ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #32 : เจ้าดวงใจ... ไอศิกา

                รดามณีเดินมานั่งคนเดียวในตำหนัก รดามณีคิดไป ครั้งที่เคยมีคนช่วยเหลือตน ดินก่อตัวเป็นปีศาจศิลาแลงเข้ามาด้านหลังรดามณี มันกำลังจะพุ่งไปสู่ร่างพระนัดดาน้อย แต่โชคดีมีร่างหนึ่งเข้าไปรับพลังนั้นแทนแล้วล้มลง รดามณีหันมา “เจ้า...” รดามณีเรียกขึ้นอย่างตกใจ ศดิศรันย์คือผู้ที่มารับเคราะห์นั้นแทน รดามณีหลุดจากห้วงความคิด “ไม่หรอก...” รดามณีว่า

                บนสรวงสวรรค์องค์อินทร์ทรงมองเห็นทุกอย่างบนโลก “ที่ว่าไม่ ก็เพราะเจ้ายังเยาว์นัก หารู้จักสิ่งที่เรียกว่าความรักไม่ แต่สักวันหากเจ้าเติบใหญ่ เจ้าก็จะไม่ต่างไปจากพ่อของเจ้านั่นแหละ เจ้าเทพธิดาแห่งสงคราม” องค์อินทร์รับสั่งราวกับว่ามองเห็นทุกชีวิตเยี่ยงชมการแสดงอะไรสักอย่างแล้ววิจารณ์จับผิดออกมา

                ที่มณีนพรัตนา พระตำหนักองค์เหนือหัว และ พระมเหสีแห่งมณีนพรัตนานคร องค์เหนือหัว และ พระมเหสีทรงประทับอยู่บนพระแท่น พระธิดาสร้อยสายเพชรเสด็จมาก็ประนมกรนอบน้อม “ทรงมีรับสั่งให้ลูกมาเข้าเฝ้า มีเรื่องอะไรสำคัญรึเปล่าเพคะ” สร้อยสายเพชรว่า “มีสิ ตอนนี้ราชนัดดาของมณีนพรัตนา ได้มารวมตัวกันที่นี่แล้ว ขาดก็แต่ ลูกของเจ้า พ่อหมายถึง รดามณี กับ วชิรารัตน์ ที่ยังอยู่ที่อสุรเวหานครอยู่ พ่ออยากให้มาอยู่ที่นี่ รอรับสั่ง ให้ไปเข้าเฝ้าพระอินทร์องค์เจ้าแห่งสรวงสวรรค์แลทั้งสามโลก เพื่อเริ่มกิจตามรับสั่งของพระองค์ท่าน” องค์เหนือหัวฤทธิ์นาทรับสั่ง “รดามณีนั้นสนิทชิดเชื้อกับจันทรัตน์ดีอยู่ จะได้มาอยู่ด้วยกันเสียที่นี่ก็คงไม่มีปัญหา แต่ว่า วชิรารัตน์สิเพคะ ยิ่งดื้อด้านขึ้นทุกวัน เอาแต่ใจอยู่เป็นนิตย์ ลูกเกรงว่า วชิรารัตน์จะไม่ยอม แล้วทำเรื่องเล็ก ให้เป็นเรื่องใหญ่อีกตามเคย” สร้อยสายเพชรพูด “เจ้าก็ต้องลองขอลูกเจ้าจากรติวุฒิดู รติวุฒิคงรู้ว่าสิ่งใดควร สิ่งใดมิควร” พระมเหสีกรกนกรับสั่ง “แม้นว่ารู้จริง ก็คงไม่เลี้ยงลูกแบบตามใจเพียงนี้หรอกเพคะ ทรงรักวชิรารัตน์ดังดวงใจ วชิรารัตน์ทูลขออะไร ก็ต้องให้ หากวชิรารัตน์ไม่อยากมา ก็คงจะปกป้อง ไม่ให้วชิรารัตน์ถูกบังคับ” สร้อยสายเพชรพูด “แต่รติวุฒิก็เลี้ยงลูกได้ดีนะสร้อยสายเพชร วชิรารัตน์นั้นเก่งกาจ ชาญชัยภาษาสาร แลการวางแผนยิ่งนัก เพราะได้รู้ ได้เห็นไปทั่วตามใจที่ต้องการ ส่วนรดามณี ก็มีภูมิรู้สูงนักเกี่ยวกับหลายๆสิ่งหลายๆด้านรอบตัว ทั้งยังช่างจดจำด้วยทั้งสองคน” องค์เหนือฤทธิ์นาทรับสั่ง “เสด็จพ่อทรงโปรดเช่นนั้นหรือเพคะ” สร้อยสายเพชรพูด “ใช่... ที่รติวุฒิตามใจก็คงเห็นแล้วว่าสิ่งที่วชิรารัตน์อยากรู้อยากเห็นมิใช่สิ่งที่มิควรรู้ โชคของเจ้าเชียวนะสร้อยสายเพชร ลูกเจ้าใฝ่รู้แต่เรื่องที่ดี” องค์เหนือหัวรับสั่ง “แต่บางเรื่อง... ก็มิใช่เรื่องของเด็กผู้หญิง” สร้อยสายเพชรพูด “เอาเถอะสร้อยสายเพชร วชิรารัตน์นั้นเป็นลูกคนเล็กก็ต้องมีเอาแต่ใจบ้างเป็นธรรมดานั่นแหละ ยังไงแม่วานเรื่องนี้ด้วยแล้วกัน” มเหสีกรกนกรับสั่ง “ไว้ถ้าองค์รติวุฒิเสด็จแม่ ลูกจะจัดการเรื่องนี้ให้เองเพคะ” สร้อยสายเพชรพูด

                ใต้ฟ้าป่าหิมพานต์ดินแดนอันน่าพิศวง ในรั้วในวัง เวียงทิฆัมพรนั้น พระราชนัดดาไอศิกาทรงเสด็จพระราชดำเนินเดินอยู่ในพระอุทยาน ปักษมาลีเดินมาเห็นเข้าพระนัดดาน้อยเหม่อมองมีสีหน้าเศร้าใจดำริคิดสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่ราวว่ากลัดกลุ้ม “เสด็จเข้าไปเลยไหมเพคะ พระธิดา” คุณท้าวช่างประจบตามเสด็จมาด้วย “แน่นอนอยู่แล้ว เราจะไปทักทายหลานรักของเราหน่อย ตามมานี่คุณท้าวเมฆรัตน์” ปักษมาลีพูดก่อนจะเดินเข้าไป “คิดถึงแม่เจ้าอยู่หรือจ๊ะ หลานรักของป้า” เสียงของพระธิดาปักษมาลีดังมา ไอศิกาหันมาประนมกรเคารพ “ป้าว่าป่านนี้แล้ว แม่เจ้าคงจะไม่เหลือซากแล้วหละนะ อย่าหวังต่อไปเลยไอศิกา ชาตินี้ก็ไม่ได้พบหรอก” ปักษมาลีพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มๆไม่โวยวาย “ขอบพระทัยเสด็จป้าที่เตือนนะเพคะ แต่เอ... แปลกแท้ คนที่โหยหาแม่มาตลอดอย่างหม่อมฉัน กลับไม่เคยได้พบพักตร์ แต่คนที่เบื่อแม่นัก กรรมก็ชักให้พบพานอยู่ทุกวัน จนต้องหนีไปอยู่กับพ่อจึงจะสบายใจกว่า หม่อมฉันไม่เคยพบเสด็จแม่วิหงค์จันทร์ แต่สัญชาติญาณของความเป็นแม่ลูกนั้นว่า รัก และคิดถึง เคารพและรอคอยเสด็จแม่อยู่เสมอ สัญชาติญาณนี้ควรมีอยู่ในลูกทุกคน เว้นแต่แม่บางคนจะกระทำตัวให้ลูกหมดรัก ทำตนไม่น่านบถือ” ไอศิกาพูด “เจ้ากล้าว่าเรางั้นรึไอศิกา” ปักษมาลีพูด “พระธิดาเพคะแม้นหม่อมฉันเป็นพระธิดาจะตบสั่งสอนพระนัดดาสักทีสองที จะได้หยุดสามหาว” คุณท้าวเมฆรัตน์ว่า “คุณท้าว... ไม่ต้องมาอวดดีสอนเราหรอก เงียบไว้ ถ้าเราไม่ถาม... อย่าสะเออะ” ปักษมาลีต่อว่าคนของนาง “เสด็จไม่มีอะไรกับหลานใช่ไหมเพคะ หลานจะได้ทูลลา” ไอศิกาว่า “มี... เราจะต้องสะสาง เรื่องที่เจ้าว่าเราทำตัวไม่น่าเคารพ จนลูก จนผัวหนีไปเสียหมด” ปักษมาลีพูด “หม่อมฉันไม่ได้เอ่ยชื่อป้าสักคำนะเพคะ” ไอศิกาพูด “อย่ามาทำอวดดีไปหน่อยเลยไอศิกา ความจริงแล้วเจ้าไม่น่าจะได้อยู่ที่นี่ในยศพระราชนัดดาเลย เพราะแม่เจ้าได้ทำเรื่องอับอายเอาไว้” ปักษมาลีพูด เมื่อพาดพิงถึงผู้บังเกิดเกล้า ไอศิกาก็ไม่ค่อยจะพอใจนัก “อะไรเพคะ เรื่องใดของเสด็จแม่ ที่ถึงกับเป็นโทษหนักปานนั้น” ไอศิกาว่าด้วยน้ำเสียงเคืองใจแล้ว “แม่เจ้าทำเรื่องน่าอับอาย หนีตามผู้ชายที่เสด็จตาเจ้าไม่ค่อยจะชอบพระทัยนัก เจ้านี่ยังเล็กนักนะไอศิกา ป้าจะสอนเจ้าในฐานะที่เห็นเจ้าเป็นหลานอยู่ ว่าหากเจ้าโตขึ้น อย่าได้ทำเรื่องหน้าอายเช่นแม่ของเจ้าเป็นอันขาด” ปักษมาลีพูดต่อว่าตรงหน้า ไอศิกากำมือแน่นอย่างมิอาจทำสิ่งใดได้  “คนที่รักกัน แต่ถูกกีดกัน พอจะมองเห็นอนาคตที่ดีร่วมกันจึงหนีไปด้วยกันนั้นหากจะเป็นเรื่องที่ทำให้เสด็จแม่วิหงค์จันทร์ธิดาราชกินรีแห่งเวียงทิฆัมพรแห่งนี้ต้องเสื่อมเสียเกียรติยศ แล้วคนที่มีสามี มีงานอภิเษกถูกต้องทุกอย่าง แต่ทำกริยาและอัธยาศัยที่ไม่ดีจนสวามีต้องทอดทิ้งไปนั้น อายเท่ากันไหมเพคะ” ไอศิกาว่าแล้วยกมือไหว้ก่อนจะเดินกลับตำหนักไป “พระธิดาปักษมาลีเพคะ พระนัดดาไอศิกาทรงว่าพระธิดาตรงๆเลยนะเพคะ” คุณท้าวเมฆรัตน์ว่า “รู้แล้วน่า แต่มันมิได้เอ่ยชื่อเราซะหน่อยนี่” ปักษมาลีตะคอกใส่คนของนาง “แต่คนที่ถูกสวามีทิ้งไปนั่นก็มีแต่พระธิดาเท่านั้นนี่เพคะ” คุณท้าวเมฆรัตน์ว่า “หุบปากเลยนะคุณท้าว เราจะกลับตำหนัก” ปักษมาลีต้องหัวเสียกลับไป

                พระตำหนักพระนัดดาไอศิกา ไอศิกาเข้ามานั่งเพียงลำพังพลางคิดถึงผู้เป็นแม่ที่จากไปนานแสนนานไม่เคยได้พบหน้า และไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้พบหน้าหรือ ยิ่งนึกถึงคำที่ปักษมาลีผู้เป็นป้าดูถูกดูแคลนแม่ของตนยิ่งคิดหนัก ไอศิกานั่งคิดน้ำก็ไหลไป “ทำไม... ทำไมเสด็จถึงต้องทิ้งลูกไป ชีวิตลูกไม่มีใครต้องการเลยรึอย่างไร แม้แต่แม่แท้ๆก็ทอดทิ้งไป ลูกมีกรรมหรือเพคะ ทำไมจึงต้องเป็นเช่นนี้ แม้จะสูงศักดิ์เพียงใดแต่ก็ไม่เคยได้สัมผัสความอบอุ่นเช่นลูกคนอื่น จันทร์ กับนพคุณ แม้จะมีกรรม เกิดมาพิกลพิการ แต่ก็มีกันและกัน มีแม่ มีลูก ไม่เหมือนลูก กับ เสด็จแม่ ที่ต้องพลัดพรากจากกันไป ไม่รู้ว่าชาตินี้จะได้พบกันหรือไม่” ไอศิกาพยายามเข้มแข็งให้ถึงที่สุด แต่เด็กผู้หญิงที่ขาดพ่อ ขาดแม่ และไม่ได้รับความรักความเมตตาเลยตั้งแต่เกิดมา ก็มีอาจจะทนต่อไปได้จึงต้องร้องไห้ออกมา เพื่อให้คลายความเศร้าหมองที่มีในจิตใจ ความรันทดท้อที่ทำให้จิตใจเด็กน้อยต้องอ่อนแอ “นัดดาเพคะ...” เสียงนางกำนัลคนหนึ่งแว่วมา ไอศิการีบเช็ดน้ำตาแล้วลุกไปเปิดประตู “เสด็จยายให้พระนัดดาไปเข้าเฝ้าที่ตำหนักเพคะ” นางกำนัลว่า “เดี๋ยวเราตามไปนะ” ไอศิกาตอบ

                ที่พระตำหนักพระมเหสีวินตาแห่งเวียงทิฆัมพร บนแท่นต่ำๆ ร่างของวิหงค์จันทร์นอนหมดสติ เนื้อตัวมอมแมมราวกับว่าไปคลุกฝุ่นคลุกดินมา พระนัดดาไอศิกากุมมือวิหงค์จันทร์ไว้แน่น “จันทร์... จันทร์ไม่เป็นอะไรนะ เรารักจันทร์เหมือนแม่ เราไม่อยากให้จันทร์ต้องเป็นอะไรไป” ไอศิกาว่า “อย่าห่วงเลย นางแค่เป็นลมไปเท่านั้นแหละไอศิกา หากว่านางฟื้น เจ้าก็พานางกลับตำหนักเจ้าซะ” มเหสีวินตาพูด “เพคะ เสด็จยาย” ไอศิกาตอบรับ “เจ้าก็เฝ้านางอยู่นี่ก็แล้วกันนะไอศิกา ยายจะไปที่อุทยาน” วินตารับสั่งก่อนจะออกไปจากตำหนัก ทิ้งไอศิกาไว้กับวิหงค์จันทร์ วิหงค์จันทร์เริ่มขยับร่าง ดูเหมือนว่านางเพ้อด้วย แต่ด้วยฤทธิ์ของคำสาปพระอินทร์ทำให้นางพูดไม่ได้ ไอศิการีบกุมมือวิหงค์จันทร์แน่น “จันทร์... จันทร์ฟื้นแล้วเหรอจันทร์ เราดีใจเหลือเกินที่จันทร์ไม่เป็นอะไร” ไอศิกาพูดด้วยความดีใจ วิหงค์จันทร์ฟื้นขึ้นมานางค่อยๆลืมตาเห็นหน้าลูกเป็นคนแรกก็ดีอกดีใจลืมโตโอบกอดธิดาน้อยของนางไว้แน่นน้ำตาพรั่งพรูออกมาเป็นทาง ไอศิกานิ่งในอ้อมกอดของวิหงค์จันทร์อย่างรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก “จันทร์...” ไอศิกาน้อยเรียก วิหงค์จันทร์ฉุกคิดขึ้นได้จึงรีบปล่อยร่างเด็กน้อยแล้วลงจากแท่นมาก้มลงกราบกรานทำความเคารพอย่างนอบน้อม แล้วยิ้มทั้งน้ำตาอย่างดีใจเป็นหนักหนา “ไปที่ตำหนักเราเถอะจันทร์ เรามีเรื่องไม่สบายใจ” ไอศิกาพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

                ค่ำลงที่พระตำพระนัดดาไอศิกา ไอศิกานั่งอยู่บนแท่นนอน วิหงค์จันทร์นั่งกับพื้นเคียงแท่นนั้น ไอศิการ้องไห้น้ำตาไหลพรากไม่หยุด “ทำไมต้องเป็นเช่นนี้ด้วยจันทร์ เราไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับเสด็จตา เสด็จยาย ไม่อยากอยู่กับเสด็จป้าปักษมาลี ทุกคนดูหมิ่นดูแคลนเรา เราอยากให้เสด็จพ่อ เสด็จแม่ของเรามารับเราไปอยู่ด้วย แต่ก็สุดที่จะหวัง ชาตินี้เราจะได้เจอทั้งสองพระองค์รึเปล่าก็มิรู้ได้” ไอศิกาสะอึกสะอื้น วิหงค์จันทร์พลอยน้ำตาไหลไปด้วย นางมิอาจจะบอกลูกได้สักคำว่านางคือแม่ นางมิอาจบอกสายเลือดของนางได้ มิอาจคุย มิอาจพูดด้วยได้เลย วิหงค์จันทร์มองลูกน้ำตาไหลพยายามฝืนอดทนแต่ก็ไม่ไหว ยิ่งเห็นลูกต้องทรมานใจเพราะอยากพบพ่อ กับ แม่แล้ว นางยิ่งสงสารลูก แลสงสารตัวเองด้วย วิหงค์จันทร์ลุกขึ้นจัดพระเขนยให้ดี ใช้มือปัดที่นอนให้ไอศิกาคล้ายจะบอกให้นอนได้แล้ว ไอศิกามองการกระทำของวิหงค์จันทร์ยิ่งเสียน้ำตามากขึ้นไอศิกานอนลงบนแท่นพลางมองวิหงค์จันทร์แทบไม่กระพริบตา “เราอยากให้จันทร์พูดได้ จันทร์จะได้กล่อมเรานอน