใคร รักยิ่งดวงใจของแม่เสียอีก แต่วชิรารัตน์ของแม่สิที่ไม่เคยรักแม่เลย” สร้อยสายเพชรพูด “ไม่จริงนะเพคะ ลูกรักเสด็จแม่... รักมาก เพราะเสด็จแม่เป็นผู้บังเกิดเกล้า ลูกรักเสด็จแม่มากที่สุด ลูกคิดว่าเสด็จแม่ไม่รักลูก ลูกคิดว่าเสด็จแม่จะรักจันทรัตน์มากกว่าลูก ถ้าลูกไม่รักเสด็จแม่ แล้วลูกจะน้อยใจทำไมหละเพคะ” วชิรารัตน์น้ำตาไหล สร้อยสายเพชรเช็ดน้ำตาให้กับพระธิดาของนาง “จบแล้วลูก... ชีวิตของแม่... ชีวิตที่แสนเศร้า ชีวิตที่เกิดมาผจญกับสิ่งต่างๆมากมาย ชีวิตที่ไม่มีใครเข้าใจในตัวแม่เลยซักคน แม้แต่ลูกของแม่... วันนี้แม่ต้องไปจากเจ้าตลอดการ แม่อยากให้เจ้าฟังไว้ และโปรดเข้าใจแม่ ว่าแม่คนนี้รักลูกมากยิ่งกว่าชีวิตของแม่ แม่รักลูกมาก แล้วก็ห่วงลูกมากเช่นกัน จำไว้นะวชิรารัตน์ ลูกคือดวงใจของแม่... แม่จึงไม่อยากให้ชีวิตเจ้าต้องจมไปในกองทุกข์ วชิรารัตน์เชื่อแม่ใช่ไหมลูก เจ้าเชื่อแม่ใช่ไหม...” สร้อยสายเพชรพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาอ่อนไร้เรี่ยวแรงลงทุกทีแล้ว วชิรารัตน์ยิ่งสะอึกสะอื้น “เสด็จแม่...เสด็จแม่อย่าพึ่งไปจากลูกสิเพคะ ลูกยังไม่ได้ตอบแทนพระคุณเลย ลูกก็รักเสด็จแม่นะเพคะ ลูกขอพระราชทานอภัย ลูกเสียใจ ลูกรักเสด็จแม่ ลูกไม่ให้เสด็จแม่ไปจากลูกนะเพคะ” วชิรารัตน์พูด สร้อยสายเพชรหายใจแผ่วลงทุกที นางมองธิดาราชในอ้อมอกน้ำตารินไหลลงมาเป็นสาย “ลูกแม่... ลูกตอบแทนแม่ได้สิลูก ยุติเถอะนะ หยุดทำร้ายทุกคน หยุดทำร้ายมณีนพรัตนา ให้แม่ได้นอนตายตาหลับนะลูก” สร้อยสายเพชรพูด วชิรารัตน์น้ำตาไหล “เสด็จแม่...” วชิรารัตน์สะอึกสะอื้นไม่กล้ารับปาก สร้อยสายเพชรหายใจแรงขึ้น “วชิรารัตน์เจ้าจำคำของแม่ไว้นะลูก” สร้อยสายเพชรพูด “เพคะเสด็จแม่” วชิรารัตน์กุมมือพระมารดาไว้แน่น “เจ้าจงฟังเรื่องราวของความรัก ที่ประจักษ์ในโลกให้พบเห็น คนเราว่าความรักประหนึ่งเป็นดุจดั่งเช่นสายน้ำหล่อเลี้ยงใจ แต่บ้างว่ามีรักจักมีทุกข์ แล้วความสุขนั้นอยู่ที่แห่งไหน เมื่อใจรักมักใจร้อนเป็นฟอนไฟ ต่างจิตใจอย่างหยั่ง... ยังดวงแด” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สั่นเครือ เต็มไปด้วยความห่วงหาอาลัยที่มีต่อลูกรักของนางก่อนที่จะหลับตาลง “เสด็จแม่...” รดามณี วชิรารัตน์เพรียกขึ้นพร้อมกัน “สร้อยสายเพชร” รติวุฒิเองก็เรียก ส่วนจันทรัตน์นั้นกลายเป็นพูดอะไรไม่ออกเอาแต่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของพระสวามี “เสด็จแม่... เสด็จแม่อย่าทำกับลูกแบบนี้สิเพคะเสด็จแม่... แม่จ๋า... ลูกรักเสด็จแม่... ลูกรักเสด็จแม่ที่สุดเพคะ” วชิรารัตน์พูดพลางกอดร่างของพระมารดาแน่นด้วยความอาลัย รดามณีแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ รติวุฒิกอดรดามณี และ วชิรารัตน์ไว้แน่นอย่างปลอบใจ “มันเร็วเกินไปเพคะเสด็จพ่อ... ลูกทำใจไม่ทัน” รดามณีพลางช่อนหน้าซบที่ตรงพระอังสาของพระบิดาด้วยความเสียใจ วชิรารัตน์น้ำตาไหลพราก ความรู้สึกนั้นเกินที่จะเป็นคำพูดออกมาได้ ความเจ็บปวดเช่นเดียวกันนั้นก็เกิดขึ้นภายในใจของรติวุฒิเช่นกัน นางจากไป... พร้อมกับสิ่งที่ยังค้างคาอยู่ในใจ ทั้งหัวใจของสร้อยสายเพชร พระองค์รติวุฒิได้ครอบครองหรือยัง...

                                จะจากจรจากลับไปจากแล้ว                               เจ้าน้องแก้วอนึ่งนางที่ใจมั่น

                ถึงผ่านกาลล่วงเลยนานคืนวัน                                          มิแปรผันเคลื่อนคลายหายจากใจ

                                รติวุฒิสุดช้ำระกำหนัก                                       ว่ายอดรักล่วงลาน้ำตาไหล

                โอบกอดลูกเจ็บเจียนจักขาดใจ                                          ดวงฤทัยรานร้าวราวสิ้นตาม