ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #39 : ราชโองการ

ใครเค้าอยากจะไปที่ไหนกัน ก็ปล่อยเค้าไปเถอะ” รดามณีพูด “เจ้าปล่อยแต่เราไม่ปล่อย... จันทรัตน์ต้องอยู่ ใครจะไปเราไม่รู้ แต่จันทรัตน์ต้องอยู่ ใครที่เป็นองครักษ์ของนาง ถ้าใจคอจะทิ้งนางไปได้หละก็ เชิญ...” วชิรารัตน์พูด “ไม่มีเหตุผลเลยนะวชิรารัตน์” จันทรัตน์เดินมาคุยด้วยใกล้ๆ รดามณีเดินมาด้วย “เจ้ารู้ได้ยังไงว่าไม่ ทำไมจะไม่มีหละ” วชิรารัตน์ว่า “ถ้ามีเจ้าก็บอกเราทีว่าเหตุผลของเจ้าคืออะไร” จันทรัตน์พูด “ก็มีเหตุผลแต่ไม่อยากบอกไง เข้าใจไหม” วชิรารัตน์พูด “ทำไมถึงบอกไม่ได้หละ” จันทรัตน์พูด “หยุดถามซะทีได้ไหม... รดามณี กลับอสุรเวหานคร” วชิรารัตน์ตะโกนเสียงดัง “น้องรดามณี ดูแลน้องวชิรารัตน์ด้วยนะ” มรกตพูด รดามณีพยักหน้ารับคำ ก่อนที่จะออกไปวชิรารัตน์หันมาจ้องศิรสิทธิ์ตาเขียวอีกที “ถ้ากลับมาที่นี่แล้วไม่เจอเจ้า ก็ให้รู้กันไปว่าฤทธิ์เดชของเราจะทำลายนภาภัทรนครได้ไหม” วชิรารัตน์พูดแล้วก็เดินออกไป ก่อนออกไปรดามณีจ้องไปที่ศดิศรันย์แทบไม่วางตา “พวกเจ้ารู้ใช่ไหมว่าวชิรารัตน์เป็นคนยังไง ศดิศรันย์ แม้นว่าเราจะไม่ว่าอะไร แต่นิสัยของน้องเราคนนี้ชอบโกรธแทนคนอื่นเค้าไปทั่ว เจ้าอย่าไปเลย” รดามณีพูด แล้วตามวชิรารัตน์ออกไป กิ่งโกมินทร์ถอนใจ “คราวนี้จะเอายังไงกันต่อหละ” กิ่งโกมินทร์ว่า “ต้องฝีมือไอ้ศิลาแลง” พิมพ์เพทายพูด “พระพี่นางจันทรัตน์จะเสด็จกลับนภาภัทรนครไหมเพคะ” ปีตมณีถาม “ไม่ก็ได้ เออ มรกต เจ้ารู้ไหมว่าวชิรารัตน์มีเหตุผลอะไร” จันทรัตน์พูด “รู้... แต่วชิรารัตน์ไม่อยากบอก ก็แสดงว่านางไม่อยากให้ใครรู้ เราจะแพร่งพรายไม่ได้หรอกจันทรัตน์” มรกตพูด

                ที่อสุรเวหานคร ในตำหนักหนึ่ง สร้อยสายเพชรโอบกอดพระธิดาทั้งสองของนาง “รดามณี... วชิรารัตน์... โถ่ลูกแม่” สร้อยสายเพชรว่า องค์รติวุฒิยืนมองดูอยู่ วชิรารัตน์สะอึกสะอื้นไห้ “เสด็จแม่ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วเพคะ ลูกใจหายไมหมด เสด็จพ่อช่างรักเสด็จแม่เหลือเกิน จึงไปรับมาที่นี่ได้ทันกาล” วชิรารัตน์พูด “เสด็จพ่อ เสด็จแม่เพคะ ลูกอยากทราบว่าเกิดอะไรขึ้นที่มณีนพรัตนา” รดามณีว่า “ก็ศิลาแลงนั่นแหละลูก บุกมาทำลายมณีนพรัตนา” องค์รติวุฒิรับสั่ง “แล้ว เสด็จตา เสด็จยาย เสด็จป้านพมาศหละเพคะ ปลอดภัยเหมือนเสด็จแม่ไหม” รดามณีถาม “ไม่มีแล้วหละลูก... เหล่าข้าราชบริพารก็รอดบ้างบ้างไม่รอดบ้าง แม่ต้องสูญเสียอีกแล้ว ไม่รู้กรรมอะไรนักหนา” สร้อยสายเพชรพูด “เสด็จแม่ก็มีเสด็จพ่อ มีลูก เสด็จแม่อยู่กับพวกเราที่นี่นะเพคะ ลูกจะไปรวมกับพวกพี่ๆที่มณีนพรัตนานคร” วชิรารัตน์พูด

                ตอนนี้เมืองมณีนพรัตนาก็ร้างไปเสียแล้ว บัลลังก์ก็ต้องว่างไว้รอนพคุณเก้าน้ำ ฝ่ายตัวนพคุณนั้น อยู่กระท่อมตามิ่ง ยายมีกับไอศิกามีความสุขดีทุกอย่างแม้ว่าจะต้องระกำลำบากแต่ก็หามีทุกข์ใจไม่ เรื่องรู้ไปถึงหูปักษมาลีก็ไม่พอใจ จึงไดไปกราบทูลองค์เหนือหัวอย่างยุยง “เสด็จพ่อเพคะ เชื่อลูกสิเพคะ รับนพคุณกับไอศิกามาอยู่ในเวียงทิฆัมพร เสร็จแล้วก็ทรมานมันให้สะใจไปเลย” ปักษมาลีว่า “จะไม่เกินไปหน่อยหรือปักษมาลี พ่อว่าลอยแพไปอย่างนี้ก็ดีนักแล้ว” องค์เหนือหัวปักษินราชรับสั่ง “แต่ปักษยุหละ ปักษยุรักและเอ็นดูไอศิกาในฐานะพระขนิษฐามาก หากรู้ไปถึงปักษยุว่าเราเอาน้องของเค้ามาทรมาน เค้าจะโกรธได้นะ” ปักษินราชรับสั่ง “โถ่ เสด็จพ่อเพคะ ก็จะให้ได้เจอกันทำไม ก็จัดที่ให้อยู่ที่หนึ่งสิเพคะ” ปักษมาลีพูด

                ค่ำลงแล้ว ในกระท่อมของตามิ่ง และ ยายมี กลายเป็นกระท่อมของนพคุณ และ ไอศิกาไปเสียแล้ว “ไม่นะเพคะ ที่นั่นเปรียบเสมือนขุมนรกสำหรับน้อง ยังไงเราก็ไม่ควรกลับไปให้ถูกโขรกสับอีก” ไอศิกาว่า “แต่เป็นพระราชโองการขององค์เหนือปักษินราช เราสองคนขัดขืนไม่ได้นะไอศิกา” นพคุณพูด “แต่น้องหลุดจากที่นั่นมาแล้ว ก็ไม่อยากกลับไปอีกนี่เพคะเจ้าพี่ น้องว่าต้องมีคนคิดร้ายกับเราสองคนแน่ๆ น้องเป็นห่วงเจ้าพี่นะเพคะ แล้วก็ไม่อยากกลับไปเจอเสด็จป้าด้วย” ไอศิกาว่า “อะไรจะเกิด มันก็ต้องเกิดนะไอศิกา” นพคุณว่า “หมายความว่าเจ้าพี่ตัดสินพระทัยว่าจะทำตามงั้นเหรอเพคะ” ไอศิกาพูด “ใช่ คงต้องเป็นเช่นนั้น” นพคุณว่า

                ที่ท้องพระโรงเวียงทิฆัมพร นพคุณเก้าน้ำ และ ราชนัดดาไอศิกาเสด็จมาเข้าเฝ้าองค์เหนือหัวปักษินราช “พวกเจ้าต้องการอิสรภาพใช่หรือไม่” องค์เหนือหัวรับสั่ง ทั้งสองหันมาสบตากันอย่างแปลกใจนัก “แลกกับอิสรภาพ และการได้พบแม่ของพวกเจ้า เราจะให้พวกเจ้าอยู่ที่นี่จนกว่าเราจะพอใจ ต้องอยู่ในฐานะของทาส ทำตามทุกอย่างที่เป็นคำสั่งของเรา เราจะให้คนพาไปที่พัก พวกเจ้าต้องทนอยู่ให้ได้ ไว้เราเมตตาเมื่อไหร่ก็จะปล่อยพวกเจ้าออกจากป่าหิมพานต์” องค์เหนือหัวปักษินราชรับสั่ง

                ที่กระท่อมน้อย ดูคับแคบยิ่งกว่ากระท่อมตายายเสียอีก ทหารนำนพคุณ และ ไอศิกามาถึงที่นั่น “ไอศิกา... น้องอยู่ได้ใช่ไหม” นพคุณว่า “เพคะ ที่ไหนมีเจ้าพี่ ที่นั้นน้องย่อมมีความสุขได้” ไอศิกาว่า นพคุณยิ้มรับ

                ฝ่ายที่มณีนพรัตนาความเงียบงันเข้าปกคลุมแทบจะทุกๆบริเวณ ตอนนี้พระราชนัดดาทั้งเก้าหารือกันเป็นการส่วนตัวที่ตำหนักหนึ่ง “ตอนนี้พี่คิดว่าเราคงต้องรอนพคุณกันก่อน มณีนพรัตนากลายเป็นเมืองร้าง ไม่มีไพร่พลเอาไว้สู้รบปรบมือกับใคร พี่ว่าทหารที่พนาวรรษานครที่ยังภักดีต่อเสด็จพ่อ เสด็จแม่ของพี่นั้นยังมีอยู่มาก ถึงเวลาที่พี่จะต้องกลับไปที่นั่นเพื่อ...” กิ่งโกมินทร์ยังพูดไม่จบ “เพื่อล้างเจ้าขุนกล้า ยอดขุนพลคนทรยศใช่ไหมเพคะ” พิมพ์เพทายพูด “พี่จะไปกับพิมพ์เพทาย แล้วยึดที่นั่นให้ได้ก่อน” กิ่งโกมินทร์พูด “แล้วทำไมเราไม่ไปทั้งหมดเลยหละ พอยึดได้ ก็อยู่กันเลยไงเพคะ” แก้วไพฑูรย์ว่า “จริงด้วยเพคะ” มณีกาฬคล้อยตาม “งั้นวันพรุ่งนี้ เราก็จะไปที่โน่น ส่วนที่นี่ให้ท่านขุนวงศากับพวกทหารที่เหลืออยู่ฟื้นฟู แล้วรอบอกข่าวกับนพคุณก็แล้วกัน” กิ่งโกมินทร์ว่า

                ที่กระท่อมน้อย ทั้งนพคุณ แล ไอศิกา ประทับอยู่ในนั้นด้วยกัน ทั้งสองนั่งคุยกัน “อีกนานแค่ไหนเพคะ เราถึงจะหลุดพ้นออกไปจากที่นี่เสียที น้องไม่อยากอยู่ น้องอยากออกไปจากที่นี่” ไอศิกาว่า “จนกว่าเราจะถูกทรมานจนหนำใจนั่นแหละน้องไอศิกา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะไม่ให้ใครทรมานเจ้าได้ พี่จะขอรับทุกอย่างแทนเจ้านะ” นพคุณว่า “ไม่จำเป็น... เราต้องร่วมทุกข์ ร่วมสุขอยู่ด้วยกันสิเพคะ ไม่ว่าเจ้าพี่จะต้องพบเจอกับอะไรบ้าง น้องก็จะต้องเจอด้วย” ไอศิกาพูด “ไม่ได้นะไอศิกา เจ้าจะต้องมาเจอเช่นที่พี่เจอไม่ได้ พี่รัก พี่ห่วงเจ้า เพราะรักแล้ว พี่ให้เจ้าได้ทุกอย่างแม้นชีวิตของพี่” นพคุณพูด “แม้นชีวิตของน้อง ก็ให้เจ้าพี่ได้เหมือนกันเพคะ” ไอศิกาพูด นพคุณโอบไอศิกาไว้ “พี่รู้สิไอศิกา คนดีของพี่ น้องคือผู้ที่เสียสละต่อพี่มามากนัก คุณของเจ้า ทำให้พี่ไม่อาจจะด้านชาอยู่ได้ พี่ต้องดูแลเจ้า เยี่ยงดวงใจของพี่” นพคุณเอ่ยราวว่าระลึกได้ถึงอิสตรีผู้ทรงอำนาจอันมีนามว่าภาสสุนันท์ผู้นั้น ไอศิกาน้ำตาไหลรินลงไม่รู้ตัว “เจ้าพี่ตามมาแล้ว... น้องดีใจนัก... มีความสุขนักเพคะ” ไอศิกาพูดทั้งน้ำตา