คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : :: Oh oh...Chapter 26::
_________________________________________________________________________
ยูเมโกะ
เธอเป็นใคร? มาได้ไง? มาทำไม?...ใครสน?
ใช่ ใครสนกันล่ะ? ไม่สนเลยสักนิด! จริงจริ๊ง ผมจะไม่สนใจเลยสักนิด!
ถ้า!...
มันไม่ทำให้ซาสึเกะทิ้งผัดซีอิ้วที่ผมทำ(พร้อมกับแซวซะผมเขินจนไปไม่เป็น)แล้วรีบบึ่งออกไปทันที
นี่มันอารายก๊านนนนนนนน!!!!
“แกกำลังโมโหอะไรสักอย่างอยู่ใช่ม่ะ?”ลุงจิไรยะที่นั่งกินผัดซีอิ้วอยู่ข้างๆผมพร้อมกับดูทีวีเอ่ยออกมา
“เอาอะไรมาพูดลุง ผมจะไปโมโหอะไร?”
“ถ้าไม่โมโหแล้วไอ้ส้อมที่งออยู่ในมือแกมันคืออะไร”ลุงพูดออกมาทำให้ผมก้มมองดูมือตัวเองก็พบกับส้อมที่งอเป็นชาแนลวี ผมวางมันลงก่อนจะถอนหายใจอะไรออกมา
“ผมเปล่าโมโหนะลุง...แค่..กำลังคิดอะไรเพลินๆ”
“อย่ามาโกหกฉัน ฉันเลี้ยงแกมาแต่เล็กทำไมฉันจะดูไม่ออก” แหม...น่าปลื้มจริง
“ถ้าเป็นงั้นจริง...ผมโมโหใครละครับ?”
“คนที่โทรมาหาเด็กแก” นั่น...รู้เหมือนมานั่งอยู่กลางใจ รักจังลุงผมเนี่ย
“ใช่ ใช่มั้ยล่ะ?”
“หึ...ฮะ ใช่ ผมโมโหเธอ”
“เด็กนั่นเป็นอะไรกับแกงั้นเรอะ?”แหม่...ถามจี้ใจจังครับลุง
“เปล่าซะหน่อย”ผมก็บายเดอะเวย์ออกไป
“ฉันมองออกนะ ...สายตาที่เจ้าเด็กนั่นมองแกน่ะ มันแทบจะเขียนคำขอโทษตัวโตๆได้เลยล่ะ”ลุงจิไรยะว่าแล้ววางจานลงบนโต๊ะก่อนจะยกน้ำดื่มตาม
“มันน่าฆ่านักนะ...”
“งื้อ นั่นก็เกินไป”
“ผมกับเธอคนนั้น ใครจะสำคัญกับซาสึเกะมากกว่ากันนะ”ผมเปรยออกมาเล่นๆ ทำให้ลุงพ่นลมหายใจหึออกมา
“แกเนี่ย...อย่างกับเด็กหวงของเล่นเลยแหะ”
“ซาสึเกะไม่ใช่ของเล่น ลุงอย่าเอาคำนั้นมาเปรียบกับเขาสิ”
“หืม...พูดอย่างนี้แสดงว่าความสัมพันธ์ไม่ใช่แค่เด็กในความดูแลกับพี้เลี้ยงแล้วสิ” ทีเรื่องอย่างนี้ละมองออกเร็วจังน้า~ ลุง!
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ผมลุกขึ้นเดินไปที่ประตูเพื่อดูว่าใครมา ผมแอบคิดว่าจะเป็นซาสึเกะลึกๆ จนเมื่อผมเปิดประตูออกไปก็พบกับสาวสวยคนหนึ่ง น่าจะอายุเยอะกว่าผมหน่อยแต่เธอยังคงสวยไม่สร่าง
เอ่อ...จะเข้าใจกันมั้ยนะ?
เธอสวยแบบไม่ปรุงแต่งน่ะครับ ใบหน้าขาวเหมือนไข่สุกถูกปอก ปากเล็กจมูกหน่อย ตาสีเปลือกไม้กลมโตหวานน่ารักแบบแบ๊วๆ ทั้งๆที่เธอไม่ได้แอ๊บ ผมยาวปะบ่าไว้หน้าม้าเล็กน้อยทรงออกแนวๆเกาหลี
แล้วผมจะบรรยายซะยาวเพื่อ?
ทั้งๆที่ประเด็นก็สั้นๆคือ...
ใครฟร่ะ?
“มาหาใครหรอครับ”ผมถาม
“มาหาคุณค่ะ” คุณ? ใครวะคุณ นิชคุณหรอ? อยู่แถวนี้หรอ?? ผมจะได้ไปขอลายเซ็น>_< มันใช่เวลามาเล่นมุกป่ะวะไอ่โตะ-_-; แต่เรื่องขอลายเซ็นเนี่ย...ขอจริงๆนะ
“คุณคงมาผิดห้องแล้วล่ะครับ”
“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ฉันมาหาคุณนั่นแหละค่ะ”
“ผม?”ผมชี้มาที่ตัวเองก่อนจะถามกลับ
“ค่ะ คุณนั่นแหละ”เรารู้จักกันหรอครับ??
“คุณมีธุระอะไรผะ...”
“ฉันซาซานิยะ ยูเมโกะค่ะ...เรื่องที่ฉันมาหาคุณ คุณก็รู้อยู่แล้วล่ะค่ะ” อ้อ...คนที่ทำให้ผัดซีอิ้วผมดูไร้ค่านี่เอง
“ฉันว่าเราไปหาที่คุยที่อื่นดีกว่าค่ะ หน้าห้องคุณแบบนี้คงจะไม่เหมาะ”ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องชวนผมไปคุยที่อื่น ผมก็ทำตาม ผมกลับเข้าไปบอกลุงก่อนจะออกมาพร้อมกับเธอ ตอนนี้เราสองคนอยู่ที่สวนสาธารณะที่เดียวกับที่ผมรับรักซาสึเกะครับ
“คุณต้องการอะไรครับ”ผมว่าเสียงเรียบ เธอจ้องมองตาผมอย่างจริงจังก่อนริมฝีปากเล็กๆนั่นจะขยับพูด
“เข้าเรื่องไวแบบนี้ก็ดีค่ะ จะได้ไม่ต้องอธิบายให้มาก”
“.....”เดี๋ยวนะ! ผมกับซาสึเกะเพิ่งจะคบกันได้สองวัน มีมารมาผจญแล้วหรอ??
ไอ้แบบนี้ในนิยายมันต้องรอให้รักกันมากๆแล้วค่อยมีตัวมารมาทำให้แตกหักไม่ใช่หรอ??
...ไร้สาระอีกแล้วกู-_-^
“ฉันต้องการซาสึเกะคุงค่ะ”เธอเห็นผมเงียบจึงพูดออกมาอีก แต่แหม...เรียกเจ้าเด็กแสบนั่นซะน่ารักเชียว ‘ซาสึเกะคุง’ ~ ...เหอะ!
“ทำไมคุณต้องมาขอผมด้วยครับ?”
“เพราะซาสึเกะคุงจะไม่ยอมฟังใครนอกจากคนที่เขาใกล้ชิดที่สุด ‘ณ ตอนนี้’ แล้วค่ะ”
“คุณอยากได้เขาคืน..ว่างั้น?”
“ใช่ค่ะ แล้วฉันก็...”
“ทั้งๆที่คุณทิ้งเขาไปเมื่อ 10 ปีก่อนน่ะหรอ?”ผมเอ่ยแทรกออกมาก่อนที่เธอจะได้พูดต่อ นั่นทำให้เธอชะงัก...ดวงตาสีเปลือกไม้กลมโตเริ่มจะล่อกแล่กราวกับกำลังคิดคำแก้ตัว
“ฉะ..ฉันมีความจำเป็...”
“ไปทั้งๆที่ไม่ได้ลา กับเด็กตัวเล็กๆแค่นั้น..คุณคิดว่าเขาจะเข้าใจงั้นเหรอ!?”
“ฉันบอกว่าฉันมีความจำเป็...”
“แล้ววันนี้คุณกลับมา ในวันที่เขาตัดสินใจมองคนอื่น แล้วคุณคิดหรอว่าแค่มาขอเขากับผมแค่นั้น แล้วคุณจะได้เขากลับไปง่ายๆ!!”
เพียะ!!
แก้มขวาผมแสบ...ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นชาเนิบ เจ็บเป็นบ้าเลยว่ะ แต่น้อยกว่าโดนต่อยนิดนึง ผมหันหน้ากับไปมองเธอด้วยสายตาเย็นชาว่างเปล่าและไม่คิดอะไร
“คุณตบผมเพียงแค่ว่าผมพูดความจริงงั้นหรอ?”
“คุณมันไม่ได้รู้อะไรเลย! อย่ามาพูดเหมือนตัวเองรู้ดีเลยค่ะ!”เธอว่า
“ผมรู้...เพราะผมถาม ผมถามทุกคนในคฤหาสน์อุจิฮะ พี่อิทาจิ คุณซากุระ คนเก่าคนแก่ของบ้าน หรือแม้แค่คุณฟุงาคุ คุณมิโกโตะที่เป็นพ่อกับแม่ของซาสึเกะผมก็ยังถาม”ทุกคนที่ผม(ไปแอบ)ถามต่างให้ข้อมูลตรงกันคือ...
ยูเมโกะคนนี้ไปอย่างไม่ลา ในกลางดึกของคืนหนึ่ง แถมยังเบิกเงินล่วงหน้าไปด้วย...
แล้วเธอก็ไม่กลับมาอีกเลย
พี้เลี้ยงประสาอะไร...
“.....”เธอเงียบไปแต่ดวงตาของเธอก็ยังคงลุกวาวเหมือนโกรธเคืองผมฃ
“ผมยังมีอะไรที่ต้องรู้อีกล่ะ?”
“ฉันมาก่อนนะคะ!”
“มาก่อนมาหลังแล้วมันเกี่ยวอะไรหรือครับ?”
“ได้โปรดเถอะค่ะ...”เธอเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยก่อนมือบางนั้นจะยื่นมาจับมือผมพร้อมกับบีบเบาๆเพื่อให้ผมเห็นใจเธอ
เหอะ...บ้าหรือเปล่า
“คุณมาขอผมไม่ได้หรอก”ผมว่าแล้วพยายามแกะมือเธอออกจากมือผม
“ขอร้องละค่ะคุณ..”
“ไม่ได้หรอกคุณ”ผมสะบัดมือเธอออกไปก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบโทรศัพท์ทัชสกรีนออกมากดเบอร์ซาสึเกะแล้วยกเอาโทรศัพท์แนบหู
(ฮัลโหล? นารูโตะ..โทรมามีอะไรหรือเปล่า)เมื่อปลายสายรับผมก็ถอนหายใจช้าๆก่อนจะเอ่ยออกไป
“อยู่บ้านหรอ?”
(อ้า..ใช่ มีอะไรหรือเปล่า เสียงนายฟังดูไม่ดีเลยนะ)
“ออกมาเจอกันหน่อยได้มั้ย”
(ได้สิ! ที่ไหนดีล่ะ? ให้ฉันไปรับมั้ย?)
“ที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียนนาย ไม่ต้องมารับหรอก ฉันจะรอนะ บาย”ผมรีบตัดบทก่อนจะกดวางสาย แล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับยูเมโกะอีกครั้ง ตอนนี้น้ำตาใสๆคลอหน่วยที่ของตาล่างของเธอเต็มไปหมด ราวกับมันพร้อมจะไหลลงมาเต็มที ผมก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ
ยอดมากเลยไอ้ยอดชายนายโตะ!
แกทำผู้หญิงร้องไห้!
ซาสึเกะไม่ทำให้ผมรอนานเลย ผมวางสายไปสิบนาทีได้เขาก็โผล่มาทันทีก่อนจะชะงักไปมื่อเห็นว่าที่สวนสาธารณะแห่งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ผม
“ยูเมโกะ”
“ซาสึเกะคุง..”และแล้วน้ำตาของเธอก็ไหลลงมาช้าๆ
“หยุดร้องเถอะ”ซาสึเกะว่าก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอแล้วปาดน้ำตานั่นออกไป ภาพนั้นทำเอาผมเดือดไม่ใช่น้อยล่ะ แต่ก็อย่างว่า...คนมันเคยผูกพัน
จะไม่สนใจอะไรเลยมันก็ใช่ที่
“ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ แล้วผมเองก็รู้จุดประสงค์ที่คุณกลับมาด้วย”ซาสึเกะเอ่ยช้าๆก่อนจะลดมือที่เช็ดน้ำตานั่นให้เธอนั่นลง
“ซาสึเกะคุง!!”แล้วคุณเธอก็โถมกอดซาสึเกะแน่ก่อนจะปล่อยโฮออกมาดังๆ นั่นทำให้ผมถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่ายอีกครั้ง
เอาละสิกู...เปิดใจครั้งแรก คบกันได้สองวัน...ก็มีนางมารมาผจญแล้วซะงั้นว่ะ
สงสัยต้องทำบุญล้างซวยก่อนจะคบใครสักคนซะแล้วละมั้ง
ผมเบื่อแล้วนะ
ก่อนผมจะโมโหไปมากกว่านี้ผมจัดการดึงตัวเธอออกจากซาสึเกะก่อนจะกระชากคอเสื้อเจ้าเด็กตัวสูงนี้ลงมาประกบจูบแบบปากกระแทกปาก ย้ำ...กระแทก(ไม่เต็มใจจูบน่ะ จงใจทำให้เจ็บ)
“ไปเคลียร์กับเธอให้จบ ระหว่างที่ยังไม่จบนี้ไม่ต้องติดต่อกัน ไม่ต้องมาเจอหน้ากัน แล้วยิ่งถ้าคำตอบไม่ใช่ฉันก็ห่างกันไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกันอีก แต่ถ้าคำตอบคือฉันถึงตอนนั้น...ค่อยเอาปากนายมากระแทกปากฉันคืน!!”
_____________________________________________________________________
The End!!
หลังจากที่อัพให้ล่าสุด...เมื่อกี่วันก่อนแล้วก็ไม่รู้^^
เลยมาอัพให้ซะหน่อย ก็...เข้าใจอ่ะนะว่าเรื่องนี้เม้นมันน้อยเป็นปกติ
แต่กลายเป็นเลขตัวเดียวแบบตอนที่แล้ว เห็นแล้วเสียใจแหะY^Y
อ่า...ช่างมันเถอะ
งั้นก็...เจอกันตอนหน้า หลังสอบ 7 วิชา หลังสอบกลางภาคก็รวมๆแล้ว...เกือบอีกสองอาทิตย์นะคะ
แต่ก่อนหน้านั้น...
Happy New Year ค่า!~^o^
ขอให้รีดเดอร์มีความสุขกันให้มากๆ
มีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต ปลอดโรค ปลอดภัย
คิดสิ่งใดก็ขอให้สมปรารถนา
แล้วก็...
เป็นรีดเดอร์ที่น่ารักของอาบิตลอดไปเลย!!~><
ส่วนตอนนี้บายบีค่า!~
ความคิดเห็น