ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #46 : ภาสสุนันท์ หนึ่งนารีที่มีใจมั่นคง

“พระองค์ไม่ใช่นพคุณ หากแต่พระองค์คือเมษกร ผู้เสพสุข อยู่บนกองทุกข์ของหม่อมฉันมานานแสนนาน” ไอศิกาพูด นพคุณโอบกอดไอศิกาไว้ ทั้งสองหลุดไปในห้วงภวังคจิต

                “ภาสุวรรณ... ภาสภัสสรพี่เจ้า... ภาสภัสสรพี่เจ้าฆ่าตัวตาย... นางช้ำใจ ช้ำใจเพราะไอ้เทพเมษวุฒิ” องค์เทพองค์นั้นพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ภาสุวรรณเข้ามาช่วยพระบิดาประคองร่างพระพี่นาง น้ำตาของนางนั้นไหลรินลงอาบแก้ม

                “ปลอดภัยแล้วนะ” เด็กผู้หญิงคนนั้นส่งยิ้มให้ “ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ หนูเป็นใครกัน” มาลย์มินตราถามอย่างอ่อนโยน “ใช่ เจ้าเป็นใครกันเหรอทำไมถึงมีพลังแบบนั้นด้วย” เมษกรพูด “เราชื่อภาสสุนันท์ เป็นพระธิดาของเสด็จพ่อภินท์ไพรี เจ้าแห่งนคร ภิรมย์วงศ์”

                เมษกรตัดสินใจโอบกอดนางไว้เพื่อให้ความอบอุ่น “ปล่อยเรา... ปล่อยเราเดี๋ยวนี้นะ” พระธิดาองค์นั้นต่อต้านหากแต่สิ้นเรี่ยวแรงชั่วครู่พระธิดาองค์นั้นก็นิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเมษกรได้ นางคงหายหนาวแล้ว “ท่านดีขึ้นรึยัง” เมษกรพูด พระธิดาภาสสุนันท์พยักหน้า

                “ภาสสุนันท์เจ้าเข้าใจผิด อากาศราตรีหนาวจับใจ สุพรรณวิลาสนางมีไข้ เราอยากจะช่วยนาง” เมษกรพูด

“เราแค่โอบกอดนางไว้ อยากให้นางอุ่นขึ้น เช่นที่เคยกอดท่าน” เมษกรพูด “เกราะกาลจักรช่ำชองรบแกล้วกล้า ไม่น่าเชื่อว่าจะช่ำชองสิ่งอื่นด้วย” ภาสสุนันท์พูด

                พงศ์พัฒน์รวบรวมพลังแห่งเกราะเลือดไว้ แสงสีเขียวก่ำเกือบดำเปล่งขึ้นและกำลังจะถูกสาดไปที่พระโอรสเมษกรซึ่งทรุดหนัก ภาสสุนันท์ก็กระโดดลงมาขวางเมษกรไว้ “อย่านะ” ภาสสุนันท์พูด

                แม่อยากให้ภาสสุนันท์ช่วยเหลือ เกื้อหนุน ทำทุกอย่างเพื่อเค้าทั้งสองคนได้มีความสุข ไหวใช่ไหมลูก” ศรีสุภาพูด “เพคะ ถึงเสด็จแม่ไม่บอกให้ลูกทำแบบนี้ ลูกก็จะต้องทำอยู่แล้ว เพราะพระน้อง และ พระเชษฐา ทั้งสองคือคนที่ลูกรักสุดดวงใจ ถึงต้องเจ็บ เท่าๆกับใจที่รัก ลูกก็ยอมเพคะ” ภาสสุนันท์สะอึกสะอื้น

พี่คงรักใครมากกว่าเจ้าไม่ได้อีกแล้ว” เมษกรพูด “หม่อมฉันขอโทษ ที่ผ่านมา ทำร้ายพระองค์มาตลอด” สุพรรณวิลาสพูดทั้งน้ำตา ในขณะที่พระธิดาภาสสุนันท์เจ็บหนักอยู่ใกล้ๆ น้ำตาไหลรินแต่หามีใครสังเกตเห็นใจนางไม่ ภาสสุนันท์ลืมตาแทบไม่ขึ้นอยู่แล้ว มิรู้ว่าชีวิตอันน่าเห็นใจจะจบลงไปวันนี้รึเปล่า

“แล้วเจ้า... พี่จะเอาเจ้าไปไว้ที่ไหนเล่ายอดรัก” เมษกรพูด “อย่ารับสั่งแบบนั้นเพคะ หม่อมฉันไม่ใช่ยอดรักของพระองค์ ที่ผ่านมาอาจจะตามมาช่วยเหลือพระองค์ตลอด แต่สิ่งที่หม่อมฉันได้รับตอบแทนนั้นคงมิใช่ความรัก หม่อมฉันจะไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้อีกแล้ว ชีวิตของหม่อมฉันหาได้มีสิ่งใดไม่ พระน้อง... พี่ฝากเสด็จแม่... และฝากรักเดียวของพี่ไว้ที่เจ้านะ พระเชษฐาเพคะ... จะกี่ภพ กี่ชาติ หม่อมฉันยืนยันคำเดิม” ภาสสุนันท์พูดแล้วนางก็หายตัวไป “ภาสสุนันท์” เมษกรก้มหน้าลงอย่างฝืนความเจ็บช้ำเมื่อคว้าได้เพียงลม

ณ ภัคบุรี ห้องเครื่องพระมเหสีมาลย์มินตรากำลังจัดสำรับอยู่ เหมือนมีผงพลังวิเศษสีฟ้าๆโปรยลงมาที่อาหาร พระมเหสีมาลย์มินตราตกพระทัยรีบผละออก “อะไรกันเนี่ย...” มาลย์มินตราบ่น

พระโอรสเมษกรเริ่มเสวยพระกายหารที่อยู่ในสำรับ แล้วก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา พระโอรสเมษกรเริ่มกระสับกระส่ายนั่งไม่ติดแล้วก็จากนั้นก็กระอักเลือดออกมาเรื่อยๆพระองค์ทรุดลงตกจากแท่น

เค้าจะกลับมาเกื้อหนุนเจ้า แต่กรรมเก่าเจ้ามากนัก เจ้าจึงต้องไปเกิดในภพมนุษย์อีกครั้ง และก็อาจจะต้องเกิดเป็น... อมนุษย์” พระอินทร์รับสั่ง

“หม่อมฉันขอให้กรรมทั้งหมดที่พระน้องจะต้องชดใช้ มาอยู่ที่หม่อมฉัน ชาติหน้าภพหน้า ต่อให้เจอสิ่งเลวร้ายเข้าถาโถมสักเพียงใดก็ยอมทนขอแต่ให้พระน้องจงพ้นบ่วงกรรมด้วยเถิด” ภาสสุนันท์เทพธิดาเอ่ยขึ้น

                                ณ บัดนี้ควรแก่เวลาแล้ว                                    องค์เอกแก้วจะได้รักภักดิ์เกื้อหนุน

ยอดนารีกัลยาเคยการุณย์                                                 มีพระคุณต่อองค์ทรงจักรินทร์

ทุกภาพทั้งสองพระองค์สามารถมองเห็นได้เด่นชัดถนัดตาในห้วงของภวังคจิต ทั้งสองต่างระลึกได้ ไอศิกาน้ำตาไหลพรากภายใต้อ้อมกอดของพระสวามี “เจ้าพี่นพคุณ...” นางเรียกทั้งน้ำตา นพคุณสบตาไอศิกา “พี่ขอโทษ อะไรที่พี่จะไถ่โทษให้เจ้าได้... พี่จะทำทุกสิ่ง จากนี้ ชีวิตของพี่เป็นของเจ้านะ ไอศิกา เจ้าครอบครองทั้งหัวใจของพี่ และ เป็นทั้งเจ้าชีวิตของพี่” นพคุณพูด “พอแล้วเพคะ... ที่ผ่านมาทรงเกื้อน้องมามากพอแล้ว น้องขอบพระทัย จากนี้ดวงใจของน้องทุกข์ทนทรมานมาแต่เยาว์ จะได้มีเจ้าพี่คอยอยู่ใกล้ ดูแลเกื้อหนุน น้องรักเจ้าพี่ รักมาแต่ชาติใดๆแล้ว และจะรักต่อไปทุกภพเพคะ” ไอศิกาว่า นพคุณกอดพระชายาไว้แน่น “จากวันนี้เจ้าคือพระมเหสีไอศิกา เราจะครองมณีนพรัตนาร่วมกัน เราจะหาเสด็จแม่วิหงค์จันทร์ให้พบ พี่สัญญานะไอศิกา ความหวังทุกอย่างที่น้องปรารถนา พี่จะหามาให้” นพคุณพูด ไอศิกายิ้มทั้งน้ำตาที่คลออยู่ “น้องเชื่อใจเจ้าพี่นพคุณ เชื่ออย่างที่เสด็จแม่ของน้องเคยเชื่อ เชื่อมั่นในตัวเจ้าพี่” ไอศิกาพูด “ไอศิกายอดรัก เราจะลืมเรื่องทุกอย่างที่เวียงทิฆัมพร ทุกอย่างจะเป็นเพียงฝัน เราจะอยู่ที่นี่ ครองเมืองนี้ พี่อยากเห็นหน้าลูกพี่เต็มทนแล้วไอศิกา หากว่าเร่งวันเร่งคืนได้ พี่ก็จะทำ แล้วเจ้าอยากได้ลูกสาวหรือลูกชายเล่า” นพคุณว่า “จะผู้หญิง หรือผู้ชายก็ได้ เพราะยังไง ก็คือลูกไม่ใช่เหรอเพคะ” ไอศิกาพูด นพคุณยิ้มอย่างมีความสุข

ที่นภาภัทรนคร พระตำหนักหนึ่ง จันทรัตน์ทรงอาภรณ์ที่งามนัก มีกรอบหน้าทองระยับ แลแพรสไบเฉียงที่หวานคือสีกลีบบัว งามนักแต่พระพักตร์นั้นนองไปด้วยหยาดอัสสุชล นางวิภาวีก็แต่งกายดูสูงศักดินานั่งอยู่เคียงข้างจันทรัตน์บนพระแท่น “อย่าร้องไห้ไปเลยจันทรัตน์ พอแต่งงานไป เจ้าก็จะมีแต่ความสุข” นางวิภาวีว่า “พระนางไม่เข้าใจหม่อมฉันหรอกเพคะ การแต่งงานโดยไม่มีความรักนั้นเป็นยังไง” จันทรัตน์ว่า “อยู่ไป เดี๋ยวก็รักเองหละ วิชิตเชษฐ์ลูกแม่นั้นรักเจ้า รักมานานแล้วด้วย รักยิ่งกว่าใครๆ เค้าจะต้องเอาอกเอาใจเจ้า เจ้าจะได้เป็นมเหสีที่ยิ่งใหญ่ อ่อนโยน อ่อนหวาน แต่ผู้ทรงอำนาจที่สุดในแผ่นดินกลับศิโรราบต่อเจ้า” พระนางวิภาวีว่า “จะมีประโยชน์ยังไงหละเพคะ ในเมื่อหม่อมฉันมิได้รักวิชิตเชษฐ์” จันทรัตน์น้ำตาไหล “รักหรือไม่รักก็ต้องแต่ง” วิชิตเชษฐ์เข้ามา “วิชิตเชษฐ์ เจ้าอย่าพูดกับน้องแรงๆสิ เจ้าควรจะปลอบขวัญน้อง มิใช่พูดจาแบบนี้” พระนางวิภาวีรับสั่ง “เรามารับเจ้าไปที่ท้องพระโรง อย่าช้า เราไม่อยากให้เสียฤกษ์ แล้วก็เช็ดน้ำตาซะ ร้องไห้มากๆ เกิดตาบวมขึ้นมา จะไม่สวย” วิชิตเชษฐ์ว่า “ตอนนี้หม่อมฉันอยู่ใต้บังคับบัญชาของพระองค์แล้วหรือเพคะ” จันทรัตน์พูดทั้งน้ำตา “ใช่ เจ้าอยู่ใต้บัญชาของเรา แล้วก็ต้องอยู่แบบนี้ตลอดไป” วิชิตเชษฐ์พูด “ทำไม...” จันทรัตน์พูด “เพราะว่าเรารักเจ้าไปแล้ว เจ้าไม่มีสิทธิ์รักคนอื่น จำเอาไว้นะ จันทรัตน์ สักวันเจ้าจะรักเราจนหมดหัวใจ” วิชิตเชษฐ์พูด “วันนั้น คือวันไหนกันเพคะ” จันทรัตน์พูด “สักวันนั่นแหละ” วิชิตเชษฐ์พูด

ที่มณีนพรัตนานคร มรกตเดินเล่นอยู่ตามลำพัง นางกอดอกพลางคิดไป “เราจะเริ่มต้นยังไงดีนะ... จะเริ่มที่แหวนของใครก่อนดี” มรกตกอดอกคิดไป “มรกตรจนาวดี” เสียงนี้เพรียกขึ้นมาจากด้านหลัง มรกตรีบหันไปพลัน เห็นร่างบุรุษสง่างามหนึ่งชฎายุ เห็นแล้วก็ยังนึกไม่ออก แต่ที่แปลกใจคือ บุรุษนี้รู้จักตน รวมทั้งชื่อเต็มของตนด้วย “เจ้า... เจ้ารู้จักเรา เจ้าเรียกชื่อเต็มของเรา เจ้าเป็นใครกัน เราไม่เคยเห็นหน้า” มรกตพูด “แน่ใจเหรอ ว่าไม่รู้จักข้า จำมิได้รึ ข้าคือทายาทแห่งรักตปักษ์” ปักษยุว่า “พญาครุฑ... เจ้า” มรกตคิดได้ก็ถอยออกห่าง “เจ้าคงจำเราได้แล้วสินะ” ปักษยุว่า มรกตเมินหน้าหนีเหมือนไม่ยอมคุยด้วยแล้วทำทีเหมือนจะเดินไป ปักษยุรั้งแขนนางไว้ “โอ๊ย... ปล่อยนะ” มรกตต่อว่า “ไม่... มรกต นี่เจ้าจะไม่ถามเราสักคำเลยหรืออย่างใด ว่าเรามาที่นี่ได้ยังไง” ปักษยุว่า “เรื่องของเจ้า” มรกตพูดแล้วพยายามจะสะบัดมือ “ใครบอกว่าเรื่องของเรา เรื่องของน้องสาวเรา แล้วก็พี่ชายเจ้าต่างหากเล่า” ปักษยุว่า “หมายความว่ายังไง” มรกตเริ่มสนใจเรื่องนี้แล้วจึงละพยศแล้วหยุดถาม “ก็ไอศิกาน้องเรา กับ นพคุณพี่ชายเจ้า กำลังจะมีลูกด้วยกันแล้ว แล้วเจ้าหละ ไม่อยากมีบ้างเหรอ” ปักษยุพูด “อย่ามาพูดจาแบบนี้นะ เราเกลียดครุฑ” มรกตพูด “แต่เราไม่เกลียดนาคนะ โดยเฉพาะนาคราชตนใดที่อวดตัวว่าเก่งนัก ยิ่งได้ใจเรา” ปักษยุว่า มรกตเหยียบเท้าปักษยุ “โอ๊ย” ปักษยุร้องขึ้นด้วยโดนเหยียบเท้าจนต้องปล่อยมือจากแขนของธิดานาคราชผู้นั้น เมื่อหลุดออกมาได้ก็รีบเดินหนีไปพลัน

ที่ตำหนักหนึ่ง วชิรารัตน์ มรกต และ พิมพ์เพทายมานั่งหารือกัน “จริงๆเหรอ งั้นตอนนี้เมษกรก็มีครอบครัวแล้วงั้นสิ” พิมพ์เพทายว่า “น่าจะเป็นอย่างนั้น” มรกตพูด “แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้ทั้งใจก็ต้องทุ่มเทให้กับลูกเมีย ดีสิ จะได้เป็นโอกาสให้พวกเรา ได้โจมตีง่ายขึ้น” วชิรารัตน์พูด “ตอนนี้เรามีแหวนบุษราคัมอย่างหนึ่งแล้ว ต่อไปควรจะเป็นอะไรดี” มรกตพูด “ต่อไปก็ต้องเป็นแหวนมุกดาสิ” วชิรารัตน์พูด “นี่เจ้าคิดจะตามไปถึงนภาภัทรนครเชียวเหรอ” พิมพ์เพทายพูด “เราจะตามไปจองล้างจองผลาญมัน พวกเจ้าจะอยู่ที่นี่ หรือจะไปกับเรา” วชิรารัตน์พูด “เจ้าไปเถอะ เราหมายตาแหวนโกเมน ของพระพี่นางองค์แรก” มรกตพูด “ส่วนเราจะอยู่ทางนี้ คอยช่วยมรกตริบแหวนของคนอื่นๆ” พิมพ์เพทายพูด

ที่นภาภัทรนคร คุกหลวงนั้น ศิรสิทธิ์ถูกขังไว้เดี่ยว วิชิตเชษฐ์เดินมาพร้อมกับจันทรัตน์และหมู่ข้าราชบริพารมากมาย “พระนัดดา” ศิรสิทธิ์เรียกขึ้นทันทีที่เห็นจันทรัตน์เดินมา วิชิตเชษฐ์โอบไหล่จันทรัตน์เอาไว้ “ยินดีกับพระนัดดาของเจ้าเสียสิศิรสิทธิ์” วิชิตเชษฐ์พูด “หมายความว่ายังไงพระเจ้าข้า พระนัดดา” ศิรสิทธิ์แปลกใจ จันทรัตน์น้ำตาคลอ “จันทรัตน์เข้าพิธีอภิเษกสมรสกับเราแล้ว จากนี้เจ้าควรเรียกนางว่าพระมเหสีมากกว่าจะเรียกว่า พระนัดดา” วิชิตเชษฐ์พูด “ไม่จริง... นัดดาจันทรัตน์ ถูกบังคับใช่หรือไม่พระเจ้าข้า ไอ้วิชิตเชษฐ์นั่นมันกบฏ พ่อของมันก็เป็นกบฏ” ศิรสิทธิ์พูด “หุบปากซะ ถ้าเราไม่เห็นแก่พระมเหสีของเรา เราคงฆ่าเจ้าไปนานแล้ว นี่เห็นว่าเจ้าเป็นคนของนางเท่านั้นนะ เราจึงไว้ชีวิต” วิชิตเชษฐ์พูด “ศิรสิทธิ์ เราอยากช่วยเจ้าให้เป็นอิสระเหลือเกิน แต่... แม้แต่ตัวเรา ยังไร้อิสระเลย นับประสาอะไรกับเราจะช่วยเจ้าได้ เราเสียใจ เราอยากกลับมณีนพรัตนาเหลือเกิน ศิรสิทธิ์ เจ้าต้องช่วยเรา” จันทรัตน์พูดทั้งน้ำตา ศิรสิทธิ์กัดฟันแน่นอย่างพยายามเก็บกลั้นความรู้สึกเจ็บแค้น “พอทีจันทรัตน์ เจ้าควรจะกลับไปที่ตำหนักของเจ้าได้แล้ว ไปเถอะ อย่าเจรจาสนทนากับคนมีตราบาปนานเลย” วิชิตเชษฐ์พูด “คนมีตราบาปมิได้เลวเหมือนกันหมด คนบางคนโฉดชั่ว ยังไม่มีใครกล้าสลักตราบาปไว้ที่ข้อมือเลยพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด “เจ้า” วิชิตเชษฐ์พูดด้วยความโกรธ “ทำไมพระเจ้าข้า ทรงเป็นคนที่โฉดชั่วคนนั้นรึ” ศิรสิทธิ์พูด