ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #29 : ธิดายักษ์ผู้ริษยา

                บนสรวงสวรรค์ “ราชธิดาน้อยพิมพ์เพทายผู้นี้ สมกับเป็นเทพธิดาแห่งปริศนาจริง ในดวงเนตรนั้นช่างเปี่ยมล้นไปด้วยความรู้สึกซึ่งเป็นปริศนาทั้งสิ้น” องค์อินทราเทพรับสั่งอย่างเห็นใจเอ็นดูนางธิดาน้อยหนักหนา

                รุ่งเช้าที่มณีนพรัตนานคร พระตำหนักองค์เหนือและพระมเหสีแห่งมณีนพรัตนานั้น องค์เหนือหัวฤทธิ์นาท และ พระมเหสีกรกนกประทับอยู่บนพรแท่น ลดหลั่นลงมาอีกแท่นหนึ่งนั้น พระธิดานพมาศ และ พระธิดาสร้อยสายเพชรประทับอยู่ พระนัดดามรกตก้มลงกราบเสด็จตา เสด็จยาย “หลานรักขอยาย ขวัญเอย ขวัญมานะลูกนะ” พระมเหสีกรกนกรับสั่งพลางลูบศีรษะพระธิดาน้อยอย่างเอ็นดู “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วหละหลานมรกต” องค์เหนือหัวทรงรับสั่งอย่างเอ็นดูพระนัดดามรกตนัก

                ที่ท้องพระโรง องค์เหนือหัว และ พระมเหสีแห่งมณีนพรัตนานครประทับอยู่เหนือพระราชบัลลังก์ พระแท่นหลั่นลงมาก็เป็นพระธิดานพมาศ และ พระธิดาสร้อยสายเพชร กลางท้องพระโรงนั่น คือกิ่งโกมินทร์ และ นพคุณที่มาขอเข้าเฝ้า สร้อยสายเพชรลูกขึ้นจากพระแท่นพลางเดินเข้ามาดูนพคุณใกล้ๆ สร้อยสายเพชรถึงกับน้ำตาไหล “ใช่แน่แล้วเพคะเสด็จพ่อ เสด็จแม่... นี่หลานนพคุณ นพคุณเก้าน้ำแน่นอนเพคะ ลูกจำลักษณะของแหวนนพเก้าได้” สร้อยสายเพชรน้ำตาไหลด้วยความยินดี “จริงรึ ไหนให้ยายดูหน่อยซินพคุณ” มเหสีกรกนกเดินลงมามองดูพระธำมรงค์ที่ผูกนิ้วของนพคุณใกล้ๆ “หลานรักของยาย” กรกนกเข้ากอดหลานชายคนเดียวทั้งน้ำตาด้วยความดีใจ นพคุณกราบก้มลงกราบเสด็จยายแทบพระบาท องค์เหนือหัวฤทธิ์นาทเองก็เสด็จลงมา พระโอรสน้อยก็ก้มลงกราบแทบพระบาทอีก “นพคุณ... เจ้าจริงๆรึ” องค์เหนือหัววางพระหัตถ์ลงแทบบ่าของนพคุณด้วยยินดีปีติเป็นยิ่งนัก “ไหนลองเรียกตาซิ นพคุณ” องค์เหนือหัวรับสั่ง โอรสน้อยน้ำตาคลอ “เสด็จตา... เสด็จยายพระเจ้าข้า” นพคุณเรียกด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย กิ่งโกมินทร์ยิ้มด้วยความยินดีครู่หนึ่งก็คิดขึ้นได้ “เออ...เสด็จปู่ เสด็จย่าเพคะ เสด็จแม่ แล้วก็น้องๆของหม่อมฉันอยู่ที่ใดกันเพคะ” กิ่งโกมินทร์พูด “แม่เจ้ากับน้องเจ้าก็กลับพนาวรรษานครไปแล้วไงเล่า” นพมาศพูด “ไม่ได้นะเพคะ ที่นั่นมีแต่อันตราย” กิ่งโกมินทร์พูดขึ้น “ว่ายังไงนะกิ่งโกมินทร์ หลานลองเล่ามาซิว่าเกิดอะไรขึ้นกับกนกนาทพ่อของหลาน และตัวหลาน” องค์เหนือหัวฤทธิ์นาทรับสั่งถาม

                ที่พระตำหนักพระธิดาสร้อยสายเพชร พระธิดาสร้อยสายเพชรนั่งร้อยมาลัยอยู่ พระธิดาน้อยวชิรารัตน์ก็เสด็จเข้ามาประทับนั่งข้างๆพระมารดดา “เสด็จแม่เพคะ...” วชิรารัตน์เรียกยิ้มเข้ามาอย่างอารมณ์ดี “ว่ายังไงลูก วชิรารัตน์ เอ วันนี้ลูกสาวแม่อารมณ์ดีจริงเชียว เสด็จพ่อพระราชทานอะไรให้อีกหละลูก” สร้อยสายเพชรพูดจากับลูกอย่างอ่อนโยน “พาไม่เพคะ แต่ที่ลูกอารมณ์ดี ก็เพราะ มรกตปลอดภัยกลับมาแล้วไงหละเพคะ” วชิรารัตน์พูด “อ๋อ อย่างนี้นี่เอง เออ แล้วนี่รดามณีไม่ได้มากับเจ้าเหรอลูก วชิรารัตน์ของแม่” สร้อยสายเพชรเอ่ยถาม “มาเพคะ แต่รดามณีไปกับจันทรัตน์เสียแล้ว ไปที่เรือนท่านขุนวงศานั่นแหละเพคะ ไปหาพ่อยอดองครักษ์ทั้งสองคนนั่นหนะ เสด็จแม่ทรงรู้รึเปล่าเพคะว่าตอนนี้ศดิศรันย์เป็นองครักษ์ของรดามณีไปแล้ว” วชิรารัตน์พูด “งั้นรึ แม่ก็พึ่งรู้จากเจ้าเนี่ยแหละ ว่าแต่ลูกแม่ไม่อยากมีองครักษ์กับเค้าบ้างรึ” สร้อยสายเพชรพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน “มีไปทำไมเพคะ ในเมื่อลูกดูแลตัวเองได้ ยิ่งมีองครักษ์เป็นมนุษย์อย่างรดามณี ก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร เพราะเราจะจับองครักษ์ของเรากินซะก็ยังได้เลย เพราะเราเป็นยักษ์นี่นา มีพิษสงอยู่ในตัว ไม่มีใครอยากจะยุ่งด้วยหรอกเพคะ” วชิรารัตน์พูด นางกำนัลคนหนึ่งก็เข้ามา “พระธิดาสร้อยสายเพชรเพคะ พระนัดดานพคุณเสด็จมาแล้วเพคะ” นางกำนัลนั้นพูด “ให้เข้ามาได้” สร้อยสายเพชรตอบไป “นพคุณ... ใครกันเพคะ” วชิรารัตน์พูด “พี่ชายของลูกไงหละวชิรารัตน์” สร้อยสายเพชรพูด “พี่ชาย... พระโอรสของเสด็จป้าสุวรรณลักษณานาเหรอเพคะ” วชิรารัตน์พูด นพคุณเข้ามาก็กราบกรานอย่างนอบน้อม “อ๋อ... คนนี้นี่เองเหรอ นพคุณ เก้าน้ำ” วชิรารัตน์พูดขึ้น “เสด็จน้าเรียกหลานมาพบที่นี่ มีเรื่องอะไรรึเปล่าพระเจ้าข้า” นพคุณพูด “น้าก็แค่จะถามเรื่องราวของเจ้า ว่าเป็นยังไงมายังไงเท่านั้นแหละลูก... อ้อ เออ น้าลืมแนะนำไป นี่วชิรารัตน์ ลูกสาวคนเล็กของน้า แล้วก็เป็นพระราชนัดดาพระองค์สุดท้ายของที่นี่ มีธำมรงค์อัญมณีเป็นเพชร” สร้อยสายเพชรพูด “เป็นอย่างไรบ้าง น้องวชิรารัตน์” นพคุณทักทาย “สบายดีเพคะ พี่นพคุณนั่นแหละ ทรงเป็นอย่างไรบ้างสบายดีหรือไม่อย่างไร เห็นว่าพลัดถิ่นไปแต่เล็กๆ กับสำเภาของพระมารดา แล้วพระมารดาหละเพคะ ยังมีพระชนม์ชีพอยู่รึไม่” วชิรารัตน์พูดเสียยาวเหยียดราวกับว่ารู้แทบจะทุกสิ่งที่เกี่ยวกับตัวนพคุณ “เจ้ารู้เรื่องของพี่มากมายกว่าพี่เสียอีก ตั้งแต่ที่พี่จำความได้ ก็มีแต่เสด็จแม่วิหงค์จันทร์ พระแม่บุญธรรมที่คอยเลี้ยงดูมาโดยตลอด ส่วนแม่แท้ๆนั้น คงจมหายไปกับสำเภาลำนั้นเสียแล้ว” นพคุณสีหน้าเศร้าใจยิ่งนัก สร้อยสายเพชรเห็นก็ใจไม่ดีสักเท่าไหร่ “วชิรารัตน์... เจ้าออกไปก่อนเถอะลูก จะไปที่ไหนก็ได้ รึจะกลับอสุรเวหานครไปก่อนก็ตามใจเจ้า” สร้อยสายเพชรพูด “เสด็จแม่ทรงไล่ลูกเหรอเพคะ” วชิรารัตน์ราชธิดายักษ์น้อยเริ่มไม่พอพระทัยแล้ว “ทำไม พูดหนึ่งว่าแม่ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเจ้า” สร้อยสายเพชรพูด “อย่าทรงตำหนิน้องวชิรารัตน์เลยพระเจ้าข้า น้องไม่ผิดหรอก” นพคุณพูด “แต่วชิรารัตน์พูดให้หลานไม่สบายใจนี่นานพคุณ อย่างนี้แล้วยังว่าไม่ผิดอยู่อีกเหรอ” สร้อยสายเพชรพูด “เสด็จแม่ดูรัก และเอ็นดูพี่นพคุณคนนี้เหลือเกินนะเพคะ อยากรู้นัก หากว่าพี่นพคุณ ไม่ใช่พระโอรสในสายพระโลหิตของผู้ชายที่ชื่อนภราชเสด็จแม่จะทรงสนพระทัยรึไม่” วชิรารัตน์พูด “วชิรารัตน์...” สร้อยสายเพชรตะคอกใส่ลูก “เสด็จแม่... ทรงกริ้วลูก เพราะเห็นลูกคนอื่นดีกว่าเหรอเพคะ...” วชิรารัตน์ไม่พอใจถึงกับน้ำตาคลอ “นี่ถ้าเจ้าโตนะแม่จะตีเจ้า” สร้อยสายเพชรพูด “ก็ตีสิเพคะ” วชิรารัตน์พูด “อย่านะพระเจ้าข้า หลานขอพระราชทานอภัยให้กับน้องวชิรารัตน์ด้วย” นพคุณเข้าขวาง พระธิดาน้อยจ้องมองพระมารดาด้วยสายตาเคืองใจ เสียใจไม่น้อย “คุณท้าวกานดา ไปเอาหวายมาให้เรา” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำตาที่คลอเช่นกัน “เสด็จแม่” วชิรารัตน์พูดอย่างน้อยใจ “ถ้าแม่ไม่ลงโทษเจ้า เจ้าก็จะเคยตัว นี่เจ้าพูดจาให้คนอื่นไม่สบายใจยังไม่พอ แต่ยังดูหมิ่นหยาบหยามแม่ ราวกับไม่เคยรู้ ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของแม่บ้างเลย” สร้อยสายเพชรพูด “หรือว่าไม่จริงเพคะเสด็จแม่ เสด็จแม่ทรงรักแต่ลูกของพระเสด็จลุงนภราช ทั้งพี่นพคุณคนนี้ แล้วยังจะจันทรัตน์อีก เสด็จแม่ไม่รักลูกเลย หากทรงอยากตี ก็เลยเพคะ ลูกผิดเอง ผดที่เกิดเป็นลูกเสด็จพ่อรติวุฒิ” วชิรารัตน์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือน้ำตาไหลพราก “พระนัดดาวชิรารัตน์” คุณท้าวกานดาเข้าไปโอบกอดวชิรารัตน์เอาไว้ “พระธิดาสร้อยสายเพชรเพคะ อย่าลงโทษพระนัดดาเลยนะเพคะ” คุณท้าวกานดาโอบกอดวชิรารัตน์ไว้อย่างปกป้อง “คุณท้าว... ถอยไป เราบอกให้ไปเอาหวายมาให้เรา มิเข้าใจรึยังไง” สร้อยสายเพชรพูดทั้งน้ำตา “ไม่เพคะ” คุณท้าวพูด สร้อยสายเพชรเดินไปเอาหวายมาเองแล้วฟาดไป “อย่าพระเจ้าขา” นพคุณเข้าขวางไว้ “นพคุณ ถอยไป อย่าปกป้องวชิรารัตน์เลย น้าจะต้องลงโทษน้องบ้าง วชิรารัตน์ถูกพ่อตามใจมามาก น้าต้องการดัดนิสัยลูกของน้า” สร้อยสายเพชรพูด “งั้นก็ทรงตีหลานด้วยเถอะพระเจ้าข้า” นพคุณพูด สร้อยสายเพชรโยนหวายทิ้ง “จำเอาไว้... อย่าถางถากหยามใจแม่อีก เจ้าคิดว่าชีวิตแม่ทุกวันนี้ไม่เจ็บรึยังไง” สร้อยสายเพชรพูดทั้งน้ำตาและน้ำเสียงก็อ่อนลง “แล้วเจ็บเท่าลูกไหมหละเพคะ ลูกถึงเกิดมาด้วยความรักของพ่อ แต่ด้วยความเกลียดของแม่ ยิ่งลูกเห็นเสด็จแม่ทรงรักลูกคนอื่นมากกว่าลูก ยิ่งทำให้ลูกรู้สึก... รู้สึกเหมือนลูกไม่มีความสำคัญใดๆเลย” วชิรารัตน์ร้องไห้หนัก “ถูกตีแค่นี้ ลูกไม่เจ็บเท่ากับที่ลูกต้องเจ็บอยู่ตลอดเวลาหรอกเพคะ เจ็บที่มีแม่ แต่ก็เหมือนไม่มี” พระธิดาน้อยกระแทกพลางวิ่งออกจากตำหนักนั้นไป นพคุณส่ายหน้าอย่างเห็นใจ สร้อยสายเพชรเช็ดน้ำตาตนเองพลางนั่งลงบนพระแท่น “แม้นไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนัก แต่หลานว่าเสด็จน้าทรงรุนแรงกับน้องวชิรารัตน์เกินไปนะพระเจ้าข้า” นพคุณพูด “จริงเพคะ โถ่ พระธิดาน้อยของกานดา” คุณท้าวกานดาพูดอย่างสงสาร “คุณท้าวรู้ดีไม่ใช่เหรอ ว่าเราทำไปด้วยเหตุผลใด เราไม่ได้ตีแรง แต่แค่พอรู้สึก วชิรารัตน์จะได้มีสติขึ้นมาบ้าง เราอยากให้ลูกเป็นคนดี ไม่ใช่แค่เป็นคนเก่งเท่านั้น เจ้าก็รู้ดีทุกสิ่งที่อย่างนี่คุณท้าว พ่อนพคุณ... ขึ้นมานั่งกับน้าสิลูก” สร้อยสายเพชรเรียก นพคุณขึ้นมานั่งข้างเสด็จน้า สร้อยสายเพชรโอบกอดราชโอรสน้อยเอาไว้ “น้าจะเล่าเรื่องราวที่นี่ให้เจ้าฟัง เจ้าจะได้รู้ว่าในใจของน้า ทุกข์ระทมเพียงใด” สร้อยสายเพชรเอ่ยไป

                ที่เรือนท่านขุนวงศา ที่ระเบียง สองพี่น้องราชองครักษ์ ศดิศรันย์ และ ศิรสิทธิ์ นั่งคุยอยู่กับพระราชนัดดาจันทรัตน์ และ พระราชนัดดารดามณี “คงใกล้หายแล้วสินะศดิศรันย์ ไว้หายเมื่อไหร่ เราจะพาไปที่อสุรเวหานคร จะได้รู้ จะได้เห็นไว้” รดามณีพูด “เป็นพระมหากรุณาธิคุณพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์พูด “อย่าพูดราวกับว่าเราดีกับเจ้านักเลย เราก็แค่ไม่อยากให้องครักษ์ของเรา รู้จักแต่การต่อสู้ระหว่างมนุษย์ เราอยากให้เจ้ารู้ว่า อสุรานั้นต่อสู้กันอย่างไรบ้าง” รดามณีพูด จันทรัตน์เอาแต่ยิ้ม “ส่วนเจ้าคงหายดีแล้วนะศิรสิทธิ์ เราก็มาที่นี่เป็นวันแล้ว คงต้องกลับแล้วหละ” จันทรัตน์พูด “ให้ข้าพระองค์เดินไปส่งไหมพระเจ้าข้า” ศิรสิทธิ์พูด “ไม่ต้องหรอก ถึงเจ้าจะหายดีแล้ว แต่เราก็อยากให้เจ้าพักผ่อน ไปเถอะรดามณี ไปเฝ้าเสด็จแม่กัน” จันทรัตน์พูด รดามณีพยักหน้า “เจ้าหละพักผ่อนให้มาก จะได้หายเร็วๆ จะได้ช่วยซ้อมมือต่อสู้กับเรา” รดามณีพูดพลางเดินออกไปพร้อมกับจันทรัตน์ ศดิศรันย์มองตาม “แม้นหายดีแล้ว ข้าพระองค์ก็คงสู้พระนัดดาไม่ได้หรอกพระเจ้าข้า” ศดิศรันย์ว่าไปเสียงไม่ดังนัก “สู้ไม่ได้ หรือไม่ได้สู้กันแน่” ศิรสิทธิ์พูดพลางเดินไป

                เด็กน้อยศิรสิทธิ์เดินเข้ามาในห้องของตน กำลังปิดประตูแล้วหันเข้ามาก็พบร่างพระนัดดาน้อยวชิรารัตน์ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ตรงมุมห้อง “พระนัดดา...”