ทองเนื้อเก้า

ลำดับตอนที่ #17 : รักวัวจึงผูกรักลูกจึงตี

                ในห้องเครื่อง เด็กผู้ชายนารักน่าเอ็นดูวิ่งเข้ามาหานางก้นครัวผู้เป็นมารดา “แม่... แม่ข้าไปเห็นอะไรมาแม่รู้ไหม” เด็กน้อยพูด “อะไรเหรอลูก วิชิตเชษฐ์” นารีนางนั้นผิวพรรณดี ดีอย่างไม่น่าเชื่อว่าจะมีศักดิ์เพียงแค่คนครัวในพระราชสำนัก เด็กน้อยเหลียวแลมองไปเห็นมีแต่คนทำงานกันอยู่ พรุ่งนี้ข้าจะพาแม่วิภาวีไปดู” วิชิตเชษฐ์พูด

                ดวงตะวันสาดแสงทอจรัสอยู่กลางเวหา บอกถึงเวลารุ่งเช้า ที่ตำหนักใหญ่ของพระมเหสีกรกนกแห่งมณีนพรัตนานคร พระธิดาสร้อยสายเพชร และ พระราชนัดดาจันทรัตน์เสด็จมาเข้าเฝ้า พร้อมด้วยคุณท้าวกานดา มณี และ ตรีรัตน์ตามเสด็จมา “เสด็จแม่เพคะ” พระธิดาสร้อยสายเพชรยกมือไหว้ “อ้าว สร้อยสายเพชร จันทรัตน์ ว่ายังไงจ๊ะ จันทรัตน์มานั่งกับยายนี่สิลูก” กรกนกพูด “เพคะเสด็จยาย” จันทรัตน์มานั่งข้างกรกนก “เสด็จแม่เพคะ มีเด็กสองคนมีตราบาปนภาภัทรนครติดตัว ถูกคุมตัวมาขังไว้ที่คุกหลวง ลูกว่าเราน่าจะลองไปถามไถ่วิภาวีดูนะเพคะว่ารู้จักรึไม่ เพราะนางบอกว่านางและลูกมาจากนภาภัทรนคร” สร้อยสายเพชรพูด “งั้นรึ ดีจะได้รู้ว่าเด็กนั่นมีพิษสงอย่างไรบ้าง” กรกนกพูด

                เด็กน้อยวิชิตเชษฐ์นำทางนางวิภาวี ผู้เป็นมารดามาเจอเข้ากับพระมเหสีกรกนก พระธิดาสร้อยสายเพชร และ พระราชนัดดาจันทรัตน์ “อ้าว เจอเจ้าพอดีเลย กะจะไปหาอยู่พอดี” สร้อยสายเพชรพูด วิชิตเชษฐ์ และ วิภาวีนั่งลงกับพื้น จันทรัตน์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร วิชิตเชษฐ์ก็ท่าทางจะยิ้มตอบ “วิชิตเชษฐ์” วิภาวีเรียกสติลูกชาย วิชิตเชษฐ์จึงก้มหน้าลง “วิภาวี เจ้าได้ยินเรื่องเด็กสองคน ที่มีตราบาปจากนภาภัทรนครแล้วหรือยัง” กรกนกพูด “ยินแล้วเพคะ หม่อมฉันสงสัยว่าจะเป็นลูกของกบฏเมืองครานั้น ที่ทำให้หม่อมฉันกับลูกต้องลี้ภัยมาอยู่ที่นี่” นางวิภาวีตอบ “งั้นรึ เราจะพาพวกเจ้าไปดู” กรกนกพูด “หม่อมฉันกับลูก กำลังจะไปอยู่พอดีเลยเพคะ” วิภาวีพูด “งั้นรึ งั้นก็ไปด้วยกันเถอะนะ วิภาวี วิชิตเชษฐ์” จันทรัตน์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนนักหนา

                ที่หน้าคุกหลวง กรกนก สร้อยสายเพชร และ จันทรัตน์เดินมา วิภาวีหยุดเดินแล้วรั้งแขนวิชิตเชษฐ์ผู้เป็นลูกไว้ “ทำไมไม่เข้าไปหละแม่” วิชิตเชษฐ์พูด “ไม่... แม่อยู่ตรงนี้ก็เห็นแล้ว แม่ไม่อยากเข้าไปใกล้ลูกของคนที่ฆ่าพ่อเจ้า” วิภาวีพูด “หมายความว่ายังไงกัน” สร้อยสายเพชรหันมาถาม

                ที่ตำหนักพระมเหสีกรกนก นางวิภาวีนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดลูกวิชิตเชษฐ์ไว้แน่น “เด็กสองคนนี่แหละเพคะพระมเหสี เด็กสองคนนี้เป็นลูกของกบฏ ที่สังหารสามีของหม่อมฉัน ขอทรงลงพระอาญาเด็กสองคนนี้ทีเถอะเพคะ หม่อมฉันไม่อยากเห็นอยู่ในเมืองนี้” วิภาวีคร่ำครวญ “แต่สองคนนั้น ไม่ได้มีความผิดไม่ใช่เหรอจ๊ะ” จันทรัตน์พูด สร้อยสายเพชรหันมาหาลูก “จันทรัตน์... เจ้าไม่เข้าใจหรอกลูก วิชิตเชษฐ์ พาจันทรัตน์ออกไปเดินเล่นข้างนอกทีนะ” สร้อยสายเพชรพูด “พระเจ้าข้า” วิชิตเชษฐ์ตอบรับ “เชิญเสด็จพระเจ้าข้า พระราชนัดดา” วิชิตเชษฐ์พูด จันทรัตน์ยิ้มให้แล้วเดินนำออกไป

                เช้าวันต่อมา นางวิภาวีทำอาหารอยู่ “แม่จัดสำรับ จะยกไปไหนเหรอจ๊ะ” วิชิตเชษฐ์วิ่งเข้ามา “แม่จะเอาไปให้ศดิศรันย์ กับ ศิรสิทธิ์ แก้แค้นไงลูก” วิภาวีพูด “ไม่นะแม่... แม่อย่าทำแบบนั้น” วิชิตเชษฐ์พูด วิภาวีไม่สนใจที่จะฟังคว้าเอาขวดยาขวดหนึ่งออกมา

                ในอุทยานนครมณีนพรัตนา พระราชนัดดาจันทรัตน์เสด็จเดินเล่นอยู่แถวนั้นพระนัดดา รดามณี และ พระนัดดา วชิรารัตน์กระโดดลงมาและกำลังจะเข้าไปหา วิชิตเชษฐ์ก็เข้าไปกราบทูลบางอย่างต่อพระนัดดาจันทรัตน์ด้วยสีหน้าตื่นตกใจ “พระนัดดา ช่วยที่พระเจ้าข้า” วิชิตเชษฐ์พูด รดามณี กับ วชิรารัตน์หันมาสบตากันก่อนเดินเข้าไปถาม “มีอะไรเกิดขึ้น” รดามณีพูด “รีบไปห้ามสองคนนั่นเถอะพระเจ้าข้า ในอาหารมียาพิษ” วิชิตเชษฐ์พูด “ช่วยให้ละเอียดกว่านี้ทีได้ไหม” วชิรารัตน์พูดอย่างร้อนรน

                ที่คุกหลวงมณีนพรัตนานคร ในขณะที่ศดิศรันย์ กับ ศิรสิทธิ์กำลังจะกินอาหารที่พวกทหารนำมาให้ พระราชนัดดาทั้งสามที่เกิดแต่พระธิดาสร้อยสายเพชร พระธิดาพระองค์เล็กแห่งมณีนพรัตนารีบเสด็จมาแล้วเอ่ยขึ้นพร้อมกัน “อย่ากินนะ” ทั้งสามเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน วชิรารัตน์เดินไปที่ทหารที่เฝ้าหน้าประตู “เอากุญแจมานี่” วชิรารัตน์กระชากกุญแจที่ห้อยคอทหารนั่นมาแล้วไขออก จันทรัตน์ กับ รดามณีเดินมา “พวกเจ้าอย่ากินอาหารนั่นเลย ในนั้นมียาพิษ” รดามณีพูด “นักโทษอย่างเรา ก็รอเวลาถูกสำเร็จโทษ เหมือนรอวันตายอยู่แล้วนี่ แค่ยาพิษ ไม่เคยหวั่นเกรง ความตายเป็นยังไง ก็แทบจะสัมผัสถึงอยู่เสมออยู่แล้ว ไม่สุขสบายดั่งเช่นพระราชนัดดาทั้งสามหรอก” ศดิศรันย์พูด “ใช่ ในใจเราไม่เคยทุกข์ตรมหรอก” วชิรารัตน์พูดแกมประชด รดามณีถอนใจ “หากรู้ว่ามาเตือน แล้วจะได้คำตอบเช่นนี้ ก็ไม่มาให้เสียเวลาหรอก” รดามณีพูดอย่างหน่ายใจ ทั้งสองพี่น้องทำท่าเหมือนจะกินอาหารนั่นอีกครั้ง “อย่านะ... อย่ากินเลย เจ้าทั้งสอง” จันทรัตน์พูด “ใช่ ถึงตายเชียวนะ” วิชิตเชษฐ์พูด ทั้งสองพี่น้องไม่ฟังคำทัดทานใดๆ สุดที่ความอดทนของวชิรารัตน์จะรับไหวแล้ว เด็กผู้หญิงตรงเข้าไปพลิกสำรับคว่ำเสียหายจนกินไม่ได้ “วชิรารัตน์...” เสียงของสร้อยสายเพชรดังมาแต่ไกล ก่อนร่างที่ยุรยาตรมา “เสด็จแม่...” เด็กผู้หญิงทั้งสามเพรียกขึ้นอย่างตกใจ สร้อยสายเพชรดิ่งข้ากระชากแขนวชิรารัตน์มา “แม่คงต้องทำโทษเจ้าแล้วนะวชิรารัตน์ แม่ก็ห้ามไว้แล้วนี่ แต่เจ้าไม่ใช่แค่มาดูด้วยซ้ำ เจ้ามาก่อเรื่องอะไรอีก จันทรัตน์ รดามณี ทำไมไม่ห้ามน้อง” สร้อยสายเพชรพูด “ลูกขอพระราชทานอภัยให้กับน้อง วชิรารัตน์ด้วยเพคะเสด็จแม่” จันทรัตน์พูด “ลูกด้วยเพคะ” รดามณีพูด สร้อยสายเพชรกระชากแขนพระธิดาองค์สุดท้องมาอย่างแรง “โอ๊ยเสด็จแม่ ลูกเจ็บนะเพคะ” วชิรารัตน์พูด “จันทรัตน์ รดามณีตามแม่มา วิชิตเชษฐ์ เจ้ากลับเรือนของเจ้าเถอะ ขอบใจมากที่ตามมาดูแลลูกๆเรา” สร้อยสายเพชรพูด ศิรสิทธิ์มองตาม “พระราชธิดาองค์นั้นเข้าใจลูกผิด” ศิรสิทธิ์พูด “เกี่ยวกับเจ้ารึอย่างไร ศิรสิทธิ์” ศดิศรันย์ผู้พี่เอ่ย “ไม่เกี่ยวหรอก หากว่าเด็กผู้หญิงสามคนนั้นไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเราสองพี่น้อง” ศิรสิทธิ์พูด

                ที่ตำหนักพระธิดาสร้อยสายเพชร สร้อยสายเพชรโยนตัวพระธิดาองค์น้อยลงที่ชื่อวชิรารัตน์ลง “ทำไมถึงดื้อขนาดนี้ พ่อเจ้าเลี้ยงดูมาเช่นไร ไม่อบรมสั่งสอนเลยรึ แม่บอกอะไร ทำไมเจ้าถึงไม่เชื่อแม่ วชิรารัตน์” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เด็กน้อยนั่งอยู่กับพื้นสะอึกสะอื้นร้องไห้ มณีโอบกอดพระนัดดารดามณีไว้ ส่วนตรีรัตน์โอบกอดพระนัดดาจันทรัตน์ไว้ คุณท้าวกานดาพยายามจะเข้ามาปลอบขวัญเจ้ายักษ์น้อยที่กำลังจะโกรธเคืองใจพระมารดาอยู่ เขี้ยวของวชิรารัตน์กำลังจะงอกออกมา “เจ้าโกรธแม่เหรอวชิรารัตน์ เจ้าจงเก็บความเป็นยักษ์ของเจ้า ไว้แสดงที่เมืองยักษ์โน่น ที่นี่เมืองมนุษย์เจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้” สร้อยสายเพชรพูดด้วยน้ำเสียงดุด่า แต่น้ำตาคลอ “โถ่ พระนัดดา อย่ากันแสงเลยนะเพคะ พระทัยเย็นๆด้วย” คุณท้าวกานดาโอบวชิรารัตน์น้อยไว้ “ไม่ต้องปกป้องวชิรารัตน์เลยคุณท้าว ไปเอาหวายมา” สร้อยสายเพชรพูด “เออ...” คุณท้าวกานดาลังเลลำบากใจ “เราบอกให้ไปเอาหวาย” สร้อยสายเพชรพูด “เพคะๆ” คุณท้าวกานดาจำต้องออกไป “เสด็จแม่ อย่าทำโทษน้องวชิรารัตน์เลยเพคะ” จันทรัตน์พูด “เจ้าอยากโดนด้วยเหรอจันทรัตน์” สร้อยสายเพชรพูด จันทรัตน์จึงเงียบไป คุณท้าวกานดากลับมาพร้อมกับหวาย สร้อยสายเพชรคว้าหวายมา “วชิรารัตน์ เจ้าจะให้แม่ตีเจ้าไหม ถ้าไม่ ก็ให้หยุดร้อง” สร้อยสายเพชรพูด “ไม่... เสด็จแม่ไม่รักลูก เสด็จพ่อ... เสด็จพ่ออยู่ที่ไหนเพคะ เสด็จพ่อมาช่วยลูกที” วชิรารัตน์ร้องไห้แทบขาดใจ สร้อยสายเพชรพลอยน้ำตาร่วง “ทำไมต้องร่ำหาแต่พ่อ ใช่ว่าเจ้าจะมีแต่พ่อ เจ้ามีแม่ แม่ที่อยู่ตรงนี้ไงวชิรารัตน์ หยุดร้อง แล้วหันมาคุยกับแม่สิลูก” สร้อยสายเพชรน้ำตานองหน้า วชิรารัตน์ก็ไม่หยุดร้องเสียที สร้อยสายเพชรฟาดหวายลงไปกลางหลังเด็กน้อย “โอ๊ย...” วชิรารัตน์ยิ่งน้ำตาไหลไม่หยุด รดามณีทนมองดูไม่ได้ลุกออกจากอ้อมกอดของมณีไปแล้วเหาะขึ้นฟ้าทันที

                ที่อุทยานอสุรเวหานคร องค์รติวุฒิประทับอยู่ พระธิดารดามณีเร่งรุดมาหาพระบิดาในพลัน “เสด็จพ่อช่วยน้องด้วยเพคะ วชิรารัตน์กำลังแย่ รีบเสด็จไปมณีนพรัตนาเถอะเพคะ” รดามณีพูด “อะเกิดขึ้นรึลูก” รติวุฒิพูด “เสด็จแม่โบยวชิรารัตน์ไม่นับเลยเพคะ กะจะโบยจนกว่าจะหยุดร้องไห้ แต่ถูกโบยเช่นนั้น น้องจะหยุดร้องได้ยังไง” รดามณีพูดอย่างเห็นห่วงน้องไม่เบาเหมือนกัน รติวุฒิฟังเรื่องราวก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันทีแล้วรีบเสด็จไปตามคำบอกของลูก

                ที่พระตำหนักพระธิดาสร้อยสายเพชร พระธิดาสร้อยสายเพชร ทรงฟาดหวายใส่ดวงใจพระองค์เอง พระพักตร์งามๆนั้นนองด้วยชลนัยน์ทั้งดวงหน้า “หยุดสร้อยสายเพชร” องค์รติวุฒิเสด็จมาพร้อมกับรดามณี “เสด็จพ่อ...” วชิรารัตน์รีบตะเกียกตะกายมาหาพระบิดา “ลูกพ่อ” รติวุฒิแทบจะหัวใจหล่นหายเร่งโอบประคองพระธิดาของพระองค์ไว้ “เจ้าทำเกินไปแล้วนะสร้อยสายเพชร ลูกเรายังเด็กนะ” รติวุฒิพูด